Nakurap-kurap na doon ang aking mga mata. Hindi ko na alam kung itutuloy ko pa bang sabihin sa kanya ang dahilan ng pagpunta ko o magdadahilan na lang akong mali ang napasukan kong silid. Sa tingin ko hindi iyon papaniwalaan ni Leon lalo na at kanina pagpasok ko dito ay tinawag kong malakas ang pangalan niya. Ibig sabihin noon ay siya talaga ang ipinunta ko sa silid niya.
“Tell me, what do you need?”
Doon pa lang ako natauhan na parang binuhusan ng malamig na tubig. Wala akong nagawa kung hindi ang humarap muli sa kanya upang muli lang makita ang nakabilad na halaf-naked na katawan niya. Napaiwas na ako ng tingin sa kanya. Ibinaling iyon sa iba-ibang dereksyon habang hindi ko na mapaliwanag ang nararamdaman. Feeling ko anumang oras ay mahihimatay ako.
Pambihira naman kasi Charlie, nap
