เข้าสู่วันที่สามเห็นจะได้ มุขธิดาต้องยืนเก้ออยู่หน้าบ้านของตนเอง สายตาสดใสมองผ่านลอดซี่รั้วออกสู่ถนน ยังไม่เห็นมอเตอร์ไซค์เจ้าประจำขับมาจอดสักที ทำให้เสียงเอะอะโวยวายพลอยหายตามไปด้วยอีกต่างหาก มันเลยทำให้ชีวิตของเธอ เหมือนขาดหายอะไรสักอย่าง
เอ...สองคนนั้นหายหน้าไปไหนกันน่า ทำไมไม่เห็นมาเก็บดอกเลยสามวันนี้
ภายในใจนั้นไม่ได้รู้สึกยินดีกับการไม่ต้องเสียเงิน เมื่อสำนึกในด้านดีตามสายอาชีพงาน ทำให้มุขธิดาแอบกังวลใจเรื่องอุบัติเหตุเสียมากกว่า หญิงสาวเดินหน้ามุ่ยเข้ามานั่งรอยังโต๊ะม้าหินอ่อน คอยชะเง้อคอยื่นยาวออกเป็นระยะ กะจะโทรสอบถามให้ได้ความกระจ่าง เธอก็ไม่กล้า กลัวเสี่ยอนุชัยเจ้านายของเพื่อนซี้สองคนนั้นเป็นผู้รับสาย เธอไม่อยากสนทนากับผู้ชายแบบนั้น กลัวเขาจะเข้าใจเตลิด หลงคิดว่าเธอเปลี่ยนใจ ยอมเป็นภรรยาลับซึ่งควบตำแหน่งพี่เลี้ยงของลูกชาย
ปราโมชเดินออกมาหน้าบ้านเหลือบเห็นน้องสาวนั่งหน้ามุ่ย
