คนร้อนตัว
1561 Words
“พี่ไนท์ขับรถมาเหรอ” ไอ้เอิร์ธถามระหว่างเดินออกจากร้าน
“อืม”
ผมเดินรั้งท้ายสุด ไม่ได้อยากรู้ แต่ก็ปิดหูตัวเองไม่ได้
“ตาพี่ไม่เจ็บแล้วแน่นะ” ไอ้ตี๋เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
คำถามนั้นทำให้ผมเหลือบมองหน้าไอ้ไนท์ด้วยความสงสัยเหมือนกัน ตาข้างนั้นของมันผมจำได้ว่าตอนอยู่ในห้องน้ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงเถือก กระทั่งตอนนั่งกินอยู่ในร้านก็ยังแดงอยู่ แต่ผ่านมาหลายนาทีน่าจะดีขึ้นในระดับหนึ่ง... เพราะด้านนอกแสงสว่างไม่พอทำให้ผมมองไม่ชัด จึงดูไม่ออกว่าตาข้างนั้นของมันสภาพเป็นยังไงแล้ว
“อืม ไม่เป็นไรแล้ว มึงกลับเถอะไม่ต้องห่วง ขับรถดีๆ ถึงแล้วก็ไลน์บอกด้วย”
“ครับ”
ไอ้ตี๋เหมือนยังอยากพูดอะไรต่อแต่เพราะถูกไอ้ไนท์บอกลามันก็จำต้องเก็บคำพูดก้มหน้าเดินแยกตัวออกไปที่รถด้วยท่าทางเหงาหงอย
“ตาพี่ไม่เป็นไรแล้วแน่เหรอ”
พอไอ้ตี๋ไปแล้ว ไอ้เอิร์ธก็หันไปถามไอ้ไนท์อย่างไม่วางใจ ผมอุตส่าห์ก้าวขาไปแล้วข้างหนึ่งก็ต้องหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้ ใจผมอยากเร่งไอ้เอิร์ธให้รีบเดินด้วยซ้ำ แต่ทำแบบนั้นออกจะเย็นชาไปหน่อย ผมเป็นคนทำให้ไอ้ไนท์เจ็บ อย่างน้อยก็ต้องการยืนยันให้แน่ใจว่ามันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ
“เห็นพี่บอบบางขนาดนั้นเลย”
“ผมแค่เป็นห่วงน่ะ ตอนกลางคืนด้วย ถ้าตาไม่ดีก็อย่าขับรถเลย”
“พี่ไม่เป็นไรจริงๆ แค่นี้เอง”
“แต่ตาพี่ยังไม่หายแดงเลยนะ” ไอ้เอิร์ธมันยื่นหน้าเข้าไปส่องมองตาไอ้ไนท์ใกล้ๆ
เฮ้ยๆ เกินไปแล้วเอิร์ธ ขนาดกูเป็นคนทำมันเจ็บยังไม่แสดงออกเท่ามึงเลย ผมนึกอยากจะดึงคอเสื้อมันออกห่างไอ้ไนท์แต่ก็ทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ
“อีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้นแหละ” ไอ้ไนท์บอกอย่างไม่ใส่ใจ
“อืม แล้วนี่พี่กลับเลยหรือเปล่า”
“เปล่า เดี๋ยวจะแวะเข้าไปที่ร้านก่อน”
“ไหวเปล่า ให้พวกผมไปส่งไหม”
“ไม่ต้องๆ” ไอ้ไนท์โบกมือปัด
“โอเค งั้นผมกลับก่อนนะ ขอบคุณที่เลี้ยงหมูกระทะครับ”
“อืม ไว้เจอกัน”
อ่า... ไปได้แล้วสินะ ผมยืนฟังพวกมันสองคนคุยกันอย่างเบื่อหน่าย กำลังหมุนตัวเดินออกมา ก็ถูกไอ้เหี้ยเอิร์ธเรียกเสียงขุ่น
“ตะวันมึงจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”
“พูดอะไร” ผมแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ
ไอ้เอิร์ธส่งสายตาพลางเข่นเขี้ยวใส่ผมให้พูดอะไรสักอย่างกับไอ้ไนท์ ผมเข้าใจเจตนามัน คงอยากให้ผมแสดงความรับผิดชอบที่ทำให้ไอ้ไนท์เจ็บตัว แต่ว่าแค่เศษกุ้งเข้าตา มึงจะให้กูก้มกราบมันเลยไหมถึงจะสาแก่ใจ ทั้งไอ้เอิร์ธทั้งไอ้ตี๋ ผมไม่เข้าใจว่าจะจริงจังไปถึงไหน มันแค่เรื่องเล็กๆ เองนะโว้ย แล้วไอ้เหี้ยไนท์ก็ไม่ใช่เด็กด้วย
