สถานะโสด

2108 Words

ตะวัน | หลายวันต่อมา ผมเริ่มทำใจเรื่องบีบีได้แล้ว จะว่าไปต้องขอบคุณงานที่ร้านอาหารทำให้ผมไม่มีเวลาว่างมานั่งเศร้า แถมช่วงนี้ลูกค้ายังเข้าร้านเยอะอีก เหมือนกลัวว่าผมจะเหงายังไงยังงั้น “ง่วงฉิบหาย ไปซื้อกาแฟไหม ใครจะไปกับกู” ไอ้แต้มเดินมาถึงใต้ตึกก็วางแฟ้มบางๆ ลงบนโต๊ะป้าบ อ้าปากหาวขณะพูด “เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง” เก้าถาม “ก็นอนแหละ แต่กว่าจะได้นอนก็ตีสาม” “ทำไรวะ เล่นเกม?” ผมเหล่ตามองไอ้แต้มอย่างตำหนิ ก็ไม่ได้อยากอคติหรอกครับแต่พอผมได้ทำงานแล้วก็รู้สึกว่าสิ่งที่มันทำอยู่ไร้สาระฉิบหาย “อืม” “ไหนมึงบอกว่าจะนอนไง” ไอ้เก้าพูดแทรก “ก็… พอดีมีน้องอีกเกมทักมาให้ช่วยตีบอสก็เลยยาวน่ะ ไม่มีไรหรอก” ไอ้แต้มพูดพลางหลบหน้าไอ้เก้า “หืม อาจารย์ส่งข้อความบอกในกลุ่มวันนี้งด” เอิร์ธเอ่ยขึ้นลอยๆ ทำให้ผม ไอ้แต้ม ไอ้เก้าที่กำลังคุยกันอยู่ชะงักแล้วหันไปสนใจคำพูดของเอิร์ธแทน “คาบแรกงดเหรอ” แต้มทำตาโต “อืม” “งั้นกูกลับไปนอนดีกว่า” “แต่คาบสองไม่ได้งดนะ เรียนปกติ” เอิร์ธตะโกนตามหลังไอ้แต้มที่เดินออกไป “เออ รู้น่า เดี๋ยวกูกลับมาเรียนคาบสอง” มันโบกมือไหวๆ โดยไม่หันกลับมา ผม เอิร์ธ และไอ้เก้ามองตามแผ่นหลังของไอ้แต้มครู่หนึ่งก็หันมาปรึกษากันว่าจะเอาไงต่อ แยกย้ายกันตรงนี้แล้วค่อยมาเจอกันอีกทีคาบเรียนหน้า หรือว่าจะไปหาที่นั่งเล่นฆ่าเวลา สุดท้ายก็ตัดสินใจไปร้านกาแฟใกล้ๆ ร้านกาแฟ “คิวที่ 16 กาแฟดำได้แล้วค่ะ” เสียงหวานใสของพนักงานดังขึ้น ผมลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรับเครื่องดื่ม ตอนนั้นบีบีเดินควงแขนผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในร้านพอดี เราทั้งคู่สบตากันโดยบังเอิญ บีบีชะงักครู่หนึ่งก่อนจะควงแขนผู้ชายเดินผ่านผมไปที่เคาน์เตอร์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนผมก็ทำแบบเดียวกัน เดินมารับเครื่องดื่มแล้วกลับไปหาเพื่อนที่โต๊ะ “นั่นบีบีไม่ใช่เหรอ?” ไอ้เอิร์ธกระซิบถามกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน “อืม” “มากับใครวะ” ไอ้เก้าชำเลืองมองไปทางเคาน์เตอร์อย่างสงสัย ผู้ชายที่บีบีมาด้วยไม่ใช่น้องไอ้ไนท์แต่เป็นคนอื่นที่หน้าไม่คุ้น “ไม่รู้” ผมตอบ “มึงโอเคป่ะ ย้ายไปร้านอื่นกันไหม” เอิร์ธถามอย่างเป็นห่วง “กูโอเค ย้ายทำไม อยู่นี่แหละ” “ถ้ามึงว่างั้นพวกกูก็ไม่ขัด” เก้าพูด ขัดเขิดอะไร ทำไมต้องย้ายร้านเพราะผู้หญิงคนเดียวด้วยวะ ไม่เข้าใจ พวกมึงคิดว่ากูอ่อนไหวขนาดนั้นเลยหรือไงวะ “กูน่ะไม่อะไรกับเขาแล้ว เพราะงั้นพวกมึงไม่ต้องตื่นเต้น ทำตัวปกติ” “ทำใจง่ายจังวะ” เก้ามองผมด้วยสายตาประหลาดใจ “แล้วจะให้กูจมปลักกับคนที่ไม่มีความจริงใจกับกูเหรอ” “มึงพูดถูก” เอิร์ธถึงกับยกนิ้วโป้งให้ผม หลังเลิกเรียน ผมขับรถมาทำงานที่ร้านอาหารตามปกติ แต่เพราะวันนี้บังเอิญเจอกับบีบีทำให้ผมนึกถึงเรื่องในคืนนั้นขึ้นมา จะว่าไปไอ้ไนท์มันยังไม่ส่งบิลล์ค่าเสียหายให้ผมเลย ผมทักไปถามมันแล้วแต่มันยังไม่อ่าน ผมรออยู่หลายนาทีแต่พอไม่มีสัญญาณว่ามันจะตอบผมก็เลิกรอ ใส่ใจกับงานภายในร้านจนถึงเวลาร้านปิด “คือพวกแพรตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมผู้จัดการ วันสนใจไปด้วยกันไหม” แพรเอ่ยขึ้นระหว่างช่วยกันเก็บร้าน “ไปตอนสามทุ่มกว่าเนี่ยนะ” “อืม หลังเยี่ยมผู้จัดการเสร็จก็กะว่าจะไปต่อกันน่ะ” “หืม ไปหมดเลยเหรอ” ผมมองพนักงานในร้านที่ส่งสายตามองมาคล้ายเป็นเชิงตอบรับ “เกือบทุกคนแหละ” แพรบอก “ไปสิ” ผมตอบตกลงโดยไม่เสียเวลาคิด ในเมื่อทุกคนไปแล้วผมจะปฏิเสธได้ยังไง ถึงจะแปลกใจที่ไม่มีใครบอกก่อนล่วงหน้าเลยก็เถอะ “ว่าแต่ทำไมปุบปับจัง” ผมท้วง “ความจริงก็คุยกันมาตั้งนานแล้วล่ะว่าจะหาเวลาว่างสักวันไปเยี่ยมผู้จัดการ แต่ก็ผัดไปผัดมาไม่ได้ไปสักที แล้วพอดีวันนี้เป็นวันเกิดผู้จัดการ ถ้าไม่ไปวันนี้ก็ไม่รู้จะไปวันไหนแล้วล่ะ” “งั้นเหรอ แต่ก็น่าจะบอกกันก่อนนา แล้วไปตอนนี้ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนพี่เขาเหรอ” “โทษทีนะที่ไม่ได้บอกก่อน จริงๆ พวกเราเกรงใจวันน่ะ ส่วนเรื่องผู้จัดการไม่ต้องห่วงเราส่งข้อความไปบอกแล้ว ผู้จัดการเขาโอเค ไปได้” “แล้วได้เตรียมของขวัญหรือยัง” “เรียบร้อยแล้ว” “อ้าว แบบนี้ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยน่ะสิ” “อืม… ถ้าคุณลูกเจ้าของร้านอยากช่วยจริงๆ งั้นพรุ่งนี้ก็อย่าหักเงินคนมาสายนะ” “หืม” ผมมองแรง แพรยิ้มแฮร่แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะแบบนั้นทุกคนที่ร้านจึงยกโขยงกันไปบ้านผู้จัดการ ถึงจะดึกแต่ผู้จัดการก็ให้การต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ด้วยคำว่าดึกทำให้อยู่นานไม่ได้เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของผู้จัดการกับลูกอ่อน ทุกอย่างจึงทำอย่างกระชับทั้งเป่าเค้กวันเกิด ถ่ายรูป และให้ของขวัญ คนอื่นรวมเงินกันซื้อของใช้เด็กอ่อน ขณะที่ผมไม่ได้เตรียมอะไรมาจะให้เงินสดก็รู้สึกว่ามักง่ายเกินไปเลยพูดกับผู้จัดการตรงๆ ว่าไม่ได้เตรียมของเยี่ยมเพราะมาแบบกะทันหันไว้ครั้งหน้าถ้ามาอีกต้องมีของติดไม้ติดมือมาด้วยแน่นอน ผู้จัดการบอกไม่เป็นไร แค่ทุกคนแวะมาก็ดีใจแล้ว ของฝากของเยี่ยมอะไรไม่จำเป็นเลย ผมเข้าใจนะ เวลามีคนมาเยี่ยมเยือนไม่จำเป็นต้องมีของฝากแค่รู้ว่ามีคนคิดถึงเรามาหาเราแค่นี้ก็ดีใจแล้ว “เดี๋ยวพวกเราจะไปต่อกัน วันเอาไง