ปมรักบ่วงพันธนาการ

บทที่ 4 หนุ่มขี้เมาVS.แม่ครัวหัวป่า

เมื่อขับรถมาถึงหน้าบ้านพักของนลินธารา ธงชัยก็แกล้งเบรกรถแรงๆ เพราะนึกหมั่นไส้ความหวงเนื้อหวงตัวของนลินธาราที่นั่งตัวแข็งมือก็ไม่ยอมเกาะเอวเขาไว้ คิดในใจไม่รู้ว่ากลัวเนื้อทองจะหลุดออกมาหรืออย่างไร

"ว้าย นี่คุณ ทำไมต้องเบรกรถแรงขนาดนั้นด้วย เมาเหล้าหรือไง" นลินธาราโวยวายใส่ธงชัย เมื่อตัวเซไปด้านหน้าชิดกับแผ่นหลังกว้างของธงชัยอย่างแรงจนต้องใช้แขนเกี่ยวเอวของธงชัยไว้

"เปล่าผมไม่ได้เมา หรือว่าเมาวะ ขอเข้าไปในบ้านไปหาอะไรอุ่นๆ ดื่มหน่อยได้ไหม ขับมอเตอร์ไซค์มามันหนาว แล้วก็มึนๆ หัวด้วย" ธงชัยขอเข้าไปในบ้านพักของนลินธารา

"ไม่ได้ มันดึกแล้วฉันจะรีบเข้านอนพรุ่งนี้ต้องไปรับย่าไปหาหมอแต่เช้า"นลินธารารีบพูดปฏิเสธ

"ใจร้าย ใจดำคนอุตส่าห์ขับรถมาส่ง แทนที่จะมีน้ำใจเลี้ยงไมโล โอวัลตินสักแก้วให้ร่างกายได้อบอุ่นหน่อย" ธงชัยบ่น

"คุณก็ไปกินที่บ้านคุณสิ อยู่ห่างไปแค่นี้คงไม่หนาวตายก่อนถึงบ้านหรอกมั้งคะ" นลินธารารีบพูด และทำท่าจะเดินเข้าบ้านแต่ธงชัยกลับคว้าแขนไว้และพูดขึ้นว่า

"ก็ที่บ้านไม่มีไมโล ยังไม่ได้ออกไปซื้อเลย นะ ขอเข้าไปดื่มไมโลอุ่นๆ หน่อย สัญญาไม่ทำอะไรคุณหรอก" ธงชัยขอร้องขอเข้าไปดื่มไมโลแล้วจะรีบกลับ

"ก็ได้ ดื่มเสร็จแล้วรีบกลับเลยนะคะ" นลินธารารีบพูด

"อือ จะรีบกลับ" ธงชัยพูดตกลงและรีบเดินเข้าบ้าน กลัวว่าถ้าช้านลินธาราจะเปลี่ยนใจ

เมื่อเข้าไปในบ้านพักแล้ว ธงชัยก็นั่งรอนลินธาราที่ห้องนั่งเล่น จนนลินธาราเอาไมโลมาเสิร์ฟ

"ไมโลได้แล้วค่ะ" นลินธาราวางแก้วลงและทำท่าจะปลีกตัวออกไป

"จะไปไหน นั่งลงก่อนสิ แขกนั่งอยู่แล้วจะเดินไปไหนอีก" ธงชัยเรียกไว้จนทำให้นลินธาราต้องนั่งลง

"รีบดื่มสิคะ จะได้รีบกลับฉันจะรีบเข้านอน" นลินธาราพูดเชิงไล่ธงชัยกลับ

"ก็มันร้อนอยู่ จะดื่มได้ไงลวกปากกันพอดี ว่าแต่อากาศเย็นสบายนะ คืนนี้ขอนอนที่นี่ด้วยสิ เมื่อก่อนยังเคยนอนด้วยกันได้เลย" ธงชัยขอนอนด้วยโดยหยิบเรื่องราวในอดีตมาพูด

"คุณ หยุดพูดแบบนี้นะ พูดบ้าอะไรของคุณ ถ้ายังพูดบ้าๆอีกก็เชิญกลับไปได้เลยนะ" นลินธาราพูดว่าธงชัยน้ำเสียงไม่พอใจธงชัยอย่างมาก

"โอเคๆ ไม่พูดก็ได้ ทำไมต้องดุเสียงดังด้วย ก็เคยนอนด้วยกันจริงๆนี่หว่า"ธงชัยยังคงพูดย้ำอีก ทำให้นลินธาราโกรธลุกขึ้นยืนจะเดินออกไป

