ตอนที่ 7 Heartless : จำไม่ได้งั้นหรอ ?!

2667 Words

“กูไปก่อนนะ ไว้เจอกันแล้วอย่าลืมทำตามที่กูบอก....” ร่างสูงลุกขึ้นโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งที่ออสตินพูด เขาหันไปมองหน้าเพื่อนเขาก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ ตามสไตล์ของเขา ออสตินมองหน้าเพื่อนด้วยความที่ไม่รู้จะพูดกับเพื่อนตัวดีของตัวเองยังไง “มึงนี่มันมึงจริงๆ ...” ออสตินพูดแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นตามมาส่งเฮล เฮลไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนรักแค่ไหวไหล่ตัวเองเล็กน้อยอย่างไม่สนใจคำด่าของเพื่อน สำหรับเขาตั้งแต่เขาเกิดมามันไม่มีคำว่าไม่ได้ในหัวเขาเลย เพราะอะไรที่เขาอยากได้มันต้องได้มาอยู่ในมือเขา! ร่างสูงเดินออกมาตามทางเดินเรื่อยๆ แต่แล้วนัยน์ตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างบางที่มีทีท่าว่าจะมีปัญหากับแขกที่โต๊ะโซน VIP “ปล่อยค่ะ!” ริชาพูดเสียงแข็งพร้อมกับบิดข้อมือตัวเองออกจากแขกผู้ชายตรงหน้าที่เขาพยายามจะลวนลามเธอหลายต่อหลายครั้ง เธอใช้ความอดทนอย่างมากที่จะไม่ทำอะไรที่เสียมารยาทออกไป แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังแสดงออกกับเธอ ทำให้เธอรู้สึกว่าการรักษามารยาทก็ใช้ไม่ได้กับคำพวกนี้ “บอกให้ปล่อยไงคะ!!!” “ปล่อยริชานะ!!” ร่างบางยังคงดิ้นรนเธอยิ่งรู้สึกหวาดกลัวเมื่อผู้ชายคนนั้นยกตัวเธอไปนั่งที่ตักของเขา ริชาขยับตัวดิ้นรนจนหลุดออกมาจากตักเขาได้ “อะไรกัน! จับนิดจับหน่อยเองมันงานของหนูไม่ใช่หรอไง...” ชายสูงวัยที่แต่งตัวค่อยข้างมีฐานะพูดพร้อมกับใช้สายตาแทะโลมไปที่ริชาไม่หยุดแต่การแต่งตัวดีไม่ได้แปลว่าสันดานของเขามันจะดีตามเสื้อผ้าที่ใส่ “ผิดค่ะ!! งานของฉันไม่ได้มายืนให้คุณลวนลามแบบนี้!” “ทำเป็นเล่นตัว ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่อะถึงเลิกเล่นตัวแบบนี้?” ผู้ชายตรงหน้าพูดพร้อมกับใช้สายตาไล่ไปทั่วเรือนร่างของริชายิ่งตรงช่วงหน้าอกชายแก่ยิ่งมองไม่หยุด ริชารับรู้ได้ถึงสายตานั้นก่อนที่เธอจะรีบใช้มือบังหน้าอกตัวเอง เธอรู้สึกขยะแขยงสายตาของผู้ชายตรงหน้าจนอยากจะอ้วกออกมา... “จ่ายเป็นล้านฉันก็ไม่เอา! เก็บเงินของคุณเอาไว้จ้างผู้หญิงมางานศพตัวเองเถอะ!!” “อ้าวอินี่ ทำเป็นปากดี! ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะมาทำงานแบบนี้วะ!!” “แล้วผู้ชายดีๆ ที่ไหนเขามาทำตัวทุเรศแบบนี้กับเด็กรุ่นลูกอะ!!” ร่างบางตอกหน้ากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน “มึงทำเป็นเล่นตัว จริงๆ มึงจะขายตัวให้แต่เด็กหนุ่มๆ แบบนั้นสินะ!!” “ไอ้ทุเรศ! ถ้าพูดอะไรดีๆ ไม่ได้ก็เก็บปากไว้ใส่ฟันปลอมเถอะลุง!!!” ร่างบางพูดอย่างเหลืออดก่อนจะสะบัดมือออกอย่างรังเกียจ “อ้าวอินี่!!” เพี๊ยะ!!! หน้าริชาหันไปตามแรงตบของผู้ชายตรงหน้าก่อนที่เธอจะรู้สึกเจ็บที่มุมปากด้านซ้ายของเธอพร้อมๆ กับกลิ่นคาวเลือดที่มันลอยคลุ้งอยู่ในปาก...