ZEN – NAMI 17 ยิ่งหนียิ่งตาม

1545 Words

หลายวันต่อมา... คอนโด Z หมับ!! “คุณเซน!” ฉันกระโดดดกอดเอวของคุณเซนเพื่อจะแกล้งให้เขาตกใจเล่นเพราะว่าเขากำลังตั้งใจทำอาหารเช้าอยู่ แต่ว่าเขาไม่มีอาการอะไรเลยน่ะสิไม่ว่าจะตกใจหรือสะดุ้งอะไรกัน “ฉันรู้ว่าเธอมาตั้งแต่เปิดประตูแล้ว” “โถ่~ อะไรกันจะแกล้งสักหน่อยงะ” ฉันเอียงคอมองหน้าของเขา “แล้วก็ฉันอนุญาตให้เธอกอดตั้งแต่เมื่อไหร่ปล่อย” “ม่ายยย!!” ฉันกอดแน่นกว่าเดิมเพราะว่าวันนี้รู้สึกไม่ดีเลย อยากกอดเขาแต่ว่าไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมากอด “ยัยมึนไปหยิบจานจะกินไหมข้าวอะ?” เขาถาม “กินหนูชอบอาหารฝีมือของคุณเซนที่สุดดดด” และฉันก็ยอมปล่อยกอดและไปหยิบจานเพื่อมาให้คุณเซนใส่อาหาร “จานมาแล้วค่ะ” “เรียนสอบเทียบว่ายังไง?” “สมัครเรียบร้อยแล้วค่ะและวันนี้ก็มีสอบด้วยน่าจะได้กลับบ้านไว” ฉันพูดขณะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร “ดีแล้วรีบสอบรีบกลับไม่ต้องไปแวะไหนทั้งนั้น” “รับทราบค่ะ คุณเซนไปส่งหนูไหม?” ถามและตักข้าวเข้าปากอร่อยที่สุด ^-^ “ไปส่งแต่ไปรับไม่ได้” “ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันเข้าใจเพราะว่านอกจากเรียนแล้วตอนนี้เขายังทำงานที่บริษัทด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าเรียนอย่างเดียวซะอีกที่ไหนได้ทำงานด้วยนี่เอง “อืม” ตอนนี้คุณเซนเหมือนจะใจเย็นกับฉันมากขึ้นแล้วด้วย “คุณเซน” “...?” เขาไม่ได้พูดแค่มองหน้าและเลิกคิ้วเท่านั้นจะเอาเท่ไปไหนนะ “ขอบคุณนะคะที่ยอมเลี้ยงหนูแถมยังให้ทั้งที่เรียนและงานทำอีก” ตอนนี้ฉันยังคงทำงานแปลภาษาอยู่ ฉันไม่อยากอยู่เฉย ๆ “เป็นอะไร?” เขาวางช้อนและมองหน้าของฉัน “ก็แค่อยากขอบคุณนิคะทั้งที่ตอนนั้นคุณเซนจะทิ้งหนูก็ได้แท้ ๆ แต่ก็ไม่ทำ” “อืม” “แค่นี้เหรอคะ?” ฉันคิดว่าเขาจะพูดอะไรมากกว่าซะอีก “อืม” ครืนนน เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่ฉันเห็นว่าเขากำลังหูแดงอยู่ อย่าบอกนะว่ากำลังเขินที่ฉันขอบคุณน่ะ “คุณเซนเขินหนูเหรอคะ?” “ไร้สาระนามิไปเตรียมไปโรงเรียนได้แล้ว” และเขาก็เดินออกไปเลย ชิ!! “เขินก็บอกว่าเขินนนนนน ^0^” “ไม่อยากให้ฉันไปส่งแล้วใช่ไหม?” แหนะ! มีขู่กันอีก “ไปสิค่ะ!!