ขุดหลุมฝังตัวเอง
2168 Words
ไนท์ |
“….”
ทั้งที่หลับยาวแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่เลย ผมกวาดสายตามองรอบเตียง รอยยับที่แทบพูดได้ว่าเละเทะบนผ้าปูเตียงทำให้นึกถึงใบหน้าหื่นๆ ของเด็กนั่น ช่องทางด้านหลังรู้สึกร้าวขึ้นมาทันที ผมขยุ้มผ้าห่มข่มกลั้นอาการเจ็บระบมเอาไว้แล้วถอนหายใจพรืด ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้ ผมว่าผมก็มีความสุขและสนุกกับเซ็กส์ที่เกิดขึ้นแต่ว่าครั้งสุดท้ายนั่นกลับต่างออกไป แววตาตะวันทั้งว่างเปล่าแต่ขณะเดียวกันก็ดูเลือดเย็นเหมือนมันเป็นแค่หุ่นที่ถูกตั้งโปรแกรมเพื่อกระแทกกระทั้นก้นผมอย่างเดียว ถ้าให้พูดตามตรงมันก็ไม่ได้แย่นักหรอกถึงแม้ร่างกายผมจะระบมก็ตาม เพียงแต่… ใจของผมมันไม่สงบอย่างที่ควรเป็นเท่านั้นเอง
ช่างเถอะ ไม่คิดแล้วดีกว่า ยิ่งคิดยิ่งปวดประสาทซะเอง
ผมหยุดคิดถึงตะวันแล้วใคร่ครวญถึงสภาพตัวเองอย่างถี่ถ้วนก็ถอนหายใจยาวเหยียดอีกรอบ ควานหาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรลางานกับผู้จัดการ ความจริงผมก็ไม่ได้อ่อนเปลี้ยเพลียแรงถึงขั้นลุกไม่ไหว เพียงแต่ไม่อยากฝืนสังขาร อีกอย่างที่ร้านก็ไม่มีอะไรให้ห่วง ต่อให้ผมไม่โผล่หน้าไปเลยเป็นเดือนก็ไม่ส่งผลอะไรอยู่ดีเพราะมีผู้จัดการคอยดูแลทุกอย่างให้อยู่แล้ว
โทรหาผู้จัดการเสร็จผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำชำระตัวด้วยน้ำอุ่นรอบหนึ่งก่อนจะลงไปนอนแช่ในอ่าง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายและสดชื่น ผมรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก แต่ยังไงการอาบน้ำเฉยๆ ก็ไม่สามารถทดแทนพลังงานที่เสียไปหรือช่วยให้กล้ามเนื้อหายระบม อย่างมากก็แค่ทุเลาความเจ็บได้เล็กน้อย
หลังอาบน้ำเสร็จ ผมสวมเสื้อผ้าหลวมๆ เดินออกจากห้องมาหายาแก้ปวดกินในครัว เอาพาราฯ ใส่ปากไปสองเม็ดแล้วเดินเบาๆ กลับมาที่ห้องโถงก่อนจะโทรสั่งข้าวกับเจ้าประจำ ระหว่างรอผมนอนเล่นโทรศัพท์ไปพลางๆ เข้าไปดูนั่นดูนี่ ส่องโซเชียลคนโน้นคนนี้ แล้วก็มาสะดุดอยู่ที่หน้า Facebook ไอ้ตะวัน มันลงรูปกินข้าวกับเพื่อนวันนี้พร้อมกับเช็กอินที่ร้านตัวเองและเขียนข้อความสั้นๆ ว่า ‘เพื่อนไม่เคยทิ้งกันจริงๆ’ ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้จ้องรูปตะวันนานเท่าไหร่ จนกระทั่งเสียงเตือนข้อความดังขึ้นทำให้ผมได้สติ สลับหน้าจอมาที่ห้องแชต
กันต์ : เมื่อคืนที่ร้านมึงเกิดเรื่องใช่ไหม กูโทรหามึงแต่มึงไม่รับ ถ้าว่างแล้วก็โทรกลับมาด้วย
ไนท์ : กูนอนอยู่ เพิ่งตื่น