นัยน์ตากลมเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เธอทั้งเจ็บทั้งโกรธที่โดนคนเลวๆ ทำกับเธอแบบนี้... “มองหน้ากูทำไม! หรือมึงอยากโดนอีก!” ผู้ชายตรงหน้าง้างมือขึ้นอีกครั้งและทำท่าว่าจะตบเข้าไปที่ใบหน้าของริชาอีกรอบ หมับ!! แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อร่างสูงของใครอีกคนเดินเข้ามากระชากแขนของตาแก่เอาไว้อย่างแรง “มึงทำเหี้ยไร?!!!” เฮลตวาดใส่ผู้ชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงดุดันและน่าเกรงขาม แววตาของเขามันเต็มไปด้วยความโกรธ มือหนาของเฮลก็บีบไปที่ข้อมือของผู้ชายคนนั้นจนกระดูกของมันแทบหักออกมา... “แล้วมือเสือกเหี้ยไร ปล่อยกู!!” “กูถามว่ามึงทำเหี้ยไร?! มึงตบผู้หญิงทำไม!!” “ก็อินี่มันปากดี มึงจะทำไม มึงเป็นผัวมันหรอไง!” เป็นร่างบางที่นิ่งอึ้งกับคำพูดผู้ชายตรงหน้า เฮลยังคงมองหน้าผู้ชายคนนั้นด้วยแววตาที่แทบจะลุกเป็นไฟและดูเหมือนมือของเขาจะบีบข้อมือผู้ชายตรงหน้าแรงขึ้นไปอีก! “โอ๊ยยย ไอ้เหี้ย ปล่อยข้อมือกู!! กูเจ็บ!!” “แค่นี้มึงเจ็บ? จริงๆกูสามารถหักข้อมึงให้หักภายในไม่กี่วินาทีด้วยซ้ำ!!!!” “พี่เฮล พี่เฮลปล่อยเขาไปเถอะ พอแล้ว...” ร่างบางพูดพร้อมกับจับแขนของร่างสูงเอาไว้แน่น เฮลปรายตาไปมองร่างบางด้วยแววตาเอาเรื่องเช่นกันเพราะเวลาเขาโมโหอะไรก็หยุดเขาไม่อยู่ ออสตินที่เดินตามหลังมาติดๆ รีบเข้าไปจับบ่าของเฮลเอาไว้แน่นพร้อมกับพูด “ไอ้เฮลปล่อย เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง...” ร่างบางหันไปมองหน้าออสตินกับเฮลอึ้งๆ พลางคิดไปว่าพวกเขารู้จักกันอย่างนั้นหรอ “มึงจะจัดการกับไอ้เหี้ยนี่ยังไง!?!” เฮลถามเสียงเหี้ยมในขณะที่สายตาเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของชายสูงวัยด้วยแววตาที่ยังคงเต็มไปด้วยไฟโทสะ “กูจัดการเองไอ้เฮล” “มึงเชื่อกู กูจัดการเอง” ออสตินพูดย้ำอีกครั้งพร้อมกับมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยแววตาจริงจัง เขาพยายามส่งสายตาให้เพื่อนของตัวเองใจเย็นๆ เขาไม่อยากให้เฮลต้องทำอะไรที่มันรุนแรงเกินความจำเป็น เฮลปล่อยข้อมือของผู้ชายตรงหน้าให้เป็นอิสระก่อนที่เขาจะตวัดสายตามามองร่างบางข้างกายพร้อมกับกระชากแขนเธอเอาไว้แน่น! “โอ๊ยย! พี่เฮลริชาเจ็บ!” “ไปกับฉัน!!” ร่างสูงไม่ได้สนใจเสียงร้องเจ็บของริชาสักนิด เขากระชากแขนร่างบางให้เดินตามเขาออกมาจากคลับทันที และพอมาถึงที่รถคันหรูร่างสูงก็จัดการเหวี่ยงร่างบางให้หลังไปชิดกับประตูรถหรูของตัวเองทันที... ปึก! “อ๊ะ!” ร่างบางร้องออกมาด้วยความจุกที่หลังของตัวเองเพราะหลังเธอกระแทกเข้ากับประตูรถของเฮลอย่างแรง เธอรู้สึกเจ็บจนน้ำตาซึมออกมาเลยจริงๆ นี่มันคือวันบ้าวันบออะไรของเธอ ทำไมเธอถึงต้องมาเจ็บตัวซ้ำๆแบบนี้ด้วย... “พี่เป็นบ้าอะไรอ่ะ! ทำไมต้องมาทำอะไรแรงๆแบบนี้กับริชาด้วย!” “แล้วเธอโง่หรือไงถึงไปยืนนิ่งให้ไอ้เหี้ยนั่นมันตบ!!” เฮลตวาดใส่หน้าร่างบางด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาอยากจะขยี้ร่างบางตรงหน้าให้แหลกจริงๆ เขาอุสาเข้าไปช่วยเธอแท้ๆ แต่เธอกับไม่คิดจะสำนึกในบุญคุณเขาเลยแถมยังมามองเขาด้วยแววตาดื้อรั้นแบบนี้อีก!! “แล้วจะให้ริชาตบเขากลับหรอ?!” ร่างบางถามกลับอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาตะคอกตวาดใส่เธอแบบนี้ด้วย “เธอนี่มัน!!...” เฮลพูดพร้อมกับขบกรามตัวเองแน่น “ริชาจะไปรู้ไหมว่าจะโดนตบแบบนี้อะ! ถ้าริชารู้แต่แรกริชาก็หลบได้แล้วสิ!” “แล้วพี่เป็นอะรไของพี่มาตะคอกตวาดใส่ริชาแบบนี้ทำไมอะ!” “เราไม่ได้สนิทกันไม่ได้รู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำพี่ไม่ควรมาตวาดใส่ริชาแบบนี้!!” “ไม่ได้สนิท ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนงั้นหรอ?!” เฮลทวนคำพูดของริชาด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่านไม่น้อย นัยน์ตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้าสวยของริชาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดุดันอีกครั้ง ร่างบางเริ่มรู้สึกหวาดกลัวอยู่ภายในใจเมื่อเจอสายตาแบบนี้จากร่างสูงเข้าไป แต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสืออยู่ดี " ใช่ค่ะ เราไม่เคยเจอ ไม่เคยสนิทกันมาก่อน!! " " เนื้อแนบเนื้อกันก็ไม่สนิทใช่มั้ย!! " เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามออกไปพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาประชิดร่างบางทันที ริชามองร่างสูงตรงหน้าด้วยแววตาตื่นก่อนจะใช้มือดันอกแกร่งเอาไว้ตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด “พะ พี่เฮลขยับออกไปนะ! ริชาจะเข้าไปเก็บของกลับบ้าน!” “พี่เฮลขยับออกไป!” ร่างบางพูดเสียงดังขึ้นก่อนจะพยายามดันอกเขาให้ออกไป แต่ให้ตายเธอดันเท่าไหร่ก็ดูเหมือนร่างสูงจะไปขยับเลย “พี่เฮล!” “เข้าไป!” เฮลตวาดใส่ร่างบางอีกครั้งก่อนจะกระชากแขนของร่างบางแล้วถึงเปิดประตูรถดันตัวเธอให้เข้าไปนั่งด้านในรถ “พี่เฮลจะพาริชาไปไหน!?!” “พี่เฮลปล่อย!!” ร่างบางพยายามดิ้นรนเอาตัวเองออกจากตัวรถแต่ทว่ามันกลับไม่ง่ายอย่างนั้นเพราะร่างสูงปิดประตูใส่หน้าเธอแล้วเขายังกดโหมดล็อกประตูแบบที่ไม่ให้คนด้านในเปิดประตูเองได้ จะเปิดได้ก็ต่อเมื่อคนด้านนอกเปิดให้ซึ่งมันคือระบบป้องกันที่ทำไว้ป้องกันเด็กเล็กที่จะเปิดประตูล่วงออกมาจากตัวรถ ร่างบางพยายามทุบกระจกเรียกร้องให้คนตัวสูงเปิดประตูให้เธอ แต่เฮลกับนิ่งพร้อมกับเดินไปขึ้นรถประจำที่นั่งคนขับก่อนจะรีบขับรถออกไปจากที่แห่งนี้ทันที! @Penthouse H รถหรูขับมาจอดที่หน้าเพนท์เฮ้าส์ในขณะที่กลุ่มบอดีการ์ดก็รีบเดินเรียงมายืนรอรับเจ้านายกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์...