เช้าวันต่อมา...
ควันบุหรี่ลอยฟุ้งออกไปยังนอกระเบียงห้องนอนหรู…ในขณะที่เฮลก็ยังคงสูบมวนบุหรี่นั้นเข้าปอดราวกับเขาเสพติดกลิ่นของมันเป็นชีวิตจิตใจ แผ่นหลังกว้างพิงไปที่บานประตูระเบียงห้องนอนในท่าทีผ่อนคลาย...ร่างกายกำยำของเขานั้นสวมใส่แค่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำสนิท มือหนาทิ้งมวนบุหรี่ที่สูบจนใกล้หมดลงที่โถแก้วก่อนที่นัยน์ตาคมจะเลื่อนกลับไปมองร่างบางที่ยังคงนอนหลับสนิทและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ
ถ้าตื่นเร็วก็คงแปลกไม่น้อยเพราะกว่าเขาจะปล่อยให้ร่างบางได้หยุดพักก็เกือบรุ่งเช้า...
ครืดด ครืดด
เสียงโทรศัพท์ราคาแพงของเขาสั่นดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เฮลเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดรับสายเพื่อนสนิทของเขาอีกคนที่ค่อนข้างเก็บเนื้อเก็บตัวน้อยคนนักที่จะได้เจอตัวเขาง่ายๆ ...
“มึงยังไม่ตายหรอ...”
(รอมึงตายก่อนกูค่อยตาย...) มิลตัน หนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลี เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับพวก
