Chapter 6
1426 Words
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าคุณหมอจะเย็บแผลและทำแผลให้ชายหนุ่มเสร็จ โดยปกติเธอไม่มีหน้าที่ทำแผลให้คนป่วยเพราะหน้าที่นี้คุณพยาบาลจะเป็นคนจัดการเอง แต่เช้านี้ไม่มีเคสใหญ่อะไรและเธอก็พอว่างก็เลยทำให้เขาจนเสร็จ
“คุณหมอแสนดีใจดีจังเลย ทำแผลให้ผมจนเสร็จเลย”
“หมอว่างอยู่นี่คะก็เลยทำให้ คราวหลังทำอะไรระวังตัวหน่อยนะคะอย่าทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บเยอะขนาดนี้ ว่าแต่ขับเร็วมากเลยเหรอคะถึงได้แผลมาเยอะมากขนาดนี้”
เธอมองชายหนุ่มอย่างสงสัย เอาจริงสภาพบาดแผลมันก็ฟ้องนะว่าโดนอะไรข้างทางแต่รถล้มลงไปมันไม่ควรจะทั่วตัวขนาดนี้ เว้นแต่จะลงไปกลิ้งเองซึ่งยังสงสัยอยู่ว่าเขาทิ้งรถแล้วกระโดดหรือยังไง
“ผมกระโดดลงรถนะครับ ช่างมันเถอะว่าแต่เย็นนี้คุณหมอว่างมั้ยครับเราไปทานข้าวกัน”
“ไปไม่ได้หรอกค่ะพ่อกำนันมารับ”
หญิงสาวเอ่ยออกมาตามตรงถ้าพ่อกำนันมารับเธอไปไหนไม่ได้หรอก โดยเฉพาะถ้าเป็นชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแล้วคงยากน่าดู
“แล้วแบบนี้ผมจะมีโอกาสได้ทานข้าวกับคุณหมอบ้างมั้ย”
“ไม่รู้สิคะ แต่ว่าถ้าเป็นช่วงกลางวันได้นะคะแสนดีก็หาอะไรกินแถวนี้แหละ”
“งั้นดีเลยผมจะมากินด้วย แต่ว่า… วันนี้ผมต้องไปทำงานนี่นา สายแล้วด้วย!”
เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องไปรายงานตัวที่อุทยานช่วงเช้า ชายหนุ่มรีบโดดลงจากเตียงนอนของคนไข้ก่อนจะกุมมือคุณหมอเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงหวาน
“ขอบคุณนะครับที่ทำแผลให้ ผมต้องไปรายงานตัวทำงานก่อนเอาไว้ผมจะโทรมาหานะ”
เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะรีบเดินออกไปทันที แสนดีก้มมองมือของตัวเองที่เมื่อก่อนหน้านี้เพิ่งถูกชายหนุ่มกุมมือเอาไว้ เธอเอียงคอมองตามชายหนุ่มไปก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“คุณหมอรู้จักกับผู้ชายหล่อๆคนเมื่อกี้ด้วยเหรอคะ ทำไมดูสนิทกันจัง”
เธอเหมือนจะได้สติรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“เปล่าหรอกเจอกันไม่กี่ครั้งเอง หมอไปทำงานก่อนนะคะมีอะไรก็ทักมา”
“ค่ะ ตามสบายนะคะ”
คุณพยาบาลยิ้มออกมาก่อนจะปล่อยให้คุณหมอไปทำงานของตัวเองต่อ วันนี้ไม่ใช่เวรของเธอออกตรวจที่ห้องก็เลยมีเวลาช่วงเช้านิดหน่อยก่อนที่จะไปตรวจคนไข้ที่ห้องพักฟื้น
