Chapter 7
1359 Words
ทั้งสองคนเดินออกมาหน้าโรงพยาบาลเพื่อหาของอร่อยทานในมื้อกลางวัน นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวจะได้ทานข้าวกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งจะเจอกันได้ไม่กี่ครั้ง ความจริงแล้วเธอต้องกลัวเขาสิไม่ใช่แบบนี้เลยสักนิด
“อยากกินอะไรครับผมเลี้ยง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราแชร์กันก็ได้คุณก็ทำงานแสนดีก็ทำงานไม่เอาเปรียบกันค่ะ”
เธอเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน พ่อกำนันสอนมาเสมอว่าอย่าไปเอาเปรียบใครและอย่าให้ใครมาเอาเปรียบได้เช่นกัน แต่กลับกันชายหนุ่มถูกสอนมาว่าเป็นชายต้องดูแลผู้หญิงให้ดีที่สุดอย่าทำให้เธอลำบาก
“เอาน่าผมจะเลี้ยงเองและต่อจากนี้ไปถ้าเรามากินข้าวด้วยกันอีกต้องให้ผมเป็นคนจ่ายเท่านั้น ขอโชว์ป๋าต่อหน้าสาวได้ป่ะคุณหมอไม่โรแมนติกเลยนะ”
เขาทำหน้างอง้ำก่อนจะพาเธอเข้าไปยังร้านอาหารทั่วไปมีทั้งจานเดียวและมีแต่อาหารอย่างเดียวแยกด้วย
“ก็เรามากินข้าวก็เหมือนแสนดีกินกับพี่พยาบาล ต่างคนต่างจ่ายก็ถูกต้องแล้ว”
“ไม่เหมือนครับคนสวย ผมไม่ใช่พยาบาล”
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะส่งเมนูให้หญิงสาว เธอรับมาไว้ในมือก่อนจะมองเมนูว่ามีอะไรน่ากินบ้าง เธอชอบกินต้มจืดกับไข่เจียวส่วนอย่างอื่นก็พอกินได้แต่ว่าเธอไม่ชอบอาหารรสจัด
“กินอะไรดีครับ”
“ต้มจืดกับไข่เจียวค่ะ”
“แค่เนี่ย…”
เขามองเธออย่างแปลกใจไม่ใช่ว่าเกรงใจก็เลยสั่งแค่นี้นะ ระดับสารวัตรภาคินความจริงต้องกินอาหารมื้อหรูหราบนโรงแรมระดับห้าดาวแล้ว แต่มันติดตรงที่ทำอะไรไม่ได้เยอะไงก็เลยได้แค่นี้
“ปกติแสนดีก็กินแค่นี้ค่ะ คุณภาคินสั่งที่ชอบได้เลยนะคะแสนดีกินได้ทุกอย่างแต่ว่าไม่กินรสจัดมากเฉยๆ”
เธอยิ้มออกมาก่อนจะส่งเมนูคืนไปให้ชายหนุ่ม เขารับมาก่อนจะสั่งเพิ่มอีกสองสามอย่างแต่ไม่สั่งรสจัดมากเพราะเธอเพิ่งบอกว่าไม่ชอบกิน เห็นแบบนี้เขาก็แอบเก็บรายละเอียดอยู่นะนิดหน่อยก็ต้องจำไว้ถ้าคิดอยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้น
“คนสวยเค้ากินน้อยแบบนี้เหรอ… ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย”
“คุณประชดแสนดีรึเปล่าคะ”
เธอยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปกดน้ำให้ตัวเองและเผื่อให้ชายหนุ่มด้วย เขาเท้าคางมองตามเธอไปอย่างหลงไหล ผู้หญิงอะไรสวยจังไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ามองไปเสียหมด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีแต่คนชอบ
“น้ำค่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณหมออายุเท่าไหร่แล้ว ให้เดาต้องเด็กกว่าแน่นอนเลย ผมปีนี้31แล้วน่าจะเป็นพี่คุณหมอนะ”
“ปีนี้27ค่ะ”
“ถ้างั้นเรียกน้องแสนดีได้มั้ยครับ”
“ได้สิคะ งั้นแสนดีเรียกคุณว่าพี่ภาคินแล้วกัน”
เขายิ้มออกมาก่อนจะหันไปหาเด็กน้อยที่ตอนนี้มายืนขายดอกกุหลาบที่โต๊ะของเขา
“พี่ครับช่วยซื้อดอกไม้ผมหน่อยครับ ผมกับน้องข้าวยังไม่ได้กินเลยทั้งวันเพราะขายไม่ได้เลย”
“น่าสงสารจังหมดนี่เท่าไหร่จ๊ะ”
คุณหมอแสนดีเอ่ยถามเด็กน้อยด้วยความเห็นใจ เธอเป็นคนขี้ใจอ่อนง่ายมากเห็นอะไรนิดหน่อยก็สงสารไปหมด เรียกว่าเป็นคนที่ไม่ทันใครก็ได้เพราะไม่รู้ว่าพวกเขาหลอกหรือไม่แต่เธอคิดว่าชายตรงหน้าดูจริงใจดี
“หนึ่งพันบาทจ้ะพี่สาวคนสวย”
คุณหมอเปิดกระเป๋าหาเงินแบงค์พันมาช่วยซื้อดอกกุหลาบจากเด็กน้อยแต่ก็ไม่ทันชายตรงหน้าเพราะเขาหยิบออกมาก่อนแล้ว
