ชายาอัปลักษณ์กับท่านอ๋องรูปงาม

กลิ่นไหน้ำส้มแตกชัดเจนยิ่งนัก

"ท่านอ๋อง มีอารมณ์สุนทรีย์ร่ายรำกระบี่ในยามว่าง"ตงเกาผู้มีท่าทีองอาจก้าวขาออกมาจากพุ่มไม้

"ตงเกา มาได้อย่างไรหายไปนานเหลือเกินจนข้าคิดว่า ตงเกาหลงเพลินจนลืมวังหลวง"

สีหน้าแสดงความดีใจและตื่นเต้นที่อยู่ๆ สหายและองครักษ์ที่รู้ใจที่สุดกลับมา

"ท่านอ๋องไม่มาก็คงไม่ได้ ตงเกาหายไปเสียขวบปี ได้ยินข่าวดีเรื่องท่านอ๋องแต่งชายารองคนใหม่ อยากจะแวะมาดูว่าท่านอ๋องมีความสุขเพียงใด"

ชายารองอีกแล้ว ชายารองทำไมต้องให้คิดถึงนางทำไมใครๆ ก็ต้องพูดถึงนาง ให้เขาหงุดหงิดด้วย

"อย่าเอ่ยถึงนางจะได้ไหม"ตงเกาเลิกคิ้ว

"อย่าบอกนะว่า มีปัญหากลับชายารองทั้งๆ ที่เพิ่งจะแต่งกัน"

"เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่"

"เรื่องใดกัน หากเป็นเริ่องที่ใครๆ ต่างก็พูดถึง ชายา...อัปลักษณ์ของท่านอ๋องตงเกาไม่เห็นว่าจะต้องรู้ ในเมื่อ ...ไหนๆ ก็แต่งกันแล้ว จะงดงามหรือไม่ก็เป็นชายาอยู่ดีจะทิ้งขว้างเพราะหน้าตาไม่งดงามก็ใช่ที่"ตงเกากลับคิดต่างจากเขา

"หากเจ้าพบนางจะรู้ว่านาง ..เอ่อ...ข้าไม่รู้สิข้า เจ้าคิดว่าข้าควรทำตัวเช่นไรกับชายารองผู้นั้นดี” ตงเกาอมยิ้ม พยัคฆ์ร้ายกลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องไปเสียแล้ว

“ข้าน้อยชักอยากจะเห็นนายหญิงคนใหม่เสียจริง นางมีเวทมนตร์หรือไร จึงทำให้ ท่านอ๋องของตงเกาคิดไม่ตกเพียงนี้”

“บางทีนางอาจมีเวทมนตร์จริงๆ ก็ได้”ตงเกาเลิกคิ้วสูง

จวนเฉิงอู๋อ๋อง

“ท่านพ่อท่านแวะมา”เหว่ยจื่อหยวน ยื่นห่อขนมในมือให้กับเจิ้งอ้ายฉิง

“สบายดีหรือไม่”แววตาห่วงใยยิ่งนัก

“อ้ายฉิงไม่ได้เดือดร้อนอะไร ตอนนี้สบายดีไม่น้อย ท่านพ่ออ้ายฉิงไม่อยู่ใครกันชงชา ทำอาหารโปรดให้ท่าน”

“เจ้าไม่อยู่อาหารที่กินแม้จะไม่ถูกปาก แต่อ้ายฉิงหากเจ้าอยู่ที่นี่ข้าจึงเบาใจดีกว่าต้องลำบากอยู่ที่ตระกูลเหว่ย โดยที่ข้าปกป้องเจ้าไม่ได้”

“ท่านพ่อเกรงใจไปแล้ว อยู่ที่ตระกูล เหว่ยแม้จะลำบากแต่ก็ได้ ดูแลรับใช้ท่านพ่ออ้ายฉิงมีความสุขยิ่งแล้ว”

“ท่านอ๋องดีกับเจ้าหรือไม่”หวงเฉิงอู๋ก้าวขาเข้ามาทันที มือข้างหนึ่งโอบรอบไหล่บางของอ้ายฉิงไว้แน่น

“ท่านพ่อตา ท่านถามแบบนี้ เกรงว่าคนที่จะถูกเพ่งเล็งคือข้า”

“ท่านอ๋องข้าแค่เพียง ห่วงใยอ้ายฉิง”รั้งอ้อมกอดให้แน่นก่อนจะหันไปกดจมูกโด่งเป็นสันที่แก้มเนียนข้างขวาอย่างไม่สนสายตาของใคร เจิ้งอ้ายฉิงขยับตัวหลบ

“ข้าเสน่หานางเพียงนี้ ท่านพ่อตาคงจะพอใจแล้ว”ยิ้มยียวน

“ท่านอ๋องเสน่หานางหรือไม่ ข้าน้อยไม่อาจทราบได้ ต่อหน้าลับหลังต่างกันเพียงใด เรื่องบนแท่นนอนไม่มีใครล่วงรู้ แต่อยากให้ท่านอ๋องรู้ไว้ว่า เหว่ยจื่อหยวนเชื่อว่าท่านอ๋องเป็นบุรุษที่เป็นบุรุษโดยแท้ คงไม่คิดอคติหรือตีค่าอ้ายฉิงแค่เพียงใบหน้าของนาง”

