Chapter 3
1047 Words
เช้าวันต่อมา........
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า คือปกติเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วก็เลยลงมาช่วยป้าๆแม่บ้านทำกับข้าวนะ ส่วนพี่ทิปโก้ยังไม่ตื่นหรอกกว่าฉันจะได้นอนนะเมื่อคืนอ่ะ
"คุณเมย์ทำไมไม่อยู่ข้างบนกับคุณทิปโก้คะเดี๋ยวป้าก็โดนดุจนได้"
ป้าสวยบ่นออกมาหลังจากที่ฉันดื้อจะมาช่วยทำอาหารให้ได้
"ให้หนูช่วยเถอะค่ะอยู่บ้านท่านจะมาอยู่สุขสบายมันก็จะน่าเกลียดนะคะ"
"แต่คุณเป็นเมียนะคะ"
"ไม่เกี่ยวหรอกค่ะพ่อสอนเสมอไม่ว่าเราจะไปอยู่กับเค้าในฐานะอะไรถ้าช่วยอะไรได้ก็ต้องช่วยค่ะ"
ป้าสวยยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนสุดๆ
"โธ่แม่คุณเอ้ยทำไมนางฟ้ามาโปรดขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าคุณพ่อคุณหนูจะสอนมาดีขนาดนี้"
ฉันยิ้มให้ป้าสวยเล็กน้อยก่อนจะหันไปปรุงรสอาหารต่อ
" คุณพ่อของหนูน่ารักนะคะถ้าป้าสวยได้รู้จักจะชอบมากๆเลยค่ะ"
" นั้นนะสิคะชักอยากจะเจอซะแล้วสิ"
ฉันยิ้มออกมาทันที ก่อนจะทำนั้นทำนี่ต่อ สักพักก็มีเสียงโวยวายดังมาจากชั้นบน
" เมษาอยู่ไหน ใครเห็นเมย์บ้าง"
เสียงพี่ทิปโก้นี่นา ฉันปิดเตาแก๊สแล้วเดินออกไปจากห้องครัวทันที ก็สบตากับพี้ทิปโก้ที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกหน้าบูดอยู่ตรงบันได
" พี่ทิปโก้โวยวายอะไรแต่เช้าคะเนี้ย"
ฉันแซวออกไปยิ้มๆดูก็รู้ว่าตามหาฉันอยู่คงตื่นมาแล้วไม่เจอหละสิ
" ก็เมียพี่หายไปจะไม่ให้โวยวายได้ไง"
เขาสะบัดหน้าหนีฉันอย่างงอนๆ น่ารักจริงๆ ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขาไว้แล้วก็ส่งยิ้มไปให้
"เมย์ตื่นเช้าปกติอยู่แล้วค่ะแล้วไม่รู้จะทำอะไรก็เลยลงมาช่วยป้าสวยทำกับข้าว ไม่งอนนะคะ"
ฉันพูดกับเขาด้งยน้ำเสียงหวาน ฉันรู้แล้วว่าพี่ทิปโก้แพ้ทางสาวหวาน ก็พี่ๆเพื่อนๆเขานะแอบกระซิบบอกนะสิ ยิ่งอ่อนโยนพี่เขายิ่งชอบ ว่านอนสอนง่ายเข้าไว้แล้วจะเอาพี่ทิปโก้อยู่หมัดเลยแหละ
" ไม่งอนก็ได้ทำไมต้องน่ารักด้วย "
ฉันยิ้มออกมาทันทีเห็นมั้ยละ
" ไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะวันนี้พี่ทิปโก้ต้องเข้าบริษัทไม่ใช่เหรอคะ"
"รู้ได้ไงหืม"
เขายื่นมือมาเกลี่ยผมฉันเล่นเบาๆ ฉันยิ้มเขินๆส่งไปให้
"ก็คุณพ่อท่านบอกเมื่อวานตอนเย็นไงคะจำไม่ได้แล้วเหรอเนี้ย "
" น่ารักจริงๆเมียใครเนี้ย ไปเป็นเลขาพี่มั้ย"
ฉันยิ้มขำๆกับลูกอ้อนของเขา นี่รู้จักกันแค่ไม่กี่วันทำไมฉันกับเขาถึงเหมือนรู้จักกันมานานแรมปีก็ไม่รู้
"ถ้าพี่ทิปโก้อยากให้เมย์ทำ เมย์ก็ทำได้ค่ะ"
ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะจะจับมือพาเขาเดินขึ้นห้องไป
" อาบน้ำก่อนนะคะเมย์จะเตรียมชุดไว้ให้"
" ครับสาวน้อยงั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ"
"ค่ะ"
@ครึ่งชั่วโมงผ่านไป.......
