ปมรักบ่วงพันธนาการ

บทที่ 12 เกือบได้ (เสียตัว)

ธงชัยขับรถกระบะคันเก่าออกมาจากสวนมาถึงบ้านพักหลังเล็ก ฝนที่ตั้งเค้าอยู่ก่อนหน้านี้ก็เทลงมาอย่างหนัก 

"เย็นมากแล้วฝนก็ดันมาตกอีก คนงานของผู้จัดการไปตามช่างมาซ่อมรถถึงไหนคะนี่" นลินธาราถามขึ้นด้วยความกังวลใจ

"ก็ไม่รู้มันเหมือนกัน เดี๋ยวพี่โทรตามพวกมันดูให้" ธงชัยพูดและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาลูกน้องของตัวเอง

"ไอ้บอล พวกมึงไปตามช่างถึงไหนกันยัง ไม่มากันอีก" ธงชัยแกล้งพูดถามออกไปทั้งที่ยังไม่ได้กดโทรออกด้วยซ้ำ

"อะไรนะ ร้านที่ป่าพะยอมปิด เลยไปตามช่างที่ชะอวด" ธงชัยพูดทวนซ้ำแบบเล่นใหญ่อีก

"ไปถึงแล้วยัง"

"เพิ่งจะถึง แต่ช่างบอกว่าจะค่ำแล้วไม่ยอมออกมา......" ธงชัยแกล้งพูดเสียงดังให้นลินธาราได้ยิน

"เออ งั้นพวกมึงกลับบ้านกันเถอะ ไม่ต้องเข้ามาที่สวนแล้ว ฝนก็ตกด้วย" ธงชัยแกล้งพูดไปเล่นละครต่ออีก แล้วหันมาบอกนลินธาราว่าหาช่างไม่ได้

"หาช่างเข้ามาเปลี่ยนยางให้ไม่ได้นะต้องรอพรุ่งนี้เช้า" ธงชัยพูดบอกนลินธาราน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าซ่อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้อย่างแนบเนียน

"แล้วฉันจะกลับบ้านยังไง ผู้จัดการไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ" นลินธาราพูดขึ้น พร้อมกับขอร้องให้ธงชัยไปส่งตนเองหน่อย แต่ก็รับการปฏิเสธอย่างมีเหตุผลจากธงชัยว่า

"พี่ไม่มีรถไปส่ง รถคันนี้เก่าจะตาย แล้วไฟก็ไม่มี ทะเบียนรถ พรบ. ไม่มีสักอย่าง อีกอย่างฝนตกหนักขนาดนี้ ออกไปรถก็ได้เสียกลางทางนะ" ธงชัยบอกนลินธาราไปเสียงเรียบนิ่ง

"แล้วรถผู้จัดการอีกคันละคะ ที่ขับไปสวนยางนายหัวเหมราชบ่อยๆ เอาคันนั้นไปส่งฉันสิ" นลินธาราพูดขึ้นถึงรถBMW คันสวยของธงชัยที่ใช้ขับอยู่เป็นประจำ

"รถจอดอยู่ที่บ้านแม่ ไม่ได้เอามา พี่ว่าน้ำต้องค้างที่นี่สักคืนนะ ไว้พรุ่งนี้เช้าช่างมาซ่อมรถเสร็จค่อยกลับ"

"ค้างที่นี่ คุณจะบ้าเหรอฉันเป็นผู้หญิงนะ จะค้างที่นี่กับคุณได้ยังไง" นลินธาราพูดขึ้นเสียงดังด้วยความไม่พอใจกับทางออกของธงชัย

"ก็ใช่ไงค้างที่นี่ แล้วก็รู้ด้วยว่าเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายจะจีบเหรอ" ธงชัยพูดขึ้นอย่างไม่ได้ทุกข์ร้อนไปกับนลินธาราด้วยแต่อย่างใด ซ้ำยังบอกชัดเจนว่าตัวเองกำลังรุกจีบนลินธาราอยู่นะ

"ไม่ ฉันไม่ค้างที่นี่ ฉันจะเดินกลับไป แล้วค่อยไปโบกรถกลางทางกลับก็ได้"นลินธาราพูดและจะเดินไปเอาร่มในรถของตัวเอง

