ชายาอัปลักษณ์กับท่านอ๋องรูปงาม

ข้าจะหย่ากับท่าน

“เสด็จแม่ ลำบากใจที่แต่งนางให้ท่านอา จิวอันคิดว่าเสด็จแม่...น่าจะทำคุณไถ่โทษแต่งองค์หญิงสักองค์ให้กับท่านอาอีกครั้ง ท่านอาจะได้ไม่รู้สึกว่าเสด็จแม่ยัดเยียดหญิงใบหน้าอัปลักษณ์ที่เป็นหลานให้กับท่านอา”อ้ายหลิวยิ้ม

“จิวอัน ไม่น่าเชื่อเจ้าช่างเหมาะที่จะเป็นลูกข้าเสียจริง เรื่องนี้รอให้แม่คุยกับเสด็จพ่อเสียก่อน เฉิงอู๋อ๋ององอาจสมบุรุษเหมาะสมกับองค์หญิงสักองค์จริงๆ แต่เจ้าคิดว่าควรจะเป็นองค์หญิงองค์ไหนกัน”จิวอันยิ้มเอียงอาย อ้ายหลิวถอนหายใจ

“กล้าคิดกล้าทำจึงจะสมหวังต่อไป เฉิงอู๋อ๋อง ไม่แน่ว่าจะหยุดอยู่แค่ตำแหน่งอ๋องอีกอย่างเสด็จพ่อไว้ใจเขายิ่งนัก ตัวข้าเองก็เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่ยังเล็กๆ อีกอย่าง ข้าเองก็ไร้องค์ชาย เจ้าคิดว่าตำแหน่งชายาสามของเขาควรเป็นใคร”

“ลูกยินดีเสนอตัว”อ้ายหลิวยิ้มบางๆ

ก่อนหน้านั้น

“หวงฉีจิ้ง ยังไร้ฮองเฮาอ้ายหลิวเจ้าคิดว่า ตำแหน่งฮองเฮาควรจะเป็นใครกัน”อ้ายหลิวในวัยสาวยิ้มหวานหยด

“ท่านพ่อ ท่านคงไม่อยากส่งเสริมลูกอนุเท่ากับอ้ายหลิว แม้จะรู้ว่าฝ่าบาทชื่นชมอ้ายจิงแต่นางแค่เพียงลูกอนุเป็นฮองเฮาเช่นไรจะเหมาะสม”

ประวัติศาตร์มักจะซ้ำรอยเดิมเสมอ หญิงอัปลักษณ์เป็นชายารอง แต่หญิงงามเช่นจิวอัน เฉิงอู๋อ๋องกลับมองข้ามทั้งๆ ที่จิวอันมองเฉิงอู๋อ๋องด้วยฐานะอื่นไม่ใช่ฐานะท่านอาเสมอมา

"ข้าส่งเสริมเจ้า จิวอันบางครั้งเราไม่จำเป็นต้องเผยตัวตนต่อหน้าผู้อื่น"

"เสด็จแม่ลูกเพียงแค่สงสารท่านอากับอ้ายฉิงไม่อยากให้นางต้องรับมือกับชายาเอกฟางหลินเพียงลำพังลูกกับนางอย่างไรเสียก็เป็นเหมือนพี่น้องอีกอย่างท่านอาก็รังเกียจนาง น่าสงสารยิ่งนัก"อ้ายหลิวยิ้ม

"ดีเจ้าวางตัวเช่นนี้ แม่จึงส่งเสริมเจ้าเตรียมตัดชุดแดงไว้ได้อีกไม่นาน ข้าจะนำเรื่องนี้กราบทูลฝ่าบาท"

จิวอันกอดแขนมารดาอย่างเอาใจ เดิมเห็นฟางหลินที่ร้ายกาจ มาบัดนี้อ้ายฉิงที่ไร้พิษสงหากร่วมมือกันกำจัดฟางหลิน ส่วนอ้ายฉิงคงไม่มีปากเสียงอะไร

จวนเฉิงอู๋อ๋อง

ประตูห้องเปิดออกด้วยแรงมือของเฉิงอู๋อ๋อง

ร่างสูงเกือบถึงขอบประตูก้าวเข้ามาตามด้วยปาหยางอ๋องและตงเกา

เฉิงอู๋อ๋อง รีบสาวเท้าเข้ามานั่งข้างๆ อ้ายฉิงที่พยายามเบี่ยงตัวหลบแต่อ้อมแขนแข็งแรงของเฉิงอู๋อ๋องกับรวบเอวดึงให้เบียดชิดกับเขาแม้จะแข็งขืนก็ยิ่งถูกรั้งไว้แน่น ตงเกามองยิ้มๆ รู้ดีเพราะได้กลิ่นไหน้ำส้มแตกเสียนานแล้ว จะว่าไปใบหน้าข้างขวางดงามยิ่งนัก ต่างกับใบหน้าซีกซ้ายราวฟ้ากับเหว

"ไม่ต้องอาย ใครๆ ก็รู้ว่าเจ้าเป็นชายาข้า"เฉิงอู๋พูดขึ้นดังๆ พร้อมกับรอยยิ้มยียวน

"ปาหวางอ๋องยินดีที่ได้พบแม่นางเจิ้งอ้ายฉิงอีกครั้ง"

อ้ายฉิงทำทีเหมือนจะลุกขึ้นต้อนรับปาหวางอ๋องแต่พอลุกก็ถูกดึงให้นั่งลงบนตักคราวนี้อ้อมแขนกอดรัดเอวไว้ทั้งสองข้าง อ้ายฉิงทำสีหน้าว่าไม่ชอบใจนัก ขยับตัวออกจากอ้อมกอดแต่กลับถูกกอดรัดไว้ยื้อยุดกันไปมา อ้ายฉิงสอดมือเขาไปด้านหลังใช้เล็บหยิกเข้าที่แขนของเฉิงอู๋อ๋องอย่างแรง

“โอ๊ย”ปล่อยมือ อ้ายฉิงได้โอกาสถอยออกไปนั่งห่างออกไป

“แม่นางเจิ้ง หรือจะเรียกว่าอ้ายฉิงดี”

"แม่นางเจิ้ง อ้ายฉิง หรืออะไรก็ช่างอย่างไรก็เป็นชายาเฉิงอู๋อ๋อง"เฉิงอู๋อ๋องรีบต่อท้ายประโยคของปาหวางอ๋อง ที่ถอนหายใจเบื่อระอา

"พระชายา ข้าน้อยเสิ่นตงเกายินดีที่ได้พบเช่นกัน"อ้ายฉิงยิ้มบางๆ

"ข้าก่อนหน้านั้นพบของสิ่งนี้ ไม่ทราบว่าเป็นของสำคัญของแม่นางเจิ้งอ้ายฉิง หรือไม่"ยื่นป้ายหยกตรงหน้าอ้ายฉิง

"ความจำเลอะเลือน ข้ารึอุตส่าห์เตือนเสียในครั้งแรกว่าให้เรียกชื่อชายาข้าแล้วต่อท้ายด้วยคำว่าชายาเฉิงอู๋อ๋อง"

"สำคัญเพียงนั้นเชียวหรือไอ้คำว่าชายาเฉิงอู๋อ๋อง"วางหยกลงบนฝ่ามือของอ้ายฉิง

"ท่านอ๋องพบหยกชิ้นนี้ที่ไหนกัน ข้าเพิ่งจะรู้ว่าของชิ้นนี้หายไปก็เมื่อยามสายของวันนี้"สายตาเฉิงอู๋อ๋องจับจ้องอยู่ที่หยกเนื้อดี

"สำคัญ เช่นไรข้ามีหยกเนื้อดีมากมาย หากเจ้าต้องการข้าให้ช่างแกะสลักเป็นของแทนกายข้า"ปาหวางอ๋องยิ้ม

"มิใช่อยู่ที่เนื้อหยก แต่อยู่ที่ใครมอบให้มากกว่าใช่หรือไม่แม่นางเจิ้ง"อ้ายฉิงยิ้ม

"ผู้ที่มอบให้คือมารดาข้า"ปาหวางอ๋องขมวดคิ้ว

"เป็นของติดตัวมาตั้งแต่เกิดอย่างนั้นหรือ" อ้ายฉิงนิ่งงัน

“หากมีสิ่งใดที่แม่นางเจิ้งคิดว่า ต้องการความกระจ่างข้าในฐานะหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรยินดีช่วยไขความกระจ่าง”