ผมพิมพ์ตอบไอ้กันต์เสร็จก็กดโทรหามันทันที ยังไงคุยผ่านเสียงก็สื่อสารได้ดีกว่าพิมพ์โต้ตอบด้วยข้อความ ผมเล่าให้มันฟังคร่าวๆ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นที่ร้าน แต่ไม่ได้บอกเรื่องที่ผมหิ้วตะวันกลับมากินที่ห้องทั้งคืนเพราะมันไม่น่าจะเป็นผลดีทั้งต่อตะวันและก็ตัวผมเอง พอได้คุยกับไอ้กันต์ผมก็รู้เรื่องที่มันเป็นคนประกันตัวตะวันออกมา ผมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ถึงไอ้กันต์มันจะบอกว่าที่ยอมช่วยตะวันก็เพราะว่าน้องเอิร์ธขอร้องก็เถอะ ผมก็ยังคาดไม่ถึงอยู่ดี
ระหว่างที่คุยกับไอ้กันต์ข้าวที่ผมสั่งเอาไว้ก็มาส่ง ผมคุยกับมันไปพลางกินไปพลางโดยไม่เป็นอุปสรรค คุยกับมันเสร็จก็อิ่มพอดี แถมเรอใส่โทรศัพท์ให้ไอ้กันต์มันด่าว่าทุเรศอีกแล้วมันก็วางสายไป ผมส่ายหน้าอย่างขบขัน ลุกเอาจานไปเก็บที่ครัว แล้วกลับมานั่งๆ นอนๆ ดูซีรีส์จนผล็อยหลับไปแบบไม่รู้ตัว
“ทำไมล่ะ ผมไม่ดีตรงไหน ถ้าเป็นเรื่องบนเตียงผมก็ทำให้พี่ทุกอย่างตามที่พี่ต้องการ พี่ยังบอกเลยว่าผม… ผมดีกว่าแฟนเก่าพี่ที่เป็นผู้หญิง”
“ดีกว่าเหรอ เหอะ มึงเชื่อจริงๆ เหรอห๊ะ ตอนอยู่บนเตียงจะพูดยังไงก็ได้โว้ย มึงก็น่าจะรู้ว่ายังไงมึงก็สู้ผู้หญิงไม่ได้ อย่าหลอกตัวเองเลยว่ะ”
“ไม่จริง… พี่ไม่ต้องมาโกหกผม ถ้าผมทำอะไรผิดไปผมขอโทษ แต่… อย่าเลิกกันเลยนะ อย่าทิ้งผมเลย จะให้ทำยังไงผมก็ยอม”
“คงไม่ได้ว่ะ ตอนนี้กูมีสาวใหม่แล้ว มึงก็แค่ตัวคั่นเวลา ถึงบนเตียงมึนจะเด็ดแค่ไหนแต่ก็น่าเสียดายที่มึงไม่ใช่ผู้หญิง ไปล่ะ แล้วอย่าสร้างปัญหาให้กูล่ะ ไม่งั้นกูไม่ยกโทษให้มึงแน่”
“พี่… พี่!”
ผู้ชายคนนั้นเดินออกจากประตูห้องไปพร้อมกับกระแทกประตูปิดเสียงดังปัง! ภาพแผ่นหลังของคนที่ทิ้งผมไปยังติดตาผมอยู่ทำยังไงก็ลบไม่ออก
ร้านเหล้าหลังมหาวิทยาลัย
“เฮ้ย! พอแล้ว มึงจะกินให้มันได้อะไรวะ ไหนบอกว่ารู้ตัวดี ต่อให้ถูกทิ้งก็จะไม่เสียใจไง”
มีคนดึงขวดเหล้าออกจากมือ ผมถลึงตามองคนตรงหน้า
“มึงไม่ต้องพูด กูจะแดกเอาคืนมา!”
ผมคว้าเหล้าคืนแต่ไอ้กันต์ก็เบี่ยงหลบ ผมกับมันยื้อแย่งกันอยู่สองสามรอบ แล้วก็เป็นผมที่พลาดคว้าไม่ได้สักรอบ จนขี้เกียจแย่งกับมันแล้ว นั่งก้มหน้าฟูมฟายถึงความรักที่มีต่อรุ่นพี่คนนั้นให้มันฟัง
“ไอ้เวรไนท์เอ๊ย… มึงคิดว่าอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์หรือไงวะ ไอ้เหี้ยนั่นมันแค่เห็นมึงเป็นที่สำเร็จความใคร่ มึงจะไปจริงจังอะไรกับมันนักหนา”
“กูรู้! …ว่าไม่ควรจริงจังกับใครเลย แต่เวลามึงคบใครสักคนมึงห้ามตัวเองไม่ให้คิดจริงจังกับเขาได้เหรอวะ”
ป้าบ!
