Bro.น้องครับ

เพราะ... จึงมาหา

ผมมาหาไอ้ไนท์ที่ร้านเหล้าแต่ไม่เจอ พนักงานบอกว่ามันไม่อยู่และไม่รู้จะเข้ามากี่โมง พอถูกถามกลับว่ามีธุระอะไรกับเจ้าของร้านผมก็ไปต่อไม่ถูก รีบบอกพนักงานว่าไม่เป็นไร แล้วเผ่นออกมาทันที มาคิดๆ ดูแล้วพอเป็นเรื่องเกี่ยวกับไอ้ไนท์ผมก็หน้าบางไม่แพ้ไอ้เอิร์ธเลย ทำไงได้วะ ถ้าผมไม่เคยนอนกับมันมาก่อน ก็คงไม่เสียการควบคุมขนาดนี้หรอก

ผมโยนถุงคอนแทคเลนส์ไปที่เบาะข้างคนขับ คิดอยู่เหมือนกันว่าจะฝากเอาไว้กับพนักงานดีไหมแต่ก็ไม่กล้าฝาก ไม่รู้จะบอกพนักงานว่ายังไง อีกอย่างสายตาที่พนักงานคนนั้นมองผม เหมือนผมเป็นพวกไร้ยางอายที่กำลังตามจีบเจ้านายของมันยังไงยังงั้น แบบนี้แล้วผมยังจะหลับหูหลับตาฝากของเอาไว้ได้งั้นเหรอ

ผมมองถุงคอนแทคเลนส์อย่างคิดไม่ตก ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้วก็ต้องส่งให้ถึงมือไม่อย่างนั้นคงจะค้างคาอยู่แบบนี้ ผมขับรถตรงไปที่คอนโดของไอ้ไนท์ด้วยความรู้สึกแน่วแน่ ยังไงคืนนี้ผมก็จะจบเรื่องนี้ให้ได้ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้คิดเกี่ยวกับมันอีก

“สวัสดีครับ” พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ป้อมยื่นหน้าออกมาพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะใส่หลังจากผมเลื่อนกระจกลง “ขอบัตรด้วยครับ”

“บัตร... บัตรประชาชน?” ผมหยั่งเชิง ไม่แน่ใจว่าหมายถึงบัตรอะไร

ก่อนหน้าที่มากับไอ้ไนท์ไม่ได้ถูกเรียกตรวจอะไร แค่พนักงานชะโงกหน้าเข้ามามองในรถแล้วจำได้ไนท์ได้ก็ให้ผ่านไปแบบง่ายๆ ไม่สนว่ามันจะพาใครมาด้วย แต่ครั้งนี้ผมมาคนเดียว แถมยังขับรถมาด้วย การจะเข้าไปข้างในจึงยุ่งยากขึ้นนิดหน่อย ถ้าจอดรถไว้ด้านนอกแล้วเดินเข้ามาคงจะง่ายกว่านี้ แต่ที่จอดรถข้างนอกก็ใช่ว่าจะหาง่าย

“ผมมาหาเพื่อนน่ะ” ผมแจ้งความประสงค์ระหว่างยื่นบัตรประชาชนให้พี่ยามพร้อมกับบอกเลขห้องและชั้นที่ไอ้ไนท์อยู่ ผมเคยมาครั้งหนึ่งย่อมจำรายละเอียดข้อนี้ได้ ถึงจะไม่ค่อยอยากจำก็เถอะ

พี่ยามทวนเลขห้องและเลขชั้นระหว่างคีย์ชื่อกับเลขบัตรประชาชนผมลงบนจอคอมพิวเตอร์ก่อนอุทานออกมา

“อ้อ ห้องคุณไนท์นี่เอง เป็นอะไรกับคุณไนท์ครับ”

พี่ยามส่งบัตรคืนผมแล้วเอ่ยถามไปอย่างนั้น ทว่าผมกลับรู้สึกลำบากใจจะตอบ ยิ้มเจื่อนๆ เอ่ยออกไปแบบไม่เต็มเสียง “เพื่อน”

“เพื่อน...” ว่าแล้วพี่ยามก็ปรายตามองผมเหมือนไม่เชื่อก่อนเผยรอยยิ้มแปลกๆ แล้วบอก “เชิญครับ”

ไม้กั้นถูกยกขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้ผ่านไปได้

หลังหาที่จอดรถได้ ผมถือถุงคอนแทคเลนส์เดินไปที่ประตูทางเข้าตึก กำลังคิดว่าคงต้องรอลูกบ้านสักคนผ่านมาถึงจะสามารถเข้าไปข้างในได้แต่กลับเห็นพี่ยามซึ่งเป็นคนละคนกับที่อยู่ในป้อมกำลังยืนส่งสายตาให้ผมอยู่ ผมเดินมาถึงหน้าประตูแล้วยังไม่ทันเอ่ยปากถามอะไร พี่ยามก็พูดขึ้นว่า

