แรงรัดจากทางด้านหลัง อีกทั้งกลิ่นกายของบุรุษเพศน่าสะอิดสะเอียน ทำให้มุขธิดาเบ้หน้า รีบดันร่างของตนเองออกห่างกายชายพัลวัน เธอพยายามแกะข้อนิ้วมือใหญ่ออกจากข้อรอบเอวตัวเอง ทว่ามันไม่ต่างจากการเอาไม้ซีกไปงัดกับไม้ซุง โดนเขาบีบไว้จนแน่นขนัด รู้สึกร้าวระบมไปหมดทั้งลำแขน มันเหนียวหนึบยากต่อการแกะออกอย่างใจคิด แรงเธอมีแค่นี้ จะอาจหาญสู้อะไรกับแรงผู้ชายตัวโตกว่าได้ ตอนนี้มีหนทางเดียวที่อาจทำให้เธอรอดพ้นจากความอัปยศอดสู่ นั่นคือ รีบตั้งสติตนเองให้มั่น ละทิ้งความกลัว แล้วใช้สติปัญญาคิดหาทางแก้ไข เพราะอย่างไรก็ตาม เธอจะไม่มีวันยอมตกเป็นเบี้ยล่างให้ผู้ชายบ้านนี้คิดรังแก ย่ำยีกันได้ง่ายๆ แค่เธอตกเป็นของนายอานนท์ ผู้ชายจิตไม่ปกติ แค่หนเดียวมันก็ทำให้ชีวิตเธอนั้นแทบไม่เหลือค่าอะไรให้ภูมิใจ ถ้าวันนี้เธอต้องตกเป็นของผู้ชายคนน้องอีกคน เธอคงไม่อาจทนใช้ชีวิตได้อีกต่ออีกไป เธอขอตายเสียยังดีกว่า
“กลิ่นตัวน้องหอ
