ZEN – NAMI 15 อ้อน

1547 Words

“อะไรกันเนี่ย?!” ฉันวางสายจากคุณเซนก่อนจะพูดออกมาอย่างหงุดหงิดฉันยังไม่ได้เล่นนะทำไมต้องตามด้วยอ่ะ แล้วเขารู้ได้ยังไงอะว่าฉันไม่ได้อยู่โรงเรียน? ขวับ! ขวับ! เมื่อสงสัยอย่างนั้นฉันก็มองซ้ายมองขวาอย่างสงสัยว่าเขาส่งใครมาติดตามสะกดรอยฉันหรือเปล่าแต่ว่าคนอย่างคุณเซนไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก “พ่ออ่อ?” เอ็มถามฉัน “อืม...” จะพ่อไหมก็ไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียงแหละ “ใช่ เขาโทรตามให้กลับบ้านได้แล้วเพราะว่าฉันโดดเรียนมาน่ะสิ” ฉันบอกกับเอ็ม “งี้ก็ไม่ได้เล่นอะดิ” “เออดิ งั้นฉันกลับก่อนนะ” ฉันบอกกับเอ็มไม่อยากดื้อกับคุณเซนหรอกเพราะรู้ว่าเขาเอาจริงแน่ ถ้าโดนไล่แล้วฉันจะไปอยู่ไหนละ?? ตอนนี้คนที่คุ้มกะลาได้ดีที่สุดคือคุณเซนนี่น่าบ้านเขาน่ะไม่ธรรมดาเลย ฉันไปลองค้นหาข้อมูลมาเพราะงั้นฉันจะทำให้เขาโกรธและไล่ฉันไม่ได้เด็ดขาด “เดี๋ยวไปส่ง” เอ็มบอกกับฉัน “ไปดิ ดีเหมือนกันนั่งรถสาธารณะกว่าจะถึงโดนพ่อตีพอดี” ฉันไม่ปฏิเสธรถฟรีใครจะไม่ไปบ้างละ “พ่อเธอดุมากเลยเหรอ?” ขณะเดินไปที่ของเอ็มเขาก็ถามขึ้น “ดุมากกกก! เรียกได้ว่าตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เจอใครดุเท่าเขาเลยแหละ” ครูฝ่ายปกครองที่ว่าดุยังสู้คุณเซนไม่ได้เลย “โห่~แล้วแบบนี้เธอจะโดนตีป่ะโดนเรียกอ่ะ?” เขาหน้าตื่นถามฉัน “ไม่หรอกน่า~” ไม่แน่ใจเหมือนกัน แหะ ๆ “ฉันขอคอนแทคติดต่อและติดตามหน่อยได้ไหมละ?” เขายื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ฉัน “ให้ติดต่อได้แต่ติดตามไม่มีหรอกนะ ฉันไม่ได้เล่นโซเชี่ยวอะมีแต่ไลน์” เพราะว่าถ้าฉันเล่นโซเชี่ยวคนพวกนั้นอาจจะตามเจอได้อะสิ “เออ ๆ อะไรก็เอามาเถอะแล้วทำไมไม่เล่นโซเชียวอะ?” “เรื่องของฉันย่ะ! อะเอาไปและไหนรถนาย?” ฉันไม่ได้บอกและส่งโทรศัพท์คืนให้เขาไป “นั่นน่ะนั่งได้ป่ะ?” เขาชี้ไปที่รถมอเตอร์ไซต์คันโตหรือเรียกว่าบิ๊กไบร์ทละมั้ง “ได้ดิ” “อืม ไม่ได้ก็ต้องได้เพราะว่าฉันมีคันเดียวอ๊ะ! หมวดกันน็อก” เขาส่งหมวกมาให้ฉันก็รับและใส่หัวแต่ว่า “เฮ้ย!!!ทำไมมันมองไม่เห็นอ่ะ?!” ฉันร้องอย่างตกใจ “ยัยโง่เอ๊ยยย!!ใส่ผิดด้าน” หมับ!!และเขาก็จับหมวกใส่ให้ฉันอย่างถูกต้อง “แหะ ๆ ขอบใจนะ” “เฮ้อออ ยัยบ้าเอ๊ยร้องซะตกใจหมด” เขาบ่น “ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้ไปได้แล้วเดี๋ยวไม่ทัน 10 นาที” “งั้นก็ขึ้นมาเลยต้องอุ้มป่ะ?” เขาขึ้นคร่อมรถก่อนจะหันมาถามฉัน “ไม่ต้องเดี๋ยวฉันขึ้นเอง ฮึบ!!” พรึ่บ! และฉันก็ปีนขึ้นรถของเอ็มได้แล้ว “เกาะแน่นๆ นะน้องนะรถพี่มันแรง” บรื้นนน!!!