Destiny พรหม (ไม่ได้)​ ลิขิตรัก

Chapter 5

หลังจากลองชุดแต่งงานเสร็จผมก็พาสาวน้อยของผมมาเดินห้าง ก็จะพามาดูแหวนแต่งงานแล้วก็กะว่าจะพามาซื้อของใช้ด้วยแหละ

"ไปไหนกันดีคะพี่ทิปโก้"

ผมโอบรอบเอวน้องมันไว้ก่อนจะพาเดินเคียงข้างกันเดินดูนั่นดูนี่

"เมย์อยากกินข้าวก่อนไหมคะ หรือจะไปลองแหวนกันก่อน"

ผมถามออกไปสาวน้อยทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

"ทานข้าวก่อนก็ได้ค่ะ"

"โอเค ไหนบอกพี่สิคะว่าหนูชอบทานอะไรแล้วพี่จะเมมโมรี่ไว้ในหัวสมองของพี่เลยว่าหนูชอบทานอะไรไม่ชอบอะไร"

ผมถามออกไปสาวน้อยทำหน้าเขินสุดๆกับคำพูดของผมของแบบนี้มันต้องรู้ไว้ไงจริงป่ะ

" ไม่ชอบทานกุ้งค่ะไม่เชิงว่าไม่ชอบทานเคยทานแล้วผื่นขึ้นเต็มตัวเลยค่ะ ตอนแรกคิดว่าไม่ใช่พอลองทานอีกรอบก็เป็นแบบเดิมก็เลยรู้ว่าแพ้ค่ะ"

ผมพยักหน้ายิ้มๆเป็นเชิงว่าเข้าใจก่อนจะเลือกพาน้องมันไปร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดัง

"งั้นทานนี่แล้วกันเนาะ"

"โอเคค่ะ"

ผมเข้ามานั่งในร้านกับน้องมันก่อนจะนั่งดูเมนูตรงหน้าก็มีหลายอย่างให้เลือก แต่ว่าเมนูนี่มาเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยแหะ แล้วน้องมันจะอ่านรู้เรื่องไหมนะ

" ผมเอา Chicken parmigiana แล้วก็ Shrimp fra diavolo เครื่องดื่มขอเป็น Cellar selection sauvignon blanc แล้วกัน เมย์ทานอะไรดีคะ"

เมย์นั่งมองเมนูซ้ายขวาเกาหัวไปด้วยสงสัยจะสั่งไม่เป็นนะ ผมกำลังจะอ้าปากเอ่ยถามว่าให้ช่วยอะไรไหมแต่น้องมันก็พูดออกมาก่อน

"หนูเอา Linguine with clam sauce แล้วก็ขอ MIXED SALAD WITH SCALLOP เครื่องดื่มเอาเป็น Cellar selection sauvignon blanc เหมือนกันค่ะ"

ผมอึ้งสิครับรอไรล่ะ ทำไมพูดภาษาอังกฤษคล่องจังวะ เหมือนเธอจะรู้สึกตัวยิ้มแก้เก้อเอาผมทัดหูก้มหน้าก้มตา ผมวางเมนูแล้วจ้องหน้าน้องมันนิ่ง

" ทำไมพูดภาษาอังกฤษคล่องจัง"

ผมถามออกไปไม่เชิงว่าจะจับผิดอะไรหรอกนะผมก็แค่สงสัย น้องมันอายุ21ปี เอาจริงๆอย่างผม22ปียังไม่จบมหาลัยเลย อย่างมากก็น่าจะวุฒิ ม.6 หรืออาจจะจบสายอาชีพ ปวส.ไรงี้อ่ะ แต่แปลกใจเฉยๆว่าสำเนียงดีอย่างกับคุ้นเคยกับเจ้าของภาษา

"แหะๆเห็นอย่างนี้ตอนเรียนเมย์ที่หนึ่งของห้องเลยน้า เมย์พอพูดได้ค่ะ แล้วก็อ่านออกด้วย"

ผมมองอย่างสงสัยแต่ไม่อยากจะเซ้าซี้หรือจะจับผิดอะไรหรอก

"อืมแล้วไป"

ผมไม่ซักไซร้อะไรต่อสักพักอาหารก็มาเสิร์ฟเราสองคนก็ลงมือทานกันชนแก้วกันไปด้วยส่งยิ้มให้กัน บางทีผมว่าผมกับเมย์เราสองคนเข้ากับได้ดีนะ เหมือนสนิทกันมานานมากแล้ว

" อร่อยไหมคะสาวน้อยของพี่"

ผมถามออกไปหลังจากที่สาวน้อยนั่งทานเกือบหมด น้องมันทานสลัดเป็นส่วนใหญ่กลัวอ้วนละมั่ง ส่วนอีกอย่างก็ผมเนี้ยแหละช่วยกินอ่ะ อิ่มมากอ่ะตอนนี้

"อร่อยมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ"

ผมยิ้มออกไปทันทีก่อนจะเรียนพนักงานมาเช็คบิล แล้วก็โอบรอบเอวพาสาวน้อยของผมไปลองแหวนแต่งงานต่อ

"ชอบแบบไหนคะ"

ผมถามออกไปตาก็มองซ้ายมองขวาประมาณว่าจะช่วยเลือกนั้นแหละ สาวน้อยของผมจิ้มไปที่แหวนเพชรวงเล็กพอดีนิ้ว