ถึงผมจะรู้สึกว่ามันเกินไปหน่อย แต่ก็ทนสายตาบีบคั้นของไอ้เอิร์ธไม่ได้เหมือนกัน อีกอย่างผมขี้เกียจฟังมันบ่นทีหลังด้วย
ผมมองหน้าไอ้ไนท์
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ถ้ามึงตาบอดเพราะเรื่องนี้กูคงไม่กล้ากินกุ้งไปตลอดชีวิต”
“พูดอะไรของมึงตะวัน”
ไอ้เอิร์ธขมวดคิ้วชักสีหน้า แต่ผมไม่เปิดโอกาสให้มันว่าอะไรผมได้ ผมคว้าคอเสื้อมันแล้วลากออกมาทันที ไม่สนใจว่าไอ้ไนท์จะมองด้วยสายตายังไง หรือมีสีหน้าแบบไหน
ระหว่างทางไปส่งไอ้เอิร์ธบังเอิญผ่านร้านแว่นแล้วเห็นไฟด้านในยังเปิดอยู่ ความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัว หลังจากส่งไอ้เอิร์ธถึงหอพักอย่างปลอดภัยแล้วผมก็ตรงไปที่ร้านแว่นทันที
ผมจอดรถฝั่งตรงข้ามร้าน พอจอดเสร็จก็เกิดความรู้สึกลังเล ไม่อยากลงจากรถ เหมือนมีอะไรหนักๆ ถ่วงขาไว้ แต่มาถึงนี่แล้วจะถอยรถกลับหอก็คงจะรู้สึกติดค้างไม่หาย
ว่าแล้วผมก็เปิดประตูลงจากรถ ข้ามฝั่งไปที่ร้านแว่น สลัดความว้าวุ่นออกไปจากหัว
มองผ่านกระจกใสเข้าไปข้างในก็เห็นว่ามีลูกค้าอยู่สองคน ผมผลักประตูเข้ามาอย่างไม่ใส่ใจ พนักงานที่ว่างอยู่ ซึ่งทั้งร้านมีอยู่แค่สองคน คนหนึ่งติดลูกค้า อีกคนยืนว่างๆ ไม่มีไรทำหันมาเอ่ยทักทายผมอย่างกระตือรือร้น
“ยินดีต้อนรับค่ะ ลูกค้าต้องการให้ช่วยเรื่องอะไรคะ”
“ผมอยากได้คอนแทคเลนส์... บี?”
“เอ๊ะ... วัน...”
“หืม”
เสียงผมขาดหายเมื่อเห็นลูกค้าที่อยู่ในร้านชัดๆ บีบีหันมาสบตากับผมเข้าพอดี ต่างคนต่างตกใจกันและกัน แต่ว่าผมคุมสติได้ก่อน มองบีบีและก็มองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างบีบี หมอนั่นหน้าตาหล่อเหลาคมคาย มีกลิ่นอายลูกเสี้ยวนิดๆ เหมือนใครวะ ทำไมรู้สึกคุ้นอย่างกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ทำไมอยู่ที่นี่ ไหนว่าไปเดินห้างกับลูกหว้า”
“อ๋อ อื้มกลับมาแล้ว แล้ววันมาทำอะไร เมื่อกี้เหมือนได้ยินวันถามถึงคอนแทคเลนส์ วันจะซื้อให้ใครเหรอ”
ผมมองผู้ชายที่ยืนข้างบีบีอย่างข้องใจ อยากเอ่ยปากถามแต่ไม่ทันได้ปริปากก็ถูกบีบีกระหน่ำคำพูดใส่ซะก่อน คำว่า ‘ซื้อให้ใคร’ ทำผมกระวนกระวายใจไม่น้อย มองตอบบีบีด้วยสายตาที่พยายามเก็บซ่อนความร้อนรนเอาไว้ และเพราะมีชนักติดหลังอยู่ทำให้ผมมองไม่เห็นความผิดปกติตรงหน้า
“เอิร์ธมันฝากซื้อ” ผมโพล่งคำโกหกออกไปโดยไม่ทันคิดให้รอบคอบ เอาตรงๆ ก็ร้อนตัวนั่นล่ะ ไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องมาเค้นสมองหาข้อแก้ตัวอะไรทำนองนี้