ทางด้านของสารวัตรภาคินเขารีบออกมาจากโรงพยาบาลนั่งรถสองแถวไปลงที่อุทยานเพราะตอนนี้ค่อนข้างจะสายแล้ว เมื่อมาถึงเขาก็วิ่งตรงไปยังตัวอาคารก่อนจะหยุดชะงักไปเมื่อมีเสียงคนเรียกไว้ซะก่อน
“คุณภาคินใช่มั้ยพนักงานใหม่ของอุทยาน”
“ครับ.. ใช่ครับผมภาคิน”
“เชิญที่ห้องหัวหน้าอุทยานครับ ท่านมีเรื่องมีจะคุยกับคุณ”
เขานิ่งไปอย่างใช้ความคิดไม่รู้ว่ามีอะไรรึเปล่าทำไมถึงดูเป็นอะไรที่สำคัญมาก เขาเดินตามพนักงานไปจนถึงห้องทำงานของหัวหน้าคนที่พามาก็หันมายิ้มให้ทันที
“เข้าไปได้เลยนะท่านรออยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับ”
เขายกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะเคาะประตูหน้าห้องแล้วเดินเข้าไปทันที
“ขออนุญาตครับ”
เขาเดินเข้าไปข้างในภายในห้องเงียบสงบและมีผู้ที่อายุมากกว่านั่งเซ็นเอกสารอยู่ เขาเงยหน้ามองสบตากับสารวัตรภาคินก่อนจะยิ้มออกมาทันที
“สวัสดีครับสารวัตรภาคิน เชิญนั่งก่อน”
“หัวหน้ารู้ได้ยังไงว่า…”
เขามองหัวหน้าอุทยานอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะรู้ว่าเขาเป็นใครแล้วรู้ได้ยังไง…. หัวหน้าอุทยานหัวเราะออกมาขำๆก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ผู้การเป็นคนฝากคุณมาทำงานที่นี่เอง และที่ผมให้คุณทำตำแหน่งอัตราจ้างเพราะตำแหน่งนี้ไม่ต้องอยู่สำนักงาน ส่วนใหญ่ออกลาดตระเวนมากกว่าคุณจะได้ทำงานอย่างเต็มที่”
“อย่างนี้นี่เอง ผมก็นึกว่าตัวเองไปหลุดตอนไหนรึเปล่า”
เขายิ้มออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะนั่งลงแล้วคุยธุระกับหัวหน้าอุทยาน และเรื่องที่จะคุยส่วนใหญ่เป็นเส้นทางของพวกค้าไม้เถื่อนทั้งหลาย พวกเขาชำนาญทางมากและหัวหน้าก็เพิ่งย้ายมาไม่นานจึงไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน
“หัวหน้าอุทยานคนก่อนที่ย้ายไปเพราะอยู่ที่นี่ไม่ได้ น่าจะถูกข่มขู่จากผู้มีอิทธิพลในอำเภอนี้แหละ ผู้กำกับก็พยายามตามจับตลอดแต่พวกมันไหวตัวทันและหนีไปได้ทุกครั้ง”
“มีที่สงสัยมั้ยครับ”
“พอมีแต่หลักฐานไม่ได้มากมายถึงขั้นที่จะปักปำใครได้ ผมว่าสารวัตรต้องตามเรื่องนี้ต่อเองและผมจะคอยช่วยและให้ข้อมูลอยู่ห่างๆ อ่อ สายของเรามีอยู่หลายคนส่วนใหญ่ก็เป็นคนในพื้นที่เนี่ยแหละ กำนันคง ผู้ใหญ่หมู่2 หมู่4 หมู่6 ส่วนคนอื่นยังไม่ค่อยน่าไว้ใจอย่าเพิ่งไปคุยอะไรด้วยมาก”
หัวหน้าพยายามให้ข้อมูลชายหนุ่มให้มากที่สุด เขาชะงักไปเมื่อได้ยินชื่อของกำนันคงละถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นคุณพ่อของคุณหมอแสนดี
“กำนันคงเหรอครับ”
