ทะเลาะวิวาท

1875 Words

“เฮีย! แย่แล้ว” เพชรวิ่งโล่เข้ามาหาไนท์ที่กำลังคุยงานอยู่กับผู้จัดการในออฟฟิศ ใบหน้าแตกตื่นมาแต่ไกล ทำให้สายตาหลายคู่หันมามองอย่างสงสัย “มีอะไร” ไนท์มองท่าทางร้อนใจของเพชรแล้วก็สังหรณ์ใจไม่ค่อยจะดี ได้แต่แอบภาวนาอย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย “มีคนตีกันในผับครับ” “อะไรนะ” ไนท์หยุดทุกอย่างที่กำลังทำอยู่แล้วหันไปให้ความสนใจกับเรื่องที่เพชรพูด “คนที่มีเรื่องคือเฮียไลท์... กับตะวันครับ” “หา!?” ไนท์อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน นึกไม่ออกว่าสองคนนั้นมีเรื่องอะไรกัน “ตอนนี้อยู่ที่ไหน” ไนท์สาวเท้ายาวๆ ออกมาก่อน โดยมีเพชรกับผู้จัดการเดินตามมาติดๆ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ไนท์เอ่ยระหว่างทาง “น่าจะเป็นเรื่องผู้หญิงครับ” “….” ไนท์ไม่เอ่ยอะไรอีก บรรยากาศรอบกายเย็นเยียบจนเพชรกับผู้จัดการที่ตามมาด้วยรู้สึกหนาวสันหลังวาบ ผับชั้นหนึ่งโซนด้านหน้าเวทียังคงคึกคักราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พื้นที่ใกล้บันไดมีกลิ่นอายเลิ่กลั่กจางๆ ไหลเวียนอยู่ ไนท์เดินขึ้นบันไดชั้นสองอย่างไม่รอช้า ภาพเบื้องหน้าทำให้สายตาของเขาเหี้ยมเกรียมขึ้นหลายส่วน ผู้คนบริเวณโต๊ะติดบันไดชั้นสองแตกฮือออกเพราะกลัวโดนลูกหลง ไลท์โดนผลักชนโต๊ะลุกพรวดขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าหาตะวันอย่างเลือดขึ้นหน้า ส่วนตะวันก็ง้างหมัดเตรียมสวนกลับ แต่ก่อนที่หมัดของตะวันจะกระแทกเข้ากับใบหน้าของไลท์ที่รุดเข้าไปชนอย่างไม่เกรงกลัวไนท์ก็พุ่งเข้าไปตรงกลางรับหมัดของตะวันเอาไว้ด้วยฝ่ามือเดียว หมับ! บรรยากาศรอบๆ เหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างคิดว่าจะได้ดูมวยสดคาดไม่ถึงว่าจะมีใครกล้าพุ่งเข้ามาหยุดยั้งการวิวาทกลางคันแบบนี้ “....” ตะวันมองหมัดที่ถูกฝ่ามือของไนท์กำเอาไว้ แววตาตกตะลึงครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาเกรี้ยวกราดตามเดิม “ใจเย็นก่อน” ไนท์บอกตะวันเสียงขรึม “พี่” ไลท์มองแผ่นหลังของพี่ชายอย่างตกใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะปราดเข้ามาหยุดหมัดที่กำลังจะซัดหน้าตนได้แม่นยำและถูกจังหวะขนาดนี้ “ออกไปก่อน” ไนท์หันมาพูดกับไลท์ใบหน้าเหี้ยมเกรียมเต็มไปด้วยแรงกดดัน “....” ไลท์แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าพี่ชายที่เขาหมดความเชื่อถือเพราะเป็นเกย์จะสร้างความน่ายำเกรงได้ขนาดนี้ “มึงหลบไป!” แต่ยังไม่ทันที่ไลท์จะได้เอ่ยอะไร