“เอิร์ธใช้คอนแทคเลนส์ด้วยเหรอ”
ไอ้เอิร์ธไม่ใช่คนสายตาสั้น แถมมันยังไม่เคยใส่คอนแทคเลนส์ให้เห็นด้วย ผมชักจนปัญหาแล้วสิ จะแถต่อยังไงดีวะ
เดี๋ยวก่อน จริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องโกหกเลยนี่หว่า แค่บอกความจริงไปก็น่าจะได้ ความจริงที่บิดเบือนนิดหน่อย
“พอดีวันไปกินหมูกระทะกับเพื่อน แล้วไอ้เอิร์ธมันทำเศษกุ้งกระเด็นเข้าตาเพื่อน ก็เลยจะซื้อคอนแทคเลนส์ไปคืนเป็นการขอโทษน่ะ”
บีบีขมวดคิ้วเหมือนกำลังไล่เลียงคำพูดของผม ขนาดผมเป็นคนพูดเองยังรู้สึกว่ามันฟังดูยุ่งเหยิงเลย
สีหน้าบีบีคล้ายข้องใจอยู่หลายส่วน ปากขยับเหมือนจะพูดแต่จู่ๆ ก็เปลี่ยนใจไม่ถามอะไรต่อ พยักหน้าเชื่อคำพูดของผมง่ายๆ
“อ๋อ งั้นเหรอ แล้วเอิร์ธล่ะ” บีบีถามพลางมองหาคน
ครั้นผมจะบอกว่าไอ้เอิร์ธอยู่ที่ห้อง ผมออกมาซื้อคอนแทคเลนส์คนเดียวก็กลัวจะไม่สอดคล้องกับคำพูดประโยคก่อนหน้าของตัวเอง เลยจำใจโกหกไปอีกคำหนึ่ง
“เอิร์ธรออยู่ที่รถ”
หลังจากตอบไปแบบนั้นผมก็หันไปหาพนักงานที่หยุดยืนอยู่ข้างๆ สอบถามเกี่ยวกับรายละเอียดของคอนแทคเลนส์ โดยมีบีบีกับผู้ชายอีกคนยืนอยู่ด้านหลัง พนักงานถามผมเรื่องค่าสายตา แต่ผมไม่รู้เนี่ยสิ ผมมองขวดคอนแทคเลนส์ที่พนักงานเอาออกมาเรียงให้ดูเป็นตัวอย่าง นึกถึงสีนัยน์ตาไอ้ไนท์แล้วก็เลือกสีนั้น แต่ค่าสายตานี่ไม่รู้จริงๆ ว่ะ
“เอ่อ เอาสีนี้ มีค่าสายตาเท่าไหร่เอามาให้หมดเลย”
“ค่ะ ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
พนักงานขจัดความงุนงงทิ้งแทบจะทันทีและพยักหน้าตอบรับด้วยความยินดี
ผมหันกลับไปมองบีบี พวกเรายิ้มให้กันแต่กลับมีกลิ่นอายของความกระอักกระอ่วนอบอวลอยู่รอบตัว ผมเหมือนวัวสันหลังหวะก็เลยยิ้มให้บีบีอย่างซื่อตรงไม่ได้ ส่วนบีบีก็ดูพะวักพะวนแปลกๆ
“ได้แล้วค่ะคุณลูกค้า ชำระเงินเลยไหมคะ” พนักงานที่หลบไปหาของให้ผมก่อนหน้านี้เดินกลับมาพูดเสียงอ่อนหวาน
“ครับ”
ผมละสายตาจากบีบี จำไม่ได้แล้วว่าก่อนหน้านี้อยากจะพูดอะไรด้วย เดินตามหลังพนักงานมายังเคาน์เตอร์ หลังจากชำระเงินเรียบร้อยผมก็หันไปทางบีบี
“งั้นวันไปก่อนนะ”
บีบีพยักหน้าไม่มีคำว่า “เดี๋ยวโทรหา” หรือ “เดี๋ยวไปหานะ” มีแค่ “อื้ม” คำเดียวกับรอยยิ้มจางๆ มองส่งผมออกจากร้าน
เพราะโกหกว่าไอ้เอิร์ธนั่งรออยู่ในรถ ผมเลยไม่กล้ารั้งอยู่นาน หลังจากเข้ามานั่งในรถ ผมมองเข้าไปในร้านแว่นรอบหนึ่งก่อนขับรถออกมา รู้สึกเหมือนมีอะไรกวนใจแต่ก็นึกไม่ออกกอปรกับผมกำลังตกใจที่ตัวเองถึงขั้นซื้อคอนแทคเลนส์ชุดใหญ่เพื่อจะไถ่โทษคน แถมคนที่ว่ายังเป็นผู้ชายอีก ความสามารถในการไตร่ตรองของผมเลยลดลงไปด้วย
- Writer
