บทที่7[70%]
1784 Words
“ว่าแต่เป็นไงมาไงถึงได้ไปเป็นนางแบบเนี้ย พวกฉันกลับมาจากเที่ยวนี้งงเลยนะ”
“ใช่แซน ฉันอ่านหนังสือเจอแกในรูปงงมากค่ะ”
“ก็ไม่มีอะไรมาก มีพี่คนหนึ่งเขาแนะนำมาให้เท่านั้น...” แคร์ตักเค้กเข้าปากและต่อว่าเพื่อนทั้งสองที่แอบไปเที่ยวโดยที่ไม่บอกเธอเลย ให้ตายเหอะแอบไปกันสองคนได้ไงกัน ชิ
“ช่างเรื่องเที่ยวเถอะ ได้ข่าวว่าแกแอบมี... กับคุณทีเดย์เจ้าของบริษัท?”
“จะบ้าเหรอ!! ไม่ใช่ซะหน่อย แกไปฟังอะไรมาเนี้ย”
“ให้ไปยั่วพี่ยูนะ ไม่ใช่คุณทีเดย์รูปหล่อ...” ลิมองเพื่อนตาเป็นแวว อันที่จริงเธอเองก็พอจะรู้ว่าทีเดย์กับแคร์ดังแค่ไหน ถึงแม้แคร์จะยังเป็นน้องใหม่ในวงการนางแบบ แต่ข่าวที่มีกิ๊กกั๊กกันกลางกองถ่ายแบบเนี้ย เธอรู้ลึกมาก...
“ไม่ใช่นะ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็กำลังจะทำอยู่ พี่ยูไม่ใช่คนที่จะหลงเสน่ห์ฉันง่ายๆ นะ”
“นั่นนะสิเห็นไหมล่ะแซน ฉันบอกแล้วว่าของรางวัลแกนะรอเก้อแน่...”
“เออ นั่นสินี่ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้วนะ ไม่คืบหน้าเลยเหรอ? นี่ทำอะไรก็ทำสักทีเหอะ นานไปป่ะ สำหรับแกเนี้ย”
“ไหนพวกแกบอกไม่กำหนดเวลาแล้วไง อีกอย่างฉันลองใช้ลูกอ้อนบอกชอบพี่ยูอยู่... รายนั้นก็เริ่มจะมีแบบหวั่นไหวบ้างแล้วล่ะ” ทั้งสองคนมองแคร์ที่ยิ้มมุมปากออกมาทันที จะเป็นไปได้ไหมว่าสิ่งที่ทั้งสองสาวคิดมันจะเป็นจริง... คนอย่างแคร์เนี้ยนะเหรอจะบอกชอบใคร ถึงแม้จะเป็นแค่แผนในการทำให้พี่ยูบอกรักก็เถอะ
“แคร์...”
“อะไรแซน?”
“ไม่ใช่ว่าแกแอบชอบพี่ยูแล้วนะ”
“!!!”
“ถึงแกจะบอกว่ามันเป็นแผน แต่แววตากับรอยยิ้มของแกเมื่อกี้มัน... เหมือนว่าแกกำลังตกหลุมรักพี่ยูเลยนะ”
“จะ จะ บ้าเหรอไง!! พวกแกพูดบ้าอะไร ฉะ ฉันก็แค่... ทำตามแผนที่ตัวคิดได้ก็เท่านั้นนะ”
“แล้วทำไมต้องติดอ่างด้วย?” ลิกับแซนมองแคร์อย่างจับผิด แต่เพื่อนคนนี้ของเธอเป็นพวกที่เก็บอารมณ์ตัวเองได้ดีสุดๆ แคร์ไม่สนแยกเขี้ยวใส่เพื่อนทั้งสองคน และทำไมตอนที่แซนพูดเธอจะต้องใจเต้นแรงด้วยนะ... ก็แค่พูดชอบพี่ยูเพราะต้องการให้เขาเชื่อใจก็เท่านั้น จะได้หลงรักเธอเร็วๆ แต่ไหงความรู้สึกถึงไม่เป็นแบบนั้นนะ
“ก็แกพูดบ้าอะไรออกมาล่ะ ฉันก็ต้องตกใจสิ...”