ตะวันที่หัวร้อนถึงขีดสุดก็สะบัดหลุดจากการจับกุมของไนท์แล้วพุ่งเข้าไปใส่ไลท์ ทว่าไนท์ไหวตัวทัน คว้าเอวตะวันหมับแล้วกอดเอาไว้แน่น “ปล่อยกู!” ตะวันเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากวงแขนของไนท์อย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาถลึงมองไปที่ไลท์เขม็ง “มึงหยุดได้แล้ว! ถ้าจะมีเรื่องก็ไปมีที่อื่น อย่ามาก่อความวุ่นวายในร้านกูแบบนี้” “บอกให้ปล่อยไงวะ” “เพชรช่วยกูที” ไนท์หันไปตะโกนเรียกเพชรที่ยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่ข้างๆ ท่ามกลางสายตาแตกตื่นของคนที่มุงดูอยู่ “ครับๆ อึก...” เพชรโผเข้าไปช่วยไนท์จับตะวัน แต่ยังไม่ทันถึงตัวก็ถูกตะวันเตะเก้าอี้ใส่อย่างไม่ไว้หน้า “คนอื่นอย่ายุ่ง นี่มันเรื่องของกูกับไอ้เวรนั่น มึงปล่อยสิวะ กูต้องเคลียร์กับมันให้รู้เรื่อง” ตะวันโวยวายแข่งกับเสียงเพลงที่ยังดังกระหึ่มร้าน ก่อนจะสะบัดหลุดจากวงแขนของไนท์ได้ในที่สุด แรงเหวี่ยงของตะวันทำให้ไนท์กระเด็นออกไปครึ่งก้าว จังหวะสั้นๆ นั้นตะวันก็หันไปจับเก้าอี้ขึ้นมาทุ่มใส่ไลท์อย่างเลือดขึ้นหน้า ไนท์เบิกตากว้างเมื่อเห็นเก้าอี้ลอยข้ามไปต่อหน้าต่อตา โครม! เสียงเก้าอี้กระแทกกับโต๊ะก้องสะท้อนไปทั่วชั้นสอง ข้าวของบนโต๊ะกระจัดกระจาย เศษแก้วหล่นแตกกระเด็นไม่เป็นทิศเป็นทาง สร้างความหวาดหวั่นให้กับคนที่อยู่ในเหตุการณ์เป็นอย่างมาก ความวุ่นวายที่ชั้นสองรอบนี้ส่งผลกระทบไปถึงชั้นล่าง ทำให้เสียงเพลงที่กำลังเล่นหยุดลงทันที ทั่วทั้งผับเงียบสงัด ทุกสายตาจ้องมายังจุดเกิดเหตุ ไลท์โยกตัวหลบทันก่อนที่เก้าอี้จะกระแทกเข้ากับศีรษะ หันไปมองตะวันอย่างเดือดดาล “งี้ก็สวยสิวะ” ไลท์คว้าขวดเหล้าใกล้มือ ย่างสามขุมไปหาตะวัน “หยุดนะไลท์” ไนท์ตะโกนห้ามแต่ไม่ทัน ไลท์พุ่งเข้าใส่ตะวันราวกับพายุ ทางตะวันเมื่อเห็นขวดหวดมาหาตัวเองก็เอี้ยวหลบทันควันก่อนยกเท้าขึ้นถีบไลท์เข้าที่สีข้างไปครึ่งปลายเท้า พลั่ก! ไลท์เสียหลักล้มครืน ความอับอายปนเจ็บปลาบที่เกิดขึ้นทำให้เขาเหวี่ยงขวดในมือออกไปด้วยความโมโหจัด ไม่สนว่าจะก่อให้เกิดความเสียหายแค่ไหนหรือมีใครโดนลูกหลงบ้าง เคร้ง! เสียงแก้วกระทบพื้นแตกกระจายตามมาด้วยเสียงกรีดร้องแตกตื่นของผู้คน แต่ตะวันหลบได้ขวดเหล้าเฉียดใบหูไปอย่างหวุดหวิด “ยืนบื้ออะไรวะ รีบแยกพวกมันเดี๋ยวนี้” ไนท์ตะโกนเสียงกร้าว พนักงานยืนละล้าละหลังอยู่รอบๆ เหมือนเกรงใจ อีกคนก็น้องเฮีย ส่วนอีกคนก็...