Chapter 4
1132 Words
ตู๊ดดดดดดดดดด
"สวัสดีค่ะ"
"ค่ะ เดือนหน้าเหรอคะ"
"ค่ะ สบายดีค่ะ"
"แล้วเจอกันค่ะ"
ฉันกดวางโทรศัพท์แล้วนั่งจัดดอกไม้ต่อ อีกเดือนเดียวสินะ ฉันยิ้มออกมาก่อนจะนั่งจัดดอกไม้จนเสร็จจากนั้นก็เดินไปทำเมนูกลางวัน คุณแม่ท่านยังอยู่นะฉันอยากจะลองทำเมนูใหม่ๆให้ท่านทานด้วย
" คุณเมย์คุณท่านให้หาค่ะ"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะส่งต่อให้ป้าสวยทำต่อ ฉันถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินเข้าไปยังห้องรับแขก
"คุณแม่เรียกหนูเหรอคะ"
ท่านพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเรียกให้ฉันไปนั่งลงข้างๆฉันเดินไปแล้วนั่งลงตรงพื้น ยังไงก็ไม่ควรตีตนเสมือนท่าน
"มารยาทงามจริงๆ นั่งข้างบนก็ได้ลูก"
ท่านกล่าวยิ้มๆฉันส่ายหน้าเบาๆ
"อย่าดีกว่าค่ะหนูนั่งตรงนี้สะดวกกว่า"
"น่ารักจริงๆไม่น่าเชื่อเลยว่าจะอยู่กับพ่อแค่สองคน"
ฉันยิ้มหวานให้ท่านก่อนจะมองของข้างหน้า มีแต่เครื่องเพชรทั้งนั้นเลย แต่ฉันไม่ชอบก็เลยไม่ค่อยซื้อ
" ชอบชิ้นไหนลูกแม่จะให้หนูใส่วันงานแต่งงาน"
ฉันชี้นิ้วไปยังชิ้นที่มีแต่สร้อยกับแหวน อันนี้น่าจะราคาถูกสุดแล้วหละมั่ง
" ชิ้นนี้ก็ได้ค่ะ"
คุณแม่ท่านหยิบกล่องสร้อยกับตุ้มหูชิ้นนั้นมาก่อนจะยื่นมาตรงหน้าฉัน
"แม่ให้หนู ส่วนชุดแต่งงานชิ้นนี้ไม่เหมาะมันเล็กไปลูก"
ท่านมองหน้ายิ้มๆฉันทำหน้าลำบากใจทันที
" เอ่อ คือว่าหนูคงรับไว้ไม่ได้ค่ะ"
ฉันปฏิเสธออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานพร้อมกับส่งยิ้มไปให้
" ทำไมละลูก"
"หนูเกรงใจค่ะ แค่นี้ท่านก็ทำมายมายเพื่อหนู ทั้งงานแต่งทั้งสินสอด ทั้งอะไรเยอะแยะไปหมด แค่นี้มันก็เกินที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะได้รับในชีวิตนี้แล้วหละค่ะ"
ฉันพูดออกไปตามที่คิด ท่านไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มให้ฉันท่าเดียวจนฉันเริ่มเกร็งแล้วนะ
"รู้ไหมทำไมหนูถึงอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ
" ไม่ทราบค่ะ แต่คนที่นี่ใจดีกันทุกคนเลยค่ะ "
ฉันพูดออกไปยิ้มๆจนคุณแม่หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
" เพราะหนูน่ารักแบบนี้ไงลูก ไม่มีใครตื่นเช้ามาเข้าครัวเพื่อให้ตัวเองลำบากหรอกลูก แต่หนูก็ทำช่วยงานทุกอย่างทั้งๆที่หนูมาอยู่ที่นี้ในฐานะลูกสะใภ้ของบ้านนี้ เพราะหนูเป็นแบบนี้ไงถึงมีแต่คนรักคนชอบ"
ฉันยกมือไหว้ท่านแล้วซบลงตรงขาของท่าน
"หนูไม่มีแม่ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าแม่หน้าตาเป็นยังไง พอหนูได้มาเป็นลูกของคุณแม่มันรู้สึกดีมากเลยค่ะ"
ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยากจะให้ใครมาเห็นมุมอ่อนแอของฉันนะ พ่อฉันสอนมาให้ถือคติว่า อ่อนโยนได้แต่อย่าอ่อนแอ
"มาเป็นลูกแม่นะ มีอะไรคุยกับแม่ แล้วเครื่องเพชรชุดนี้แม่ให้หนู หนูต้องรับไว้เข้าใจไหมเพราะแม่สั่ง"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะยื่นสองมือไปรับมาไว้
"ขอบพระคุณมากๆค่ะคุณแม่ ดีกับหนูเหลือเกิน"
"เอาไปเก็บไว้ลูกแล้วตอนบ่ายตาทิปโก้จะมารับหนูไปลองชุดแต่งงาน แล้วในวันงานพี่สาวตาทิปโก้ก็มาด้วยนะ หนูจะได้รู้จัก"
" ค่ะคุณแม่"
@13.20น......