เฮลเปิดประตูก้าวขาลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกบานพร้อมกับรั้งแขนเรียวของร่างบางให้ลงมาจากรถ “พะ พี่เฮลพาริชามาที่นี่ทำไม?!” “ริชาจะกลับบ้าน!” “เงียบ!!” “ไม่เงียบ!! ริชาจะกลับบ้านพี่ปล่อยริชาเลยนะ!” ริชาพูดพร้อมกับพยายามสะบัดแขนตัวเองออกจากมือหนาแต่ยิ่งเธอพยายามดึงมือหนาออกแขนเธอก็ยิ่งถูกบีบแรงขึ้น... “มันเจ็บนะพี่เฮล!!” “จะไม่ปล่อยใช่มั้ย? ได้!” ร่างบางพูดพร้อมกับมองหน้าเฮลด้วยแววตามุ่งมั่นก่อนที่สุดท้ายเธอจะก้มหน้าลงไปใช้ปากงับเข้าที่มือของเขา “เธอ!!!” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมปล่อยมือจากแขนเรียว ริชามองหน้าเฮลอึ้งๆ ที่เขาดูไม่สะทกสะท้านกับรอยกัดของเธอเลยสักนิด “อยากเป็นหมามากใช่มั้ย?” “คืนนี้เธอได้เป็นหมาสมใจแน่!!” พูดจบร่างสูงก็จัดการอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่าตัวเองทันที ริชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะทุบไปที่หลังของเฮลหลายต่อหลายครั้งเพื่อให้เขาปล่อยเธอ! “พี่เฮล! ปล่อยลิชาลงนะ ปล่อยสิ!” ร่างบางทุบตีไปที่หลังของเฮลหลายต่อหลายทีแต่ดูท่าน้ำหนักจากฝ่ามือเล็กจะทำอะไรร่างสูงไม่ได้เลย “พี่คะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยหนูด้วย!” “คนนี้เขาลักพาตัวหนูมาค่ะ! ช่วยด้วยค่ะ!!” ร่างบางร้องโวยวายเพื่อหวังให้ชายชุดสูทสีดำช่วยเธอ แต่ทุกคนกับยืนนิ่งพร้อมกับหันหน้าออกไปอีกทาง นี่มันอะไรกัน! ไม่มีใครคิดช่วยเธอเลยงั้นหรอ?! “พี่คะช่วยหนูก่อน! หนูขอร้องละ!” “คุณเฮลครับ ผมว่า...” ไคอาที่เห็นท่าไม่ดีรีบเดินเข้ามาหานายหนุ่ม แต่เฮลกับปรายตาไปมองลูกน้องด้วยแววตาดุดันน่าเกรงขรามก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่ง “กูไม่ได้ขอความคิดเห็นจากมึง...” “ครับ...” ไคอาตอบรับพร้อมก้มหน้าลงทันที ริชามองตามไคอาตาละห้อย เหมือนว่าความหวังสุดท้ายของเธอจะไม่เหลือแล้ว และต่อให้เธอร้องโวยวายแค่ไหนก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเธอเลยสักคน... เฮลพาตัวเองขึ้นมายังชั้นบนสุดของเพนท์เฮ้าส์ก่อนที่เขาจะโยนตัวร่างบางลงไปที่โซฟาตัวยาวของห้องโถงรับแขก ตุบ!! “อ๊ะ! “ริชาร้องออกมาด้วยความจุกที่หลังเล็กน้อยก่อนจะรีบขยับตัวลุกขึ้นเพื่อหนีออกไปจากห้องนี้ แต่เฮลกับตามมาคร่อมตัวเธอเอาไว้ด้วยการเอาแขนทั้งสองข้างมากันเธอให้อยู่ในกรงขังของอ้อมแขน “พี่เฮลจะทำไร!?” ร่างบางถามออกไปพร้อมกับใช้มือดันอกแกร่งกำยำเอาไว้ เธอไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลยสักนิด และเธอก็ไม่ชอบสายตาแบบนี้ไม่ชอบสายตาดุดันน่ากลัวที่เขากำลังใช้มองเธอ “พี่เฮลปล่อยริชา!!” “จำห้องนี้ไม่ได้หรอไง?!!” “!!!!!!!” นัยน์ตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาของเฮลอึ้งๆ ร่างกายของเธอชาวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ริมฝีปากของสาวน้อยเริ่มแห้งผากไปด้วยความตกใจ คำว่าจำห้องนี้ไม่ได้หรอไง มันเหมือนเป็นระเบิดลูกใหญ่ที่ระเบิดออกมาใส่ตัวเธอ… หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามจนมันแทบจะทะลุกออกมาจากอก ริชาสบตาเฮลด้วยแววตาสั่นระริกและยิ่งมองเข้าไปในนัยน์ตาเรียบนิ่งนั้นมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกได้ถึงอะไรบ้างอย่างที่บอกออกมาจากดวงตาเขา… “ไม่คิดจะตอบคำถามฉันหน่อยหรอไง?!” “ริชาไม่เข้าใจว่าพี่กำลังพูดถึงอะไร! ปล่อยริชา!!” ร่างบางพูดพร้อมกับหลบสายตาคมที่กำลังมองเธอ กำปั้นเรียวพยายามดันอกแกร่งให้ออกไป แต่ทว่าขนาดตัวของเธอและเขามันต่างกันมากจนเธอไม่สามารถดันเขาออกไปได้อย่างที่คิด “จนถึงตอนนี้ยังจะแถต่อหน้าฉันอีกหรอไง?!!” “ริชาไม่ได้แถ ริชาไม่รู้ว่าพี่พูดถึงเรื่องอะไร ริชาจำไม่ได้และริชาไม่รู้!” ร่างบางพูดปัดออกไปอย่างร้อนรน ให้ตายเธออยากหนีออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้! “จำไม่ได้? จำไม่ได้งั้นหรอ!!” “พะ พี่เฮล…” ร่างบางตัวสั่นไปด้วยความกลัวที่โดนร่างสูงตรงหน้าตวาดใส่ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรเท่าวันนี้มาก่อน…. “พี่เฮล! ออกไปนะ! ปล่อยริชา!! …” “หรือต้องให้ฉันทวนความจำผู้หญิงที่เสนอตัวให้ฉันเอาแบบเธอดี?!!” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมานิ่งๆ จนทำให้กายสาวขนลุกซู่มือหนาเอื้อมขึ้นมาบีบคางของหญิงสาวเอาไว้แน่น ริชาจับมือหนาของเฮลเอาไว้แน่นด้วยความเจ็บเพราะมือของเขามันเหมือนคีบหนีบดีๆ นี่เอง “พะ พี่พูดอะไรริชาไม่เข้าใจ!!” “ฮึ!” ร่างสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะมองไปที่ใบหน้าหวานที่กำลังมองเขาด้วยแววตาตื่นกลัว “ไม่เข้าใจงั้นหรอ?” ร่างบางมองหน้าร่างสูงที่จู่ๆ เขาก็เหยียดยิ้มที่มุมปากให้เธอก่อนที่เขาจะกระชากแขนเธอให้เดินตามเขาขึ้นมาบนห้อง และการขัดขืนของริชาไม่ได้มีผลอะไรต่อเฮลเลยสักนิด! ตุบ!! ตัวร่างบางถูกเหวี่ยงให้ลงไปนอนที่เตียงอย่างแรง...ริชาน้ำตาคลอไปด้วยความเจ็บที่ตัวเองโดนฉุดกระชากไปมาไม่หยุด ปึก!! ร่างบางรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่ถูปาลงมาบนเตียง นัยน์ตากลมเลื่อนสายตาไปมองก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจอีกครั้ง… “กระเป๋าตังค์ใบนี้มันตกอยู่ในห้องฉันหลังจากที่ฉันลากผู้หญิงคนนึงมาขึ้นเตียง!!” “บอกหน่อยริชาว่ากระเป๋าตังค์ของเธอมันมาตกอยู่ในห้องฉันได้ไง!!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more