บรื้นนน!! เขาสตาร์รถ “รีบไปเถอะอย่าพูดมาก” บู๊นนนนนนนนนน คอนโด Z เอี๊ยดดด!! “ว้าววว!!อยู่คอนโดหรูซะด้วยเป็นลูกคนรวยเหรอเธออะ?” เมื่อเอ็นจอดรถหน้าคอนโดที่ฉันบอกมาจนถึงเขาก็แซวทันที ตุบ!! “นายไม่รวยเลยมั้งเนอะ” ฉันกระโดดลงจากรถก่อนจะพูดกับเขารถที่เขาขี่ใช่ว่าจะราคาถูก ๆ ที่ไหนละ “ก็ธรรมด๊า!!” เหอะ!! “ขอบใจที่มาส่งแล้วกัน” ฉันบอกกับเขาไปก่อนจะเดินเข้าคอนโด เอี๊ยดด! และก็มีรถจอดข้าง ๆ ฉันพอดีฉันจำรถได้ของคุณเซนนั่นเอง “คุณเซน^0^” ฉันยิ้มและกระจกรถก็เลื่อนลง “ไปโรงเรียนไม่เท่าไหร่แรดแล้วหรือไง?” ฉันหันไปมองเอ็มที่ยังจอดรถมองอยู่ไม่ได้ไปไหน “ไม่ใช่...” จากที่ยิ้มให้ก็หุบยิ้มทันทีเมื่อโดนด่าแบบนั้น “รีบขึ้นห้องซะก่อนฉันจะหัวเสียไปมากกว่านี้” แล้วเขาก็ปิดกระจกและขับรถเข้าไปที่ลานจอดรถ “พ่อเธออ่อ?!” เอ็มตะโกนถาม “เอออ!! สงสัยวันนี้จะอารมณ์ไม่ดีฉันขึ้นห้องก่อนนะ” ฉันโบกมือให้เอ็มก่อนจะขึ้นคอนโดไปไม่รู้ว่าคุณเซนจะถึงแล้วหรือเปล่า? ติ๊ด! ติ๊ด! แกร๊ด!! ฉันค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปพยายามมองไปด้านในขอร้องอย่าให้คุณเซนมาถึงห้องก่อนเลย แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะไม่เข้าข้างฉันเท่าไหร่ เพราะว่าตอนนี้เขากำลังนั่งหันหลังอยู่ที่โซฟา “ฟู่วววว” ฉันพ่นลมออกปากก่อนจะเดินไปที่หน้าโซฟาและยืนตรงหน้าของคุณเซน “ให้ไปเรียนหรือไปผัว?” เขาถามเสียงนิ่งเรียบจนวันนี้ฉันไม่กล้าจะเล่นด้วยเลย “ไปเรียนค่ะ” ฉันก้มหน้ามองพื้น “แต่ที่เห็นมันไม่ใช่นะถ้าฉันไม่โทรไปเธอไม่ไปไหนต่อไหนกับมันเหรอ?” เขากอดอกและมองมาที่ฉัน “ไม่ใช่นะคะหนูไม่ได้จะไปไหนกับเอ็ม เราแค่จะไปเล่นสเก็ตบอร์ดกัน” “เรียกชื่อมันรู้จักมันดีแล้วเหรอ?” ปึก!! เขายกเท้าขึ้นมาวางที่โต๊ะกลางของโซฟา “ระเราเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ” “เพื่อน?” “รู้จักกันตอนไหนมันไม่ใช่เด็กโรงเรียนเดียวกับเธอด้วยซ้ำนามิ!!” ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเสียงดังขึ้น “วันนี้ค่ะเราพึ่งรู้จักกันวันนี้” “วันนี้? วันนี้ก็ไปไหนมาไหนให้มันมาส่งแล้ว?” “กะก็แค่มาส่งเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะคะหนูไม่ได้ไปไหนมั่ว ๆ ด้วย” “นามิ!!!” “ฮึก!!” “เธอออกจากโรงเรียนทั้งวันไปเที่ยวเล่น โอเค!!อันนั้นฉันจะพยายามเข้าใจว่าเธอก็วัยรุ่นคนหนึ่งแต่เธอ...!! จำเป็นต้องแรดเหรอ?” “หนูไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ!!