ZEN – NAMI 16 พัตเตอร์

1569 Words

วันต่อมา โรงเรียนสาธิต Z “วันนี้ไปสมัครสอบเทียบซะ” วันนี้คุณเซนมาส่งที่โรงเรียนและยังไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องสอบเทียบอีกครั้งเพราะว่าคนพวกนั้นแท้ ๆ เลย เฮ้ออ “ค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะ” ฉันบอกก่อนจะลงจากรถเพื่อเข้าโรงเรียน ปึก!! ฉันปิดประตูรถและโบกมือลาคุณเซนก่อนจะเดินเข้าโรงเรียน ตลอดทางเดินฉันก็คิดว่าทำไมชีวิตของฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย เมื่อคืนก็นอนไม่หลับเลยเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้องค์กรนั่นแฝงตัวอยู่ที่ไหนบ้างน่ะสิ “เฮ้อออ นามิชีวิตบัดซบชะมัด” ฉันตั้งใจจะใช้ชีวิตวัยรุ่นในรั้วโรงเรียนสักหน่อยแต่เหมือนว่าสวรรค์จะไม่เข้าข้างฉันเท่าไหร่นักน่ะสิ “นามิ!!” เสียงของโฟร์ทำให้ฉันหันไปมอง “ว่าไง?” “เมื่อวานไปไหนมา?” เธอถามฉัน “โดดเรียน” “โดดเรียน!!อุ๊บ!!” ฉันเอามือปิดปากของโฟร์ไว้ก่อนจะพูด “อย่าเสียงดังสิ” “ทำไมไม่ชวนมั้งละฉันก็อยากลองโดดเรียนดูบ้างนะ^^” เธอยิ้มกว้างทันทีคิดว่าจะโกรธหรือโวยวายซะอีก ที่ไหนได้อยากไปด้วยนี่เอง “เอาไว้วันหลังแล้วกัน” “ก็ได้ห้ามหนีไปคนเดียวอีกนะ” โฟร์บอกกับฉัน “ได้สิ” เมื่อรับปากแล้วเราก็แยกย้ายไปที่ห้องเรียนเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนฉันวันนี้ซึมเศร้าแบบสุด ๆ ไปเลยละเพราะว่าเรื่องขององค์กรที่คุณเซนบอกมา ไหนจะเรื่องความปลอดภัยของคุณเซนและครอบครัวอีก ฉันรู้ว่าเขาเก่งแค่ไหนแต่ฉันไม่อยากให้เขาเดือดร้อนไปด้วยนิ ห้องเรียน พรึ่บ!! ฉันนั่งลงที่โต๊ะและมองออกไปนอกหน้าต่างฉันโต๊ะวันนี้สะอาดแล้วและฉันก็บอกเรื่องของซินให้คุณเซนรู้เรียบร้อยแล้วด้วย “เอ่อ นามิ” เสียงของซินเรียกฉัน “...” ฉันแค่มองเท่านั้นเพื่อนในห้องเรียนก็ต่างตาโตและให้สนใจเพราะว่าพวกเขารู้ไงว่าใครเป็นคนทำโต๊ะเรียนของฉัน “คะคือว่าเรื่องโต๊ะเรียนฉันเป็นทำเอง” ตุบ!! เธอทิ้งตัวที่พื้น ฮือฮา~ เพื่อนในห้องส่งเสียงดังกันใหญ่เพราะว่าซินนักเรียนดีเด่นมาคุกเข่าข้างฉัน ฉันเท้าคางและมองเท่านั้นเอง “ซิน!!ทำอะไรน่ะ?” พัตเตอร์เข้ามาและจับให้ซินลุกขึ้น “ไม่!!ปล่อยเรานะเตอร์เราต้องขอโทษนามิ ฮึก!!ที่เราแกล้งนามิไม่ยะอย่างนั้นพ่อเราจะโดนไล่ออกจากงาน!!” ซินบอกกับพัตเตอร์ “แต่มันต้องคุกเข่าเลยเหรอไม่ต้องทำเลยและถ้าพ่อเธอโดนไล่ออกก็ให้มาทำงานที่บริษัทพ่อเรา” “คิดเหรอว่าจะมีใครรับเข้าทำงานบริษัทพ่อนายใหญ่กว่าพ่อของคุณเซนเหรอ?” ฉันมองหน้าของพัตเตอร์และถาม บริษัทของพ่อเขาน้อยปะจิ๋วเดียวเองถ้าเทียบกับบริษัทของคุณเซน “เธอ!!” หมับ!!เขากระชากคอเสื้อของฉัน “..?” “ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?! ต้องทำให้พ่อของซินเดือดร้อนเลยเหรอวะ?!” “แล้วใครใช้ให้มาแกล้งฉันก่อนละถ้ารู้ว่าตัวไม่ได้มีอำนาจมากขนาดนั้นก็อย่ามาลองดี...” เพี๊ยะ!!ฉันปัดมือของพัตเตอร์ออกไป “ไหนละจะมาขอโทษไม่ใช่เหรอ?” “ฮึก!!นามิเราขอโทษนะ ฮืออ!!อย่าให้พ่อเราออกจากงานเลยนะเราขอโทษ เราแค่อิจฉาที่นามิทั้งเรียนเก่งและสวย ฮึก!!ขอโทษจริง ๆ” เธอยกมือไหว้ฉัน “ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไรหรอกนะ แต่ว่าถ้ามีครั้งต่อไปอีกฉันไม่ปล่อยไว้แน่ ออกไปได้แล้วฉันจะเรียนหนังสือ” พอเป็นแบบนี้แล้วหวังว่าจะไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องฉันอีก “ขะขอบคุณมากนะ” และเธอก็ลุกออกไปทันทีคงจะอายด้วยนั่นแหละ “ซิน! เธอฉันไม่ปล่อยเอาแน่” พัตเตอร์ชี้หน้าของฉัน “นี่พัตเตอร์...ถ้าจะชอบใครมันไม่ผิดหรอกนะแต่นอกจากใช้ใจแล้ว อย่าลืมใช้สมองด้วยละ”ฉันบอกไปเพราะเหมือนว่าพัตเตอร์จะชอบซินจนไม่สนใจทั้งนั้นว่าเธอจะทำถูกหรือว่าผิด “เหอะ!!” แม้จะไม่พอใจก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ “พวกเธอก็เหมือนกัน...รู้ว่าใครเป็นคนทำก็ยังเงียบไม่มีปาก” ฉันพูดขึ้นลอยในห้องเรียน “แต่ก็ช่างเถอะเพราะฉันสามารถรู้ได้อยู่แล้วว่าใครทำอะไร ต่อจากนี้ถ้ายังใครมาเรื่องไร้สาระอยู่อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ฉันขู่ออกไปเพราะว่าวันนี้อารมณ์ของฉันมันไม่ค่อยเท่าไหร่ พักกลางวัน โรงอาหาร “เออ!!นามิลืมเล่าให้ฟังเลยอะ” ระหว่างที่กำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ซึ่งอาหารของฉันก็คือก๋วยเตี๋ยวเหมือนเดิม -_- โฟร์ก็พูดขึ้น “เรื่องอะไรอ่อ?” “เมื่อวานอะมีกลุ่มชุดดำมาจากไหนไม่รู้ตามหาคนด้วยละเห็นบอกว่าเป็นบุคคลสำคัญเลยนะ” กึก!! แค่นั้นตัวฉันก็ชาไปหมดเลยกลุ่มชุดดำหรือว่าจะเป็นรถตู้พวกนั้นที่สวนกันเมื่อวานตอนออกจากโรงเรียน “เหรอแล้วมาถามอะไรบ้างละ?” “อืม...มีเด็กผู้หญิงเข้ามาใหม่ไหมช่วงนี้หรือว่าเคยเห็นเด็กผู้หญิงตัวขาว ๆ เล็กๆ ไหมผมสั้นอ่อ! มีรูปด้วยนะ” และโฟร์ก็เอารูปออกมาให้ฉันดู หมับ!! “....!” และตามคาดคนในรูปคือฉันจริง ๆ แต่ว่าฉันแตกต่างไปเยอะแล้วเพราะฉันตั้งใจเปลี่ยนตัวเองไง “ฉันว่าหน้าคล้ายเธอนะ...