ฟีน พาร์ท
บางทีการอยู่คนเดียวก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ ฟุ้งซ่านนิดหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าปวดหัวเพราะผู้คน
ฉันนั่งยองมองต้นหญ้าริมทางที่มีดอกสีขาวผลิออกมา พร้อมกับยกกล้องฟิล์มขึ้นมาถ่ายรูป พลางยื่นมือไปสัมผัสมันอย่างบางเบา ไม่ได้เด็ดมันออกจากต้นแต่ปล่อยให้ความสวยงามยังคงอยู่ต่อไป
ถ้าเป็นตอนเด็กฉันคงเด็ดมันมาเล่นแล้วล่ะ
วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆขาว แดดเปรี้ยงเมื่อช่วงเที่ยงวัน แต่ตรงนี้ไม่ได้ร้อนระอุ กลับกันตรงนี้มันเย็นสบายมีลมพัดโกรกตลอดวัน มันทำให้ฉันรู้สีกเงียบสงบแถมยังผ่อนคลายสบายลูกตาอีกต่างหาก
ความตายคงสงบแบบนี้นี่เองสินะ
“วันนี้หม่าม้าสวยจังเลยค่ะ” ฉันพูดขึ้นกับรูปภาพตรงหน้า ก่อนจะย่อตัวลงนั่งลูปหลุมศพของแม่ด้วยรอยยิ้ม
ที่ตรงนี้ไม่เคยรกร้างเพราะมีคนของป๊าคอยแวะเวียนมาทำความสะอาดตลอด ฉันไม่ค่อยได้มาบ่อยเพราะไม่อยากร้องไห้ แล้วก็ไม่อยากให้ม้าเห็นว่าฉันร้องไห้ด้วย
“ขอโทษนะคะที่ไม่ได้เป