ฮึก!!” ฉันเถียงทั้งน้ำตา “ฮืออ!!เราเป็นแค่เพื่อนจริง ๆ นะคะ” ฉันใจกล้าเดินเข้าไปหาเขาและนั่งพื้นเกาะเข่าของเขาเอาไว้ “นะหนูไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยจริง ๆ สาบาน ฮึก!!” ฉันร้องไห้และมองหน้าของคุณเซน “ฮือออ!!หนูไม่ได้เป็นกับเอ็มนะเราเป็นเพื่อนจริง ๆ หนูยังไม่คิดมีแฟนหรอก” “แน่ใจ?” เขาก้มลงมามอง “อืม หนูยังเด็กนิฉันจะยังไม่มีแฟน ฮึก!!” ฉันบอกกับเขาตอนนี้อยู่กับคุณเซนก็ดีอยู่แล้ว “คิดได้แบบนั้นก็ดีแต่ทีหลังอย่าออกไปไหนโดยที่ไม่บอกฉัน ถ้าอยากไปไหนหรือทำอะไรเธอต้องบอกและขออนุญาตฉันก่อนไม่อย่านั้นก็เชิญออกไปจากที่นี่ซะ ฉันไม่ชอบเด็กที่ไม่เชื่อฟังฉัน” “ฮึก!!หนูเข้าใจแล้วหนูขอโทษนะคะ” เกาะขาและมองตาของคุณเซน “เฮ้อ! ไปเอาไม้แขวนเสื้อมา” “อะเอามาทำไมคะ?” ฉันถามออกไปอย่าตื่นตนก “ลงโทษเธอไปเอามานามิ” “มะไม่ตีไม่ได้เหรอคะ?” ฉันกอดขาและมองด้วยสายน่าสงสารสุดฤทธิ์ “นะคะ ขอครั้งเดียวอย่าตีหนูเลยนะคุณเซนหนูขอโทษ...หนูจำแล้วจริง ๆ จะไม่ทำโดยไม่บอกอีก” ฉันค่อย ๆ ลุกอย่างใจกล้าก่อนจะนั่งตักของเขา >.< พรึ่บ!! “ใครให้นั่ง?” ถามแบบนั้นแต่ก็ไม่ผลักออกฉันใจเต้นตุบตับอย่างแรงเพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนแต่เพื่อไม่ให้โดนตีฉันต้องอ้อนเขาหน่อย “หนูนั่งเอง” ฉันซุกหน้าอกของคุณเซน “หนูออกไปหนูมีเหตุผลนะ” “โดนหาเรื่องอีกแล้วหรือไง?” เขาถามและเอามือมากอดเอวฉันเอาไว้เพื่อให้ตกไปข้างล่าง “ค่ะ ครั้งนี้โดนเอาสีมาเขียนโต๊ะและก็เอาขยะมาทิ้งสกปรกมากเลยหนูเรียนไม่ได้หรอก” ฉันกอดคอคุณเซนแน่นกลัวว่าเขาจะผลักฉันกระเด็นออกไปไม่ใช่อะไรหรอก =_= “รู้ตัวคนทำไหม?” “รู้ค่ะ” “อืม เดี๋ยวฉันจัดการให้แต่เธอ...เรียนให้จบซะจะสอบเทียบหรืออะไรก็ได้ทำให้จบภายในเทอมนี้ซะ” พรึ่บ!! “ห๊า?!!” ฉันยกหัวขึ้นมาจากอกของคุณเซนและร้องเสียหลง “ทำไมทำไม่ได้?” “บะแบบนั้นหนูตายก่อนอะT^T” แล้วที่สำคัญมีโรงเรียนไหนทำแบบนั้นกัน “ฉันก็ทำมาแล้วทำไมเธอถึงจะทำไม่ได้และที่โรงเรียนนั้นก็เปิดสมัครสอบเทียบด้วย เพราะงั้นไปสมัครและเรียนให้จบซะจะได้เลิกมีเรื่อง” เขาทำได้เพราะเขามันโคตรฉลาดไง!! “แล้วให้หนูเข้าโรงเรียนทำไมตั้งแต่แรกอะ?!” ฉันถามออกไป “ก็แค่อยากให้เธอใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กทั่วไป แต่เหมือนว่าจะไม่ได้สินะและก็...เหมือนว่าช่วงนี้องค์กรนั่นมันกำลังเคลื่อนไหวเพื่อตามหาตัวเธออีกครั้งแล้ว” กึก!!! “เพราะงั้นหมดเวลาเล่นสนุกของเธอแล้ว...นามิ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more