The Fate of Love( BOOK 1)

Chapter 47

John David Alonzo

After 7 years...

"Hey dude ...masyado mo namang sinusobsub ang sarili mo sa tarbaho,come on man..get a life.." Paul said habang nkasandal ito sa couch nang office ko..

" Kung pumunta ka lang dito para pakialaman ang buhay ko...mabute pang umalis kana.." Ang masungit kung sagot sa kanya..habang tuloy tuloy pa din ang pagtitipa ko sa aking computer..

" Chill dude..Ang hot mo naman...para gusto ko lang namang sumaya ka ,." he laughed..

" I'm busy Paul..kung wala ka naman palang mahalagang sasabihin...makaalis kana.. you're disturbing me..." I said..

" Sungit...I just want to invite you,later... birthday ni mom... pumunta ka at my ipakilala ako sayo.." he said at kumindat pa ito..

" You already know my answer" I said at hindi ko man lang tinapunan ito nang tingin...

" Okay..bahala ka...ikaw din,tatandang binata ka...ilang taon kana nga ba? 30?.. naku mahuhuli kana sa biyahe dude.." Paul said at ngumingise pa ito..

I just give him a finger sign...

Lumabas ito sa opisina ko,na tumatawa pa..Napakalas niya talagang mang asar..

Agad naman akong napabuntong hininga..

Napasandal ako sa swivel chair,at nirerelax ko muna nang panandalian ang isip ko..

Agad ko na namang naalala ang isang mapait na pangyayari sa buhay ko..

Nasaan na kaya siya? kumusta na kaya siya ngayon?

Flashback

"what??..panung nawala ang pasyente?? diba wala pa siyang malay?wla ba talagang matinong security sa hospital na ito huh??? I want you all fired!!!" Ang Galit na galit na turan ko sa mga security nang hospital..

This is the second time na natakasan sila ni Arabel! F*CK!! why she even need to go??

I can accept her...lahat yun kakalimutan ko...And I was planning to start a new life with her..

But damn she leave me again.....

"David tama na yan anak... please...Maybe Ara has her reason,kaya siya umalis...and maybe.. maybe she just need space...Hindi din biro ang lahat na pinagdaanan niya anak...please try to understand her situation...At sana David,learn how to love yourself...it's not the end of the world yet...come on son...it's been 3 years..3 years kanang ganyan....please get up...Hindi ko na kayang panoorin ka na araw araw mong nilulunod ang sarili mo sa alak..please son." Ang pakiusap ni mom sa akin .

"Mom ..I just wanna die...you know how much I love her...I've done so much pain, sobrang pagtitiis,just to have her back...but damn!! she left mom ...iniwan niya na naman ako..." I sobbed...

agad akong niyakap nang mommy ko...At naramdaman kong bumukas ang pinto nang kwarto ko...agad akong napatingin kung sino iyon..

" Lance..ijoh..kailan ka lang dumating? " ang masayang wika ni mommy..and yes tinanggap niya si Lance sa pamilya namin...

Hindi nahirapang tanggapin ni mom si Lance dahil may pagkahawig ito kay kuya Sean...Para sa kanya ay nagbalik si kuya at sa katauhan ni Lance .

Simula nang nasa amin ito,he' seem so quite..ni hindi ito nakikipag usap...nasagot lang pag kinakailangan..he never take a chance para kausapin ako ..

Noong una..I don't want him as apart of our life...Sa twing maalala ko ang ginawa niya Kay Arabel,halos Hindi ko kayang tignan ang mukha nito...gusto kong basagin ang mukha niya nang paulit ulit...

But dad had a minor heart attack...Nung sinubukan kong sapakin si Lance...hindi ko talaga mapigilan ang galit ko sa kanya .pero inataki si Daddy...

Bagay na naging dahilan para nabigyan kami nang pagkakataong mag usap...

"I'm..sorry.." Lance said..na agad naman akong napatingin sa kanya...

Nakaupo kami parehas sa isang upuan..it's a meters away from each other.para kaming hindi magkakilala..

" For what?? for f*cking my wife?? or for being my brother??" I asked him sarcastically..

" both..I guess..." he said..at tumingin ito sa akin..

"f*CK you!! " I told him..

" look..I never wished to be an illegitimate child...at hindi ko ginusto na piliin ang tatay mo para maging tatay ko...and to tell you honestly...I was regretting for having myself in this world...you know what...I had never a good life,like yours David..." he said at kita ko ang lungkot sa mukha nito..but I don't give a damn!! Galit pa din ako sa kanya..

" And about..Bella...about what you saw...Hindi lahat nang nakikita ng mga mata ay totoo David..Yes I truly love her..but believe it or not...ginawa lang namin yun just to save my mom and you" he cried..