"น้ำ พี่ขอโทษ ไม่พูดแล้วๆ นั่งลงก่อนนะ" ธงชัยรีบพูดขึ้นและจับข้อมือของนลินธาราไว้

"รีบดื่มสิ คงไม่ร้อนแล้ว จะได้รีบกลับ ฉันต้องตื่นตีห้าเพื่อไปรับย่าไปหาหมอเข้าใจไหมคะ" นลินธาราพูดน้ำเสียงหนักๆด้วยความไม่พอใจ

"ให้พี่ไปเป็นเพื่อนหรือเปล่า" ธงชัยใจถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ไม่ต้องค่ะ ฉันไปเองได้" นลินธาราพูดขึ้น ธงชัยยกไมโลขึ้นดื่มแล้วพูดว่า

"อือ หวานจังไม่เคยกินอะไรหวานเท่านี้มาก่อนเลย" ธงชัยพูดและส่งสายตามายังคนชง

"ไมโลซองสำเร็จค่ะ น้ำตาลก็จะเยอะหน่อย ฉันว่าผู้จัดการอย่ามาลีลาโอ้เอ้เลยดีกว่า กลับไปได้แล้วค่ะ ฉันจะเข้านอนแล้ว อย่ามาเยอะ" นลินธาราพูดว่าธงชัย

"ไปก็ได้ ฝากสวัสดีคุณย่าด้วยนะ บอกท่านด้วยว่าพี่คิดถึงไว้ว่างๆจะเข้าไปกราบสวัสดีท่าน" ธงชัยพูดขึ้นแต่นลินธาราไม่ตอบรับแต่อย่างใด จนธงชัยขับรถกลับบ้านพักซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพักของนลินธาราเพียง200เมตรเท่านั้น

เช้าของวันใหม่นลินธารามารับย่าพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดตามนัด เสร็จแล้วก็พาย่าไปทานข้าว อยู่กับย่าทั้งวันจนถึงเวลาเย็นจนผู้เป็นย่าต้องเตือนให้กลับเพราะขับรถขึ้นเขามืดค่ำจะลำบาก

"ธารากลับได้แล้วนะลูก ย่าทำน้ำพริกผัดลูกมะขามอ่อนไว้ให้ ใส่กล่องไว้เรียบร้อยแล้ว เอาไปด้วยนะเอาไปกินกับข้าวสวยร้อนๆอร่อยมาก" คุณย่าดวงแขบอกหลานสาว

"ค่ะคุณย่า ธาราก็ว่าจะกลับแล้ว น้ำพริกเก็บไว้กินได้หลายวันเลยประหยัด" นลินธาราพูดกับย่าและส่งยิ้มหวานให้อย่างน่ารัก

"จะประหยัดไปถึงไหน จะเก็บเงินไปไหนกัน มาก็ไม่ได้เจอพ่ออีก บ้านก็อยู่ใกล้กันในรั้วบ้านเดียวกัน ทำไมไม่เดินไปหาพ่อเขาหน่อยล่ะลูก" คุณย่าดวงแขถามหลานสาว

"เอ่อ ไว้คราวหน้าดีกว่าค่ะคุณย่า วันนี้มันเย็นมากแล้วหนูต้องรีบกลับไปทำงาน" นลินธาราพูดแบบแบกรับแบกสู้ ก็จะให้ไปได้อย่างไรแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดาของนลินธาราเกลียดนลินธาราเสียยิ่งกว่าสิ่งใด เห็นรถป้ายแดงของน้องสาวจอดอยู่นลินธาราจึงไม่กล้าเข้าไปเยี่ยมพ่อที่บ้าน

"ไว้คราวหน้ามานะ อีกไม่กี่วันก็มีงานครบรอบ 20 ปีการเปิดตลาดของพ่อเขาธารามานะลูก" ย่าดวงแขพูดย้ำเรื่องวันงานครบรอบการเปิดตลาด

"ไว้ธาราดูก่อนนะคะว่าธาราติดงานหรือเปล่า" นลินธาราพูดบอกย่าแบบไม่อยากรับปากย่าเพราะกลัวมาไม่ได้ พอดีกับที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

"สวัสดีค่ะ ใครคะ" นลินธารารับสายและถามว่าใครเพราะเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้

"ผมเอง จะกลับแล้วยังจะสี่โมงแล้วนะ" ธงชัยพูดถามมาตามสาย

"กำลังจะกลับค่ะ ผู้จัดการมีงานด่วนอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ" นลินธาราถามออกไป กังวลเรื่องงานเพราะวันนี้ตนเองลางานมา กลัวว่าจะมีงานเร่งด่วน

