บทที่ 14 ขอลากิจครึ่งวัน (หงุดหงิดไม่เป็นอันทำงาน)

2533 Words

หลังจากวันที่นลินธารามาขอลาออกกับธงชัยวันนั้น นลินธาราก็ระวังเนื้อระวังตัวอยู่ให้ห่างจากธงชัยมากขึ้น เอกสารที่ต้องให้ธงชัยเซ็นก็จะให้พิกุลเอาเข้าไปให้ กินข้าวหรือไปไหนมาไหนก็หลีกเลี่ยงจะไม่ไปกับธงชัยแค่สองคน นลินธาราทำแบบนี้ทำให้ธงชัยเองก็รู้สึกอึดอัดและโมโหนลินธารามาก แต่เก็บอาการไว้เหมือนคลื่นใต้น้ำที่นิ่งเงียบแต่ซ่อนความรุนแรงไว้ข้างในรอวันประทุขึ้นมาก็เท่านั้น "เอกสารการเบิกจ่าย ค่าวัสดุสำนักงานและอุปกรณ์กรีดยางจากทางบัญชีค่ะผู้จัดการ" พิกุลพูดอธิบายและส่งแฟ้มให้ธงชัย "แล้วนลินธาราไปไหน ทำไมไม่เอาเข้ามาให้เอง" ธงชัยถามน้ำเสียงติดจะไม่ค่อยพอใจนัก "พี่ธารากำลังสรุปงบการเงินของเดือนนี้ให้อยู่ค่ะ เห็นบอกว่าจะรีบทำให้เสร็จ" พิกุลบอกธงชัยเสียงดูหวาดๆ ในท่าทีของเจ้านาย "งั้นไปตามเขามาพบผมหน่อย ให้เขาเข้ามาอธิบายตัวเลขนี้หน่อยผมอ่านแล้วไม่เข้าใจ" ธงชัยพูดสั่งพิกุลออกไป หวังว่าจะให้นลินธาราเข้ามาเจอเขา "เห็นทีจะไม่ทันแล้วแหละค่ะ พี่ธาราสั่งพิกุลเอาไว้ว่าเดี๋ยวจะไปเอาบิลค่าน้ำยางที่จุดรับซื้อน้ำยางต่อ เลยวานให้พิกุลเอาเอกสารมาให้ผู้จัดการแทน ตัวเลขไหนที่ผู้จัดการไม่เข้าใจถามพิกุลได้นะคะ พี่ธาราเขาเริ่มสอนงานบัญชีพิกุลไว้บ้างแล้วค่ะ" พิกุลบอกธงชัยน้ำเสียงใสซื่อ "เริ่มสอนงานพิกุลเหรอ จะเอาอย่างนี้ใช่ไหมนลินธารา......." ธงชัยพูดพึมพำกับตัวเองด้วยความโกรธสุดขีดเมื่อรู้ว่านลินธาราเตรียมตัวที่จะไปจากเขาอยู่ทุกเมื่อ "อะไรนะคะพิกุลฟังไม่ค่อยถนัด" พิกุลถามซ้ำเพราะฟังในสิ่งที่ธงชัยพูดได้ยินไม่ถนัด "ไม่มีอะไรแล้ว พิกุลออกไปเถอะ ผมเข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว" ธงชัยพูดตัดบทให้พิกุลออกไปจากห้อง "ค่ะ ได้ค่ะ" พิกุลรับคำ "เดี๋ยวๆ พิกุล แล้ววันนี้พิกุลกับธาราจะไปกินข้าวเที่ยงที่โรงเลี้ยงหรือเปล่า" ธงชัยถามขึ้นอีก หวังจะไปดักเจอนลินธาราที่โรงเลี้ยง "พิกุลไปค่ะผู้จัดการเดี๋ยวพี่สินจะมารับ แต่พี่ธาราเห็นบอกว่าไปเก็บบิลค่าน้ำยางที่จุดรับซื้อน้ำยางเสร็จจะแวะกินก๋วยเตี๋ยวที่หน้าสวนไม่มากินที่โรงเลี้ยง"พิกุลบอกธงชัย "อือ ผมเข้าใจแล้วพิกุลไปทำงานต่อเถอะ" หลังจากพิกุลออกจากห้องไปแล้วธงชัยที่ตอนนี้โกรธนลินธาราจนหน้าแดง เหตุเพราะนลินธาราหลบหน้าเขา หลีกเลี่ยงไม่เข้าใกล้ ทำเหมือนเขาเหมือนตัวเชื้อโรคอันตราย เป็นอาชญากรฆ่าข่มขืนใครมาอย่างนั้นแหละ ฝั่งนลินธาราก็ขับรถกอล์ฟออกไปเก็บบิลค่าน้ำยางเสร็จก็แวะกินก๋วยเตี๋ยวที่หน้าสวนยาง "หนูเอาเส้นเล็กแห้งค่ะ แล้วก็เอาชาเย็นด้วยหนึ่งแก้ว" นลินธาราสั่งก๋วยเตี๋ยวนั่งกินที่หน้าสวนยาง "ได้ค่ะ นานๆจะได้เห็นคุณธาราออกมากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านป้า ไม่เจอนานเลยตั้งแต่มากับพิกุลตอนมาทำงานใหม่ๆ" ป้าเมี้ยนพูดทักทายกับนลินธารา "ป้าจำหนูได้ด้วยหรือคะ คือพอดีหนูมาเก็บบิลค่าน้ำยางที่จุดรับซื้อน้ำยางสดค่ะ วันนี่พิกุลติดงานเลยอยู่กินข้าวที่โรงเลี้ยงกับพี่สินแฟนพิกุลเขาน่ะค่ะ" นลินธาราพูดบอกป้าเมี้ยน "จำได้สิคะ คุณสวยคมออกอย่างนี้ จำไม่ได้ก็แย่แล้ว นั่งเลยเดี๋ยวรีบทำมาเสิร์ฟคุณเลย" ป้าเมี้ยนพูดกับนลินธาราสีหน้ายิ้มแย้ม "มาแล้วค่ะก๋วยเตี๋ยวแล้วก็นี่ชาเย็น" เด็กเสิร์ฟลูกมือป้าเมี้ยนพูด "ขอบคุณมากนะคะ" นลินธารารับชามก๋วยเตี๋ยวมาและรีบลงมือรับประทานอย่างรวดเร็วเพราะต้องรีบกลับไปทำงานที่สำนักงานต่อในช่วงบ่าย "เก็บเงินด้วยค่ะ แล้วก็ขอชาเขียวเย็นใส่แก้วกลับบ้านหนึ่งแก้วด้วยนะคะ"นลินธาราพูดและสั่งชาเขียวเพิ่มเพื่อเอาไปฝากพิกุล เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้วนลินธาราก็ขับรถกลับสำนักงาน พอกลับมาถึงสำนักงาน นลินธาราก็ส่งชาเขียวที่ซื้อมาให้พิกุล "พี่ซื้อชาเขียวมาฝากจ๊ะ" "ขอบคุณพี่ธารามากจ๊ะ แต่พี่ธาราจ้ะผู้จัดการสั่งไว้จ๊ะว่า ถ้าพี่กลับมาให้พี่ชงกาแฟไปให้เขาด้วย" พิกุลพูดบอกนลินธารา "แล้วพิกุลไม่ชงไปให้เขาเองล่ะ" นลินธาราถาม "ก็เขาบอกหนูว่าหนูชงไม่อร่อยเหมือนพี่ชง เขาจะรอให้พี่มาชงให้เขา"พิกุลบอกนลินธาราไปตามที่ธงชัยสั่งไว้ "เขาว่าอย่างนั้นหรือ ได้งั้นพิกุลรอพี่เดี๋ยว พี่ชงให้ พิกุลก็เอาไปให้เขาเองก็แล้วกัน" นลินธาราพูดบอกพิกุลแล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะทำงานและเดินไปชงกาแฟมาส่งให้พิกุล "พี่ธาราเอาไปให้ผู้จัดการเองได้ไหม คือเอาจริงๆนะพี่ หนูรู้สึกว่าพวกพี่สองคนเหมือนทะเลาะอะไรกันเลย พี่เหมือนจะหนีหน้าผู้จัดการ ผู้จัดการเองก็ถามหาพี่แล้วก็พาลอารมณ์เสียกับหนูด้วย เอาไปให้เขาหน่อยเถอะ เขาเห็นหน้าแล้วเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น ขืนหนูเอาเข้าไปเองนะคราวนี้มีหวังไฟได้ลุกไหม้สำนักงานแน่ ๆ" พิกุลพูดบอกนลินธารา ทำให้นลินธารานิ่งคิดและยอมเอากาแฟเข้าไปให้ธงชัยเองเพราะไม่อยากทำให้พิกุลต้องมาเดือดร้อนเพราะตนเอง "ก็ได้ พี่เอาเข้าไปให้เขาเองก็ได้ พี่ต้องขอโทษพิกุลด้วยที่ทำให้พิกุลต้องลำบากนะ" นลินธาราพูดกับพิกุลและยกกาแฟเข้าไปในห้องทำงานของธงชัย "กาแฟที่สั่งพิกุลไว้มาเสิร์ฟแล้วค่ะ วางไว้ตรงนี้นะคะ" นลินธาราพูดกับธงชัย และจะเดินกลับออกจากห้องแต่ธงชัยเรียกตัวเอาไว้เสียก่อน "เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป หลบหน้าพี่ทำไม" ธงชัยพูดถามขึ้นน้ำเสียงเอาเรื่องอยู่ในที "มันเป็นสิทธิ์ของฉัน ฉันก็ทำงานให้คุณไม่ได้บกพร่องอะไร แค่ระวังตัวเองไม่ให้คุณเอาเปรียบฉัน" นลินธาราพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม "นี่ผมมันเป็นตัวอันตรายสำหรับคุณถึงเพียงนั้นเลยหรือ" ธงชัยถามนลินธาราและลุกขึ้นยืนจะเดินมาใกล้นลินธารา โกรธจนเปลี่ยนสรรพนามจากพี่เป็นผมและเรียกนลินธาราว่าคุณด้วย หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ อย่าคิดจะมาใช้แผนเดิม ๆกับฉันอีก" นลินธาราพูดสั่งไม่ยอมให้ธงชัยเดินเข้ามาใกล้หรือโดนตัวของตนเอง "นลินธารามันจะมากไปแล้วนะ ทำแบบนี้กับพี่รู้เอาไว้ตรงนี้เลยนะ น้ำจะยิ่งโดนหนักมากกว่าที่เคยโดน" ธงชัยพูดเสียงสูงน้ำเสียงโมโหนลินธารามาก "นี่คุณกำลังข่มขู่ฉันอยู่นะคะ ถ้าคุณเอาสัญญานั่นมาขู่ฉันได้และยังมาข่มขู่รุกรานฉันแบบนี้อีก ฉันจะฟ้องกรมแรงงานแล้วฉันก็จะลาออก" นลินธาราโกรธที่ธงชัยพูดว่าจะโดนหนักกว่าที่เคยโดน เลยขู่จะไปฟ้องกรมแรงงานคืนบ้าง "เออ! เอาไปฟ้องเลยเว้ย ฟ้องเลย....." ธงชัยพูดเสียงดังด้วยความโมโหและเดินตรงเข้ามาประชิดตัวนลินธารา แต่นลินธาราที่เตรียมตั้งรับมาอยู่แล้วพูดขึ้นว่า "หยุดอยู่ตรงนั้นนะคะ ถ้าคุณรังแกฉันอีกฉันจะไม่ยอมอีก ฉันจะกลับบ้านวันนี้เลย จะกลับไปขอเงินคุณย่า คุณก็รู้ว่าเงินแค่ห้าแสนย่าของฉันมีให้คุณอยู่แล้ว ถ้าต้องช่วยฉันขอแค่ฉันเอ่ยปากเท่านั้น เอาสิถ้าคุณอยากให้ฉันกลับบ้านวันนี้เลยคุณก็ลองดู" นลินธาราพูด ทำให้ธงชัยหยุดไม่กล้าทำอะไรอีก นลินธาราจึงออกจากห้องทำงานของธงชัยมานั่งทำงานต่อจนใกล้เลิกงานโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟนของนลินธาราที่ใส่ไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น "ชะเอมว่ายังไง ธารายังไม่เลิกงานเลย" นลินธาราคุยโทรศัพท์กับชะเอมเพื่อนสนิทสมัยเรียนของตัวเอง "วันนี้คงไปไม่ทัน แต่พรุ่งนี้ชะเอมยังไม่กลับหาดใหญ่ใช่ไหม ธาราจะลากิจครึ่งวันก็ได้ จะได้ออกไปเจอกัน" นลินธารานัดหมายขอเลื่อนเวลาออกไปเจอเพื่อน "งั้นเจอกันสักบ่ายโมงที่โคลีเซี่ยมพัทลุงวันพรุ่งนี้ก็ได้นะ" "ธาราวางสายก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันวันพรุ่งนี้ วันนี้ขอธาราเคลียร์งานก่อน" นลินธาราพูดสรุปตัดบท