อ้อมกอด
1090 Words
"ท่านพี่ ท่านจะทำอะไรนาง"เป็นฟางหลินที่ถลาตามเข้าไปในห้อง
เหวี้ยงร่างเล็กลงบนแท่นนอน
"ไม่ใช่เรื่องของเจ้าออกไป"ส่งเสียงไล่ฟางหลินที่ยืนชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้องไม่กล้าไปไหน
สิบแปดปีก่อน
"ฝ่าบาท ฝ่าบาท "ร่างเล็กของอ้ายจิงถอยร่นจนชิดข้างฝา ใบหน้าหล่อเหลาของหวงฉีจิ้งขยับเข้าหา
"อ้าย..จิงเจ้าไม่มีใจให้ข้าหรือไร เราสองคนไม่ได้รักกันหรือไร เจ้าบอกข้าทีว่าเรารักกัน"
"ฝ่าบาทแต่ อ้ายหลิวนางเหมาะสมกับฝ่าบาททุกอย่างอ้ายจิงแค่เพียงลูกอนุต่ำต้อยไม่อาจส่งเสริมฐานะของฝ่าบาทได้"
"อ้ายจิงข้าจนใจ ไม่อยากให้เจ้ารั้งตำแหน่งสนมวังหลวงวุ่นวายแกร่งแย่งเจ้าเป็นสนมอ้ายหลิวจะต้องหาทางกำจัดเจ้า เราสองคนไร้วาสนาเพียงนี้"
"ฝ่าบาทเช่นนั้นทางเดียวที่ทำได้คือตัดใจเสีย"
"เหว่ยจื่อหยวนจะปกป้องเจ้า ข้ากับเขาตายแทนกันได้ เจ้าอยู่กับเขา ข้าแวะเวียนหาเจ้าเรื่องความสัมพันธ์สองเราจึงเป็นความลับ"
"อ้ายจิงละอายใจยิ่งนัก"
"อ้ายจิงเราสองคนรักกันมาก่อนก่อน ที่บิดาเจ้าจะบีบบังคับให้ข้าแต่งอ้ายหลิว"
"ฝ่าบาท เราสองคนควรตัดใจเสีย"
"ไม่ข้ายอมตายหากตะต้องตัดใจ อ้ายจิงอดทน อดทนรอข้าจะรีบสะสางเรื่องนี้ รอจนกว่าทุกอย่างเรียบร้อย จะยกย่องเจ้าปกป้องเจ้าจากอ้ายหลิวฮองเฮา"
อ้ายจิงปล่อยน้ำตาร่วงริน ความรักบังคับหรือฝืนใจได้หรือ ไม่ว่าจะเทพหรือมาร ฮ่องเต้หรือยาจกล้วนไม่อาจปฏิเสธรัก
"เจ้ารังแกนาง หลงผิงข้าขอร้องอ้ายฉิงนางน่าสงสาร"
"เหว่ยจื่อหยวน ท่านแต่งนางเป็นอนุไม่เคยถามความสมัครใจข้า จนนางตั้งครรภ์ แล้วยังบอกว่านางน่าสงสาร นางเป็นลูกอนุแต่งเข้ามาก็ยังเป็นอนุจะร้องขอความเห็นใจทำไมกัน หากอยากสบายจะแต่งมาเป็นอนุทำไมกัน"
"หลงผิงให้ข้าคุกเข่าไหมเจ้าอย่าได้รังแกนางอีก มีคนฝากฝังนางไว้กับข้า ข้าไม่อาจผิดสัญญากับคนผู้นั้น"
"ท่านผิดสัญญากับคนที่ฝากฝังนางไม่ได้ แต่ท่านผิดสัญญาที่ให้ไว้กับข้าว่าจะไม่มีหญิงอื่น"
หลงผิงกล้ำกลืนความเจ็บช้ำ เหว่ยจื่อหยวนกอดรอบเอวแน่น
"ข้ายังรักเจ้า รักเจ้าคนเดียวหลงผิงได้โปรดเมตตานาง"หลงผิงหลับตาไล่ความขมขืน
"ได้…. ข้าจะรามืออยู่ในส่วนของข้าแต่ท่านสัญญาได้ไหม ต่อไปนี้จะไม่ไปหานางอีกต่อไป"
เหว่ยจื่อหยวนนิ่งงัน เขาไม่เคยไปหา ไม่เคยร่วมแท่นนอนในเมื่อนางเป็นคนของฮ่องเต้ แต่ความระแวงสงสัยย่อมทำให้จิตใจคนสั่นคลอน หวงฉีจิ้งไม่มาที่นี่อีกเมื่อนางตั้งครรภ์ ซ้ำยังคิดไปไกลว่าเขากับอ้ายจิงเป็นดังสามีภรรยา ก็นางงดงามเพียงนั้น คนที่เจ็บปวดใจที่สุดคืออ้ายจิง
"ปล่อยข้า"อ้ายฉิงถอยร่นจนชิดผนังห้อง ร่างสูงตามเข้ามาคว้าข้อมือบางเหวี้ยงขึ้นไปบนแท่นนอน