“เออๆ ก็ใครจะไปรู้ก็นึกว่าตกหลุมรักเหยื่อตัวเองนะสิ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ของรางวัลคงจะเสียใจแย่”
“งือ ไม่มีทางหรอกน่า... ฉันเองก็พยายามอยู่ แต่ไม่นานหรอก ฉันมั่นใจ”
“จ้าๆ ช่วงนี้ก็คงจะใกล้ชิดกันมากใช่ไหม? เพราะมีทั้งพี่ยูแสนดีคอยรับส่ง กับคุณทีเดย์หล่อเยือกเย็นตามติด”
“ไม่ใช่ซะหน่อย แกอย่าพูดแบบนี้เลย... ก็เพราะคุณทีเดย์คอยแต่จะคุยกับฉันเนี้ยล่ะ ถึงได้โดนยัยพวกนางแบบนั่นจ้องจะแกล้งฉันอ่ะ”
“ใครแกล้งว่ะแคร์ บอกมา ฉันจัดการเอง!!” ลิทำหน้าโมโหทันทีเพราะการที่เธอเห็นเพื่อนโดนรังแก เธอจะเดือดร้อนเหมือนเป็นเรื่องของตัวเอง แคร์ที่เห็นลิทำหน้าเอาเรื่องก็จับมือเพื่อนไว้ทันที เพราะยัยนี้เอาเรื่องมากจริงๆ สามารถทำให้ยัยจีน่าเสียโฉมได้ด้วยมือที่ตบหน้าคนสลบ
“ไม่ต้อง แค่นี้ฉันจัดการเอง... คนอย่างแคร์ไม่มีทางให้ใครมาทำอะไรได้หรอกนะ”
“เออ มีอะไรบอกฉันจัดให้หนักแน่!!” หลังจากที่ทั้งสามคนคุยกันเสร็จ แคร์ก็ให้แซนกับลิมาส่งที่บริษัทเลยเพราะแพนด้าโทรมาให้มาลองชุดสำหรับถ่ายแบบเซ็ตต่อไปคือชุดว่ายน้ำ ร่างเล็กมาถึงกับเห็นทุกคนกำลังนั่งเลือกชุดว่ายน้ำกันอยู่ แคร์ยกมือไหว้ทุกคน และประตูเปิดออกมาพร้อมกับจีน่าที่เดินเชิดเข้ามาในห้องโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นแม้แต่แพนด้า
“น้องแคร์ ชุดว่ายน้ำของน้องตัวนี้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะพี่แพนด้า...” ร่างเล็กยกมือไหว้แพนด้าแล้วรับชุดว่ายน้ำสีฟ้าดำมาดู ในความคิดของทุกคนตอนนี้กำลังมองแคร์เป็นสายตาเดียวกันว่าถึงแม้จะโตมาจากเมืองนอกแต่ก็ไม่ลืมธรรมเนียมของคนไทย ถึงแม้ใบหน้าสวยจะดูหยิ่งแต่ถ้าได้สัมผัสร่างเล็กแล้วจริงๆ เธอเป็นเด็กที่น่ารักมากกว่าจีน่า เด็กคนนั้นคิดว่าการได้นอนกับเจ้าของบริษัทแล้วจะมีสิทธิ์เหนือกว่าคนอื่น แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่... แคร์ไปเปลี่ยนชุดทันทีก่อนจะเอาผ้านุ่งไว้ ผมสีดำก็ปล่อยยาวและเดินตามทุกคนไปที่สระน้ำ สายตาคมมองร่างหนาของทีเดย์ที่นั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่อยู่ ก่อนจะเห็นแคร์แล้วลุกขึ้นมาหาเธอทันที จนทีมงานมองตามกันอย่างนิ่งๆ
“ไปไหนมา?”
“เออ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ ฉันก็มาตรงเวลานี่น่า...”
“รู้ แค่อยากรู้ไม่ได้หรือไง?”
“คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันนะคุณทีเดย์”
“งั้นเป็นเลยไหม? ฉันพร้อมแล้วล่ะ หึ” แคร์ถอนหายใจออกมาเดินสวนเขาไปทันที ทำให้ทีมงานถึงกับอึ้งไปทันทีที่ไม่เคยมีใครกล้าที่จะเดินหนีทีเดย์ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่ และแคร์ก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่ยอมทีเดย์เพื่อจะได้เป็นนางแบบ เหตุผลนี้ถึงทำให้คนในทีมงานรักและเอ็นดูแคร์มาก ร่างเล็กนั่งลงก่อนจะหันไปมองทีเดย์ที่ยกยิ้มอย่างนิ่งๆ การถ่ายแบบยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงคิวของแคร์ ร่างเล็กเดินไปนั่งที่ริมขอบสระ ปล่อยเท้าทั้งสองลงไปในน้ำ พร้อมกับถ่ายแบบตามที่แพนด้าบอกทันทีอย่างเต็มที่ สายคมของทีเดย์จับจ้องใบหน้าสวยอย่างยิ้มๆ จนจีน่าที่เห็นก็รู้สึกหงุดหงิดทันที เดินนวยนาดไปนั่งข้างเขาพร้อมกับลูบไล้ไปตามไหล่หนาทันทีอย่างยั่วยวน แต่ทีเดย์กลับนิ่งเฉยและยังคงจับจ้องไปที่แคร์แบบนั้นในขณะที่เธอกำลังส่งยิ้มให้กล้อง
“น่ารัก...”
“คุณทีเดย์”
“ทำไม?”