ไอ้กันต์ตบผมจนหัวทิ่ม
“โอ๊ย! อะไรของมึงวะ”
“คบเหี้ยอะไร กูก็พูดอยู่ว่ามันเห็นมึงเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ มาเจอมึงก็เฉพาะตอนอยาก แถมยังไม่เคยควงมึงไปไหนมาไหน แบบนี้เรียกว่าคบได้เหรอวะ”
“ก็… ก็”
“ไม่ต้องพูดแล้ว เอ้า อยากดื่มก็ดื่ม แต่มึงต้องสัญญากับกูว่าหลังจากดื่มคืนนี้เสร็จมึงจะไม่คิดถึงไอ้เหี้ยนั่นอีก โอเคมั้ย”
ไอ้กันต์วางขวดเหล้าที่มันยึดไปลงตรงหน้าผม
“….” ผมมองขวดเหล้ากับหน้าไอ้กันต์สลับกันไปมาอย่างกลั้นสะอื้น ก่อนจะคว้าขวดเหล้าขึ้นมากระดกอึกๆ โดยไม่พูดอะไรอีก
“พี่ไนท์… พี่… พี่ครับ”
“ปาย…”
“พี่เผลอหลับอีกแล้วนะ ไหนว่าจะสอนการบ้านผมไง”
“หืม อ้าว… ทำเสร็จแล้วเหรอ” ผมอ้าปากหาวหวอดๆ เหลือบมองสมุดที่อยู่ในมืออีกฝ่ายอย่างง่วงไม่หาย
“เสร็จแล้วแต่ว่าข้อนี้ผมไม่แน่ใจว่าทำถูกหรือเปล่า พี่ช่วยดูหน่อย”
“ไหน… อะไรเนี่ย นี่มันรูปวาดไม่ใช่เหรอ”
ผมมองรูปวาดในสมุดการบ้านปายอย่างงงงวย ทำไมถึงได้วาดรูปคนนอนหลับบนโต๊ะใส่สมุดกันล่ะ หืม… เดี๋ยวก่อน ดูๆ ไปแล้วทำไมมันคุ้นๆ วะ ผมพิจารณาแวบหนึ่งก็เบิกตากว้าง
“นี่… รูปอะไร วาดใครเหรอ”
ถึงจะคิดว่าเป็นตัวเองแต่ผมก็ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวว่าจะหน้าแตก
“พี่ดูไม่ออกเหรอ”
“….” ผมส่ายหน้า มองหน้าตี๋ๆ ขาวๆ ของปายอย่างรอฟังเฉลย
“โห ผมอุตส่าห์ตั้งใจวาดเลยนะเนี่ย แต่พี่กลับดูไม่ออก เสียใจว่ะ”
“ใครจะไปดูออก วาดเป็นการ์ตูนขนาดนี้ รูปถ่ายก็ว่าไปอย่าง”
“งั้น… นี่ล่ะ”
ผมอ้าปากค้างเมื่อปายเอาโทรศัพท์ที่แอบถ่ายรูปตอนผมหลับขึ้นมาเปิดให้ดูทันทีที่ผมพูดจบ
“อะไรเนี่ย รูปพี่เหรอ”
“ใช่ครับ”
“นี่แอบถ่ายเหรอ” ผมแย่งโทรศัพท์มาจากมือปายโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว
“เฮ้ยพี่… พี่จะทำอะไร เอาคืนมา”
“แอบถ่ายรูปคนอื่นแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน ลบเลย”
“ไม่นะ พี่อย่าลบ จะลบทำไม”
“ทำไมจะลบไม่ได้ รูปไม่สวยจะเก็บไว้ทำไม”
“เฮ้ยพี่อย่านะ!”
