บัณฑิตหนุ่มเอวร้อนรัก

ตอนที่ไม่มีชื่อ

บทที่ 5 ข้าไม่ได้ยั่ว

เหมยลี่หลินรู้สึกร้าวระบมที่ตรงนั้นของนางถึงสองวันเต็ม แต่ทว่านางกลับรู้สึกดีไม่น้อย ในใจรู้สึกเหม่อลอยเผลอฝันถึงลำแท่งเอ็นร้อนของเซียวจื่อจ้านมิเสื่อมคลาย

นี่นางหลงเขาเช่นนั้นหรือ!

ไม่มีทาง!!!

เอาเถิด ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว นางจะเก็บเขาเอาไว้ใช้งานเรื่องอย่างว่าไปเรื่อยๆ นางไม่ได้ติดใจเขาสักหน่อย!

ด้านเซียวจื่อจ้านวันนี้เขาต้องมาทำการสอนเหล่านักเรียนที่สำนักศึกษาหลวงกั๋วจื่อเจี้ยนตั้งแต่เช้า และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกปวดหัวไม่หยุด นักเรียนเหล่านี้มันจะสงสัยสิ่งใดกันนักหนา หนังสือมีอ่านเหตุใดจึงไม่อ่านไปเล่า ถามอยู่ได้ ข้าไม่รู้โว้ยย!!!

แต่เพราะร่างเดิมค่อนข้างฉลาดเป็นกรด เขาจึงพอเอาตัวรอดไปได้บ้าง

"ท่านอาจารย์เซียวขอรับ"

"หืม?"

"ข้า เอ่อ ข้า?"

"มีอันใดเล่า เหตุใดจึงไม่พูด"

เหล่านักเรียนต่างหายใจไม่ทั่วท้องเสียแล้ว ใครๆ ต่างก็รู้ว่าอาจารย์เซียวดุเพียงใด เขาเข้มงวดกับเหล่านักเรียนเป็นอย่างมาก และไม่ชอบนักเรียนที่อ่อนปวกเปียกอีกด้วย

"ข้าอยากขอผ่อนผันค่าเล่าเรียนขอรับ มารดาของข้าป่วยหนักขอรับ ข้าต้องนำเงินไปรักษามารดาของข้าก่อน และข้าอยากจะขอกลับไปเยี่ยมมารดาที่บ้านท้ายสวนด้วยขอรับ"

นักเรียนผู้นั้นเอ่ยวาจาเสร็จสิ้นก็ก้มหน้างุดทันที แย่แล้ว! อาจารย์เซียวคงไล่เขาออกไปเป็นแน่ แต่ไหนแต่ไรอาจารย์เซียวมักจะบอกว่า ใครไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายก็ไสหัวไปเสีย!!!

เซียวจื่อจ้านขมวดคิ้วมุ่น แค่ขอผ่อนผันค่าเล่าเรียนมิใช่เรื่องใหญ่โตอันใด เหตุใดจึงต้องหวาดกลัวเขาถึงเพียงนี้ด้วย

"เจ้าจะลากี่วันเล่า?"

นักเรียนผู้นั้นรีบเงยหน้าขึ้นมามองเขาตาปริบๆ

"ท่านอาจารย์เซียวไม่ด่าข้าหรือขอรับ?"

"ด่าทำไมกัน แม่เจ้าป่วย มีตำลึงพอใช้จ่ายหรือไม่ อะนี่ข้าให้รับไปสิ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร?"

"ท่านอาจารย์จำข้าไม่ได้หรือขอรับ?"

"ถามก็ตอบ หากไม่อยากถูกข้าตบหัวทิ่ม!"

"ข้าชื่อหยางเฟยหยวนขอรับ"

"ก็แค่นั้น ตกลงเจ้าจะลากี่วัน"

"สามวันขอรับ เอ่อ ท่านอาจารย์ขอรับข้ามีเรื่องอยากจะถาม"

"ว่ามา"

"ท่านอาจารย์ถูกผีเข้าหรือขอรับ เหตุใดจึงใจดีผิดปกติเล่าขอรับ?"

