กดร่างบางลงบนแท่นนอน โถมตัวลงทาบทับไว้ทั้งตัวจ้องตากลมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ หวงเฉิงอู๋มองข้ามไปหน้าอัปลักษณ์ไปเสียแล้ว แต่ทว่าดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของเจิ้งอ้ายฉิงต่างหากที่เขาไม่อาจมองข้ามไปได้ ใจเสียเมื่อเห็นหยาดน้ำตา มืออุ่นค่อยๆ ยกขึ้นเช็ดน้ำตารอบดวงหน้าให้เบาๆ
อ้ายฉิง กัดเม้มริมฝีปากแน่นแต่ความน้อยเนื้อต่ำใจยังจุกอยู่ที่อกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา
“อ้ายฉิงอัปลักษณ์ก็ปล่อยอ้ายฉิงไปเสีย”
ก้มลงบดริมฝีปากที่อุ่น อย่างปลอบโยน
น้ำตาหญิงงามชวนให้อ่อนไหว แต่น้ำตาของอ้ายฉิงกลับทำเขารู้สึกอ่อนโยนลง
ดึงมืออ้ายฉิงให้ลุกขึ้นจากแท่นนอน
“ไปกับข้า”ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้า
“ไปไหนกัน”
“เข้าเฝ้าฝ่าบาท”กำมือไว้พาเดินลิ่วออกจากห้องไป
วังหลวง
ที่ศาลาริมน้ำนั่น หวงฉีจิ้งยืนเอามือไพล่หลังเหม่อมองไปที่ท้องน้ำ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
“หวงเฉิงอู๋กับชายารอง หวงอ้ายฉิงถวายพระพรฝ่าบ