“คุณมองมันทำไม? จีน่าอยู่ตรงนี้นะ”
“แล้วไง? ฉันต้องรู้ไหม?” ทีเดย์หันไปมองจีน่าด้วยสีหน้านิ่งๆ ทำให้ร่างบางถึงกับลุกขึ้นเดินออกไปทันที ถึงยังไงเขาก็ยังคงความโหดร้ายอยู่ดี จะขัดใจเขาไม่ได้ ต้องทำให้เขาพอใจที่สุดและเธอจะได้เป็นนางแบบที่ดังและได้เขามาเป็นแฟนให้ได้!! แคร์... แกประกาศตัวเป็นศัตรูกับฉันเองนะ อย่าหวังว่าจะเล่นตัวให้คุณทีเดย์ได้นาน เธอเสร็จฉันแน่!!
“เอาล่ะครับเรียบร้อยน้องแคร์ น่ารักมากนะครับ”
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกคนเลย...” แคร์ยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจากสระก็ตรงเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องทันทีอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวว่าอีกคนจะมารอแล้วไง? เดี๋ยวจะมางอนอีก ไม่อยากง้อแล้ว... แคร์เปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกจากห้องมาเจอจีน่าที่ยืนกอดอกอยู่
“มีอะไร?”
“คุณทีเดย์เรียกพบ... เหอะดีนะ เรียกได้ทุกวี่ทุกวัน คงจะไปสวรรค์กันหลายรอบแล้วสิ?”
“หึฉันไม่ใช่เธอ ไม่ต้องเปรียบเทียบฉันกับเธอหรอกจีน่า... แล้วเขาอยู่ไหน?”
“ตามมาสิ!!” แคร์เบ้ปากใส่จีน่าที่เดินนำร่างเล็กไปที่ห้องอีกฝั่งก่อนจะถึงห้องของทีเดย์ ร่างเล็กขมวดคิ้วทันทีก่อนจะหันไปมองจีน่า...
“เธอจะ... อื้อ!!” ร่างเล็กถูกปิดจมูกด้วยผ้าเช็ดผืนเล็กจากมือของจีน่าที่ตอนนี้กำลังแสยะยิ้มอย่างสะใจ ค่อยๆ มองร่างของแคร์ที่ล้มลง ก่อนจะมองซ้ายมองขวาดึงร่างเล็กให้เข้าไปในห้องเก็บของเก่าๆ ของบริษัทและล๊อคกุญแจทันที เหนื่อยหอบ
“หึอยู่ในนั้นไปก่อนนะ... อยากทำตัวให้คุณทีเดย์สนใจ ก็ต้องข้ามฉันไปก่อน นังแคร์!!” จีน่าเดินนวยนาดออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด เวลาผ่านไปเกือบครึ่งคืนแคร์ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันทีลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆ ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
ปังๆ!!
“ช่วยด้วยค่ะ... แคร์อยู่ในนี้ ใครก็ได้ช่วยแคร์ด้วย!!” ร่างเล็กทุบประตูอยู่แบบนั้นแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ มือเล็กกุมหัวตัวเองก่อนจะฟุบตัวนั่งลงเพราะฤทธิ์ยานอนหลับยังคงอยู่ในร่างกาย แคร์หยิบกระเป๋าตัวเองมาแล้วโทรหายูอาทันที
(“ครับ แคร์อยู่ไหนพี่มารอนานแล้วนะ”)
“พี่... ยู”
(“แคร์!! แคร์เป็นอะไร แคร์อยู่ไหน?”)
“พี่ยู ช่วย... แคร์”
(“แคร์!! แคร์อยู่ไหน แคร์ตอบพี่สิ!!”)
“ช่วยแคร์ด้วย... พี่” ยูอาที่ฟังปลายสายก็รู้สึกใจกระตุกทันที แคร์... ร่างหนาพยายามเรียกปลายสายแต่ก็เงียบไป จนเขากดปิดมือถือเปิด GPRS ดูก็พบว่าสัญญาณยังบอกว่าแคร์ยังคงอยู่ในบริษัท ร่างหนาเดินตรงจะเข้าไปในบริษัทแต่ก็ถูกยามกั้นไว้
“คุณจะไปไหน? ตอนนี้บริษัทปิดแล้ว”
“ถอย น้องสาวผมอยู่ในนั้น!! ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถอยไป!!”
“ไม่ได้ครับคุณ ตอนนี้บริษัทปิดแล้ว...”
“โธ่เว้ย ผมจะเข้าไปหาน้องสาวผม!! ถอยสิว่ะ” ยูอาโมโหแล้วจริงๆ ก่อนจะผลักร่างของยามไปแล้วออกเข้าไปในบริษัทแล้วมองหน้าจอมือถือไปด้วย หัวใจตอนนี้มันแทบจะขาดใจตายที่ได้ยินเสียงแคร์แบบนั้น หัวใจของเขากำลังจะขาดใจจริงๆ ถ้ายังหาแคร์ไม่เจอ!! ยูอาวิ่งขึ้นไปตามมือถือที่ส่งสัญญาณมาก่อนจะเห็นร่างหนาของใครบางคนที่อุ้มร่างเล็กของแคร์อยู่
“แคร์!!”
พลั่ก...
ผลัวะ!!
- Writer