"เปล่าไม่มีงานอะไร แค่โทรมาถามดูว่าจะกลับแล้วยังเฉยๆ ว่าแต่ย่าเป็นยังไงบ้าง"

"โอเคดีค่ะ ไม่มีอะไรน่าห่วง คุณหมอบอกให้ควบคุมไขมันน้ำตาลแค่นั้น ฉันกำลังจะกลับแล้วแค่นี้ก่อนนะคะ" นลินธาราบอกอาการของย่าและรีบพูดตัดบทจะวางสาย

"เดี๋ยว ขับรถดีๆด้วย"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" นลินธารากล่าวขอบคุณและวางสายไป

หลังจากที่นลินธารากลับมาทำงานได้หลายวัน วันนี้ก็เป็นวันเกิดของพิกุลนลินธาราจึงรับปากจะทำกับข้าวเลี้ยงฉลองวันเกิดให้พิกุล วันนี้สินธุได้ไก่ป่าที่ดักได้จากบนเขา บริเวณสวนยางมาด้วยจึงจะทำกับแกล้มแกงคั่วไก่ป่าใส่ใบราปากฟก (ใบยี่หร่า) 

"พี่ธาราขอบคุณนะที่เปิดบ้านพักจัดงานวันเกิดให้หนู" พิกุลพูดขอบคุณพี่สาวคนสวย

"ไม่เป็นไรเลย เหลืออีกสองอย่างเดี๋ยวแกงคั่วไก่ป่าให้พี่สินก่อน" นลินธาราพูดแล้วส่งยิ้มหวานให้พิกุล

"น่าจะเอาไปกินเป็นกับแกล้มกับพวกคนงาน พรรคพวกเขานั่นแหละ"พิกุลพูดบอกนลินธารา

"ก็คงจะอย่างนั้นนะ มีกระดูกหมูอยู่ในตู้เย็น เห็นคนงานพรรคพวกพี่สินเขามากันหลายคน พี่ว่าเราต้มกระดูกหมูใส่ใบชะมวงอีกอย่างดีไหมพิกุล" นลินธาราถามความคิดเห็นพิกุล

"พิกุลว่าเปลี่ยนจากใส่ชะมวงเป็นใส่ใบส้มเกรียบแทนดีไหมพี่ธารา หนูเห็นผู้จัดการให้คนงานมาปลูกไว้ที่แปลงผักกำลังขึ้นงามเชียว พี่รู้จักใบส้มเกรียบหรือเปล่า" พิกุลเสนอความคิดเห็น

"รู้จัก เคยเห็นตอนไปอยู่บ้านพักครูที่โรงเรียนกับคุณย่า เคยกินด้วยเอามาต้มกับกระดูกหมูอร่อยดี" นลินธาราบอกพิกุล

"งั้นหนูไปตัดให้" พิกุลบอกขึ้นและอาสาจะเป็นคนไปตัดมาให้

"พิกุลทำยำวุ้นเส้นต่อให้เสร็จเถอะ พี่ฝากดูหม้อต้มกระดูกซี่โครงด้วย พี่จะออกไปตัดใบส้มเกรียบเอง"

"ก็ได้จ้ะ หนูดูหม้อต้มให้เอง"

นลินธาราจึงเดินไปตัดใบส้มเกรียบที่แปลงผัก กำลังก้มตัดใบส้มเกรียบอยู่บังเอิญเห็นงูเขียวอยู่ที่ซุ้มใบส้มเกรียบ ทำให้นลินธาราตกใจรีบถอยหลังและชนกับแผ่นอกกว้างของธงชัย ที่เดินตามนลินธารามาตั้งแต่จอดรถมอเตอร์ไซค์แล้วเห็นนลินธาราเดินออกมาที่แปลงผักแล้ว

"ว้าย ผู้จัดการช่วยฉันด้วย งูค่ะ งูมันอยู่ที่ซุ้มใบส้มเกรียบช่วยไล่มันไปที"นลินธาราร้องขอช่วยเหลือด้วยความตกใจ

"ไหน งูเขียวน่ะพี่ไล่มันไปแล้ว มันไม่กัดหรอก มาเดี๋ยวพี่ช่วยตัดใบส้มเกรียบเอง น้ำยืนรอพี่ตรงนี้เถอะ" ธงชัยบอกนลินธาราและเอามีดไปตัดใบส้มเกรียบให้แทน

"แล้วนี่จะเอาใบส้มเกรียบไปต้มกระดูกหมูหรือ"