"ตาทิปลูกต้องเข้าบริษัทกับพ่อนะวันนี้ เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง"
ตอนนี้เราสี่คนกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่ คุณพ่อกับคุณแม่แล้วก็พี่ทิปโก้ฉัน
" ก็ดีครับบริหารผมจะจบแล้ว"
" อื้มเรียนบริหารจบเราต้องเทียบโอนเรียนวิศวะอีกใบพ่อคุยกับคอปเตอร์เรียบร้อยแล้ว ลูกลงแค่ตัวหลักๆเท่านั้น อย่างอื่นคอปเตอร์จะจัดการให้"
" ครับพ่อ "
" ว่าแต่อาหารวันนี้รสชาติแปลกไปนะอร่อยดี แต่ไม่ใช่ป้าสวยทำแน่ๆ"
ฉันเงยหน้ามองคุณพ่อกับคุณแม่ที่มองมาทางฉันยิ้มๆ
" หนูทำเหรอลูกหนูเมย์"
คุณแม่ถามออกมายิ้มๆ ฉันพยักหน้าเบาๆ
" ค่ะ ไม่ได้แย่มากใช่ไหมคะ"
" แย่อะไรลูกอร่อยกว่าป้าสวยทำอีก หนูนี่เก่งนะเนี้ย"
ฉันยิ้มให้ท่านทั้งสอง ฉันรู้สึกโชคดีจังเลยที่ท่านเอ็นดูฉันเหมือนที่พี่ทิปโก้เปิดใจให้ฉัน ฉันหันไปมองพี่ทิปโก้เขามองฉันอยู่ก่อนแล้ว
" ว่าแต่หนูเมย์อยากทำงานไหมลูก หรือว่าอยากเรียนต่อบอกพ่อได้นะ"
ฉันชะงักไปเล็กน้อยก็อายุฉันเพิ่งจะ21ปีถ้าเป็นปกติก็คงจะเรียนไม่จบนั้นแหละ แต่ไม่ใช่ฉันหรอก
"คือเมย์ทำงานแล้วน่ะค่ะ คงไม่เรียนแล้ว"
"ไม่ต้องไปทำงานแล้วมาช่วยพี่สิ"
พี่ทิปโก้เอ่ยออกมาฉันส่ายหน้าเบาๆ
" มันมีหลายอย่างนะคะหนูคงจะลาออกตอนนี้ไม่ได้ คุณพ่อกับคุณแม่แล้วก็พี่ทิปโก้เข้าใจหนูใช่ไหมคะ"
พวกท่านพยักหน้ายิ้มๆ แต่คนข้างๆเนี้ยสิทำหน้าบึ้งบูดไปเรียบร้อย
" พ่อเข้าใจมีอะไรบอกพ่อได้นะ"
" ขอบคุณนะคะ"
ฉันกล่าวขอบคุณพวกท่านก่อนจะทานกันจนหมดแล้วพี่ทิปโก้กับคุณพ่อก็ไปบริษัทเหลือแต่ฉันกับคุณแม่ที่นั่งจัดดอกไม้กันอยู่ตรงสวน
" หนูมีอะไรให้แม่ช่วยบอกได้นะหนูเมย์ นึกเสียว่าแม่คือแม่ของหนู"
แม่หม้อแกงเอ่ยออกมาแล้วส่งยิ้มอย่างจริงใจให้ฉันจนฉันสัมผัสได้
" ขอบคุณนะคะที่กรุณาหนู"
แม่หม้อแกงมองสบตาฉันก่อนจะยื่นมือมาจับมือฉันไว้แน่น
"หนูต้องหนักแน่นนะลูก ไม่ว่าใครจะว่าอะไรแม่ขอให้หนูอย่าเก็บมาคิด เพราะแม่ก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน ทิปโก้เขาเลือกหนูเพราะหนูเป็นเด็กดี พ่อกับแม่ก็ชอบที่หนูเป็นเด็กดีแบบนี้ คนอื่นจะว่าอะไรอย่าไปฟัง เข้าใจไหมลูก"
"ค่ะคุณแม่"
- Writer
