ตอนที่ 7 จุมพิต
1079 Words
แกรก!
ประตูปิดลง ลักนาราถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ปกติเธอไม่เคยเมาจนไม่รู้เรื่องแบบนี้มาก่อนเลย ให้ตายสิ แบบนี้จะถูกเขามองแบบไหนกัน
คนตัวเล็กเดินเข้าห้องน้ำ จัดการกับตัวเอง มายืนหน้ากระจกเธอจ้องมองในนั้น เห็นภาพสะท้อน เกิดมาไม่เคยทำตัวเองขายหน้าเลย เป็นครั้งแรกที่ถูกเห็นสภาพเมาเละเทะแบบนี้ รู้สึกไม่อยากพบหน้าเจ้านายคนใหม่เลย แต่คงเลี่ยงไม่ได้ ลักนาราแต่งตัวเรียบร้อยเดินลงบันได สาวใช้ตรงเข้ามาหาทันที
“คุณไคล์เชิญคุณทานอาหารค่ะ”
คนถูกเชิญชะงัก “เอ่อ ช่วยบอกคุณไคล์ให้หน่อยนะคะว่าฉันขอตัวกลับก่อน”
“ไปเรียนท่านเองดีกว่านะคะ”
เห็นสีหน้าสาวใช้ในบ้านทำให้ลักนาราจำต้องเดินไปยังโต๊ะอาหาร เสียงฝีเท้าทำให้เจ้าของบ้านหันมาสบตา คนตัวเล็กยืนนิ่งอึกอักเล็กน้อยเมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมอง เธอโดนเขาเห็นถึงไหนต่อไหน เลยตกประหม่า
“นั่งลงสิ ทานอะไรก่อน เธอคงหิวเพราะอ้วกออกมาหมด”
ลักนาราส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” รีบบอกรัว คนฟังขมวดคิ้ว
“วันนี้วันทำงาน ทานเสร็จคุณต้องไปทำงานกับผมต่อ อย่าเอาเรื่องเมามาเป็นข้ออ้าง!” เขาส่งเสียงดุ แท้จริงแล้วอยากใกล้ชิดเลขาคนสวยให้มากกว่านี้
เลขาคนสวยหน้าเจือน แล้วระบายลมหายใจก่อนยกข้อมือเพื่อดูเวลา บ่ายสองโมงให้ตายเถอะหลับไปได้ยังไง!
“เอ่อคือ... บ่ายสองแล้วนะคะ คุณจะให้ฉันทำอะไร” หญิงสาวถามเสียงอ่อย
“ผมมีงานเย็นนี้ คุณต้องไปกับผม”
“งานอะไรคะ?” คนสวยย้อนถามทันที
คนถูกถามเริ่มขมวดคิ้ว วางช้อนลงแล้วจ้องเลขา
“ทำไมถามมากจัง หรือยังไม่สร่างเมา”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากย่นจมูกด้วยความไม่พอใจ ที่ถูกอีกฝ่ายตำหนิ
“ก็ฉันแค่อยากรู้เท่านั้นเองค่ะ”
“ผมต้องไปงานการกุศล เย็นนี้คงได้เจอนักธุรกิจมาอวดรวยกันหลายคน ผมอาจได้เจอหุ้นส่วนใหม่ๆ อีกสักรายสองรายก็ยังดี” เขาอธิบาย
ลักนาราตีหน้าเครียด พอรู้จักงานเหล่านี้ดี พวกคนรวยประโคมเพชรมาอวด เธอไม่ชอบงานประเภทนี้เลย เพราะรู้สึกเหมือนใส่หน้ากากเข้าหากัน โชคดีที่เธอไม่ได้เกิดมาร่ำรวย เลยไม่ต้องคอยปั้นหน้าใส่คนอื่นแบบนั้น
“ฉันคงไม่สะดวก อาจทำให้คุณขายหน้านะคะ เพราะฉันคงไม่มีชุดหรือเพชรนิลจินดาไปใส่ประชันกับคนอื่นหรอกค่ะ”
เขายังไหล่ “เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้ว คุณไม่ต้องทำอะไรนอกจากยิ้มสวยๆ ในงานก็พอ” พูดจบ ไคล์วางมือจากอาหารตรงหน้า แล้วเท้าข้อศอกผสานมือสบตาเลขาคนสวย “กินอิ่มเมื่อไหร่ เตรียมตัวเดินทางได้เลย”