เซียวจื่อจ้านเงยหน้าไปมองหยางเฟยหยวนด้วยความรำคาญ เด็กเวร! มันจะถามอะไรนักหนากัน!!!

"เจ้าอยากกลับจวนไปหามารดา หรืออยากนอนในคุกโทษฐานล่วงเกินท่านอาจารย์ เจ้าก็เลือกเอา"

"กลับจวนสิขอรับ!!! ท่านอาจารย์ช่างรูปงามและใจดียิ่งนักขอรับ"

"เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว"

เหล่านักเรียนต่างหัวเราะชอบใจออกมาทันที เพราะรู้สึกว่าเซียวจื่อจ้านดูจะใจดีและเป็นมิตรกับพวกเขามากกว่าแต่ก่อน จะเพราะเหตุใดก็ช่างมันเถิด อย่างน้อยก็ดีกว่าท่านอาจารย์คนเก่าที่เข้มงวดและก็หยิ่งยโสคนเดิมมิใช่หรือ

ทุกการกระทำของเซียวจื่อจ้านอยู่ในสายตาของฮ่องเต้เหมยเหยากวงทั้งหมด เขายกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ ดูท่าเหมยลี่หลินคงจะปราบพยศสามีผู้นี้จนอยู่หมัดเป็นแน่ เขาถึงไม่หยิ่งยโสโอหังและถือตนเช่นที่ผ่านมา

หลังจากเสร็จสิ้นงานทุกอย่างหมดแล้ว เซียวจื่อจ้านก็หอบเอกสารกลับไปที่ตำหนัก ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องนอน เขาก็พบกับเหมยลี่หลินที่กำลังยกสุราขึ้นดื่มอย่างสนุกสนาน

ซู้ดดดด แผล็บ!!!

นางยกสุราขึ้นดื่มจนหมดขวดแล้วจึงแลบลิ้นเลียจอกสุราจนสะอาดหมดจด ให้ตายเถิด!!! นางติดสุราเรื้อรังเสียแล้ว

"เหตุใดจึงกลับมาช้านักเล่า เจ้าไปสอนหนังสือถึงที่ใดมากัน!!!"

น้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะหันมามองเขา ใบหน้าสวยของนางขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย ช่างเย้ายวนชวนมองยิ่งนัก

"ข้าก็สอนปกติเช่นทุกวัน เจ้าจะถามไปทำไมกัน!"

"ข้าถามไม่ได้หรือ!!! มิใช่ว่าเจ้ามัวแต่ไปให้นางกำนัลที่ไหนรูดชักลำแท่งตนเองหรอกนะ"

"เจ้าจะบ้าหรือ มันไม่ได้อยู่บนใบหน้าข้านะที่จะยื่นไปให้ใครดูดเล่นตามใจชอบเมื่อใดก็ได้!!!"

"ใครจะไปรู้ เกิดเจ้า เอิ๊กกกกก!!!"

เหมยลี่หลินเรอใส่หน้าเซียวจื่อจ้านอย่างเต็มที่ กลิ่นสุราคละคลุ้งไปกับกลิ่นหมูตุ๋นซีอิ๊วทำให้เขาเวียนหัวจนตาเหล่

"ข้าเพียงแค่สอนหนังสือเท่านั้น"

"ก็ดี มานั่งดื่มเป็นเพื่อนข้าทีสิ"

"ข้ามิชอบดื่มเท่าใดนัก"

เซียวจื่อจ้านไม่ได้พูดเล่น แท้จริงเขาเองมิชอบดื่มสุราเท่าใดนัก แม้จะดื่มได้บ้างก็เถอะ

"ไม่ชอบก็ต้องดื่ม!!!"