ยังจะไปด้วยกันไหม” แพรถามระหว่างเดินออกจากบ้านผู้จัดการ “ไปสิ ร้านไหนบอกมาเลย” “ไปร้านไหนดีพวกเรา” แพรหันไปถามความเห็นกับคนอื่นๆ ผมปล่อยให้พวกเขาปรึกษากันเอง ส่วนผมยืนรอเงียบๆ ไม่เกี่ยงเรื่องร้านอยู่แล้ว ก่อนจะได้ข้อสรุปว่าไปร้านแถวที่แพรอยู่เพราะสะดวกไม่ไกลจากที่พักของหลายๆ คนด้วย ร้านที่แพรกับทุกคนพามาเป็นร้านเหล้ากึ่งบาร์ มีเวทีแสดงดนตรีสด บรรยากาศดี ที่นั่งมีทั้งแบบบาร์และโต๊ะแยก พวกผมเลือกแบบโต๊ะแต่ต้องให้พนักงานต่อโต๊ะให้เพราะโต๊ะเดียวนั่งไม่พอ มากันหลายคน สิ่งแรกที่สั่งคือเหล้า น้ำแข็ง โซดา ส่วนกับแกล้มตามมาทีหลัง ผมไม่ดื่มเหล้าเพราะต้องขับรถกลับหอก็เลยสั่งเบียร์ต่างหาก “อ้าวชน!” มดตะโกนขึ้นหลังจากที่ได้แก้วเหล้ากันครบแล้ว ขณะที่ทุกคนชนแก้วเหล้าผมชนกระป๋องเบียร์ เคร้ง~ เสียงชนแก้วดังสะท้อนเบาๆ ตามมาด้วยเสียงปลุกใจ “เอ้าดื่มๆ” บรรยากาศบนโต๊ะเป็นไปอย่างครึกครื้น เดี๋ยวคนโน้นพูด เดี๋ยวคนนี้พูด จนไม่รู้ว่าจะฟังคนไหนดี หัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไปเรื่อยแล้วแต่ความสนใจของคนพูด ส่วนผมพูดแซมบ้างเป็นบางครั้ง นั่งฟังเป็นส่วนใหญ่ “พูดเรื่องแฟนแล้ว… เหมือนจะมีใครแถวนี้เพิ่งประกาศว่าโสดหรือเปล่าน๊า” มดที่นั่งฝั่งตรงข้ามตะโกนแข่งเสียงนักร้องบนเวทีขึ้นมา สายตามองตรงมาที่ผมอย่างร้อนแรง ผมอึ้งครู่หนึ่ง มดและพนักงานที่ร้านทุกคนเป็นเพื่อนผมใน Facebook หลังจากเกิดเรื่องที่ร้านไอ้ไนท์คืนนั้นผมก็เปลี่ยน Status จาก ‘มีแฟน’ เป็น ‘โสด’ ไม่แปลกเลยถ้ามดและคนอื่นจะรู้ แต่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครทักผมเรื่องนี้ อาจจะเพราะไม่กล้าหรือเพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของผมก็เลยไม่มีใครอยากยุ่ง แต่สถานะผมตอนนี้ต่างออกไป กลายเป็นเพื่อนในวงเหล้าที่เหมือนจะคุยกันได้ทุกเรื่องไปแล้ว ทำให้ความเกรงใจที่เคยมีเลือนหายไป ผมกระแอมไอเพราะคำพูดของมดทำให้ทุกสายตามองมาที่ผม ก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ “อืม” “อ๊ะ… นี่ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าเนี่ย” มดทำหน้ารู้สึกผิด “ไม่แล้ว ทำไม จะจีบเหรอ” ผมหยอดกลับไปแบบเล่นๆ เพื่อไม่ให้มดเครียด “บ้า~ จีบได้เหรอ…” มดทำหน้าเอียงอายกลับมาทันที แต่เป็นแค่การรับมุกผมเฉยๆ ไม่ได้คิดจริงจัง “แต่จะจีบก็ต้องเหนื่อยหน่อยนะ เพราะมีคนต่อแถวยาวจากนี่ถึงสะพานพระรามแปดเลย” “โห! พอ แค่ฟังก็เหนื่อยละ ยกธงขาวคร่า~” “ฮ่าๆ” ผมหัวเราะ ทำให้คนอื่นๆ หัวเราะชอบใจตามไปด้วย จากนั้นหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไปเรื่องอื่น ไม่มีใครสนใจเรื่องผมจริงจัง เป็นเพียงหนึ่งในเรื่องทั่วๆ ไปที่ถามไถ่กันในวงเหล้าเท่านั้น “นั่น!