“เชิญครับ” พร้อมกับสแกนคีย์การ์ดเปิดประตูให้ผมแบบง่ายๆ

บริการดีว่ะ ผมขอบคุณพี่ยามแล้วเดินผ่านประตูเข้ามา ตรงไปที่ลิฟต์

ไม่นานก็ถึงห้องไอ้ไนท์ ผมยืนลังเลอยู่หน้าประตู อุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงนี่แล้วจะมามัวคิดเล็กคิดน้อยอยู่ทำไมวะ ผมกลั้นใจยื่นมือออกไปกดออด ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงมาจากข้างใน อึดใจต่อมาประตูก็เปิดออกพร้อมกับใบหน้าที่ประหลาดใจของไอ้ไนท์ ตาข้างหนึ่งถูกปิดเอาไว้ด้วยแผ่นปิดตาสีขาว ตาอีกข้างจับจ้องผมไม่กะพริบ

“ตะวัน”

“กูซื้อมาคืน” ผมยื่นถุงคอนแทคเลนส์ออกไปตรงหน้าไอ้ไนท์โดยไม่สนท่าทีของมัน

ไอ้ไนท์เหลือบมองถุงตรงหน้า พลันมุมปากก็กระตุกยิ้ม ยื่นมือออกมาแต่แทนที่จะรับถุงคอนแทคเลนส์จากผมมันกลับคว้าข้อมือผมแล้วดึงเข้าไปในห้อง

“เฮ้ย!” ผมเบิกตากว้าง ตกใจที่จู่ๆ สถานการณ์ก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด ผมแค่จะเอาคอนแทคเลนส์ให้มันจากนั้นก็บอกลา ใครจะไปคิดว่าจะโดนฉุดเข้าห้องแบบนี้

“ทำอะไรวะ ปล่อยกู” ผมโวยวาย สะบัดมือออก รีบหมุนตัวเดินกลับไปที่ประตู แต่ไอ้ไนท์กลับถลันเข้ามาขวางหน้าผมเอาไว้ หนำซ้ำยังเขยิบเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมต้องถอยหลังทีละครึ่งก้าวเพื่อรักษาระยะห่างเอาไว้

“ไหนๆ ก็มาแล้ว จะรีบกลับทำไม อยู่คุยกันก่อนสิ” ดวงตาข้างหนึ่งของไอ้ไนท์เปล่งประกายจนน่าขนลุก ผมถลึงตากลับไปทันที

“คุยเหี้ยอะไร กูแค่เอาของมาให้มึงแล้วก็จะกลับ หลบไป”

“หึ” มันชำเลืองมองถุงคอนแทคเลนส์ที่มือผม รอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจก่อนหน้านี้พลันเผยแววเอ็นดูออกมา “ไม่เห็นจำได้ว่าบอกให้ซื้อมาตอนไหน”

หัวคิ้วผมกระตุก ทั้งอายทั้งเสียหน้า วางถุงคอนแทคเลนส์ไว้ที่โต๊ะข้างๆ เดินเลี่ยงมันออกมาด้วยท่าทางสงบนิ่งแม้ว่าภายในใจจะโมโหจนแทบคลั่ง

“เฮ้ยเดี๋ยวสิ” ไหล่ผมถูกคว้าเอาไว้

“….” ผมสะบัดมือมันออกโดยไม่หันกลับไปมอง

“ฮ่าๆ”

จู่ๆ มันก็หัวเราะออกมา ผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง คิ้วขมวดมุ่นโดยไม่รู้ตัว

“ขำอะไร”

“ถามจริง ที่มึงมานี่ก็เพราะรู้สึกผิดเรื่องที่ทำกุ้งเข้าตากูเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นกูไม่มาให้เสียเวลาหรอก”

ผมยืนยันเจตนาหนักแน่น ฝั่งตรงข้ามกลับเลิกคิ้วขึ้นสูง ยอกย้อนคำพูดของผมด้วยสีหน้าท่าทางมีความสุข

“หืม ไม่ใช่ว่ามึงคิดถึงกูหรอกเหรอ”

“หา! กูเนี่ยนะคิด อึก…”

ผมกำลังจะอ้าปากแย้งแต่ถูกไอ้ไนท์กระชากคอเสื้ออย่างแรง รู้ตัวอีกทีริมฝีปากก็โดนประกบปิดสนิท

หัวใจผมกระตุกวูบ สัมผัสวาบหวิวปนดุดันถูกส่งผ่านมาทางริมฝีปาก ผมตัวแข็งทื่อสติแทบหลุดลอยทันใดแต่มโนสำนึกไม่ได้หายไป ผมผลักมันออกตามสัญชาตญาณทว่ากลับสู้แรงมันไม่ได้แถมยังถูกอีกฝ่ายผลักใส่ผนังหลังชนฝา มันกดเข่าตรงกลางหว่างขาผมแล้วใช้แขนท่อนหนึ่งดันหน้าอกผมเอาไว้แน่น มือที่เหลืออีกข้างจับคางผมล็อกไม่ให้หลบหนีริมฝีปากที่กำลังบดเบียดแนบชิดติดพัน

ผมหายใจไม่ออก หน้าอกถูกกดทับ อาการเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ พยายามปิดปากตัวเองแทบตายเพื่อไม่ให้มันสอดลิ้นเข้ามารังควานมากไปกว่านี้แต่สุดท้ายก็เผลอเปิดปากไขว่คว้าหาอากาศหายใจ ลิ้นอุ่นชื้นยื่นเข้ามาฉับพลันตวัดรัดพันอย่างมีชั้นเชิง ผมยังไม่ทันหายใจได้เต็มปอด อากาศที่เพิ่งตักตวงได้ก็ราวกับถูกขโมยไปในชั่วพริบตา ดิ้นพรวดพราดทั้งทุบทั้งข่วนเพื่อจะผลักไสไอ้ไนท์ออกห่างแต่ทำยังไงก็ไม่เป็นผล

เรี่ยวแรงผมค่อยๆ หดหาย เมื่อถูกคุกคามอย่างไม่ลดละ สมองผมขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกแล้ว สิ่งเดียวที่รับรู้ได้มีเพียงสัมผัสปลุกปั่นบนริมฝีปาก จูบที่ไร้การผ่อนปรนของไอ้ไนท์บีบคั้นให้ผมยอมรับและตอบสนองจากก้นบึ้งจิตใจ ความรู้สึกที่ถูกปิดกลั้นเอาไว้แผดซ่านออกมาราวกับไอน้ำหลอมรมร่างกายจนร้อนระอุ สติพร่าเลือน เคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณดิบ

ผมขยับริมฝีปากตอบโต้ไอ้ไนท์ทันทีที่โยนความเป็นเหตุเป็นผลทิ้ง ไม่ปล่อยให้มันได้ใจอยู่คนเดียว หยอกล้อปลายลิ้นของมันที่ล่วงล้ำเข้ามาทำกร่างในปากคนอื่นโดยไม่รู้จักเกรงกลัวอยู่หลายตลบก่อนจะดันลิ้นมันกลับแล้วกลายเป็นฝ่ายรุกล้ำอย่างไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างเด็ดขาด มือที่เคยทุบตีมันก่อนหน้าเปลี่ยนเป็นลูบคลำจากสะบักหลังไล่ลงมาตามแนวไขสันหลังจนถึงบั้นเอวผมบีบเคล้นอย่างอ้อยอิ่ง ยิ่งจับยิ่งคลำยิ่งรู้สึกเหมาะมือกระทั่งมุดนิ้วผ่านชายเสื้อยืดของมันเข้าไปสัมผัสกับผิวเนียนลื่นอย่างทนไม่ไหว

“อือ~” เสียงครางแผ่วผิดแปลกไปจากเสียงหอบหายใจหลุดผ่านลำคอไอ้ไนท์ออกมาทันทีที่ผมลากฝ่ามือจากเอวของมันขึ้นไปตามลำตัวด้านหน้ากระทั่งพบกับตุ่มไตบนแผ่นอกแบนราบ ผมวางนิ้วทาบลงไปออกแรงเฮือกหนึ่งพลิกตัวสลับตำแหน่งกับมัน ครู่ต่อมาไอ้ไนท์ก็โดนผมกดติดผนังโดยที่ริมฝีปากยังตวัดรัดพันกันไม่ห่าง การเคลื่อนไหวครั้งนี้ผมใช้แรงน้อยกว่าตอนขัดขืนมันหลายขุมแต่ทั้งหมดกลับเป็นไปอย่างราบรื่น นั่นเพราะว่าผมเลิกคิดที่จะต่อต้าน ต่อให้ผมอยากหยุดตอนนี้ก็ยากที่จะหักห้ามใจแล้ว หรือต่อให้ผมเกิดมีมโนสำนึกขึ้นมาจริงๆ ก็ใช่ว่าไอ้ไนท์มันจะยอมปล่อยผมไป ดูแล้วมันคงจะใช้ความสามารถนี้หลอกล่อผมจนสุดทางหรือจนกว่ามันจะพอใจ