“ทำไม? เวลาอยู่ต่อหน้าผัวตัวเอง มันทำให้กลืนข้าวไม่ลงคอหรือไง ไม่เหมือนเวลาอยู่กับชู้สองต่อสองสินะ เห็นทำหน้าระรื่นระริกระรี่ แทบจะป้อนข้าวกันด้วยปากอยู่แล้วมั้งนั่น”
คนพาลกำลังยืนกอดอกพิงหน้าประตูทางเข้าห้องน้ำ มุขธิดาชะงักเท้า ปรายหางตามองใบหน้าคมคายของชายหนุ่มเพียงเล็กน้อย แล้วคิดจะเดินต่อ หมายให้ตนเองเร่งฝีเท้าเพื่อเดินให้ถึงโต๊ะอาหารให้ไวที่สุด เธอเบื่อจะฟังน้ำคำร้ายกาจจากผู้ชายจิตบกพร่องอย่างนายอานนท์เต็มทน ขนาดเธอขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เขายังตามออกมาราวีเธออยู่ได้ นี่เขาไม่คิดเบื่อบ้างหรือไง ถึงได้คอยตามไล่จิกไล่กัดเธอไม่เคยห่าง ทั้งที่เขากับเธอสมควรจะยุติความสัมพันธ์ใดๆต่อกันไปตั้งแต่วันนั้น ตามข้อตกลงที่เขายินยอมถ้าเธอรับเงินก้อนนั้นเอาไว้
มุขธิดาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น หมายใจจะเดินให้ถึงห้องอาหารให้เร็ว ทว่าความตั้งใจนั้น กลับต้องสะดุด เมื่อข้อมือเล็กของเธอถูกคนไวกว่าฉุดรั้งเอาไว้ ก