ปายโถมตัวเข้ามายื้อแย่งโทรศัพท์กับผม แย่งกันไปแย่งกันมาอิท่าไหนไม่รู้ ถึงได้เสียหลักล้มทับกันบนพื้นในท่าที่ปายคร่อมอยู่บนตัวผม ใบหน้าเกือบจะชนกัน ผมกับมันสบสายตากันอย่างตกตะลึง ความรู้สึกประหลาดแวบผ่านนัยน์ตาก่อนที่ปายจะได้สติรีบร้อนลุกออกจากตัวผม ก้มหน้าก้มหน้าลนลานขอโทษด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ผะผมขอ… ขอโทษครับ ผมแค่… อยากได้มือถือคืน”
ผมหยัดตัวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนขึ้นมานั่งดีๆ แล้วมองท่าทางลุกลี้ลุกลนของปาย ใบหน้าขาวๆ ของมันตอนนี้แดงแปร๊ดอย่างกับแอปเปิลสุก เห็นแล้วอยากเข้าไปกัด… ช้าก่อน ผมทำแบบนั้นไม่ได้แม้ว่าจะอยากจับมันกอดรัดฟัดเหวี่ยงแค่ไหนก็ตาม เพราะตอนนี้เราอยู่ในบ้าน แถมไอ้เด็กนี่ยังเป็นเพื่อนกับน้องชายผมอีก ขืนทำเรื่องแย่ๆ ลงไปได้โดนคนที่บ้านประณามแน่ เฮ้อ… ผมลอบถอนหายใจ แอบมองปายอย่างเสียดายแอปเปิลสุกมาอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับกินไม่ได้ จะไม่ให้ผมเศร้าได้ยังไงไหวล่ะครับ
“เออๆ เอาคืนไป แค่รูปถ่ายไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา”
ผมพูดแบบบ่นๆ แล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้มัน ปายรีบคว้าโทรศัพท์คืนแล้วเปิดดูรูปในโทรศัพท์อย่างรีบร้อนพอรู้ว่าผมไม่ได้ลบทิ้งมันก็ยิ้มกว้างออกมา
ตึกตึก… ตึกตึก…
หัวใจผมเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ แค่ได้เห็นรอยยิ้มดีใจของปายผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะลอยได้ขึ้นมา อะไรวะเนี่ย หรือว่าผมจะมีใจให้ไอ้เด็กนี่… ไม่สิ ไม่ได้ๆ ปายเป็นเพื่อนกับน้องชายเรา เราจะคิดอะไรแบบนั้นไม่ได้ ถึงมันจะน่ารักยังไงก็ห้ามล้ำเส้นเด็ดขาด
ผมเตือนตัวเองทุกครั้งที่เข้าใกล้ปาย แต่สุดท้ายก็ต้านแรงดึงดูดของอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี
“…!!!”
ผมลืมตาโพลง เหลือบมองไปรอบๆ อย่างสับสน พอรู้ว่ายังคงนอนอยู่บนโซฟาในห้องโถงคอนโดก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ฝันไปเหรอ
ผมเอามือกดหน้าผากนวดคลึงรอบหนึ่งก่อนระบายลมหายใจออกมา ทำไมจู่ๆ ถึงฝันเห็นเรื่องในอดีต แถมยังฝันถึงตั้งสองเรื่องสองช่วงเวลาอีก นี่มันบ้าบออะไรวะ ปกติไม่เคยฝันแบบนี้นี่นา
คิดไปคิดมาใบหน้าของตะวันก็ลอยเข้ามาในหัวซะงั้น
เดี๋ยวๆ …นี่ผมเป็นอะไรไปอีก ไม่ได้ฝันเห็นมันแท้ๆ แล้วจะนึกถึงมันทำไม
“เวลาที่มึงเอากับคนอื่นมึงก็ทุ่มเทแบบเดียวกับที่ทำกับกูเหรอ”
คำพูดตะวันดังขึ้นในหัวโดยไม่มีสาเหตุ จะเป็นไปได้เหรอ… ที่ผมจะเอาคำพูดของตะวันมาใส่ใจจนเก็บเอาไปฝันน่ะ ถ้าเป็นงั้นจริงก็เท่ากับว่ามันมีอิทธิพลต่อผมมากกว่าที่คิดน่ะสิ
หัวใจผมกระตุกไหว… แบบนี้ไม่ดีเลยสักนิด
ถ้าผมมีใจให้ตะวันก็เท่ากับว่าผมขุดหลุมฝังตัวเอง ผมไม่กล้าเดิมพันเรื่องรักกับใครทั้งนั้นเพราะราคาที่ต้องจ่ายมันสูงมากสำหรับผม
ไม่ใช่แค่ตะวัน… ไม่ว่ากับผู้ชายคนไหนผมก็ไม่คิดจะคบหาจริงจังแบบคู่ชีวิต ไม่ใช่ว่าผมหมดศรัทธาในความรักเพียงแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสเจอคนที่พร้อมจะจับมือและอยู่เคียงข้างผมไปตลอดชีวิตแบบคู่ไอ้กันต์กับน้องเอิร์ธ
พูดตรงๆ คือผมกลัวที่จะต้องเจ็บก็เลยเลือกที่จะไม่เสี่ยงดีกว่า
เฮ้อ… ผมแค่อยากปลอบใจตะวันที่มันโดนสาวหักอกก็เลยพามานอนด้วย ไม่คิดเลยว่าการที่ผมฉวยโอกาสกับมันในเวลาแบบนั้นจะกลายเป็นว่าผมดันหาเรื่องใส่ตัวซะเอง
ผมไม่ปล่อยให้ตัวเองจมจ่อมอยู่กับเรื่องนี้นานหรอก แค่เด็กหน้าตาพื้นๆ ที่มีดีแค่เรื่องบนเตียง ผมหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ ผมครุ่นคิดก่อนจะลุกออกจากโซฟา เดินเข้ามาในห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดสำหรับใส่เที่ยวคืนนี้
- Writer