"อะไรนะ จะเดินไป จะบ้าหรือไงน้ำ ทางเข้าสวนกับถนนใหญ่ห่างกันเกือบ 10 กิโล สองข้างทางเป็นป่าปาล์ม ป่ายางทั้งนั้น ไม่กลัวผีที่มันเพิ่งโดนยิงตาย ก็ช่วยกลัวผู้ชายคนงานสวนยางที่เป็นพม่ามันจะฉุดไปข่มขืนเอาด้วยนะ" ธงชัยพูดข่มขู่นลินธาราเสียงดังแข่งกับเสียงฝนตก

"อะไรนะ มีการยิงกันตายด้วยหรือ แล้วนี่มันกี่โมงแล้ว" นลินธาราพูดน้ำเสียงเป็นกังวลและควบคุมสติไม่ค่อยได้ พร้อมกับยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา

"ก็ใช่ไงยิงกันตาย อีก15นาทีหกโมงเย็น จะเดินไปหรือ มันเสียงมากนะ"ธงชัยพูดขู่ขึ้นอีก

"แล้วอยู่ที่นี่ไม่น่ากลัวหรือไง น่ากลัวพอกับผีนั่นแหละคุณนะ ฉันชักจะสงสัยแล้วนะว่าคุณให้คนมาเจาะลมยางฉันใช่ไหม ตอบฉันมานะ" นลินธาราว่าธงชัยน้ำเสียงแสดงถึงความโกรธธงชัยเป็นอย่างมาก

"ใครจะไปทำแบบนั้นเล่า หาความพี่ น้ำนั่นแหละขับรถไปเหยียบตอไม้เอง อย่ามาใส่ร้ายพี่นะ แล้วน้ำจะกลัวอะไรพี่หนักหนา ทำอย่างกับว่าไม่เคยนอนด้วยกันอย่างนั้นแหละ" ธงชัยพูดว่านลินธารา

"ไอ้คนบ้า พูดจาอะไรออกมา พูดให้มันดีๆบ้าง อย่าสักแต่พูด ใครมาได้ยินเข้าจะเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้นอนกับคุณ" นลินธาราว่าธงชัยน้ำเสียงยิ่งทวีความไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

"ฝนตกหนักขนาดนี้ใครมันจะมาได้ยิน แล้วตกลงจะเอาอย่างไร นี่ก็จะค่ำแล้ว ผมจะได้หากับข้าวกับปลามื้อเย็น ตกลงจะกลับไปหรือเปล่า" ธงชัยถามนลินธาราอย่างต้องการจะบีบบังคับกลายๆ

"ฝนตกหนักขนาดนี้ จะมืดแล้วด้วย คุณไม่ไปส่งฉัน แล้วฉันจะกลับยังไงเล่า" นลินธาราตอบธงชัยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ

"งั้นก็ช่วยกันหามื้อเย็นกิน ใต้ถุนบ้านมีครัวไฟ คุณไปหุงข้าว ติดไฟเตาถ่านเป็นหรือเปล่า" ธงชัยถามนลินธารายิ้มๆ สมใจตัวเอง

"ค่ะทำได้ แล้วข้าวสารละคะ" นลินธาราถามธงชัย

"อยู่ในถังข้าวสารสีขาว น้ำไปหุงข้าว พี่จะไปวางเบ็ดตกปลาหลังบ้านนะครับ" ธงชัยบอกนลินธาราน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมกับส่งยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่แฝงความเจ้าเล่ห์ไว้อย่างเปี่ยมล้น

ผ่านไปได้สักครู่ ธงชัยก็กลับมาพร้อมกับปลานิล และปลาดุกตัวใหญ่ พร้อมด้วยยอดสะเดา พริกขี้หนู ส่วนนลินธาราติดไฟหุงข้าวได้แล้วกำลังรอข้าวบนเตาสุก

"ปลาตัวใหญ่จัง มันยังไม่ตายเลย คุณจะทำอย่างไรกับมัน ฉันหมายถึงจะเอามาทำอะไรกินคะ" นลินธาราถามธงชัย

"พี่จะเอามาทำปลาเผา แล้วก็ทำสะเดาน้ำปลาหวานกินคู่กับปลาเผา"

"ฉันหุงข้าวแล้ว คุณทำกับข้าวเองก็แล้วกัน ฉันทำไม่เป็นหรอก" นลินธาราพูดหาทางรอดไม่อยากทำกับข้าวเพราะไม่อยากฆ่าปลาสองตัวที่มาติดเบ็ดของธงชัยมา