เหมยลี่หลินลุกเดินโซซัดโซเซไปลงกลอนประตูให้แน่นหนา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะ นางไม่ลืมที่จะหยิบพิณตัวหนึ่งขึ้นมาบรรเลงบทเพลงไปด้วย

"ดื่มสิจื่อจ้าน"

เซียวจื่อจ้านไร้ทางปฏิเสธเขาจึงยกจอกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด รสชาติของมันช่างเข้มข้นและรุนแรงจนเขาปวดหนึบที่ศีรษะ

"ข้าจะดีดพิณบรรเลงเพลงไปเรื่อยๆ เจ้าก็ร่ายรำให้ข้าดู"

"ข้าร่ายรำไม่เป็นลี่หลิน"

"อยากร่ายรำท่าใดก็ทำไปเถิด!!!"

เซียวจื่อจ้านถอนหายใจออกมาด้วยความระอาใจ นอกจากขี้เมาแล้วนางยังวิปริตอีกด้วย ชอบบังคับจิตใจคน

เหมยลี่หลินดีดพิณเป็นจังหวะเพลงอย่างเชื่องช้าและงดงาม ทุกท่วงทำนองช่างไพเราะเสนาะหูยิ่งนัก

เซียวจื่อจ้านขมวดคิ้วมุ่น

เพลงช้าขนาดนี้แล้วเขาจะเด้งเช่นใดเล่า!

เอาเถิด! เด้งแบบช้าๆ นี่แหละ

เซียวจื่อจ้านยกมือขึ้นไปซ่อนไว้ที่ด้านหลัง ก่อนจะแอ่นสะโพกขยับเด้งขึ้นและลงตามจังหวะเสียงพิณอย่างเชื่องช้า ทุกการเคลื่อนไหวของเขาทำให้เหมยลี่หลินยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ

นางอยากดูมานานแล้วแต่ต้องรักษาหน้าตาเอาไว้ก่อน!

เนิ่นนานที่เซียวจื่อจ้านยืนเด้งเอวอยู่ตรงนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ย้ายไปเด้งที่เตียงบ้าง ขยับไปเด้งที่โต๊ะบ้าง นานเสียจนเอวเขาเริ่มสั่น

เหมยลี่หลินพอใจแล้ว นางจึงหยุดบรรเลงพิณลงทันที ก่อนจะยกสุราขึ้นดื่มอีกครา แววตาคู่สวยจ้องมองเซียวจื่อจ้านอย่างไม่ลดละ

เซียวจื่อจ้านยกสุราขึ้นดื่มอีกหลายจอก ยามนี้เขาเริ่มมึนเมาเสียแล้ว

"จื่อจ้าน"

"หืม?"

"เรามานอนด้วยกันอีกรอบดีหรือไม่?"

เซียวจื่อจ้านหันขวับไปมองเหมยลี่หลินทันที เขาถึงกับเบิกตาโพลงใบหน้าแดงระเรื่อ

นางแก้ผ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน?

"เจ้าแก้ผ้าทำไมกัน?"

"หึ! อย่าคิดว่าข้าหลงใหลเจ้า ข้าเพียงอยากทำให้มันสำเร็จลุล่วงก็เท่านั้น?"

"เจ้าเอ่ยสิ่งใดกัน ข้าไม่เข้าใจ?"

"มาเข้าให้สุดเถิดจื่อจ้าน ข้าทนไม่ไหวแล้ว"

"เจ้ายั่วยวนข้าอยู่ รู้ตัวหรือไม่?"

"ข้าเปล่านะ?"

"ใส่เสื้อผ้าเสียเถิด"

"จื่อจ้าน!!!"

"ใส่เสีย"

"ไม่!!!"

"หากไม่ใส่เช่นนั้นก็มาช่วยข้าถอดทีเถิด เอวข้าสั่นหมดแล้ว"

"สั่นเช่นนี้จะทำไหวหรือ!!!"

เหมยลี่หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก นางสู้อุตส่าห์เตรียมสุราให้เขา แล้วยังดีดพิณให้เขาฟังอีกด้วย!

"เจ้ามิต้องกังวล สั่นเท่าใดข้าก็สู้"