สัญญาต้องเป็นสัญญา
406 Words
ตอนที่ 1
“เจ้าเอย วันนี้หนูจะกินไอติมก่อนเข้าเรียนเลยเหรอคะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้น ระหว่างขับรถไปส่งลูกสาวที่โรงเรียน
“ค่ะคุณแม่...เจ้าเอยอยากกินมาหลายวันแล้ว” เด็กน้อยเงยหน้ามองผู้เป็นมารดาของเธอก่อนจะทำตาปริบ ๆ เรียกความสงสาร เพราะกลัวคุณแม่ไม่อนุญาต เนื่องจากเจ้าเอยเพิ่งหายป่วย
“แต่ร้านนี้คิวเยอะไม่ใช่เหรอลูก...เอาไว้ตอนเย็นดีกว่ามั้ยเดี๋ยวหนูไปเข้าเรียนสายแล้วถูกคุณครูทำโทษ..แม่ไม่รู้ด้วยน้า!” ผู้เป็นมารดาบอกลูกสาวตัวน้อย เพราะกลัวตนเองไปทำงานสายหากจะต้องต่อแถวเพื่อซื้อไอติม และวันนี้เธอก็มีประชุมแต่เช้าเสียด้วย
“ไม่ต้องห่วงค่ะ..คุณแม่ หนูมีผู้ช่วย” คุณแม่ของสาวน้อยหันมายิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร คิดว่าลูกสาวตัวน้อยคงหมายถึง มีเพื่อนช่วยกินละมั้ง!
เด็กหนุ่มที่ต่อแถวซื้อไอติมออกมาเสร็จ ก็รีบยื่นให้สาวน้อยที่กำลังเดินมาที่หน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง พร้อมคุณแม่ของเธอ
“ไอติมครับ...เจ้าเอย” ชายหนุ่มก้มลงแล้วยื่นไอติมแท่งโตให้สาวน้อย
“เย้!!!!...ขอบคุณค่ะ..พี่ฉลาม” สาวน้อยดีใจที่ได้กินไอติมโดยไม่ต้องเข้าแถวรอ และนั่นก็คือสิ่งที่เจ้าเอยบอกคุณแม่เมื่อสักครู่ว่า มีตัวช่วย
“เจ้าเอยไม่ได้นะลูก..อันนี้ของพี่เค้า!” ร่างระหงผิวขาวกระจ่างยามต้องแสงอ่อน ๆ ของแดดยามเช้า เธอแต่งหน้าบาง ๆ ไม่เข้มมาก แต่ริมฝีปากอวบอิ่มก็แดงเฉิดฉายไม่น้อย ผู้เป็นแม่สวมเสื้อผ้าชุดทำงานตัวในสีขาวตัวนอกเป็นเสื้อสูทกระโปรงสั้นเหนือเขาขึ้นมาเล็กน้อย เธอรีบดึงไอติมออกจากมือลูกสาว แล้วยื่นให้ชายหนุ่ม จนสาวน้อยมองด้วยตาละห้อย ก่อนที่หนุ่มนักศึกษาจะรีบยื่นไอติมคืนให้เด็กน้อยอีกครั้ง แล้วหันมาพูดกับเธอ
“ไม่เป็นไรครับ ผมตั้งใจซื้อให้ เห็นเจ้าเอยเค้าอยากกินมาหลายวันแล้ว และวันนี้ผมก็สัญญาว่าจะไปต่อคิวซื้อให้ อร่อยมั้ยครับ...น้องเจ้าเอย” เขาตอบหญิงสาวผู้เป็นแม่แล้วนั่งลงไปคุยกับเด็กน้อยที่กำลังยืนทานไอติมด้วยความเอร็ดอร่อย
- Writer