หนูอ่ะอยากให้คุณเซนไปส่งทุกวันเลยยยยย” รู้ว่าเป็นไปไม่ได้หรอกวันที่เขาจะไปส่งได้คือวันที่เขาจะไปมหาวิทยาลัยแค่นั้นเอง เสียดายยยยยย “งั้นฉันไปส่งเธอทุกวันเลยดีไหม?” “คะ?” ฉันเงยหน้ามองอย่างไม่เชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่ได้ยิน “ไม่ได้ก็แล้วแต่” “ไม่สิ! ได้ยินนนนหนูได้ยินค่ะคุณเซนจะไปส่งหนูที่โรงเรียนทุกวันนน เย้!!!” นี่แค่เรื่องแค่นี้ทำให้ฉันมีความสุขและรู้สึกดีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยแค่เขาบอกว่าจะไปส่งทุกวันหัวใจของฉันมันก็พองโตสุด ๆ ไปเลย โรงเรียนสาธิต Z “นามิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” กึก! ฉันเดินออกจากห้องสอบฉันก็ได้ยินเสียงของโฟร์เรียกดังลั่นอาคารเรียนและวิ่งเข้ามาหาฉัน “มีอะไร?” เพี๊ยะ!! โฟร์ตีที่แขนของฉัน “นี่แหนะ!!เธอกำลังเรียนจบสินะทำไมทิ้งกันได้ T^T” โฟร์เบะปาก “ยังไม่รู้เลยว่าผ่านหรือเปล่า?” “ผ่านอยู่แล้วเธอน่ะเก่งจะตาย แต่ว่าทำไมอยากรีบจบจังเลยละทั้งที่ไม่กี่เดือนก็จบเหมือนกันด้วย?” โฟร์ถามฉัน “เอ่อ ฉันต้องย้ายที่อยู่น่ะเลยอยากเรียนให้จบเลยจะได้ไม่ต้องไปเรียนใหม่อีกรอบที่นี้ก็เข้ามหาลัยได้เลย” ฉันจำเป็นต้องโกหกออกไป “เหรอ...แล้วจะไปเรียนไหนล่ะเผื่อว่าฉันจะไปด้วย” “เรื่องนั้นยังไม่รู้เลยแหะแต่ว่าถ้ารู้เมื่อไหร่ฉันจะบอกแล้วกัน” ความจริงฉันไม่มั่นใจต่างหากว่าตัวเองจะได้เข้ามหาวิทยาลัยไหมถ้ายังต้องหนีและหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ “ก็ได้แล้วนี่จะกลับบ้านเลยหรือไหมอะ?” “ก็คงกลับเลยนั่นแหละอยู่ไปก็ไม่มีอะไรทำ” ฉันบอก “อืม งั้นก็กลับบ้านดี ๆ ละ” “บายยยย~” เราต่างโบกมือให้กันจากนั้นฉันก็เดินออกจาโรงเรียนเพื่อไปป้ายรถเมย์ กึก! กึก! กึก!! “ต้องการอะไรไม่ทราบ?” ฉันถามพัตเตอร์ที่เอาแต่ขวางทางอยู่ได้เอาแต่หาเรื่องมันเป็นอะไรมากป่ะ? “ก็แค่มามอง...คนกำลังไป” “?” “เอ้า!!ทำหน้างงอีกไม่มีหรอกน่าก็เธอกำลังกลับบ้านนิฉันก็แค่มาแกล้งเล่นนิดหน่อย” เขายิ้มแปลก ๆ จนฉันเริ่มไม่เข้าใจเท่าไหร่ “มีอะไรก็พูดมาดีกว่าเพราะว่าฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วย” “จุ ๆ ไม่หัวร้อนสิปกติเธอต้องแสดงเป็นคนเก่งและฉลาดนิฉันมันโง่...แต่ก็ไม่ได้โง่ไปซะทุกเรื่องหรอกนะ หึ” มันมุมปากเหมือนรู้อะไรมาแต่แล้วยังไงละ “งั้นก็เอาเวลามาอวดฉลาดปลอมไปอ่านหนังสือเถอะเพราะหน้านายมันขึ้นคำว่า...โง่ที่หน้าผากแล้วพัตเตอร์” แปะ! แปะ! มันตบมือเมื่อฉันด่าจบ “ปากจัดแบบนี้ไงถึงจะได้โดนดี...เอาล่ะ! วันนี้ฉันจะไม่โกรธเธอเพราะว่าฉันอารมณ์ดี~~” มันยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินผ่านฉันไป “เหอะ!!