หวงเฉิงอู๋รู้สึกใบหน้าชาด้วยคำพูดของ เหว่ยจื่อหยวน

“ท่านพ่อ ท่านอยู่ทานกลางวันกับข้าดีไหมข้าจะทำอาหารที่ท่านชอบ”เจิ้งอ้ายฉิงรีบ เปลี่ยนเรื่องกลัวว่าเฉิงอู๋อ๋องจะตีหน้ายักษ์ใส่บิดาเสียก่อน

“ไม่ดีกว่า แค่นำขนมมาฝากเจ้าเพราะต้องเข้าไปถวายงานฝ่าบาท พอดีจวนอ๋องเป็นทางผ่านคิดถึงเจ้าไม่น้อย หากลำบากใจหรืออยากกลับไปที่ตระกูลเหว่ยข้าเองก็คงยินดี ในเมื่อเจ้าไม่อยู่ข้ากินอะไรไม่อร่อยถูกใจเหมือนเมื่อครั้งที่เจ้าเข้าครัว” พูดเป็นนัยๆ อ้ายฉิงย่อกาย หวงเฉิงอู๋กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นจนอ้ายฉิงรู้สึกเจ็บ

“ท่านพ่อตาโปรดวางใจ หากนางจะไปจะมาข้าย่อมจะเป็นคนพานางไปที่นั่นเสียเอง ข้าไม่ปล่อยให้นางไปที่ตระกูลเหว่ยเพียงลำพังแน่” เหว่ยจื่อหยวนจากไป อ้อมกอดยังคงรัดแน่นไม่ว่าจะขยับตัว แข็งขืนเพียงใด

“ปล่อยข้า”

“โอ้ว คำขอบคุณสักคำไม่มี ข้ารึอุตส่าห์แสดงบทลูกเขยที่แสนดีต่อหน้าพ่อตา เขาจะได้หมดห่วงในตัวเจ้า ดูรึเจ้ากับตะบึงตะบอนใส่ข้า”ทำไมรุ้สึกว่าได้แกล้งนางแล้วเป็นสุขใจ

“ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำ ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง สร้างภาพว่าเป็นคนดีเพียงนั้น”พูดเบาๆ

“บังเอิญข้าเป็นคนที่ชอบสร้างภาพ แล้วอีกอย่างไอ้ที่หอมแก้มเมื่อกี้ก็ไม่ได้ ขาดทุนแก้มเจ้าก็หอมเป็นบ้า คงตั้งใจแช่น้ำอบน้ำหอม เพื่อรอข้าใช่หรือไม่” เจิ้งอ้ายฉิงยิ้มมุมปาก

“ข้าอาจรอคนอื่นก็เป็นได้ ไม่ได้ตั้งใจรอท่านอ๋องในเมื่อท่านอ๋องพูดเอง ว่าข้าไม่เหมาะที่จะรักใคร่ ใบหน้าของอ้ายฉิงอัปลักษณ์ไม่น่ามองฉะนั้นปล่อยข้าได้แล้ว ข้าจะได้ไปรอคนผู้นั้นเสียที”

“เจ้า” อ้ายฉิงหาสนใจไม่ เดินเข้าไปในห้องปล่อยให้เฉิงอู๋อ๋องชี้นิ้วสั่นระริกด้วยความโกรธ ทรุดกายลงบนเก้าอี้ยกมือขึ้นกอดอกทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเป็นองครักษ์ที่คอยอารักขาหน้าประตูของเจิ้งอ้ายฉิงไม่ให้ใครกล้ำกราย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเดินมา ทำตัวไม่ถูกอยากเฝ้าก็อยากเฝ้า กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาหึงหวงอ้ายฉิงก็กลัว ไม่สิเขาไม่ได้หึงหวงแต่เขาไม่ชอบให้ของที่เป็นของเขาตกอยู่ในมือผู้อื่น ในที่สุดก็ตัดสินใจเดินออกมากลัวว่าเป็นอ้ายฉิงนั่นแหละที่จะหัวเราะเยาะเอาได้

“ปาหวางอ๋อง”ตงเกายิ้มมุมปากเอ่ยทักทายปาหวางอ๋อง ที่หน้าประตูจวน

“ฮะฮ้าไม่น่าเชื่อตงกงผู้นี้หวนคืนจวนอ๋อง ข้ารึอุตส่าห์ดีใจเข้าออกจวนอ๋องง่ายดาย ไร้คนคอยขวาง แต่จะว่าไปก็คันไม้คันมือตงเกาไม่อยู่องครักษ์ในจวนเฉิงอู๋อ๋องล้วนด้อยฝีมือ”

