สุดท้ายก็พ่ายรัก

ไม่ได้อกหัก

talk วาดดาว

ฉันนั่งเหม่ออยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่นัดเพื่อนออกมานั่งทานมื้อเที่ยง เพื่อนที่ว่าคงไม่ใช่ใครอื่น ภัทรา ท่านประธานคนปัจจุบัน

"มานานยังวะ"

เสียงหวานที่ลอยมา ทำให้ฉันต้องหันไปมองแล้วยิ้มให้

"กูพึ่งมาถึงไม่นาน"

"กว่าจะเคลียร์เอกสารได้ นี้กูรีบสุดๆแล้วนะ"

ทันที ที่เพื่อนของฉันมาถึงมันก็ถามพร้อมหย่อนก้นลงนั่ง พร้อมกระเป๋าแบลนด์เนมก็วางไว้บนโต๊ะ

"ว่าแต่ มึงนึกยังไงถึงเรียกออกมาทานข้าวได้"

"ก็แค่เซ็งๆ คิดถึงมึงเท่านั้น ตั้งแต่เป็น ceo ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่" ฉันพูดออกไปแบบนั้น แล้วก็ยิ้มหวานให้เพื่อน พร้อมยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มดับกระหาย ส่วนภัทร มันก็แค่ยิ้มแล้วก็พยักหน้า

เราสองคนสั่งอาหารมาทานไม่กี่อย่าง พูดคุยกันไปเรื่อย มีทั้งเรื่องที่ไม่มีสาระ และเรื่องที่มีสาระ แต่มาสะดุดกับคำถามของเพื่อนอีกครั้ง

"เอ่อ พักนี้ไปผับบ้างหรือเปล่า กูกับคุณวินไม่มีเวลาเข้าไปเลย งานล้นมือนะสิ"

ฉันสะอึกไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะพูดหรือตอบแบบไหน ตั้งแต่เรื่องคืนนั้น สองวันผ่านมาแล้วที่ฉันไม่ได้เข้าไป แต่เชื่อไหม พี่ไทก้า ไม่เคยทักมาหาฉันเหมือนเมื่อก่อนด้วยซ้ำ

"เอ่อ กูยุ่งเลยไม่ได้ไปช่วงนี้ทำงานค่ำทุกวัน อีกทั้งเจนก็ไม่ว่างด้วย"

"งั้นเย็นนี้ไปกันไหม เดี๋ยวกูบอกผัวกู" ภัทรถามขึ้น แต่ฉํนตอบยาก ไม่ได้ตอบตกลงอะไร จากนั้นเพื่อนของฉันก็ก้มหน้าทานต่อ เราทั้งคู่นั่งทานอยู่สักพัก เนื่องจากฉันเป็นแค่พนักงานกินเงินเดือนของบริษัท เลยจำใจต้องแยกกัน ณ ร้านอาหาร ภัทราก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนฉันก็เช่นกัน

หลังจากที่กลับมาถึงบริษัทก็เร่งทำงานของตัวเองตามที่หัวหน้าบัญชามอบหมาย พนักงานการตลาดอย่างฉัน เงินเดินตอนนี้อยู่ที่สามหมื่นบวก พอได้กินได้ใช้ อีกทั้งที่บ้านก็มีอาชีพค้าขายพ่อแม่เลยไม่ขัดสนอะไร

"อิ้ง...."

ฉันนั่งอยู่หน้าจอต้องละสายตาออกมามองต้นเสียงที่ขานเรียก เขาคนนั้นคือเพื่อนร่วมแผนกของฉันเอง

"ดิน มีอะไร" ฉันหันไปถามเขา ดินแดนเป็นเพื่อนที่ทำงานมาพร้อมๆกับฉันและภัทร ในช่วงนั้น

"เอกสารที่เราเอาให้ อิ้ง ทำเสร็จหรือยัง เราจะได้ช่วยดู"

"เอ่อ...เราลืมไปเลยวะ เดี๋ยวๆทำให้ รอก่อนได้ไหม"

"ได้สิ"

ฉันคงเบลอไปหมดจนลืมงานที่เพื่อนเอามาให้ ในสมองมันคิดแต่เรื่องของคืนนั้น คิดแต่คำที่เขาบอก ไม่อยากให้ใครรู้

บางที่ฉันก็แอบคิดน้อยใจ เพราะฉันไม่สวยหรือเปล่า ทำไมพี่เขาถึงปฏิเสธขนาดนั้น ฉันยอมให้เขาเพราะคิดว่าการมอบร่างกายให้กับคนที่เรารัก มันคงไม่แปลก แต่สำหรับเขา เขาไม่เคยรักฉันอย่างนั้นเหรอ แล้ว..ที่ผ่านมาที่ทักมาพูดคุยบ่อยๆคืออะไร เมื่อก่อนเขาอยากกินกาแฟ พักเที่ยงฉันก็ซื้อไปให้ ขนาดพี่เดย์ที่ทุกคนคิดว่าฉันสนิทกับเขา ฉันยังไม่เคยอาสาทำอะไรให้ แต่กับพี่ไทก้า แค่เอ่ยปากฉันก็พร้อมทำ

ฉันนั่งเคลียร์งานให้เพื่อน ไม่นานดินก็เดินมาที่โต๊ะ แล้วจัดการลากเก้าอี้มานั่งข้างๆฉัน แล้วเสียงทุ้มนั้นก็พูดอย่างอ่อนโยน