“อ่ะพี่ช่วยซื้อหนึ่งพันบาทใช่มั้ย”
“ครับพี่ชาย”
เขาส่งเงินไปให้เด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะรับดอกกุหลาบมาแค่ดอกเดียวเท่านั้น เด็กน้อยและคุณหมอมองชายหนุ่มอย่างแปลกใจไม่รู้ว่าเขาคิดที่จะทำอะไรต่อ
“พี่เอาไปหมดได้เลยครับ”
“เอาแค่นี้แหละแล้วก็เดี๋ยวพี่สั่งอาหารให้สองกล่องเอาไปกินที่บ้านกับน้องนะ แล้วเราเรียนหนังสือมั้ยเนี่ย”
“เรียนครับ แต่ว่าวันหยุดหรือช่วงเย็นก็ต้องมาทำงานต่อเพราะที่บ้านไม่มีเงิน”
เด็กน้อยเอ่ยออกมาเสียงสั่น คุณหมอแสนดีหันไปมองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
“ชีวิตน่าสงสารจังเลยนะคะ”
“ก็ว่างั้น… เอาไงดี เอางี้ถ้าเจอพี่ที่ไหนให้เอาดอกไม้มาขายให้นะพี่จะรับซื้อเอง ตอนนี้เรารอข้าวกล่องก่อนแล้วเอากลับไปด้วย ที่บ้านมีใครบ้าง”
“มีแม่ครับแล้วก็น้องสาว”
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะหันไปสั่งข้าวกล่องให้เด็กน้อยสามกล่อง ชีวิตคนเราต้นทุนไม่เท่ากันหรอกถ้าอะไรที่ช่วยกันได้ก็ช่วยเขาไม่คิดอะไรมากมายหรอก
“ป้าครับผมขอสั่งข้าวกล่องให้น้องคนนี้หน่อย สามกล่องนะครับเก็บเงินที่ผม”
“จ้ะพ่อหนุ่ม นั่งรอก่อนนะไอ้หนูป้าทำให้”
“ขอบคุณนะครับพี่ชาย ขอบคุณนะครับพี่สาวคนสวย”
เด็กน้อยยกมือไหว้ขอบคุณทั้งสองคนด้วยความจริงใจก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้รอข้าวกล่องที่มีคนใจดีซื้อให้ คุณหมอแสนดีมองตามเด็กน้อยไปด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มอย่างซาบซึ้งใจ ไม่คิดว่าจะมีคนใจดีแบบนี้อยู่ในโลกใบนี้ด้วยหายากมากจริงๆ เธอดีใจนะที่เขาเป็นผู้ชายแบบนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย
“ขอบคุณแทนน้องด้วยนะคะพี่ภาคินใจดีมากเลย”
“ไม่ได้ใจดีอะไรหรอกครับคุณหมอคนสวยแต่บางทีเห็นแล้วมันก็อดสงสารไม่ได้ พี่ไปอยู่อำเภอไหนก็เจอแบบนี้ตลอดมันมีทุกที่แหละ คนเราเกิดมาต้นทุนชีวิตไม่เท่ากันถ้าเราได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กมีกำลังใจอยากสู้ชีวิตต่อไปมันก็ดีมากแล้วจริงมั้ยครับ”
เขาเอ่ยออกมาตามความจริง คุณหมอมองชายหนุ่มอย่างสงสัยทำไมเขาพูดเหมือนว่าไปทำงานมาหลายอำเภอแล้วทั้งที่งานในอุทยานมันไม่ได้มีทุกอำเภอ
“พี่ภาคินทำงานทุกอำเภอเลยเหรอคะ แสดงว่าคงไปมาหลายอุทยานเลยเปลี่ยนงานบ่อยเอาเรื่องอยู่นะคะ”
เขารู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรหลุดปากออกมาก็รีบยิ้มแก้เขินแล้วแถออกมาทันที ไอ้ที่เปลี่ยนมาหลายอำเภอเพราะว่าต้องย้ายเพื่อทำผลงานแล้วเลื่อนขั้นไง
“พี่หมายถึงว่าไปทำงานรับจ้างไงครับ ทำมาหลายที่เลย”
“งั้นเหรอคะ… ว่าแต่คราวหลังอุดหนุนแค่นิดเดียวก็พอนะคะเงินหนึ่งพันมันเยอะไป ถ้าพี่ให้ทุกครั้งที่เจอไม่โดนไปหลายพันเหรอคะ”
เธอเริ่มเป็นห่วงชายตรงหน้า เขาก็เป็นคนทำงานคนหนึ่งที่ต้องกินเงินเดือนถ้าใช้เงินมากขนาดนี้อนาคตจะแย่เอาได้
“ไม่เป็นไรหรอกพอดีว่าพี่ถูกหวยหลายใบอ่ะ นี่ครับดอกไม้สำหรับคนสวย ให้…”
เขาส่งดอกกุหลาบไปให้หญิงสาวตรงหน้า เธอมองอย่างลังเลก่อนจะยื่นมือไปรับมาถือไว้ด้วยความเต็มใจ
“ขอบคุณค่ะพี่ภาคิน”
หญิงสาวยิ้มออกมาโลกสดใสก่อนจะดมกลิ่นดอกกุหลาบในมือด้วยใบหน้าแดงแจ๋ ชายหนุ่มมองหญิงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน บอกเลยนะว่าถ้าเขาไม่ได้ผู้หญิงตรงหน้าทำเมียจะไม่ย้ายไปทำงานที่อื่นเด็ดขาด!
‘ยังไงแม่ของลูกจะต้องเป็นคุณหมอแสนดีเท่านั้น!’
- Writer