"ค่ะ พิกุลบอกว่าใส่ใบส้มเกรียบอร่อยกว่าใส่ใบชะมวงค่ะ" นลินธาราบอกธงชัย

"พอดีเลย พี่กำลังอยากกินอยู่พอดี" ธงชัยพูดยิ้มๆ

"ค่ะ ได้แล้วรีบไปเถอะค่ะฉันต้มกระดูกหมูทิ้งไว้บนเตากลับไปใส่ใบส้มเกรียบก็กินได้แล้ว" นลินธาราพูดแล้วจะรีบเดินกลับ

"ไปสิ" ธงชัยรับคำแล้วพากันเดินกลับ นลินธาราแยกไปเข้าครัว ส่วนธงชัยเดินตรงไปยังวงเหล้าของสินธุและบรรดาคนงาน

"กูเอาเหล้าต้มมาให้สองแกลลอน คืนนี้ไม่เมาไม่เลิกเว้ย เต็มที กูเลี้ยงเหล้าเอง" ธงชัยพูดบอกลูกน้องคนงาน

"ขอบคุณครับพี่ธง ผู้จัดการเราใจดีจริงๆเว้ย" สินธุพูดชื่นชมลูกพี่ของตัวเอง

"กับแกล้มมาแล้วจ้า ซี่โครงหมูต้มใบส้มเกรียบ แกงคั่วไก่ป่าใส่ใบราปากฟก รับรองเผ็ดร้อนแซบถึงใจจ้ะ" พิกุลพูดบอกทุกคน

"น้องพิกุลทำเองเลยหรือ พี่สินสบายแล้วมีว่าที่เมียเป็นแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้" นายรามคนงานของสินธุถามขึ้น

"เปล่าจ้ะพี่ราม หนูไม่ได้ทำเอง คนทำเป็นพี่ธาราคนสวยต่างหากละจ๊ะ" พิกุลพูดแก้และบอกชื่อแม่ครัวออกไป

"ไหน ๆ วางลงวางลง ขอชิมหน่อย" สินธุพูดขึ้นทำท่าเหมือนเปรี้ยวปากอยากชิมแกงคั่วไก่ป่าเต็มที

"โอโอ้ รสชาติเผ็ดร้อน อร่อยมาก เหมาะสำหรับเป็นกับแกล้มกินกับเหล้าต้มเลย แกงคั่วไก่ป่าจานนี้ พี่ธงลองชิม มันอร่อยจริงๆพี่" สินธุพูดและยกจานให้ธงชัยลองชิม 

"อือ" ธงชัยขานรับและยกเหล้าต้มขึ้นซดลงคอ เสร็จก็ตักกับแกล้มเข้าปาก สีหน้ายิ้มๆ ถูกใจในรสชาติฝีมือการทำอาหารของนลินธารา

"เป็นไงพี่ อร่อยไหมครับ" รามถามเจ้านายของตัวเองบ้าง

"ก็ใช้ได้" ธงชัยตอบออกไปว่าใช้ได้ แต่สีหน้าดูพอใจอย่างมาก

"จะมาใช้ดงใช้ได้อะไรกันพี่ นี่มันของหรอยชัดๆ หรอยอย่างแรงเลยนิ ผมว่านะไอ้ขี้เมากินเหล้าต้มอย่างพี่นี่ต้องหาเมียเป็นแม่ครัวหัวป่าอย่างน้องธาราเขานะพี่ มีคนทำกับแกล้มอร่อยแบบนี้พวกเราจะได้มาพึ่งใบบุญมานั่งกินเหล้าด้วย" สินธุพูดเสียยืดยาว ในความคิดของตัวเองคิดว่ามันอร่อยมาก

"ไอ้สิน นี่มึงว่ากูเป็นไอ้ขี้เมาเหรอ ลามปามใหญ่แล้วนะมึง" ธงชัยพูดว่าลูกน้องแต่ก็ยังยิ้มถูกใจที่สินธุบอกว่าเขาต้องได้เมียเป็นแม่ครัวหัวป่านี่แหละ

"อุ๊ย ไม่กล้าลามปามเจ้านายหรอกครับ กลัวอดกินเหล้าฟรี" สินธุพูดเสียงเบาๆ

"เออ อย่าพูดมาก เอาซี่โครงต้มใบส้มเกรียบมาชิมหน่อย" ธงชัยสั่งสินธุ

"นี่ครับ เป็นไงครับอร่อยไหม" สินธุส่งให้และถามขึ้น

"อือ ก็ดี" ธงชัยพูดขึ้น สีหน้าดูมีความสุขที่ได้ลิ้มรสชาติอาหารฝีมือของนลินธารา