"ปกติ อิ้ง เป็นคนทำงานเร็วนิ ไม่เคยลืม สองวันมานี้เราเห็นอิ้ง นั่งเหม่อตลอด มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

ฉันชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นก็หันไปดูคนที่กำลังพูด ใบหน้าที่ดูดีของดิน มันทำให้ฉันต้องยิ้มออกมา

"เปล่าหรอก แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย ต้องขอโทษดินด้วยแล้วกันที่ทำให้รอ"

"ไม่เป็นไร หากมีอะไร อิ้ง บอกเราได้นะ"

"จ๊ะ"

ฉันยิ้มตอบไป พร้อมรอยยิ้มของดินที่ส่งมาเหมือนกัน ไม่นานนักก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงแจ้งเตือนในมือถือของฉันดังขึ้น

ฉันเอื้อมมือไปหยิบ สายตาก็จดจ้อง เห็นคนที่ส่งมาคือพี่เดย์ก็รีบเปิดเข้าไปอ่าน

ข้อความ

เดย์ อิ้ง ไม่มาร้านสองวันแล้ว วันนี้มาไหม

ข้อความของพี่เดย์ทำให้ฉันยิ้มขึ้นบ้าง แต่ก็ยังไม่ตอบเพราะดินยังคงนั่งอยู่

"งั้นเราไปรอที่โต๊ะนะ หากมีอะไร อิ้งเรียกเราแล้วกัน"

"ได้จ้ะ"

ดิน เดินกลับไปพร้อมรอยยิ้มที่ส่งให้ฉัน จากนั้นฉันถึงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วพิมพ์กลับไปบอกพี่เดย์

ข้อความ

อิ้ง :วันนี้ภัทรพึ่งชวนอิ้ง แต่ไม่รู้อิ้งจะทำงานเสร็จหรือเปล่า

เดย์: เหรอ งั้นดีเลยพี่ก็ไม่ได้เจอไอ้วินนานแล้ว อิ้งมาให้ได้นะ

ฉันแค่อ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับไป อันที่จริงฉันอายที่ต้องเจอหน้าพี่ไทก้ามากกว่า เพราะอะไรนะเหรอ ก็เขาเล่นไม่สนใจฉันเลย แล้วฉันยังจะหน้าด้านพบหน้าเขายังไง

ผับ

บรรยากาศก็คงอบอวลไปด้วยดนตรี และกลิ่นเหล้าของโต๊ะอื่นๆ การมาเที่ยวในยามค่ำคืนหากไม่มีเครื่องดื่มมึนเมามันก็คงหมดสนุกกันพอดี

"อิ้ง มึงสั่งอะไรหรือเปล่า เอาแต่นั่งเงียบ ถามจริง มึงโดนผู้ชายหักอกมาหรือเปล่า"

ภัทรถามฉันในขณะที่ฉันเอาแต่นั่งก้มหน้า แต่คำถามมันดันจี้จุดซะด้วย วาดดาวนะเหรอจะโดนผู้ชายหักอก ก็แค่เสียท่าเพราะความโง่เท่านั้น

"อกหักอะไร กูยังไม่มีแฟนสักหน่อย ถ้ามีก็เปิดตัวไปแล้วสิ"

"ใครจะไปรู้เผื่อมึงซุ่มเงียบ"

"มึงก็พูดไป"

ฉันและเพื่อนต่อประโยคกัน ไม่นานคนที่เดินเข้ามาในโซนวีไอพีก็เป็นสามีของเพื่อนรวมทั้งเจ้าของผับ ทั้งสองคน"

"ยอดขายดีนะเนี่ย ไม่คิดเลยว่ามึงสองคนจะบริหารจนโตได้ขนาดนี้"

"ก็ชวนมึงมาร่วมมึงไม่มานี่"

"อย่าให้กูมาเลย แค่นี้ก็ไม่มีเวลาแล้ว อีกอย่างกูก็ไม่มีเวลามาที่นี่บ่อยๆ เกรงใจมึงสองคน"

คุณวิน และพี่ๆทั้งสองพูดคุยกันพลางหย่อนก้นลงนั่ง ส่วนฉันเสหลบสายตาของใครบางคนอยู่

"อิ้ง วันนี้พี่มีอะไรให้อิ้งดูด้วยนะ" คนที่พูดคือพี่เดย์ ฉันเงยหน้ามองพี่เขาแล้วยิ้ม

"อะไรหรือคะ"

"อยู่ข้างนอก พึ่งได้มาเลยแหละ"

ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร ส่วนคนที่มองฉันแต่เขาไม่พูดจาก็คนที่ปฏิเสธความรับผิดชอบในคืนนั้น

"เดี๋ยวนี้มีลับลมคมใน หรือว่าจะขอเพื่อนภัทรเป็นแฟนคะ คุณเดย์"

"ก็...."

พี่เดย์เหมือนจะเขิน แล้วหันมามองหน้าฉัน ส่วนฉันนะเหรอ

"หุบปากเลย อีนี่" เป็นประโยคกระซิบที่ลอดไรฟันออกมาเท่านั้น

**อิ้ง ก็ทำใส่มันไปเลยสิ ชอบเดย์ไปเลย เกลียดคนปากกับใจไม่ตรง เสียเขาวันไหนจะรู้สึก