“ไขความกระจ่างเรื่องที่หญิงงามหลากหลายผู้คนต่างแวะเวียนมาทวงสัญญาถึง จวนปาหวางอ๋องจะดีกว่าไหม”

“เฮ้อ ข้าละไม่แปลกใจเลยว่าทำไมข้าถึงแวะเวียนที่นี่ เพราะข้าไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ภายนอก เห็นได้ชัดว่าเฉิงอู่อ๋องเองก็ไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ภายนอกเช่นกัน ไหนเสียร่ำลือว่าเฉิงอู๋อ๋องไม่สู้ชอบใจที่แต่งชายารองคนนี้”

“ไม่ใช่เรื่องของคนนอกที่นี่จวนเฉิงอู๋อ๋อง และนี่ชายารองของข้า”เริ่มจะแสดงอาการไม่พอใจ

“เฮ้อ เฉิงอู๋อ๋องเริ่มจะหัวเสียข้าปาหวางอ๋อง จำต้องหลีกทาง เอาเป็นว่าข้าคงต้องจำใจลา แม่นางเจิ้งหากมีเรื่องใดให้ข้าช่วยเหลืออย่ารีรอ ปาหวางอ๋องเองก็เต็มใจยิ่งนัก”ก้มศีรษะลงช้าๆ

“ตงเกา ไล่แขก...อือ ส่งแขก”ตงเกาส่ายหน้าอมยิ้ม อ้ายฉิงรีบลุกขึ้นตั้งใจเดินไปส่งปาหวางอ๋องแต่มือบางกับถูกฉุดอย่างแรงให้เซถลาซบอกกว้างของอีกคน

“ไล่แขกเป็นหน้าที่ขอตงเกาส่วนเจ้า….. มีหน้าที่อุ่นเตียงให้ข้า”สอดมืออุ่นดึงรั้งเส้นผมที่ท้ายท้อยของ เจิ้งอ้ายฉิงให้เงยหน้าขึ้นกดริมฝีปากลงบนปากบาง ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม ปาหวางอ๋องไม่แม้แต่จะหันมามองก้าวเดินจากไปด้วยหัวใจที่กระตุกสั่น อ้ายฉิงทั้งดันทั้งผลักแต่กลับถูกกอดรัดไม่ยอมปล่อย

ริมฝีปากถูกบดเบียดเร่าร้อนรุนแรง เนิ่นนานไม่เปิดโอกาสให้ได้โมโหทั้งๆ ที่เหมือนถูกรังแกกับจูบรุนแรงนั้น แต่ผ่านไปไม่นานกลับเป็นรสจูบที่หวานในตอนท้ายจนร่างบางอ่อนระทวย เฉิงอู๋อ๋องถอนริมฝีปากออกช้าๆ ไม่วายขบเม้มริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย

“ใบหน้าอัปลักษณ์แต่รสจูบหวานยิ่งนัก”แลบลิ้นเลียเหมือนกับเสียดายรสจูบเมื่อครู่

“เพลี๊ยะ” มือบางสะบัดเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงด้วยความรู้สึกทั้งอายทั้งโกรธที่ เฉิงอู๋อ๋องล่วงเกินต่อหน้าคนอื่น แล้วยังพูดจาถากถางให้เจ็บใจ

“อายหรือ สามีภรรยาจะต้องอายใคร หรือว่ากลัวว่าปาหวางอ๋องจะถอดใจ รู้ไว้ด้วยต่อไปข้าจะทำยิ่งกว่านี้ หากปาหวางอ๋องยังมาที่นี่ อีกอย่างเจ้าปาหยางอ๋องนั่นจะได้เลิกคาดหวังในตัวเจ้าเสียที เห็นหรือไม่ว่าข้าเหนือกว่าเขาจะอุ่นเตียงหรือจะกอดจูบเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้”

“ข้าจะหย่ากับท่านเสีย”ดวงตาคม ลุกโชนเหมือนเปลวไฟลากร่างบางไปที่แท่นนอน โยนร่างบางขึ้นบนแท่นนอน

“หย่ากับข้า เพราะจะได้ไปสานสัมพันธ์กับปาหวางอ๋องได้ที่พึ่งพิงใหม่แล้วหรือไร” เจิ้งอ้ายฉิงเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด ล่วงเกินแล้วยังดูถูกด้วยคำพูดให้เจ็บใจ