"ไม่เป็นไร พี่ทำเอง น้ำหุงข้าวสุกพี่ก็ดีใจแล้ว เพราะหุงข้าวสุกแสดงว่ามีผัวได้แล้ว พี่เคยได้ยินคุณยายพี่พูดกับเด็กที่บ้าน" ธงชัยพูดยิ้มๆ ด้วยความเอ็นดูนลินธารา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนสวยของเขาไม่อยากทำเพราะไม่อยากฆ่าสัตว์ แต่ก็ไม่วายแกล้งหยอดพูดเรื่องมีสามีให้นลินธาราเขินเล่นๆ

"คนบ้า ใครบอกว่าฉันพร้อมจะมีผัว ฉันหุงข้าวสุกก็ไม่ได้หมายความว่าอยากมีผัวเสียหน่อย รีบๆ มาทำเลยฉันหิวแล้ว" นลินธาราพูดว่าธงชัยแก้เขิน

"หิวแล้วก็มาช่วยพี่ทำสิ น้ำช่วยพี่เด็ดผักแล้วกัน ส่วนพี่จะไปทำปลา เดี๋ยวเอาสมุนไพรพวกนี้ ใบขมิ้น ตะไคร้ หอมแดง กระเทียม ใบโหระพา ยัดใส่ท้องของมัน ปลาจะได้ไม่คาว เสร็จแล้วก็เอาเกลือทาแล้วเผาเลย" ธงชัยบอกนลินธาราให้ทำตามที่ตัวเองบอก

"ค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยเด็ดผักสมุนไพรพวกนี้เองและจะทำน้ำปลาหวาน ลวกยอดสะเดาเทียมให้เอง" นลินธารารับคำธงชัย

"ใบสะเดาเทียมพี่ลวกเอง มันมีสูตรทำให้ไม่ขม คุณยายเคยสอนพี่สมัยเด็กๆ " ธงชัยบอกนลินธาราด้วยรอยยิ้ม

"ทำยังไงหรือคะ" นลินธาราถามเพราะอยากรู้สูตร อยากทำเป็นบ้าง เห็นในตลาดขายชุดละ50บาทแพงด้วยและบางเจ้าก็ทำข่มด้วย จึงถามขึ้นเพราะอยากได้สูตรไว้ทำให้คุณย่ากินบ้าง

"ต้องต้มน้ำให้เดือดมากๆ ก่อน ใส่เกลือ และใส่กะปิลงไปเล็กน้อยจากนั้นเอาลงไปลวกทั้งก้านเลย ลวกนะไม่ใช่ต้ม ถ้าต้มจะขม ลวกเสร็จเอามาพักในน้ำเย็นจัด ใบจะเขียวสดไม่ขมเลย เดี๋ยวพี่ทำให้กิน" ธงชัยบอกสูตรลับให้นลินธาราฟังอย่างไม่นึกหวงสูตรหวังว่าสักวันเขาจะได้มีโอกาสกินฝีมือของนลินธาราด้วย

"ค่ะ เหมือนเรามาเข้าค่ายพักแรมเลยนะ หุงข้าวเตาถ่าน ปิ้งปลา แล้วฝนก็ตกอีก" นลินธาราพูดไปมือก็เด็ดผักไปด้วย

"พี่ว่าเหมือนฉากในละครที่นางเองมาติดฝนกับพระเอกมากกว่านะ แล้วหลังจากนั้นก็จะ........" ธงชัยพูดขึ้นขณะกำลังทำความสะอาดปลารอเอามาใส่สมุนไพรในท้องและทำการเผา

"หลังจากนั้นอะไร พูดให้มันดีๆ นะ......" นลินธาราพูดเสียงเขียวใส่ธงชัย

"หลังจากนั้นข้าวสุกและกับข้าวเสร็จก็กินข้าวกันไง ฝนเริ่มซาเม็ดลงแล้ว น้ำรีบทำน้ำปลาหวานเถอะ พี่จะลวกยอดสะเดาเทียมก่อน" ธงชัยพูดแก้ไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น

เมื่อทำกับข้าวเสร็จและข้าวบนเตาสุก ทั้งสองคนก็นั่งกินข้าวกันใต้แสงไฟ ท่ามกลางเสียงกบและอึ่งอ่างที่พากันประโคมเสียงร้องหลังจากฝนหยุดตกได้ไม่นาน

"น้ำปลาหวานอร่อยจัง กินกับยอดสะเดาอร่อยมาก ปลาก็เนื้อหวาน ไม่คาว" ธงชัยพูดขึ้นชมฝีมือการทำน้ำปลาหวานของนลินธารา