" เมย์อยู่ไหนคะ"
ฉันเดินลงมาก็ได้ยินเสียงเรียกของพี่ทิปโก้ สงสัยจะมารับฉันแล้ว ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเขาแล้วก็ส่งยิ้มไปให้
" เมย์อยู่ตรงนี้ค่ะพี่ทิปโก้รอนานไหมคะ "
เขาเดินมาสวมกอดฉันแน่น ก่อนจะหอมแก้มฉันซ้ายทีขวาที
" คิดถึงจังเลย อิอิ"
ฉันยิ้มออกมาทันที ให้มันได้อย่างงี้สิผู้ชายน่ารักดีต่อใจเหลือเกิน
"ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวจะเลยนัด"
ฉันจับมือพี่เขาไว้ก่อนจะเดินเคียงข้างกันออกไปขึ้นรถ วันนี้พี่เขาไม่ยอมขับรถเองเพราะเขาบอกว่าจะกอดฉันตลอดทาง >///<
"ปล่อยก่อนดีไหมคะไม่อายลุงชัยเหรอ"
ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนักเขาเงยหน้าไปมองลุงชัยเล็กน้อย
"ลุงชัยเห็นอะไรป่ะ"
" ไม่เห็นครับผมไม่เห็นอะไรเลย "
พี่ทิปโก้หันมามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วก็มากอดฉันแน่นแทบจะหายใจไม่ออก
"เห็นมะลุงชัยไม่เห็นอะไรเลย มามะมาจุ๊บทีหนึ่ง "
ฉันบิดตัวหนีทันที ไม่มีทางที่จะให้เขาทำอะไรฉันต่อหน้าคนอื่นหรอกนะฉันก็อายเป็นนะ
"อ่อจริงสิคะพี่ทิปโก้มีพี่สาวด้วยเหรอคะ"
ฉันถามออกไปเขาพยักหน้ายิ้มๆ
"มีสิครับเรียนโทอยู่เมืองนอกนะ เรียนอยู่ฝรั่งเศส"
ฉันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
" รับทราบค่ะจะได้รู้ไว้แค่นั้นเอง"
"เดี๋ยวก็ได้เจอค่ะ วันงานแต่งงานมาแน่นอน"
ฉันสวมกอดเขาแน่นตลอดทางฉันเลือกที่จะซบอยู่ตรงไหล่เขาเองไม่อย่างงั้นนะได้ถูกลวนลามตลอดทางแน่ๆอ่ะ
@ร้านตัดชุดแต่งงาน
" เชิญเลือกแบบก่อนนะคะ แต่เชิญเจ้าสาวทางนี้ค่ะจะต้องแต่งหน้าทำผมก่อน"
ฉันหันไปมองหน้าพี่ทิปโก้ยิ้มๆ
" หนูไปข้างในห้องแต่งตัวนะคะ"
"ครับพี่รอตรงนี้นะ"
ฉันส่งยิ้มไปให้ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องลองชุด ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงระหว่างแต่งหน้าทำผมฉันก็เลือกชุดไปพลางๆ ตอนนี้แต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วหละ
" สวยมากเลยค่ะเจ้าบ่าวเห็นต้องชอบแน่ๆ "
ฉันยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง
" แต่งดีๆก็ใช้ได้เหมือนกันนะเนี้ยเราอ่ะ "
เหมือนจะหลงตัวเองเนาะ ฮ่าๆๆ ฉันเดินออกไปก็ไปหาพี่ทิปโก้นั้นแหละเขาอยู่ในชุดเจ้าบ่าวหล่อสุดๆ ฉันเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
" พี่ทิปโก้ขา"
เขาหันมามองฉันก่อนจะชะงักค้างไปไม่ยอมพูดอะไรจนฉันต้องเรียกสติเขา สงสัยจะสวยจนตะลึงละสิ คิกคิก
" สวยมากจนตะลึงเลยเหรอคะ"
ฉันถามออกไปยิ้มๆพอเขาได้สติก็ยิ้มออกมาทันที
"สวยมาก สวยจริงๆ นางฟ้าของพี่"
- Writer
