มุขธิดาพาร่างกายบอบช้ำเดินโซเซมาจนถึงหน้าบ้าน พอเดินมาถึงประตูรั้ว มองซ้ายขวาอีกทียังไม่เห็นใครเดินตามมา หญิงสาวจึงพ่นลมหายใจออกมายืดยาว เธอกลัวแทบแย่ กลัวว่าจะถูกลูกน้องของเขาจับได้ ก็เธอแอบย่องออกมาตอนที่ได้ยินเสียงลมหายใจของอสูรร้ายเข้าออกสม่ำเสมอ เขาหลับสนิทหลังจากรังแกเธอจนเต็มอิ่ม ตอนแรกตัวเธอเองก็แทบลุกขึ้นไม่ขึ้น กลั้นใจแทบแย่ตอนขยับลุกขึ้นนั่ง เพราะร่างกายเธอมันร้าวระบบไปหมด ยิ่งตรงนั้นของเธอ มันเจ็บจนเธอน้ำตาไหล
แต่จะให้เธอทนฝืนนอนต่อ เธอก็หลับไม่ลง รู้สึกขยะแขยงผู้ชายไร้หัวใจอย่างนายอานนท์จนไม่อาจทนนอนอยู่ใกล้เขาได้อีกแม้แต่เศษเสี้ยวนาทีเดียว ถ้าเธอมีมีดอยู่ในมือ เธอจะแทงเขาให้ตาย ให้สมกับสิ่งที่เธอต้องสูญเสียไป...
ใบหน้าเรียวรูปไข่แหงนมองพระจันทร์ดูหมองเศร้าลง น้ำตาเธอเหือดแห้งไม่เหลือสักหยดเดียว เพราะไม่มีแรงจะร้องออกมาอีกแล้ว คงไม่ต่างอะไรกับหัวใจของเธอตอนนี้นัก หัวใ
