“บอกหน่อยริชาว่ากระเป๋าตังค์ของเธอมันมาตกอยู่ในห้องฉันได้ไง!!!” ร่างบางสะดุ้งตัวด้วยความตกใจที่โดนร่างสูงตวาดใส่อีกครั้ง มือเรียวเริ่มเย็นเฉียบลำคอระหงเริ่มแห้งผากนัยน์ตากลมก็ยังคงจับจ้องไปที่กระเป๋าตังค์ของเธอที่คิดว่ามันอาจจะไปตกหล่นอยู่ที่ไหนแต่เธอไม่คิดว่ามันจะมาตกอยู่ที่ห้องนี้...
“ตอบ!!”
“คะ คือ ริชา....” ร่างบางอึกอักเธอหลบสายตาคมที่จับจ้องมาที่ใบหน้าของเธออย่างไม่ยอมละสายตาไปไหน
“จะบอกว่าไม่ใช่เธองั้นหรอไง?!” เฮลยังคงตะคอกใส่ร่างบางด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลในความปากแข็งของริชา
ริชากัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่นพร้อมกับเมินหน้าไปทางอื่น เธอบีบมือตัวเองเอาไว้แน่นเพราะเธอไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรมาบอกร่างสูงตรงหน้า
และสิ่งที่ทำให้ร่างบางมั่นใจมากที่สุดในชีวิตคือ เฮลรู้มาตลอดว่าผู้หญิงในคืนนั้นมันคือเธอ
“ริชาจะกลับบ้าน!” เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบาเธอคว้ากระเป๋าตังค์ของตัวเองข
