ตอนที่ 6 รักได้เกลียดลง
1009 Words
โยธิกาอยากรั้ง แต่จำต้องหยุดมือไว้ก่อน ถึงไม่มีชื่อเสียงมากนัก แต่ตนก็ได้ชื่อว่าเป็นนางแบบ หากมีข่าวว่าหาเรื่องคนอื่น อาจทำให้มีปัญหาเรื่องงาน ว่าแต่... ไคล์ ใช่คนเดียวกันหรือเปล่า กับที่เคยเห็นในโซเชียลนักธุรกิจหนุ่มหล่อมาดนิ่งคนนั้น เธอส่ายหน้าสะบัดไล่ความคิด คนอย่างลักนาราไม่มีวันได้ยืนอยู่ตรงนั้นหรอก
เลขาสาวกลับมาในห้องวีไอพี ไคล์เหลือบมองเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก เหมือนมีเรื่องอะไรมา ลักนารากระแทกก้นลงบนโซฟาแล้วระบายลมหายใจด้วยความหงุดหงิด
“ไม่สบายหรือเปล่าครับคุณลักนารา” แมทธิวเอยถาม
ไคล์รอฟัง ดูเหมือนสีหน้าของเธอซ่อนอารมณ์ไว้ไม่มิดเลย
“เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร” เธอตอบแล้วพยายามฝืนยิ้มออกมา
พนักงานเปิดประตูเข้ามา แล้วรินไวน์ใส่แก้วให้กับไคล์ ลักนาราเหลือบมอง
“ฉันขอด้วยค่ะ”
ชายหนุ่มสองคนในห้องขมวดคิ้วทันที จากตอนแรกลักนาราปฏิเสธ แต่ทำไมตอนนี้ถึงอยากดื่มขึ้นมา เจ้าตัวไปเจออะไรมากันแน่ พนักงานนำแก้วไวน์ตั้งแล้วรินให้ เธอหยิบแล้วกระดกเข้าปากหมดแก้ว ไคล์จ้องมองสีหน้าหนักใจ
“ตั้งขวดไวน์ไว้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง!” ลักนาราบอกพนักงาน พนักงานในร้านทำตามความต้องการ
เธอรินไวน์ใส่แก้วแล้วกระดกดื่มหลายครั้ง จนไวน์หมดขวด อารมณ์หงุดหงิดทำให้เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำอะไร มองไปรอบๆ รู้สึกว่าทุกอย่างมันหมุนไปหมด มือบางยกกุมขมับ
“ทำไมคุณดื่มหนักแบบนี้ล่ะครับ” ไคล์ถาม
ลักนาราไม่ตอบ ศีรษะได้รูปเอนพิงเข้ากับไหล่หนา ทำเอาชายหนุ่มชะงักเหลือบมองเพื่อน เห็นแววตาแมทธิวกำลังจ้องมอง ท่าทางเหมือนราชสีห์จ้องเหยื่อ
“ฉันไปส่งคุณลักให้!” แมทธิวอาสา
“คนนี้ไม่ได้แมท เธอเป็นเลขาหุ้นส่วนของฉัน เราเพิ่งเซ็นสัญญากันวันนี้ แกจะเอาเลขาเขาไปทำมิดีมิร้ายไม่ได้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่แกคิด!” ไคล์อธิบาย ทำคนฟังหน้าเจือน
แมทธิวหน้าย่น “งั้นแกพาเธอมาทำไม” หรี่ตามองเพื่อน “พามาล่อฉันให้เช็นสัญญาสินะ”
ไคล์เลือกไม่ตอบ พยุงคนเมาออกจากห้องวีไอพีไปที่รถ เจสันเดินประกบไม่ห่าง เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเจ้านายคอยดูแลผู้หญิงแบบนี้ ปกติแล้วคงส่งเลขาคนสวยให้เขาดูแลแทน
ประตูรถเปิดออก ไคล์วางร่างคนเมาตรงเบาะหลังอย่างเบามือ แล้วแทรกกายเข้าไปนั่งก่อนจับเธอเอนกายพิงไหล่ รถเคลื่อนออกจากบริเวณนั้น เจสันเหลือบมองเจ้านายทางกระจก เจ้านายรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร แล้วสีหน้าอ่อนโยนแบบนั้น เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ดูเหมือนลักนารากำลังมีอิทธิพลต่อเจ้านายโดยไม่รู้ตัว