“ใช่… กำนันคงบ้านดอนผักหวานมีลูกชายกับลูกสาวอีกเดี๋ยวสารวัตรคงได้เจอบ่อยๆ ลูกสาวสวยมากเลยนะเป็นคุณหมอประจำโรงพยาบาลในอำเภอดอนไม้หวาน แต่ว่าคนนี่อย่าไปยุ่งนะครับพ่อหวงมาก”
เขาอมยิ้มเล็กน้อยไม่พูดอะไรเพราะคนอย่างเขาถ้าอยากได้ขึ้นมาไม่มีคำว่ากลัว อีกอย่างเขาเป็นตำรวจยศสูงพอสมควร ตำแหน่งก็ดีฐานะก็ร่ำรวยมีตรงไหนที่พ่อกำนันจะรังเกียจ…
“ครับ บ่ายนี้ผมจะไปหาผู้กำกับเอาคลิปไปเปิดให้ดู หัวหน้าไปด้วยกันมั้ยครับ”
“ผมกลัวว่าจะมีคนสงสัยนะ งั้นเอางี้ผมจะให้คุณเอาเอกสารไปส่งให้แต่ละหน่วยงานเกี่ยวกับการปลูกป่าที่จะมีขึ้นในอีกสองอาทิตย์ อำเภอ อบต. โรงพยาบาล อนามัย โรงเรียน ไปให้ครบเลยจะได้ไปทำความรู้จักด้วยเอารถมอเตอร์ไซค์ไป”
“ได้ครับผมจัดการเอง”
เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปรับเอกสารข้างนอกจากเลขาของหัวหน้าเพื่อไปแจกจ่ายตามหน่วยงานในอำเภอ จะได้ไปที่โรงพยาบาลด้วยน่าจะกลางวันพอดีซื้อของอร่อยไปฝากคุณหมอดีกว่า สารวัตรภาคินขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าออกไปทั่วอำเภออย่างสนุก ไม่ลืมที่จะแวะไปซื้อขนมไทยเจ้าอร่อยขึ้นชื่อของอำเภอหลายอย่างไปฝากคุณหมอแสนดีนางฟ้าของเขาด้วย
และเมื่อมาถึงก็เจอกับคุณหมอกำลังเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน เขาเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอก่อนจะส่งขนมไปให้หลายอย่าง
“อะไรเหรอคะ”
“เอาขนมมาฝากครับ ไม่รู้ว่าคุณหมอแสนดีชอบกินอะไรก็เลยซื้อมาทุกอย่าง”
เขายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีส่งขนมไปตรงหน้าหญิงสาว เธอรับมาถือไว้ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มที่มีน้ำใจกับเธอ
“ขอบคุณค่ะซื้อมาเยอะเชียว”
“จะไปไหนเหรอครับ”
“หาอะไรกินค่ะเที่ยงพอดี”
เธอยิ้มออกมาก่อนจะแบ่งขนมที่เขาให้มาเผื่อพยาบาลด้วยและเหลือแค่ที่ชอบเอาไว้กินสองสามอย่าง
“งั้นไปกินด้วยกันนะผมเลี้ยง”
“เพิ่งทำงานวันแรกไม่ใช่เหรอคะทำไมดูว่างงานจังเลย ระวังเค้าไล่ออกนะคะ”
“ไล่ออกก็หางานทำใหม่ไม่เห็นจะแคร์เลยเวลานี้คุณหมอสำคัญที่สุดแล้ว เชิญครับ”
เขาหยอกล้อหญิงสาวก่อนจะเชิญเธอให้เดินไปด้วยกันและไม่รอคำตอบด้วยว่าเธอจะยอมตกลงไปหรือไม่เพราะครั้งนี้เขาบังคับเธอไปเอง
“ไม่ถามความสมัครใจเลย”
“คุณหมอไม่ปฏิเสธผมหรอก ใช่มั้ย…”
เขาทำหน้าน่าสงสารจนหญิงสาวใจอ่อนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วยก็เลยยอมไปแต่โดยดี
“ไปก็ได้ คุณนี่เออออเองเก่ง”
- Writer
