“ไม่..”
“ไม่ยอมให้หายไปหรอก”
คนโกหก
ฉันเดินออกจากอาคารเรียนด้วยสายตาที่เหม่อลอย มองท้องฟ้ายามเย็นแล้วลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ถูกดูดพลังจากในคลาสจนแทบจะเดินไม่ไหว
หลังจากเมื่อวานที่ทะเลาะกับป๊า ฉันก็ปลีกตัวเข้าไปนอนที่คอนโดใหม่ ไม่ได้รับสายจากพี่ติณ ไม่ได้บอกป๊าแล้วก็ปิดมือถือจนเช้าเลย
ทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมดในความรู้สึก สมองขาวโพลนไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อหลังจากนี้ เพราะแค่นั่งฟังอาจารย์พูดสมองยังไม่ประมวลผลเลยด้วยซ้ำ
นี่ฉันความรู้สึกช้าหรอ
ขณะที่ก้าวเท้าไปด้วยความรู้สึกเลื่อนลอย ทว่าปลายเท้ากลับหยุดชะงักงันกับเสียงโหวกเหวกโวยวายจากอีกฝั่ง เกวมันที่เดินเกาะแขนฉันมารีบผละออก ชะโงกหน้าเป็นป้าข้างบ้านรีบมองทันที
“พี่ภัทร..” ฉันพึมพำชื่อเจ้าของเสียงที่กำลังอาละวาดกลางมหาวิทยาลัยตอนนี้
“ใครแม่งทำเหี้ยอะไรแบบนี้วะ ไอ้สัดอย่าให้กูรู้นะไอ้เหี้ย!” เขาโวยยกใหญ่
“นั่นพี่ภัทรไม่ใช่หรอวะฟี