นลินธาราคุยโทรศัพท์นัดหมายเรื่องออกไปเจอกับชะเอมในวันพรุ่งนี้ พอดีชะเอมมาดูงานสาขาธนาคารที่พัทลุง อยากเจอกับนลินธาราก่อนที่จะเดินทางกลับหาดใหญ่นลินธาราจึงนัดหมายจะลากิจครึ่งวันในวันพรุ่งนี้เพื่อออกไปเจอกับเพื่อนสนิทสมัยเรียน เช้าของวันใหม่นลินธาราจึงมาถึงสำนักงานตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อรีบมาทำงานของตัวเองให้เสร็จ และลงในสมุดลากิจฝากเรื่องให้พิกุลช่วยบอกธงชัยว่าตนเองลากิจตอนบ่าย "พิกุลจ๋า วันนี้พี่ลากิจช่วงบ่ายนะพอดีเพื่อนพี่มาอบรมดูงานในตัวเมือง พี่เลยจะออกไปเจอ ฝากพิกุลลาผู้จัดการให้ด้วยนะ จะเข้าไปบอกเขาเองแต่วันนี้เขาเข้าบ่ายน่าจะไปดูคนงานเอาต้นกาแฟมาลงในสวน" นลินธาราบอกกับพิกุลเอาไว้ "ได้จ้ะพี่ธารา เดี๋ยวหนูบอกผู้จัดการธงชัยให้" พิกุลรับคำ และก็เป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ พอธงชัยกลับมาจากคุมคนงานลงต้นกาแฟในสวนยางเสร็จก็กลับเข้าสำนักงาน มาถึงไม่เห็นนลินธาราก็ถามหากับพิกุลทันที "พิกุลแล้วนลินธาราไปไหน" ธงชัยถาม "ลากิจเข้าเมืองไปหาเพื่อนค่ะ เห็นว่านัดเพื่อนกินข้าวที่โคลีเซี่ยมพัทลุงนะคะผู้จัดการ" พิกุลตอบคำถาม "แล้วลากิจกับใคร ไปได้ยังไงผมยังไม่อนุญาต" ธงชัยโกรธฟาดงวงฟาดงาใส่พิกุลทันที "พี่ธาราทำตามกฎระเบียบทุกอย่างนะคะ ลงในสมุดลาเรียบร้อย รีบมาเคลียร์งานของวันนี้ตั้งแต่หกโมงเช้าจนเสร็จ งานฝากหนูไว้แล้วค่ะ งานเสร็จแล้วถึงได้ออกไปนะคะ" พิกุลพูดอธิบายให้ธงชัยเข้าใจ "เออ ไม่ผิดก็ไม่ผิด แล้วเขาได้บอกพิกุลไว้หรือเปล่าว่าไปเจอเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย" ธงชัยถามต่อด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด "เห็นบอกว่าเพื่อนมาจากหาดใหญ่นะคะ แต่ผู้หญิงหรือผู้ชายหนูไม่ได้ถาม" พิกุลตอบเจ้านายไปตามความจริง "อ้าว! แล้วทำไมไม่ถามหน่อยล่ะวะ" ธงชัยเริ่มฟาดงวงฟาดงาใส่พิกุลอีกคนจนพิกุลเองก็ตกใจ พอดีกับที่สินธุเดินเข้ามา "พี่ธง ผมว่าพี่ใจเย็นๆก่อนเถอะพี่ น้องธาราเขาคงแค่ไปเจอเพื่อนไม่ได้ออกไปหาผู้ชายที่ไหนอย่างที่พี่กลัวหรอก ผมว่าพี่คงหิวข้าวแล้วเลยเที่ยงมานานแล้วนะ ให้พิกุลไปเอาข้าวมาให้ดีกว่า ผมจะนั่งกินเป็นเพื่อน เชื่อผมพี่ใจเย็นๆ"สินธุพูดปลอบใจและให้พิกุลไปเอาข้าวมาให้กิน กินข้าวเสร็จธงชัยก็นั่งอ่านแผนงานโครงการของไร่ เรื่องจะเปลี่ยนสวนยางเป็นป่ายางเพิ่มเติมให้ได้ 70% ภายในปีหน้ากำลังคิดต่อยอดภูมิปัญญาของปู่ย่าตายายที่มีมาแต่เดิม ปลูกยางผสมผสานไปกับป่า