"ฉันไม่ค่อยชอบยอดสะเดา มันขม แต่ปลาอร่อยดีค่ะ" นลินธาราบอกธงชัย

"ไม่แปลกหรอก ผู้หญิงน่าจะชอบอะไรหวานๆ ไม่ชอบกินของขมๆ หรอก แต่พี่ชอบนะ อีกอย่างที่ชอบมากคือเห็ดเสม็ด เอามาลวกกินกับน้ำพริก หรือใส่แกงไตปลาก็ได้ น้ำหัดทำไว้นะ จะได้ทำให้พี่กิน" ธงชัยพูดหยอดนลินธาราไว้อีก

"ทำไมต้องฝึกด้วย แล้วทำไมต้องทำให้กิน ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย อีกอย่างฉันไม่รู้จักเห็ดเสม็ดอะไรของคุณหรอกค่ะ" นลินธาราพูดกับธงชัยและส่งค้อนคมวงใหญ่ไปให้ เพราะรู้ความหมายของธงชัยว่าพยายามรุกจีบตัวเองอยู่

"ต้องเป็นก่อนใช่ไหมถึงจะทำให้กินได้ เห็ดเสม็ดมีเยอะแยะในสวนพี่มันจะงอกใต้ต้นกระถินเทพา ดอกสีน้ำตาล ขมๆ หน่อย เอามาลวกก่อน จิ้มน้ำพริก กินกับปลาทูทอดร้อนๆนะ อร่อยอย่าบอกใคร ฝนลงแบบนี้วันสองวันก็มีให้เก็บเต็มแล้ว คนงานเก็บกันไม่หวาดไม่ไหวหรอก บางคนเก็บไปขายเป็นรายได้เสริม"ธงชัยพูดขึ้นยิ้มๆ รู้สึกชอบใจที่ได้นั่งกินข้าวและพูดคุยกับนลินธาราในบรรยากาศแบบนี้

"ที่นี่มีทุกอย่างที่เป็นปัจจัย4เลยนะคะ ที่อยู่ อาหาร ขาดก็แต่ยารักษาโรค"นลินธาราพูดขึ้น

"ใครบอกว่าไม่มี พี่ปลูกสมุนไพรไว้เยอะแยะ ถ้าไม่ป่วยหนัก รับรองอยู่ในสวนพี่ พี่รักษาได้" ธงชัยพูดแย้งขึ้นทันที

"แล้วทำไมคุณถึงได้มาทำเกษตรแบบผสมผสานที่นี่ละคะ" นลินธาราถามธงชัยขึ้นด้วยความอยากรู้

"อกหักเลยเข้าป่า ตอนแรกตั้งใจว่าจะมาพักผ่อน สร้างบ้านหลังเล็กหลังนี้ขึ้นเพื่อมานอนพัก หนีเรื่องวุ่นๆ พอมาอยู่นอนคิดๆ ดูปู่ย่าตายายทิ้งที่ผืนนี้ไว้ให้ น่าจะทำให้เกิดประโยชน์ พี่เลยลงมือทำ โดยมีนายหัวเหมราชสนับสนุน เขาเป็นรุ่นพี่ของพี่ที่สนิทกันมาก ชวนพี่มาทำงาน แนะนำให้คำปรึกษาทุกอย่างพี่เลยตอบแทนเขาด้วยการอยู่ดูแลสวนยางให้เขา เขาเป็นลูกคนเดียวเหมือนพี่ แต่กิจการครอบครัวบ้านนายหัวเขาเยอะ เขาเลยไว้วางใจให้พี่ช่วยดูแลทางนี้ แปลงปลูกป่าผสมผสานของพี่เป็นเหมือนแปลงสาธิตนำไปปรับใช้กับสวนยางใหญ่ของนายหัว ถ้าน้ำสังเกตดูตอนนี้ที่สวนยางนายหัวก็เริ่มเปลี่ยนไป มีกาแฟมาลง มีต้นไม้ป่าและไม้ผลมาลงเพิ่มเยอะแล้ว" ธงชัยเล่าให้ฟัง แต่พอขึ้นต้นว่าเพราะอกหัก เมื่อ5ปีก่อนก็ทำให้นลินธารานิ่งเงียบไปไม่ถามสิ่งใดต่ออีก

"ฉันอิ่มแล้ว ฝนเหมือนตั้งท่าจะตกอีกรอบได้ยินฟ้าร้อง ฉันอยากอาบน้ำ มันเหนียวตัวจัง ที่นี่มีห้องน้ำให้อาบน้ำไหมคะ" นลินธาราถามขึ้น เปลี่ยนเรื่องอยากจะหนีไปอาบน้ำไม่อยากคุยต่อเรื่องที่ธงชัยอกหัก

"พี่ก็อิ่มแล้ว งั้นพี่เก็บจานล้างก่อน เสร็จแล้วจะพาน้ำไปอาบน้ำ ที่นี่ใช้ประปาภูเขา พี่ต่อท่อมา เดี๋ยวเปิดน้ำให้ ห้องน้ำเป็นแบบ outdoorนะ อาจจะต้องกระโจมอก พี่หยิบโสร่งให้เดี๋ยวไปอาบด้วยกันมันมืดแล้ว" ธงชัยบอกนลินธาราเรื่องห้องน้ำ

เมื่อเก็บล้างถ้วยชามเสร็จเรียบร้อย ธงชัยจึงพานลินธาราขึ้นไปบนบ้าน หยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตัวเองส่งให้นลินธารา พร้อมกับผ้าขาวม้า ผ้าถุงโสร่งของผู้ชายให้นลินธารานุ่งอาบน้ำ

"ผลัดผ้าเสียสิ จะได้ไปอาบน้ำกัน" ธงชัยบอกนลินธารา

"คุณก็ออกไปก่อนสิ ฉันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันตามออกไป" นลินธาราสั่งธงชัยมองธงชัยด้วยความไม่ไว้ใจ

"เขินเหรอ ได้ พี่ไปรอข้างนอกก็ได้"

เมื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ นลินธาราก็นุ่งกระโจมอกและเอาผ้าขาวม้ามาคลุมตัวไว้แล้วเดินออกมาข้างนอก บอกกับธงชัยว่าพร้อมไปอาบน้ำแล้ว เมื่อเดินลงบันไดมายังห้องอาบน้ำด้านหลังบ้าน ห้องอาบน้ำเป็นแบบ outdoor มีฝักบัวที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ให้น้ำไหลออกมาเหมือนฝักบัว ห้องน้ำทำเป็นแบบปูนเปลือยไม่ได้ฉาบผิว มีดวงไฟหนึ่งดวงเปิดให้แสงสว่าง

"ขอฉันอาบเสร็จก่อนได้ไหม คุณยืนคอยก่อน สลับกันอาบได้ไหม" นลินธาราพูดบอกธงชัยที่ทำท่าจะเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน

"อาบพร้อมๆกันไปเถอะพี่หนาวจะแย่แล้ว มามัวค่อยกันไปกันคอยกันมา ได้แข็งตายพอดี ไม่ได้แก้ผ้าอาบน้ำเสียหน่อย มานี่มา มาอาบได้แล้วจะได้ขึ้นบ้าน ฝนก็กำลังจะตกอีกรอบ" ธงชัยพูดและดึงร่างนลินธารามายืนใต้กระบอกไม้ไผ่ที่มีน้ำไหลออกมา โดยธงชัยยืนกอดร่างบางไว้ได้ฝักบัว

"ปล่อยฉัน ฉันอาบเองได้ ไหนสบู่" นลินธาราดิ้นหาสบู่จะถูตัว

"นี่สบู่อยู่นี่ แม่พี่ทำเองนะ สบู่น้ำผึ้งผสมเกสรดอกไม้ ลองทาดูรับรองหอม หรือจะให้พี่ช่วยฟอกให้ก็ได้" ธงชัยพูดบอกและส่งสบู่ให้นลินธารา

"ไม่ต้อง ฉันทำเองได้" นลินธารารับสบู่มาถูตัวด้วยท่าทีเขินอายกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้

"คิดว่าจะใจดีถูหลังให้พี่เสียอีก" ธงชัยพูดขึ้นอย่างนึกหวังผลลึกๆ

"ถูเองเลย ฉันอาบเสร็จแล้วจะขึ้นบ้านไปผลัดผ้าก่อน" นลินธาราพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้องน้ำ

"ก็ผลัดผ้าตรงนี้ จะขึ้นไปผลัดบนบ้านให้พื้นบ้านเปียกหรือไง" ธงชัยพูดดุนลินธาราพร้อมกับดึงข้อศอกรั้งตัวนลินธาราไว้