เธอไม่หิว และกังวลว่าตนเองจะทำงานกับเขาได้นานสักแค่ไหน พบหน้ากันไม่ถึงสองวันดี ก็มีเรื่องวุ่นวายให้อกสั่นขวัญแขวนตลอด หากไคล์ฉกฉวยโอกาสตนคงไม่มีทางมานั่งอยู่ตรงหน้าอย่างโล่งใจได้ โชคดีที่เขาไม่ได้สนใจในตัวเธอ
“ฉันไม่หิวหรอกค่ะ”
เขาเลิ่กคิ้ว “ถ้างั้นไปกันเถอะ ที่งานคงมีอาหารให้คุณทานถ้าหิว” ร่างสูงใหญ่ลุกยืนเดินนำไปยังรถ
ลักนาราก้มมองตนเอง สภาพตอนนี้ไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก ผมเผ้าก็ยังยุ่งเหยิงอยู่ เธอไม่น่าหงุดหงิดจนเมามายหมดรูปแบบนั้นเลย
ไคล์เปิดประตูนั่งเบาะหลัง แล้วรอเลขา แต่เธอกลับยืนนิ่ง เขาชะโงกหน้าขมวดคิ้ว
“ไม่ขึ้นมาล่ะครับคุณเลขา ผมเป็นเจ้านายคุณนะให้รอนานแบบนี้ ผมหักเงินเดือนได้นะครับ” เขาแสร้งเย้า
คนสวยจำต้องแทรกกายนั่งคู่แล้วปิดประตูลง ก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ตั้งแต่มาทำงานเคียงข้างชายคนนี้ ดูเหมือนชีวิตเธอมันออกจะหาความสงบไม่ได้เลย
รถเคลื่อนจอดหน้าร้านแห่งหนึ่ง ไคล์เปิดประตูลงพร้อมลูกน้อง ทว่าเลขาคนสวยยังคงลังเล จนเขาตวัดสายตามองเธอเลยหย่อนขาลงแล้วยืนอยู่เบื้องหลัง
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” เขาบอกเสียงเข้ม แล้วเดินนำ
เจ้าของร้านยิ้มกว้างแล้วผายมือเชื้อเชิญทันที ลักนารากวาดตามองรอบๆ ร้านนี้มีแต่ชุดราตรีสวยๆ ทั้งนั้น แล้วเขาพาเธอมาทำไมกัน หรือต้องการให้เธอสวมชุดพวกนี้ไปงาน
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” ลักนาราถาม ขณะมองเจ้านายหย่อนกายลงบนโซฟาตัวยาว ในห้องรับรอง
“ผมว่าคุณน่าจะพอเดาได้ สิ่งที่คุณคิด ถูกต้องแล้ว”
“มันมากเกินไปหรือเปล่าคะ ชุดราคาไม่ใช่ถูกๆ” หญิงสาวบอกเสียงเครียด
“แต่มันคงไม่ทำให้ผมลำบาก นี่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผมเลย การทำให้คุณสวยและสะกดสายตาทุกคนในงานต่างหากคือสิ่งที่ผมต้องการ”
คนฟังชะงัก ขมวดคิ้วนิ่วหน้า ทำไมต้องจับเธอแต่งตัวแปลกๆ อยู่เรื่อย นี่เธอมาทำหน้าที่เลขาหรืออย่างอื่นกันแน่
“ฉันมาทำงานกับคุณในฐานะเลขานะคะ ไม่ใช่อย่างอื่น เมื่อคืนคุณก็ทำให้ฉันต้องทำงานที่ไม่ใช่เลขา ตอนนี้ก็เหมือนกัน” หญิงสาวย้อน น้ำเสียงอึดอัด
“แต่งานนี้คืองานของเลขานะครับ เพราะนักธุรกิจคนอื่นก็หวังเข้ามาหาผลประโยชน์จากการที่มีมหาเศรษฐีเข้ามาประมูลในงานการกุศลครั้งนี้ ผมแค่ให้คุณคอยติดตามผมและคอยจดจำสิ่งที่ผมพูดคุยเท่านั้น ไม่ได้ทำหน้าที่เหมือนเมื่อคืนหรอก”
ลักนาราระบายลมหายใจ “โอทีด้วยนะคะ เพราะมันเลยเวลางานแล้ว”
“ผมจ่ายให้เกินโอทีเสียอีก ตกลงไหม” เขาหัวเราะในลำคอ
เจ้าของร้านยกมือกระพุ่มไหว้แล้วเหลือบมองมายังหญิงสาว คนถูกมองรีบหลบสายตา
“ต้องการชุดไหนจากร้านคะ” เจ้าของร้านถามเสียงหวาน
“ผมต้องการให้คุณเนรมิตผู้หญิงคนนี้ให้ไปงานการกุศลกับผมได้” ไคล์อธิบาย
- Writer
