“เช่นนั้น ปาหวางอ๋องคงต้องลองพิสูจน์ดูเสียหน่อย”
“คงไร้โอกาส เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ตงเกากลับมาแล้ว การเร้นกายเข้าออกจวนเฉิงอู๋อ๋องคงยากเย็นเข็ญใจ”
“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเร้นกายข้าเพียงแค่เข้าออกในทุกวัน อย่างที่ต้องการเฉิงอู๋อ๋องเองก็คงไม่อาจห้ามข้าได้"
อ้ายหลิวฮองเฮายิ้มมุมปาก รู้จักทั้งปาหวางอ๋องและเฉิงอู๋อ๋องดีว่าต่างคนต่างไม่ยอมกัน
“หวังว่าจะไม่หลงเสน่ห์นางแปลงจนเกิดความร้าวฉาน แย่งชิงนางแปลงกับเฉิงอู๋อ๋องในเมื่อปาหวางอ๋องอย่าลืมว่า ท่านข้าหมายหมั้นไว้กับองค์หญิงเก้าจิวฮัว”ปาหวางอ๋องพยักหน้าประสานมือ ในใจรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยิ่งนักจิวฮัวกิริยาของนางไม่เคยต้องตาเขาแม้แต่น้อย หากว่าเป็นจิวอัน เล่า
“ขอบพระทัยฮองเฮา”เผลอถอนหายใจยาว อ้ายหลิวลอบสังเกตอาการ
จวนเฉิงอู๋อ๋อง
“ท่านพี่ ท่านพี่ไปไหนมาทั้งวัน ฟางหลินตามหาท่านเสียทั่วทั้งจวน”เหลือบตามองมองใหญ่ที่กุมมือของ เจิ้งอ้ายฉิงไว้แน่น