ประสาทขึ้นทุกวัน” ฉันเลิกสนใจพัตเตอร์แล้วเดินออกไปหน้าโรงเรียนเพื่อไปป้ายรถเมย์ต่อเสียเวลาฉิบ! ตึก! ตึก! บรื้นนนนน~ และขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่ก็รู้สึกว่ามีรถตามมาจากด้านหลังทั้งที่ถนนไม่ได้มีรถเลยด้วยซ้ำแต่กลับขับช้า ๆ ตามหลังของฉัน ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ออกมาและเตรียมตัวเพื่อจะกดโทรหาคุณเซนเพราะว่าสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ เอี๊ยดดด!! และไม่นานก็มีรถมาดักหน้าของฉันแค่จับฉันคนเดียวต้องใช้รถตั้งสองคันแหนะ ตุบ! “ว่าไง?” มีชายชุดดำลงมาจากรถฉันนิ่งก่อนจะกดโทรศัพท์ในมือฉันไม่รู้ว่าคุณเซนจะรับสายไหมเพราะว่าวันนี้เขามีประชุมที่บริษัท “พวกคุณเป็นใคร?” “อาร์อย่าแกล้งจำพวกเราไม่ได้เลยน่าเพราะยังไงมันก็ไม่เนียน...เฮ้ย!! เอาตัวมาดิ!!” พรึ่บ!!จากนั้นฉันก็ทิ้งอย่างยกเว้นโทรศัพท์นะและวิ่งหนีทันที ตึกตัก!ตึกตัก! “แม่งเอ๊ย!!ใครมันบอกคนพวกนั้นวะอย่าให้รู้นะมึง!!” ฉันวิ่งไปก็บ่นไปและโทรหาคุณเซนตลอดแต่ว่าเขาไม่ยอมรับสาย บ้าจริง!! “ปากจัดแบบนี้ไงถึงจะได้โดนดี...เอาล่ะ! วันนี้ฉันจะไม่โกรธเธอเพราะว่าฉันอารมณ์ดี~~” และสิ่งที่พัตเตอร์พูดมันก็เข้ามาในหัวฉันทันที ก็ว่าทำไมมันอารมณ์ดีจัง “ไอ้เวรนิ!!!” และฉันก็รู้ทันที่ว่าต้องเป็นมันที่บอกเรื่องฉันกับองค์กรเพราะเมื่อหลายวันก่อนคนพวกนั้นมาที่โรงเรียนและคงทิ้งเบอร์ติดต่อเอาไว้ด้วย “จุ ๆ ไม่หัวร้อนสิปกติเธอต้องแสดงเป็นคนเก่งและฉลาดนิฉันมันโง่...แต่ก็ไม่ได้โง่ไปซะทุกเรื่องหรอกนะ หึ” ใช่ไม่ได้โง่ไปทุกเรื่องแต่เสือกฉลาดเรื่องที่ไม่ควรฉลาด!!! อย่าให้รอดไปได้นะฉันฆ่ามันทิ้งแน่!!ไอ้พัตเตอร์ไอ้ควาย!!!! ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ “หยุดนะเว้ย!!” พวกมันวิ่งตามมาส่วนฉันก็สับขาและโทรหาคุณเซนไปด้วย และยังมีส่วนหนึ่งขับรถตามหลังมาอีกแม่ง!! (ว่าไงสอบเสร็จแล้วเหรอ?) “ฮึก!!คุณเซน” ที่ผ่านมาก็ทนได้ตลอดไม่ว่าเจอเรื่องอะไรแต่ตอนนี้แค่ได้ยินเสียงของเขาน้ำตาฉันมันก็พร้อมไหลแล้ว (มีเรื่องอะไร?) “คะคนพวกมันตามหนูเจอแล้ว อึก! มันกำลังวิ่งตามหนูอยู่!!” ฉันวิ่งไปพูดไป ปึก!! “อ๊ะ!!!” ตุบ!!!พวกมันเอาก้อนหินปาใส่กลางหลังทำให้ฉันล้มทันที (นามิ!!!) “คะคุณเซนถ้าหนูไม่รอดฝากไปเอาคืนไอ้พัตเตอร์หน่อยมันเป็นคนโทรบอก...กรี๊ดด!!” หมับ!! มันกระชากหัวฉัน “ไงหนีเก่งนักนะ!!!” ปึก!! ฉันเอาหินที่มันปาใส่ฉันฟาดหัวมัน!! “เออ!!กูหนีเก่งและเลิกจับกูสักทีดิวะ!!” “คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเหรอ?” “ง่ายดิ!!ก็แค่ปล่อยกูเนี่ย!!!” ฉันบอกออกไปอย่างโมโห “ไม่ปล่อยเพราะงั้นเลิกหนีและมานี่!!!” หมับ!! พวกมันเข้ามาจับตัวสองสองข้างและพยายามโยนใส่รถแต่ฉันก็พยายามขืนสุดฤทธิ์ “กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!ปล่อยกูไอ้เหี้ยยยยย อุ๊บบบ!!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more