นั่งอ่านและทำแผนงานไปก็ไม่มีสมาธิ ธงชัยหงุดหงิดจนนั่งไม่ติด คิดไปว่าถ้านลินธาราไม่ได้ไปเจอเพื่อนผู้หญิงแต่ไปเจอไอ้ผู้จัดการแบงก์หน้าขาวคนนั้น เพียงแค่คิดธงชัยก็ลุกขึ้นพรวด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสินธุ "ไอ้สินมึงให้พิกุลโทรไปหาธาราหน่อย แกล้งถามทำทีให้รู้แน่ว่าเขาอยู่สวนไหนของในเมือง กูจะตามออกไปดูว่าวันนี้เขาลางานไปเจอใคร" ธงชัยสั่งลูกน้อง "แล้วจะให้ทำยังไง จะให้ถามยังไงละพี่ธง" สินธุถามอย่างรู้สึกเหนื่อยใจในความหึงหวงของเจ้านายตัวเอง "มึงก็คิดสิ ไม่รู้ล่ะกูจะขับรถก่อน พอกูถึงในเมืองกูต้องรู้ว่าธาราอยู่ส่วนไหนของจังหวัดนี้" ธงชัยโยนให้เป็นภาระของสินธุโดยทันที สุดท้ายสินธุก็ต้องคิดช่วยลูกพี่ของตัวเองจนได้ "พี่ธาราเหรอจ๊ะ คือพอดีพี่สินเขาอยากกิน KFC ขึ้นมา ตอนนี้พี่ยังอยู่โคลีเซี่ยมอยู่หรือเปล่าจ๊ะ หนูจะฝากพี่ซื้อไก่หน่อย" พิกุลต้องสร้างเรื่องเพื่อถามที่อยู่ของนลินธารา "พี่เพิ่งกินข้าวเสร็จ อยู่ที่โคลีเซี่ยมนั่นแหละจ๊ะ แต่ว่าเพื่อนพี่เขาจองตั๋วหนังเอาไว้ตอนรอบสี่โมงเย็น ดูหนังเสร็จก่อนพี่ค่อยลงมาซื้อให้ก็แล้วกันนะ"นลินธาราบอกพิกุล "ได้จ้ะพี่ งั้นหนูไม่กวนแล้ว ขอบคุณนะคะ" พิกุลพูดและวางสาย แล้วหันไปบอกสินธุให้โทรรายงานลูกพี่ของตัวเอง "ขอบใจมึงมากไอ้สิน แค่นี้นะกูกำลังวนหาที่จอดรถ" ธงชัยพูดกับสินธุแล้ววางสายไปค่อยๆขับรถเข้าไปจอดในซองจอดรถ เมื่อจอดรถเสร็จแล้ว ธงชัยก็เดินมานั่งซุ่มแอบดูนลินธาราอยู่ที่บริเวณหน้าโรงหนัง และสิ่งที่ธงชัยเห็นก็ยิ่งทำให้โมโหมากขึ้นเป็นร้อยเท่าเพราะนลินธารามาเจอเพื่อนที่ชื่อชะเอมจริงๆ แต่ไม่ใช่ชะเอมคนเดียวแต่มีไอ้กษิตผู้จัดการธนาคารหน้าขาวคนนั้นอยู่ด้วย จากภาพที่เห็นทำให้ธงชัยโกรธจนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห "ลางานครึ่งวันมาเจอเพื่อนเหรอน้ำ ทีกับพี่หลบหลีกสารพัด ทีกับมันถึงกับต้องลางานมาหามัน" ธงชัยพูดกับตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นดังนั้นธงชัยจึงโทรหาสินธุแจ้งว่ามีงานให้สินธุช่วยจัดการให้หน่อย "ไอ้สินกูมีเรื่องให้มึงช่วย ฟังกูให้ดีๆนะ........" ธงชัยพูดอธิบายสั่งความลูกน้องคนสนิท "เอาอย่างนั้นเลยหรือพี่ธง จะไม่แรงไปหน่อยหรือพี่" สินธุถามขึ้นด้วยความตกใจ "ทำตามที่กูบอกเถอะน่า" ธงชัยพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและวางโทรศัพท์ไปทันทีและนั่งจับตามองนลินธาราต่อ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more