คงไม่ต้องบอกว่าเสียงที่พูดขึ้นนั้นเป็นเสียงใคร ก็เน้นน้ำเสียงแล้วส่งสายตามาที่ฉันขนาดนั้น แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่สนใจเพราะหมั่นไส้พี่เขา
"ไอ้นี่ คนเขาจะหวานมึงจะมาอ้วกอะไร กินๆ"
คุณวินพูดตัดบท จากนั้นเราทั้งโต๊ะก็นั่งทานอย่างเงียบๆ จะว่าเงียบก็ไม่เชิงเพราะยังมีเสียงสนทนากันอยู่เบาๆ ระหว่างฉันและพี่เดย์
"เจ้าถ้วยฟู อยู่คนเดียวป่านนี้คงเหงาแย่"
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เพราะว่าอิ้งเทอาหารไว้เผื่อ แต่ที่น่าจะต้องห่วงคงเป็นห้องมากกว่า ป่านนี้คงเลอะไปหมดแล้ว"
ฉันพูดแล้วก็ขำเบาๆ ส่วนพี่เดย์ก็ไม่ต่าง เมื่อนึกถึงสภาพของห้องที่คงจะรกพร้อมมีอึของน้องเพราะแมวตัวน้อยคงยังไม่รู้จักที่ของตัวเอง แต่จังหวะที่ฉันกับพี่เดย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันอยู่นั้น
"มารยาท รู้จักหรือเปล่า ไอ้เดย์ แดกข้าวอยู่ก็ชวนกันคุย"
ฉันชะงักพร้อมรอยยิ้มก็พลันหายไปด้วย ไม่นึกว่าพี่ไทก้า จะปากหมาแบบนี้ ปกติก็หมาอยู่หรอกไม่ใช่ว่าฉันไม่รู