"คงต้องสั่งสอนกันเสียหน่อย"อ้ายฉิงกำหมัดทุบไปที่อก
"ข้าอัปลักษณ์ท่านจะยังรังแกข้าอีกหรือ"ยิ้มยียวน
"ข้าก็แค่ไม่มองใบหน้าอัปลักษณ์นั่นเสีย ร่างบางอ้อนแอ้นของเจ้ายั่วยวนใจไม่น้อย ล้วงมือเข้าไปลูบไล้ในร่มผ้า อ้ายฉิงถอยหนีลนลานแต่กลับถูกดึงมาทาบทับไว้ ริมฝีปากถูกบดเบียดอย่างแรงแม้จะแข็งขืนก็ไม่อาจต้านทานได้
"ปล่อยข้า ใบหน้าหล่อเหลาจิตใจต่ำทราม"ดวงตาคมเป็นประกายด้วยความโกรธ ผลักร่างเล็กออกห่าง
"555สามีจะให้ภรรยาอุ่นเตียงกับถูกหาว่าต่ำทราม"
"หากจะให้ข้าอุ่นเตียงท่าควรอ่อนโยนกว่านี้ แบบนี้ไม่เรียกว่าต่ำทรามจะเรียกว่าอะไร"
"ใครกันจะเหมือนปาหวางอ๋องที่ปกป้องห่วงใย"
อยู่ๆ ก็เอาตัวเองไปเปรียบกับปาหวางอ๋อง
"เลิกใส่ความข้าได้แล้ว"
"ใส่ความรึ เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นจงใจปกป้องเจ้าเพราะเขาเป็นคนที่อยู่ในห้องเจ้าคืนนั้น คงทอดกายให้เขาเชยชม มิน่าปาหวางอ๋องจึงตามติดคอยปกป้องเพียงนั้น ใบหน้าอัปลักษณ์แต่ลีลาอุ่นเตียงกับร่างอรชรของเจ้าคงผูกใจปาหวางอ๋องได้ไม่น้อย แค่เพียงดับไฟจินตนาการว่าร่างงดงามกับใบหน้างดงามก็เพียงพอ"
"เพลี๊ยะ... เมื่อไหร่จะเลิกดูถูกคนอื่นเสียที ข้าแปลกใจจริงฮองเฮางดงามอ่อนหวานใครๆ ก็บอกว่าฮองเฮาเลี้ยงท่านมา แต่ทำไมนิสัยท่านจึงไม่ได้ฮองเฮามาแม้แต่น้อย"
สะบัดฝ่ามือตรงใบหน้าของเฉิงอู๋อ๋องที่ยืนนิ่งด้วยความตกตะลึงคิดไม่ถึงว่าอ้ายฉิงจะกล้าตบเขา
"ดี กล้าทำร้ายข้า ต่อไปเจ้าอยู่หรือตาย สุขหรือทุกข์ไม่เกี่ยวกับข้า"สะบัดชายเสื้อออกจากห้องไปกระแทกบานประตูดังลั่น
อ้ายฉิงทรุดกายลงบนแท่นนอน ดึงแผ่นหนังที่ใบหน้าออก ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากที่ถูกบดเบียดเมื่อครู่ซ้ำๆ
"ท่านพี่"ฟางหลินกอดรวบจากด้านหลัง แกะมือบางออกช้าๆ
"ท่านพี่ ท่านหึงหวงนางท่านอย่าบอกนะว่าท่านมีใจให้หญิงอัปลักษณ์คนนั้น"
"หุบปากของเจ้าแล้วไปเสีย ข้ามิใช่คนที่เจ้าจะคิดว่าข้าจะต้องเป็นในแบบที่เจ้าคิด"กอดเอวหนาไว้แน่น
"ท่านพี่ ข้าได้ยินว่าท่าน…"จะบอกว่าเฉิงอู๋อ๋องลงทัณฑ์นางเพราะหึงหวงที่มีคนลอบเข้าไปในห้องของอ้ายฉิง
"ไปเสียฟางหลิน นางอัปลักษณ์เพียงนั้นข้าไม่มีทางจะมีใจให้กับนาง"สะบัดตัวจากไป คว้ากระบี่ไว้ในมือออกจากจวนอ๋องไปยังป่าหลิวฟาดฟันกระบี่ในมืออย่างบ้าคลั่ง อ้อมกอดของนางทำไมตรึงใจ รสจูบของนางทำไมลืมไม่ลง นี่เขาเป็นอะไรไป ฟาดฟันกระบี่ตัดลำตันของต้นไม้ ต้นเล็กต้นน้อยจนขาดสะบั่น ทรุดกายทิ้งกระบี่ลงข้างกายนอนหงายแผ่หราบนพื้นหญ้า
“สวรรค์เล่นตลกกับข้าหรือไร”ตะโกนดังลั่นกลางป่าเขา หญิงอัปลักษณ์อย่างนางทำให้เขาต้องยอมแพ้
- Writer
