เจอกันเย็นนี้
515 Words
ตอนที่ 2
“คุณมารู้จักลูกฉันได้ยังไงคะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“พี่ฉลามเค้าอยู่บ้านติดกับเราไงคะ...คุณแม่” เด็กน้อยที่กำลังทานไอติมอยู่รีบพูดขึ้นมาเพื่อบอกคุณแม่ของเธอ จากนั้นก็รีบทานไอติมต่อ
“ครับ ผมอยู่บ้านติดกับคุณ แล้วผมก็เคยเจอกับน้องเจ้าเอยแล้ว แต่วันนี้โชคดีจัง...นะครับ ที่ได้เจอกับคุณแม่ของน้องเจ้าเอยด้วย” เขายิ้มกว้างส่งให้เธอ
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่า..ฉันรีบ! คุณซื้อไอติมมาเท่าไหร่คะ” หญิงสาวปลดสายสะพายของกระเป๋าออกจากไหล่หนึ่งข้างและกำลังจะควักเงินออกจากกระเป๋าสตางค์เพื่อมาจ่ายเป็นค่าไอติมของลูกสาว
เด็กหนุ่มรีบยกมือห้าม
“ถ้าคุณจะจ่ายเงินค่าไอติม..ผมขอไม่รับ แต่ถ้าเปลี่ยนจากค่าไอติมมาเป็นเลี้ยงอาหารเย็นผมสักมื้อก็จะยินดีมากเลยครับ” ที่เขาพูดแบบนี้เพราะเคยได้กลิ่นอาหารเย็นโชยมาทุกวัน และก็เดาว่าเธอคงต้องเลี้ยงอาหารเย็นที่บ้านของเธอเป็นแน่”
“คุณแม่ขา เจ้าเอยไปเข้าเรียนก่อนนะคะ” สาวน้อยที่เดินไปนั่งทานไอติมหมดก็รีบตะโกนบอกคุณแม่ของเธอที่ยืนคุณกับเด็กหนุ่มอยู่
“ไปสิลูก แล้วไม้ไอติมหนูอย่าลืมทิ้งตรงถังขยะนะคะ”
“ค่ะคุณแม่ บ๊ายบายนะคะ” เด็กน้อยโบกมือให้คุณแม่ ก่อนจะโบกมือให้ชายหนุ่มด้วยอีกคน
“แล้วเจอกันเย็นคร้า” เธอโบกมือให้ลูกสาวที่กำลังจะเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับเพื่อน ๆ ก่อนจะหันมาตอบชายหนุ่มที่ยืนรออยู่
“ตกลงฉันจะเลี้ยงมื้อค่ำคุณเป็นการตอบแทน แต่ฉันอาจจะกลับถึงบ้านช้าหน่อยนะคะ พอดีมีงานต้องเคลียร์ ถ้าคุณสะดวกก็เชิญที่บ้านเย็นนี้ได้เลย” เธอรีบบอกเขาและกำลังจะเดินไปขึ้นรถ แต่เด็กหนุ่มก็เดินตามมาคุยอีก
“กลับเย็นแบบนี้ คุณไม่ห่วงลูกสาวบ้างเหรอครับ" ชายหนุ่มเดินตามมาติด ๆ แล้วเอ่ยทักขึ้น
“ไม่หรอกค่ะ พอดีฉันให้เจ้าเอยอยู่เรียนพิเศษต่อ”
“คุณทำงานที่ไหนเหรอครับ”
“ถามทำไมคะ”
“ผมก็แค่อยากรู้ครับ”
“ฉันเป็นผู้จัดการธนาคารค่ะ”
“เอ่อ.. เดี๋ยวก่อนครับ ..ผมขอเบอร์ติดต่อคุณได้มั้ยครับ” เด็กหนุ่มรีบบอกก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขึ้นรถ
“บ้านเราอยู่ติดกัน คงไม่จำเป็นหรอกมั้งคะ” หล่อนหันมายิ้มแล้วตอบเด็กหนุ่ม ขณะที่เปิดประตูรถค้างไว้
“ทำไมล่ะครับ...หรือว่ากลัวแฟนคุณหึง” หญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งในรถโดยไม่สนใจคำถาม แต่ก็ยังอุตสาห์ใจดีเปิดกระจกมาบอกเขาก่อนไป
“ฉันต้องไปทำงานแล้ว...เอาไว้เจอกันเย็นนี้นะคะ”
- Writer