… คุณตะวัน นั่นใช่คนที่คุณเคยพามากินข้าวที่ร้านหรือเปล่า” จู่ๆ มดก็ตะโกนขึ้นมาอีก “หืม?” ผมเลิกคิ้วมองตามสายตามดไปก่อนจะปะทะสายตาเข้ากับไอ้ไนท์ที่นั่งหันหลังให้โต๊ะพวกผมกำลังชนแก้วกับผู้ชายใส่สูทคนหนึ่งอยู่ ถึงจะนั่งหันหลังแต่จากมุมที่ผมอยู่ก็สามารถมองเห็นใบหน้าด้านข้างของมันกับผู้ชายคนนั้นได้ ทำให้ผมจำมันได้ทันที ส่วนผู้ชายที่มันกำลังชนแก้วด้วย ผมไม่คุ้นหน้า เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก บาร์ที่มันนั่งอยู่ติดกับประตูทางเข้าฝั่งซ้ายมือ ผมมั่นใจว่าตอนที่เข้ามาครั้งแรกยังไม่เห็นมัน แสดงว่ามันมาทีหลังผม “ใช่ป่ะ? รุ่นพี่คุณตะวันใช่หรือเปล่า” “อืม ใช่” ผมพยักหน้าโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากไอ้ไนท์ มองมันพูดคุยหัวเราะคิกคักพร้อมกับแลกสายตาลึกซึ้งกับผู้ชายตรงหน้าแล้วในใจผมก็รู้สึกสับสนแปลกๆ ว้าวุ่นยิ่งกว่าตอนเห็นบีบีนั่งกินข้าวกับผู้ชายซะอีก ผมสงสัยใคร่รู้ว่าคนที่มันคุยด้วยคือใครจนอยากลุกขึ้นไปถามมันตอนนี้เลยแต่คำว่าจิตสำนึกฉุดขาผมเอาไว้ไม่ให้ทำอะไรที่ไม่ยั้งคิด “เขามาเที่ยวเหรอ ชวนมานั่งโต๊ะเราได้หรือเปล่า” มดถามแสดงสีหน้ารบเร้า ผมขมวดคิ้วก่อนส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก มันไม่ได้มาคนเดียวไม่เห็นเหรอ” “โห่… อุตส่าห์เจอทั้งที เสียดายจัง” มดยู่หน้า ผมเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ “ทำไม ชอบเขาขนาดนั้นเลย?” “ใครบ้างไม่ชอบคนหล่อ” “น้อยๆ หน่อย เมื่อกี้ยังบอกว่าจะจีบผมอยู่เลย” “พูดไป ใครจะกล้าจีบลูกชายเจ้าของร้านละคะ อีกอย่างคุณตะวันไม่ใช่สเปกมดเลย” “แล้วสเปกมดเป็นแบบไหน ลูกครึ่งแบบนั้นน่ะเหรอ” “แหม ถ้าได้แฟนหล่อๆ แบบพี่เขาก็ดีสิคะ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะมดรู้ตัวเองดี มดแค่ปลื้มพี่เขาเฉยๆ แบบว่าเห็นคนหน้าตาดีแล้วมันกระชุ่มกระชวยน่ะ คุณตะวันเข้าใจอารมณ์ไหมคะ” มดจีบปากจีบคอพูดจนเพื่อนข้างๆ หมั่นไส้ตบหัวทิ่มไปทีหนึ่ง มดหันไปโวยวายใส่เพื่อนคนนั้นทันที เลิกสนใจไอ้ไนท์ไปโดยปริยาย ผมหันกลับไปมองทางไอ้ไนท์แต่มันไม่อยู่แล้ว ผู้ชายคนนั้นก็ด้วย หายไปไหนแล้ววะ ละสายตาแค่แป๊บเดียวเองผมมองหาไอ้ไนท์ไปทั่วแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน เกิดความรู้สึกร้อนรนขึ้นในใจอย่างไม่รู้สาเหตุ “ไปห้องน้ำนะ” ผมบอกคนบนโต๊ะแล้วพรวดพราดเดินออกมาทันที “เฮ้ย ไม่ใช่ ห้องน้ำอยู่ทางนี้…” เหมือนจะได้ยินเสียงตะโกนดังแว่วมาจากที่โต๊ะแต่ผมไม่ทันฟัง รีบจ้ำอ้าวออกจากร้าน ในใจผมตอนนี้สนแค่อย่างเดียวคืออยากหาไอ้ไนท์ให้เจอเท่านั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more