Kung kanina ay para lang kaming nagto-tour papasok ng campus ni Leon, ngayon naman ay para kaming may hinahabol sa pagmamadali naming makauwi. Malalaki ang mga hakbang ni Leon, kaya naman kailangan ko siyang habulin kahit na maikli ang mga biyas ko. Hindi ko na rin sinubukang tanungin siya at baka masamain niya pa. mabuti na iyong manahimik na lang ako. Pagbalik namin sa harap ng coffee shop ay nagtataka ako kung bakit hindi pa siya pumapasok ng sasakyan. Hindi niya pa rin binubuksan ang pintuan noon despite ng maalinsangang panahon. Hindi pa ba siya naiinitan? Baka hinihintay niya ako?
“Charlotte, wala ng maraming tao dito. Pwede mo na akong yakapin.” sambit niyang muli na namang ibinuka ang mga braso.
Kulang na lang ay himatayin ako ng marinig ko ang sinabi niya.
Kaya ba nagmamadali