Anu daw?? what the hell.. Ginamit niya pa ang nanay Niya,at ako? kapal!

"And you think I will f*cking believe that lies huh?? " Ang Galit na tanong ko sa kanya..

" Pakana lahat yun nang stepfather ko David...Wala kaming pagpipilian nang time na yun... papatayin niya ang mommy ,kung hindi ako susunod sa kanya...at papatayin ka din niya if Bella try to refused everything he asked...She even drugged Bella that time kaya ganun nalang ang intense nang pangyayaring Yun..at lahat nang yun ay pakana lahat nang hayop na yun!!" he Said..

I was so shocked hearing those explaination from him...so all this time..mali ako?? Mali ang akala ko?? Hindi ako makpaniwalang ganun pala ang nagyayari sa kanila sa araw na yun...

I can even imagine how difficult their situation that time...Nagalit ako ng husto,nagpadala ako sa galit ko...but all this time mali pala ang paniwala kong iyon...

" And..I do understand..kung bakit ka nagagalit sa akin nang sobra...kaya nga pinili ko nalang wag sabihin sayo ang totoo para mailabas mo ang galit mo Jan s dibdib mo..." he said at tumingin ito sa akin..

" bakit Ngayon mo lang sinabi sa akin to huh?" I asked him...

" Simply because..you didn't ask for my explanation.." he said..at agad itong ngumite..

"gagu!" I just answered..

agad namang lumabas ang doctor sa ER..at pinaalam sa Amin ang kondisyon ni daddy..

At simula sa araw na yun...naging okay na kami ni Lance...at first ilang pa kami sa isat isa..but we used to it.... Hanggang sa pinadala Siya sa Spain para pag aralin ulit..

Isa nalang ang problema ko,hindi ko pa din mahanap hanap ang asawa ko...bagay na sobra ko pa ding dinadamdam Hanggang ngayon...

" Hey bro...lasing kana naman...I can't believe you..move on bro...ako nga matagal na akong nakpag move on ihh" he said at tumatawa pa ito..

Ang kninang lungkot na lungkot kong damdamin,ngayong nakita ko si Lance para bang napalitan ito nang kunting tuwa..

I admit..Lance is very responsible brother..at napaka consistent niya pang mag aral para sa business namin...

" G*gu!" I just said....

" Hay naku ijoh Bute nalang dumating kana,hindi kuna alam ang gagawin Jan sa kapatid mo...Ang tigas nang ulo" mom said at tumayo na ito para iwan kami..

" Hayaan muna tita..ako nang kakastigo dito...baliw sa pag ibig...tss! pathetic!!" he said at agad namang tumawa si mommy...

I just give him a finger sign...

" Ul*l" I said...

"what? totoo naman ah..look at yourself nagkakaganyan ka dahil sa isang babae??" umiiling iling si Lance..

" Kapal nito..kung hindi ko alam baliw na baliw ka din naman sa kanya noon! but don't you dare tell me you're still into her..babasagin Kuna talaga Ang mukha mo..." I said to him

" ipagpalagay nalang nating I have still feelings for her...pero Hindi ko kailangang mang agaw lalo na sa kapatid ko...she is your wife. at kahit anung mangyari she's alreyyours.." he said to me..at agad ko naman itong niyakap..

Para kaming mga bata...Mom is right parang nabuhay si kuya sa katauhan ni Lance...

" iyakin.." Ang pang aasar ni Lance sa akin..na agad ko naman itong binatukan.

At mula nang bumalik si Lance abroad...parehas na naming inaalagaan ang mga negosyo ni Daddy...I am in the Aircraft business..and Lance were doing great sa Isang men's magazine namin...

END OF FLASHBACK

Pilit kung iwinawaglit ang isip ko sa kanya but her face keep sinking in my mind...

Yes..halos 3 taon nang buhay ko sinayang ko,dahil sa pagkawala ni Arabel...

Ilang ulit ko na ding pinahanap si Arabel pero walang resulta..siguro tuluyan na talaga siyang lumayo at ayaw nang magpakita sa akin...

Mom is right..she had enough pain..halos napakadami niya nang piangdaanan...maybe I should stop finding her...

If we are really meant for each other... mangyayari iyon... I'll just let the fate decide for the two of us..

It's been 7 years ...and here I am.. siya pa din ang iniiisip ko ...Walang araw na hindi ko ito naalala...And everyday I missing her so much...

But..

For now I have to focus for our company...

kailangan kung isobsob ang sarili ko sa tarbaho para Hindi ko na siya masyadong maiisip...