“จะประลองกำลังดูสักตั้งดีไหมท่านอ๋อง”ยิ้มยียวนเช่นกัน

“ไม่สิไม่ใช่วันนี้ วันนี้ข้าตั้งใจนำของสำคัญมาคืนชายารองของเฉิงอู๋อ๋อง หากประมือกับตงเกาเกรงว่าอาภรณ์สะอาดสะอ้านกับ มวยผมที่เกล้ารวบมาเสียหล่อเหลาจะดูไม่ได้ทำให้ชายารองของเฉิงอู๋อ๋องไม่ประทับใจข้า คราแรกพบ” หวงเฉิงอู๋ที่ผ่านมาได้ยินพอดีขมวดคิ้ว

“ของสำคัญใดกัน”แบมือออกไปตรงหน้าปาหวางอ๋องตั้งใจรับเอาสิ่งของแทนอ้ายฉิง ปาหวางอ๋องที่ยังเอามือไพล่หลังไว้ไม่สะทกสะท้าน ตงเกาเริ่มเห็นเค้าลางบางอย่างนี่เองกระมั้ง กลิ่นไหน้ำส้มแตกจึงส่งกลิ่นอบอวลไปทั่ว

“ข้า จะมอบให้กับมือของ แม่นางอ้ายฉิงเท่านั้น”

“ข้าเป็นสามีนาง”

“สามี...ที่ไม่ปกป้อง แล้วยังสั่งลงทัณฑ์นางอย่างไม่มีเหตุผล กับข้าที่ปกป้องนางเฉิงอู๋อ๋องท่านคิดว่านางจะอยากรับของสำคัญนี้จากมือใครมากกว่ากัน ท่านรับมันไป ดีไม่ดีก็ไม่ยอมเอาไปคืนนางแล้วอาจใส่ความว่านางกับข้ามีความสัมพันธ์อื่นใดอีก ทำให้นางลำบากใจไม่สู้ข้ามอบให้นางเองกับมือท่านก็ไม่ต้องได้เห็นมัน”ใบหน้าแสดงอาการว่าไม่พอใจอย่างที่สุด

“ได้ จะมอบมันให้กับมือของนางเช่นนั้นเชิญ ข้าจะอยู่ด้วยในตอนที่ท่านมอบมันให้กับนางด้วยมือของท่านเอง” กลิ่นไหน้ำส้มแตกชัดเจนยิ่งนัก ตงเกาส่ายหน้าไปมา อ๋องทั้งสองไม่เคยลงให้กันแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว

ตำหนักชิงหนิงกง

“ท่านแม่”จิวอันตรงเข้ากอดมารดาอ้ายหลิวฮองเฮาที่มีใบหน้างดงามไม่สร่างดูอ่อนกว่าวัยยิ่งนัก

“จิวอัน เที่ยวเล่นสนุกสนานวันๆ วันนี้ทำไมมาหาแม่ได้”

“ท่านแม่ จิวอันพบกับเจิ้งอ้ายฉิงชายารองท่านอาแล้ว”ดวงตาสดใสเมื่อเอ่ยถึงหวงเฉิงอู๋

“หือ ว่าอย่างไร แล้วอ้ายฉิงเป็นอย่างไรบ้างสบายดีไหม”แค่เพียงรู้สึกผิดแค่เพียงทำคุณไถ่โทษ

“อ้ายฉิง นางลำบากยิ่งท่านอาหญิงข้าหมายถึงชายาเอกฟางหลินของท่านอามักจะ พูดจาเหน็บแนมถากถางนาง ลูกจึงอยากชวนเสด็จแม่แวะไปที่จวนอ๋องบ้างเพื่อคอยข่มขวัญ ชายาเอกท่านอาให้เกรงขามจะได้ไม่รังแกอ้ายฉิงนางน่าสงสารจริงๆ

“เฮ้อ จิวอันเล่นเป็นเด็ก แม่เป็นฮองเฮาทำเรื่องแบบนี้ไม่เหมาะ คนจะครหาเอาได้ อาศัยความเป็นพระญาติจึงยัดเยียดนางให้กับเฉิงอู๋อ๋อง ตอนนี้ในราชสำนักขุนนางต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน”

“เสด็จแม่น่าแวะไปสักหน่อย อ้างว่าไปดื่มชาจะดีไหม”

“เจ้าทำให้แม่ลำบากใจ”สิ่งที่อยู่ในใจเป็นความลับมาเนิ่นนานใครบ้างจะรู้ว่าอ้ายหลิวรู้สึกเช่นไรกับอ้ายฉิง นางก็แค่เงาของอ้ายจิงที่น่ารังเกียจ ดีที่กำเนิดมาใบหน้าอัปลักษณ์ อ้ายหลิวจึงแสร้งทำคุณไถ่โทษจะว่าไปเรื่องในอดีตใครกันจะรื้อฟื้นหรือพิสูจน์ได้ ยังปล่อยให้เป็นความลับต่อไป