"จะผลัดยังไงเล่า คุณยืนแหกตามองฉันอยู่เนี่ย หันหลังไปก่อนสิถ้าอยากจะให้ผลัดตรงนี้ หรือไม่ก็ออกไปรอข้างนอกก่อนสิ ฉันหนาวจะตายอยู่แล้ว" นลินธาราบ่นว่าธงชัยเสียงกระเง้ากระงอดใส่

"หันหลังแล้วไม่มองหรอก รีบผลัดผ้าเถอะจะได้ขึ้นบ้านพร้อมกัน" ธงชัยพูดว่าจะไม่มอง แต่ก็หันหลังมามองแผ่นหลังขาวเนียนของนลินธาราอยู่ดี

"ได้นิดได้หน่อยก็เอาหมดแหละ" ธงชัยคิดในใจ

เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จนลินธาราก็ขึ้นบ้านไปพร้อมกับธงชัย

"ฝนตกแล้ว น้ำง่วงนอนแล้วยังแต่เพิ่งจะ3ทุ่มเองนะ" ธงชัยถามนลินธาราที่นั่งมองสายฝนอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง

"ยัง ฉันยังไม่ง่วง แต่ถึงจะง่วงฉันจะนอนยังไงเล่า ฟูกนอนมีอยู่อันเดียว"นลินธาราถามขึ้นด้วยความกังวลใจว่าจะนอนกันยังไง

"ก็นอนด้วยกันฝนตกแบบนี้อุ่นดี พี่ก่อไฟไว้ใต้ถุนบ้านจะได้อุ่นๆ ถ้าน้ำง่วงแล้วก็มานอนเถอะ" ธงชัยพูดบอกนลินธาราและชวนมานอนบนฟูกที่ตัวเองกำลังนอนอยู่ด้วยกัน

"คุณนอนเถอะฉันอยากนั่งดูสายฝนก่อน ยังไม่ง่วง" นลินธาราพูดบอกและยืนยันว่าจะยังไม่นอน

"งั้นพี่นอนก่อนนะ" ธงชัยพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปดับไฟ

"ว้ายคุณ จะบ้าเหรอดับไฟทำไมคะ" นลินธาราพูดและพุ่งตัวไปที่ฟูกนอนด้วยความตกใจ เมื่อแสงไฟในห้องดับลงจึงมืดมากมองไปด้านนอกเห็นแต่สายฝนและแสงฟ้าแลบน่ากลัว

"ก็พี่จะนอน น้ำบอกไม่ง่วงก็นั่งไปสิ พี่จะนอนแล้วก็ต้องปิดไฟสิ"

"แต่ฉันยังนั่งอยู่จะปิดไฟทำไมเล่า คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่าชอบแกล้งผู้หญิง" นลินธาราพูดด้วยความโมโห ตอนนี้เอาตัวเองมาอยู่บนฟูกนอนเรียบร้อยด้วยความกลัวความมืด

"เออ นั่นสิพี่เป็นผู้ชายหรือเปล่านะ คงต้องพิสูจน์กันหน่อยแล้วแหละน้ำว่ามั้ย" ธงชัยพูดเสร็จก็ลุกขึ้นรวบร่างบางให้นอนราบลงกับฟูกนอนหนานุ่ม

"นี่คุณจะทำอะไร อย่ามาทำบ้าๆกับฉันนะ" นลินธาราพูดเสียงดัง ใจเต้นแรงด้วยความตื่นตกใจ

"ก็จะพิสูจน์ไงว่าพี่เป็นผู้ชายหรือเปล่า" ธงชัยก้มลงมาจูบปากบางของคนที่ทั้งแสนรักและแสนคิดถึง จูบอ้อยอิ่งเอาใจสลับกับดุดันเมื่อนลินธารามีอาการต่อต้าน มือหนาก็จับหน้าอกสวยที่ตอนนี้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขาอยู่ และเขารู้ดีว่ามันโนบรา ธงชัยถอดจูบออกเพื่อเปิดโอกาสให้นลินธาราได้หายใจหายคอ แต่กลับโดนนลินธาราด่าสวนกลับมา

"ไอ้คนเลว นิสัยไม่ดี รังแกผู้หญิง ปล่อยฉันนะ" นลินธาราด่าและทุบตีธงชัยต่อสู้จนเต็มกำลัง