แต่ว่าคงไม่ใช่หรอกเพราะงั้นเลยไม่มีใครพูดอะไรไป” “อ่อ แต่ต่อให้พูดก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดีอ่ะ” ฉันออกไป “จริง ไม่เห็นเหมือนเลยเนอะ” ไอ้พวกนั้นก็ไม่อัพเดทคิดว่าคนเราจะไม่เปลี่ยนไปเลยหรือไง ฉันก็มนุษย์นะผมอ่ะยาวได้เหมือนกันแหละแต่ก็อย่างว่านั่นแหละมันเป็นเพียงรูปเดียวที่มีฉันอยู่ เมื่อพวกมันใกล้ตัวขนาดนี้แล้วฉันก็คงต้องทำตามที่คุณเซนบอกคือไปสอบเทียบเพื่อจบมอหกและหลังจากนั้นคงต้องเก็บตัวอยู่ที่คอนโดสักพัก พึ่งออกมาได้ไม่นานเอง เฮ้ออออ (Putter) “ดูอะไรอยู่วะ?!” เสียงเพื่อนของผมถามเมื่อผมกำลังมองรูปที่เมื่อวานมีคนมาตามหาคนหาย “รูปที่คนพวกนั้นให้ดูทำไมวะ?” เพื่อนอีกคนเสนอหน้ามาดูในมือของผม “ก็กำลังดูว่าในรูปเนี่ยเหมือนยัยนามิเลย” ผมเกลียดยัยนั่นทั้งอวดดีและอวดเก่ง “ไม่เห็นเหมือนถึงจะคล้าย ๆ ก็เถอะ” “พวกโง่! รูปนี้มันตั้งกี่ปีแล้วคนเราอะมันเปลี่ยนแปลงกันได้เว้ย! ขนาดไอ้พีเมื่อก่อนอ้วนเป็นหมูร้อยโลยังออกกำลังกายจนผอมได้เลย แล้วทำไมยัยนั่นจะเปลี่ยนไปไม่ได้บ้าง พวกมึงคิดดูนะไหนจะเข้ามาเรียนใหม่อีก ฉลาดเกินคน แถมยังมีไอ้เซนนั่นอยู่เบื้อกหลังอีก” ก็ไม่เห็นหล่ออะไรเลยไม่รู้พี่ผมจะชอบอะไรนักหนา เหอะ!! “แต่คนพวกนั้นดูไม่ใช่ธรรมดานะเว้ย!” “ช่างสิแค่เอายัยนั่นไปจากโรงเรียนก็พอ” ผมยิ้มเยาะก่อนจะมองรูป “แล้วถ้ามันไม่ใช่คนเดียวกันละเท่ากับมึงส่งยัยนั่นไปไหนไม่รู้นะ” “นั่นดิดูก็รู้ว่าคนพวกนั้นไม่น่าไว้ใจอะ” เพื่อนผมบอก “หุบปากดิ!!!” จะใช่ไม่ใช่ก็ช่างดิเพราะที่ผมต้องการคือเอายัยนั่นออกไป บ้านพัตเตอร์พัดชา “ฮือออ!!ฮึก!!” ผมกลับมาบ้านก็ได้เสียงร้องไห้ของใครบางคนแต่จะเป็นใครได้ละถ้าไม่ใช่พี่สาวของผม “ร้องทำไม?” ผมถามพี่สาวหรือพัดชา เรารักกันมากนะเห็นแบบนี้ก็เถอะ “เตอร์!!” หมับ!!เธอดึงผมไปกอด “เป็นไร?” “ทำไม่อะฮึก!!ทำไมเซนไสนใจพี่เลย ฮืออ!!เมื่อก่อนก็เข้าใจว่าเขาคงเป็นแบบนั้นแหละแต่พอมียัยเด็กนามิเข้ามาเซนก็เปลี่ยนไปมากกว่าเก่า ฮืออออ” เฮ้ออ!! ทำไมผมจะไม่รู้ว่าพี่สาวผมรักไอ้เซนนั่นแค่ไหนที่พยายามมาทั้งหมดก็เพราะรักมัน เรียนหนักไม่ยอมกินข้าวเพราะกลัวไม่ได้ไปเรียนกับมันจนตัวเองเข้าโรงพยาบาล แต่มันก็ไม่เคยมองพี่ผมในสายตาเลยแล้วยิ่งมียัยนามิเข้าใจผู้ชายคนนั้นก็ยิ่งไม่สนใจพี่สาวของผม “อย่างน้อย ฮึก!!อย่างน้อยก็กลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนเรายังคุยกันเหมือนเดิมอ่ะ!!แต่นี้อะไร ๆ ก็นามิ ฮึก!!!” “ใจเย็น ๆ เดี๋ยวอีกไม่นานยัยนามิก็ได้กลับไปจากที่ที่มาแล้วละ” ตอนแรกก็ยังลังเลว่าจะโทรดีไหมแต่ตอนนี้ไม่แล้วละเพราะว่ายัยนั่นทำให้ผู้หญิงสองคนที่ผมรักต้องเสียน้ำตา “หมายความว่าไงเหรอเตอร์?” “ไม่มีอะไรหรอกก็แค่ส่งยัยนั้นกลับบ้านเกิดเท่านั้นเอง^^”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more