" แบบนี้ก็ได้ค่ะ"

ผมส่ายหน้าเบาๆ

" เปลี่ยน เอาเพชรเม็ดใหญ่กว่านี้"

ผมบอกออกไปก่อนจะยืนกอดอกมองเธอเลือก แหวนวงใหม่ แต่งงานทั้งทีจะให้เลือกแหวนให้เมียเพชรวงเล็กแม่ผมเอาตายแน่อ่ะ

"วงนี้ได้ไหมคะ"

"เล็กไปเลือกใหม่"

"แล้ววงนี้หละคะ"

"ใหญ่กว่านี้มีอีกไหม"

ผมหันไปถามพนักงานทันทีถ้าให้เลือกเองนะคงไม่ได้ที่ผมต้องการอ่ะผมเลือกเองแล้วกัน

"ทางเรามีแหวนจากดีไซน์เนอร์ชื่อดังค่ะ เราผลิตแค่สองวงเท่านั้น สนใจดูของก่อนไหมคะ"

ผมพยักหน้ายิ้มๆ

"เอาวงนั้นก็ได้ครับ อ่ะบัตร"

เมษาถึงกับอ้าปากค้างร้องห้ามผมทันที

" แพงไปค่ะไม่เอานะ"

ผมเหลือบสายตามองมือเล็กๆที่จับแขนผมไม่ให้ยื่นบัตรให้กับพนักงาน เมษายิ้มแห้งๆก่อนจะปล่อยมือออกจากผมแล้วก็ยื่นหน้างออยู่ตรงเคาร์เตอร์

" ไม่ต้องมางอนเลยใครให้เลือกแต่เพชรเล็กๆ"

ผมบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนัก สาวน้อยทำหน้างอมองผมเหมือนโกรธสุดๆ

" เมย์แค่ไม่อยากให้พี่ทิปโก้ใช้เงินเยอะนี่ค่ะ จะเม็ดเล็กเม็ดใหญ่คุณค่าทางจิตใจมันก็เหมือนกัน ราคามันไม่สำคัญหรอกนะคะ"

ผมหันไปสวมกอดเอวสาวน้อยตรงหน้าไว้หลวมๆก่อนจะยื่นจมูกของตัวเองไปชนกับจมูกของเธอ

"พี่รู้ค่ะแต่นี่มันคืองานแต่งงานของเราไงคะ เข้าใจพี่ใช่ไหม"

เมษาพยักหน้ายิ้มๆเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว

" เข้าใจค่ะ แต่คราวหน้าไม่เอาแล้วนะคะเมย์ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าที่เมย์แต่งงานกับพี่เพราะจะมาเกาะพี่ทิปโก้กิน"

ผมสวมกอดเธอหลวมๆนี่ไม่แคร์ใครเลยนะเนี้ยเพราะนี่มันในห้างแล้วก็พนักงานเดินเต็มร้านเลย

" ใครจะพูดอะไรไม่ต้องสนใจนะคะ เรารู้ดีที่สุด"

"ค่ะ"

ผมผละออกจากสาวน้อยตรงหน้าเมื่อพนักงานเดินถือถุงใส่แหวนเพชรให้ ผมเปิดกล่องตรวจดูแล้วก็ลองใส่ให้กับว่าที่เจ้าสาวของผม

"ขอมือหน่อยคะพี่จะลองแหวน"

เมษายื่นมือซ้ายมาตรงหน้าผม ผมบรรจงค่อยๆใส่แหวนให้อย่างเบามือสุดๆ เหมือนทำมาเพื่อเมษาจริงๆพอดีเป๊ะ

" เป๊ะเหมือนสั่งทำเลย"

ผมบอกออกไปยิ้มๆ สาวน้อยตรงหน้าตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำด้วยความขวยเขิน คงจะอีกพักใหญ่เลยแหละกว่าเธอจะชินกับการอยู่กับผมนะก็คงค่อยๆเป็นค่อยๆไปอ่ะนะ

"สวยมากเลยค่ะ"

"มันอยู่บนมือคนสวยๆไงค่ะ มันก็เลยสวย"

ผมหยอดคำหวานต่อจนคนตรงหน้าเริ่มบิดตัวไปมาไม่ยอมสบตาผม

"เขินพี่เหรอคะ"

"ปะ เปล่านี่ค่ะ"

ผมยื่นมือไปเกลี่ยปอยให้ก่อนจะจุมพิตตรงหน้าผากสวยของเมษา

"แล้วทำไมหน้าแดงจัง"

ผมเอ่ยออกไปยิ้มๆ จนสาวน้อยตรงหน้ารีบยกมือมาปิดแก้มไว้แทบไม่ทัน

" มันแดงขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

ผมหัวเราะขำๆกับท่าทีเขินอายของคนตรงหน้า ทั้งหวาน ทั้งอ่อนโยนแบบนี้ผมจะหนีจากคนตรงหน้าไปไหนรอดเนี้ย จริงมะ

"ไปกันเถอะค่ะ พี่อยากนอนกอดเมย์แล้ว"

ผมผละจากตนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นโอบรอบเอวแล้วพาเดินออกจากร้านทันที

"แต่ว่ายังเช้าอยู่เลยนะคะ"

" ไม่สำคัญ ถ้าพี่อยากนอนกอดเมย์จะเช้าจะมืดพี่ก็จะกอด"