ดูเหมือนจะสนิทสนมคุ้นเคยกับเฮียเป็นพิเศษ เลยไม่มีใครกล้าแจ๋นหน้าเข้ามาห้าม พอได้ยินน้ำเสียงเฉียบขาดของไนท์ ทุกคนก็ไม่รอช้า รีบพุ่งเข้ามาจับไลท์กับตะวันแยกกันทันที แต่ก่อนที่พนักงานจะเข้าถึง ตะวันที่ทรงตัวได้ดีกว่าก็ปราดเข้าไปกระชากคอเสื้อไลท์แล้วประเคนหมัดใส่หน้าอีกฝ่ายเต็มรัก ผลั๊วะ! กำลังจะอัดซ้ำหมัดที่สอง ข้อมือก็ถูกคว้าเอาไว้ด้วยแรงที่เหนือกว่าจังหวะเดียวกันพนักงานก็ปรี่เข้าไปดึงตัวไลท์ออกมาแล้วล็อกเอาไว้แน่น “....” ตะวันหันไปมองก็เห็นไนท์กำลังจ้องตนเขม็ง “ถ้ามึงยังไม่หยุดก่อเรื่องกูจับส่งตำรวจจริงๆ แน่” ไนท์เอ่ยเสียงลอดไรฟัน “มึงไม่ต้องมาขู่! ปล่อยกู” “ตะวัน” “ปล่อยสิวะ!” ตะวันกำหมัดอีกข้างซัดหน้าไนท์ทันที ผลั๊วะ! คนถูกต่อยหน้าสะบัดเต็มแรง “พี่!” “เฮีย...” ไลท์กับพนักงานในร้านอุทานแทบจะพร้อมกันเมื่อเห็นไนท์ถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา คนที่เหลือกำลังจะกรูเข้าไปช่วยจับตะวันแต่ไนท์ยกมือห้ามทำให้ไม่มีใครขยับได้แต่มองหน้ากันไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก “พี่...” ไลท์พยายามสะบัดตัวออกเพื่อจะเข้าไปช่วยพี่ชายแต่ถูกพนักงานที่ล็อกแขนเอาไว้เอ่ยเตือน “อยู่เฉยๆ เถอะพี่ เดี๋ยวเฮียจัดการเอง” ไลท์ขมวดคิ้ว รู้สึกกังขากับคำพูดของพนักงานแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาสลัดตัวไม่หลุด ทางด้านตะวันหลังต่อยไนท์ไปแล้วหนึ่งหมัดก็เหมือนจะได้สติขึ้นมานิดหน่อย หลังมือรู้สึกปวดหนึบ มองตอบสายตาเลือดเย็นของไนท์อย่างร้อนรน “กู...” ตะวันอยากพูดอะไรสักอย่างแต่คำพูดกลับจุกอยู่ที่ลำคอ สมองเองก็ตีบตันนึกอะไรไม่ออก “สะใจมึงหรือยัง” ไนท์ถามเสียงเรียบนิ่ง ไร้คลื่นอารมณ์เจือปน นัยน์ตาคมกริบเลือดเย็นราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ตะวันแทบลืมหายใจ ไม่เคยเห็นไนท์น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน “กูไม่ได้ตั้งใจ” ตะวันพึมพำ มองหน้าไนท์อย่างรู้สึกผิด กำลังจะเอื้อมมือไปจับใบหน้าของอีกฝ่ายเพื่อดูแผลให้ ไลท์ที่หลุดจากการควบคุมของพนักงานก็พุ่งเข้ามาจากด้านหลังซะก่อน “พี่! เจ็บหรือเปล่า” ไลท์หยุดอยู่ตรงหน้าพี่ชาย มองด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะหันมาจ้องตะวันอย่างเอาเรื่อง “จับไอ้เวรนั่นไว้เดี๋ยวนี้!” “....” พนักงานมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่เพราะเสียงที่ค่อนข้างทรงพลังของไลท์ทำให้ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง ตรงเข้าล็อกแขนตะวันเอาไว้คนละข้าง ตะวันไม่ขัดขืน ยอมมอบตัวแต่โดยดี เขากวาดตามองไปรอบๆ ดูความฉิบหายที่ตัวเองก่อ พื้นที่ในรัศมีสองเมตรมีสภาพเละเทะ บนพื้นเกลื่อนไปด้วยเศษแก้วกับคราบอาหารเครื่องดื่ม ผู้คนที่ยังมุงดูเหตุการณ์ต่างมองมาด้วยสายตาหวั่นวิตก จับจ้องที่ตะวันเป็นตาเดียว ต่างอยากรู้ว่าเขาจะถูกจัดการยังไง เมื่อตะวันหยุดพยศไนท์ก็ผ่อนลมหายใจยาว ส่งสายตาให้พนักงานพาตัวไลท์กับตะวันออกไปก่อนแล้วหันมาคลี่คลายสถานการณ์ตึงเครียดตรงหน้า นอกจากไนท์จะขอโทษลูกค้าอย่างจริงใจแล้วยังชดเชยด้วยการให้ Gift Voucher กับลูกค้าโต๊ะที่ได้รับผลกระทบด้วย จากนั้นก็เร่งให้พนักงานที่เหลือช่วยกันเคลียร์สถานที่ให้เรียบร้อย เพื่อให้บรรยากาศภายในผับกลับสู่สภาพปกติโดยเร็วที่สุด ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ตะวัน ไลท์ และบีบีที่นั่งคุมเชิงกันอยู่บนโซฟาตื่นตัวทันทีที่ไนท์มาถึง “....” ตะวันสบตากับไนท์ก่อน แต่ไม่ได้พูดอะไร ความรู้สึกผิดที่เคยสำนึกได้ตอนอยู่ในผับคล้ายมลายหายไปกับอากาศ พอมานั่งรวมอยู่กับบีบีและไลท์ความเกรี้ยวกราดในใจของตะวันก็ลุกโชนขึ้นมาอีก “ตกลงมีเรื่องอะไรกัน” ไนท์ปรายตามองทั้งสาม เดินมาที่โซฟาแต่ไม่นั่ง “ไอ้เด็กนี่มาหาเรื่องก่อน” ไลท์พูด “หาเรื่องพ่อง! กูแค่จะคุยกับบีบี แล้วมึงเสือกเข้ามาขวาง” “ก็ถ้าผู้หญิงอยากคุยกับมึงกูก็ไม่ว่าหรอก แต่นี่เขาไม่อยากคุยมึงก็ยังจะบังคับ” “แล้วมึงเสือกเหี้ยอะไร” ตะวันกับไลท์ทำท่าจะเปิดศึกกันอีกรอบ ไนท์ขมวดคิ้วสีหน้าเย็นยะเยือกท่ามกลางบรรยากาศร้อนระอุระหว่างตะวันกับไลท์ “หยุด! กูถามเพื่อต้องการคำอธิบาย ไม่ใช่ให้พวกมึงมาทะเลาะกันอีก” ไนท์ตวาด “กูไม่มีอะไรจะอธิบาย กูแค่จะคุยกับบี” ตะวันยืนกราน มองไปที่บีบีแววตาขุ่นมัว เลี่ยงไม่สบตาไนท์โดยไม่รู้ตัว ไนท์ชำเลืองไปที่บีบี พอรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตา บีบีก็รีบเอ่ยปกป้องตัวเองทันที “บีบีไม่มีอะไรจะคุย วันอย่าบีบคั้นบีได้ไหม” “บีบคั้นอะไร แค่ถามว่าบีกับมันเป็นอะไรกัน แค่นี้ก็ตอบมาสิ มันจะได้จบๆ” ตะวันขึ้นเสียงใส่อีกฝ่ายอย่างเหลืออด บีบีสะดุ้งเฮือก มองไปที่ไลท์แววตาสั่นระริก ไลท์เมื่อเห็นบีบีถูกกดดันก็ไม่รีรอที่จะกางปีกปกป้อง “บีเป็นแฟนกู มึงจบได้แล้วใช่ไหม” ไลท์ประกาศกร้าว “แฟนกัน? หึ... ได้กูจบก็ได้ แต่ขอต่อยแม่งให้หายแค้นสักทีเถอะว่ะ” ตะวันเลือดขึ้นหน้าอีกรอบ ถลันเข้าไปตะลุมบอนกับไลท์อย่างกับหมากัดกัน ไนท์ปวดหัวหนึบ รีบเข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากกันอุตลุด... สุดท้ายก็ต้องร้อนถึงตำรวจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more