เสียงแว่วเข้ามา ลักนารางัวเงียเปิดเปลือกตา แสงสว่างทำเอาดวงตาแทบไม่อยากเปิดออก เธอระบายลมหายใจฝืนตัวเองลุกนั่ง ยกมือกุมขมับ ปวดจนหัวแทบระเบิด สะบัดผ้าห่มออกจากเรือนร่าง แล้วบิดกายเล็กน้อยเพื่อไล่ความขบเมื่อยอ้าปากหาว เมื่อสายตาปรับเข้าสู่ปกติ หญิงสาวชะงักขมวดคิ้วกวาดตามองรอบๆ หยุดลงที่ร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกจ้องมองมายังเธอ
ดวงตาคนสวยเบิกกว้างสีหน้าตื่นตระหนก ยกนิ้วชี้ไปทางเขา ริมฝีปากบางสั่นไม่รู้ควรพูดอะไรออกไป เขามาอยู่ที่ห้องเธอได้ยังไง เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น
“คุณมาได้ยังไง ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!” หญิงสาวตวาดไล่เสียงลั่น
“ได้ดูหรือเปล่าว่าที่นี่มันห้องเธอหรือเปล่า”
คนฟังชะงัก กวาดตามองรอบๆ สีหน้าเผือดลงทันใด ครู่หนึ่งร่างกายพลันหนาวสั่นขึ้นมา ยกมือกอดตัวเอง ลักนาราสัมผัสถึงผิวเนื้อของตนเอง ก้มลงมองดวงตาเบิกกว้าง ร่างกายมีเพียงชิ้นส่วนสองชิ้นติดกาย หมายความว่ายังไงกันแน่
“เกิดอะไรขึ้นกับฉัน คุณทำอะไรฉัน!” ลักนาราร้องถามขอบตาแดง รีบนำผ้าห่มมาคลุมกาย
คนถูกถามถอนหายใจ “ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง นอกจากส่งสูทไปซักรีดเท่านั้น”
คนตัวเล็กจ้องมองสีหน้าสับสน
“หมายความว่ายังไง”
“ก็คุณอ้วกไง เข้าใจหรือยัง!” เขาตอบ สีหน้าไม่สบอารมณ์
ลักนารานิ่งไปพักใหญ่ พยายามลำดับเหตุการณ์ เมื่อคืนเธอเจอโยธิกามากวนประสาทเลยดื่มไวน์ไปเยอะมาก จำไม่ได้ว่าแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกทีก็รุ่งเช้า แถมยังมาอยู่ในห้องคนอื่นอีก และคงไม่ใช่ห้องใครนอกจากเขาคนนี้
“เอ่อ.. ฉันอ้วกใส่คุณเหรอคะ” เธอถามเสียงเบา
“ไม่ใช่มั้ง!”
หญิงสาวหน้าเจือน “ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
สายตาคนสวยมองไปรอบๆ เพื่อหาเสื้อผ้า แต่ไม่นานเท่าใดประตูห้องเปิดออก สาวใช้ก้าวเข้ามาพร้อมวางเสื้อผ้าไว้บนเตียง
“เสื้อผ้าคุณได้แล้วนะคะ คุณอ้วกจนเลาะฉันเลยต้องเอาเสื้อผ้าคุณไปซัก”
ลักนารารีบมาหยิบชุด “คุณเป็นคนถอดเสื้อผ้าให้ฉันเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ คุณไคล์ให้ฉันกับสาวใช้อีกคนถอดเสื้อผ้าคุณ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันทำตามหน้าที่ ขอตัวก่อนนะคะ” สาวใช้บอกแล้วออกจากห้องไป
ไคล์จ้องมองเลขาอีกครั้ง “เข้าใจแล้วใช่ไหม”
“เข้าใจแล้วค่ะ แล้วก็ขอบคุณมากที่คุณช่วยฉัน”
“ไม่เป็นไร ผมถือว่าคุณทำงานให้ผมสำเร็จ” ไคล์ระบายลมหายใจแล้วเดินมาหน้าประตู ก่อนหันกลับมา “รีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วลงมาข้างล่าง” สีหน้ากังวล ไม่อยากเชื่อว่าตนเองจะรอดมาได้
- Writer