"ปากแบบนี้พี่ชอบ แรงเยอะแบบนี้ก็ยิ่งชอบอีก แบบนี้ลูกคงดกน่าดู" ธงชัยพูดและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ลุกขึ้นจัดการถอดเสื้อและกางเกงนอนออกจากร่างหนาบึกบึนของตัวเอง หลังจากนั้นก็ก้มลงมาจัดการกับเสื้อเชิ้ตตัวสวย ใช้ปากและลิ้นดูดเลียสองเต้าสวยของว่าที่เมียอย่างหลงใหล ไม่สนใจการทุบตี หยิกข่วนของนลินธารา พอนลินธาราทุบตีและต่อสู้อย่างไม่ยอมรามือธงชัยจึงรวบแขนตั้งสองข้างของนลินธาราไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่จับ ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเปล่าเปลือยของว่าที่เมีย ปากและลิ้นก็ทำหน้าที่ชิมรส นลินธารากำลังจะคล้อยตามแรงปรารถนาของธงชัยไปด้วยแรงอารมณ์ความต้องการแห่งวัยสาว

"พี่รู้นะว่าน้ำก็ไม่ได้เกลียดพี่ พี่รักน้ำนะ เป็นของพี่เถอะนะ" ธงชัยพูดเสร็จก็ก้มลงมาจูบซอกคอหอมของนลินธาราอีกครั้ง นลินธาราเองก็เคลิ้มไปกับรสมือชายและความต้องการทางกายตามธรรมชาติแห่งชายหญิง แต่พลันภาพในวัยเด็กก็ทับซ้อนเข้ามาในมโนสำนึก

"อีเด็กไม่มีแม่ อีลูกพ่อไม่รัก อีลูกผู้หญิงใจแตกนอนกับผู้ชายจนท้องหวังจะจับเขาทำผัว" นลินธารานึกถึงความพูดเหล่านี้ซ้อนเข้ามาในมโนสำนึกจึงกรีดร้องออกมา

"ไม่!......ปล่อยฉันนะ อย่าทำอะไรฉันเลยฉันกลัว ฉันขอร้องอย่าทำฉันเลยอึกๆ อือๆ" นลินธารากรีดร้องและดิ้นหนีธงชัยอย่างบ้าคลั่ง เสียขวัญ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นก็เกือบจะคล้อยตามธงชัยไปอยู่แล้ว

"น้ำ น้ำไม่ต้องร้อง โอเคๆ พี่หยุด พี่จะไม่ทำอะไรน้ำ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษนะคนดี ไม่ร้องนะ" ธงชัยหยุดการกระทำรุกรานนลินธาราและดึงผ้าห่มนวมผืนหนามาพันร่างเปลือยของนลินธาราไว้ กอดปลอบขวัญนลินธาราที่ตอนนี้ตกใจเสียขวัญ ตัวสั่นเป็นลูกนกก็ไม่ปาน

"ไม่ทำอะไรฉันจริงๆนะ อย่าทำนะ ฉันกลัว อือๆ" นลินธาราร้องไห้และแสดงอาการกลัวธงชัยอย่างมาก

"พี่สัญญาพี่จะไม่หักหาญน้ำใจน้ำ แม้ว่าพี่อยากจะทำและต้องการน้ำจนตัวจะแตกพี่ก็จะไม่ทำให้น้ำเจ็บ น้ำนอนเสียเถอะพี่จะนอนกอดน้ำไว้เฉยๆ พี่สัญญาว่าจะกล่อมน้ำนอนเอง" ธงชัยพูดและกอดปลอบขวัญนลินธาราไว้แนบอก กล่อมจนนลินธาราหายกลัวและวางใจหลับไปด้วยความเพลีย แต่ธงชัยนี่สิ ค้างแบบค้างมาก บรรยากาศฟ้าฝนเป็นใจ ฝนตกโปรยปราย เสียงกบเขียดร้องระงม มีคนสวยนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอด นอนแก้ผ้าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน มองได้ จับได้ แต่ทำมากกว่านั้นไม่ได้

"ฉิบหายไอ้ธง กูอยากจะขาดใจตายเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด" ธงชัยพูดกับตัวเองแล้วยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก นึกถึงเพลงเมียงูขึ้นมา

"ลูบได้ คลำได้ แต่อย่าเอาไม้แหย่รู" ธงชัยคิดถึงเพลงนี้ขึ้นมาก็ยิ่งปวดใจ