มาเฟียร้ายแพ้พ่ายรัก

ep.4

"พี่นิด เอมกลับแล้วนะ สวัสดีค่ะ"

"จ้ะ..กลับดีๆนะ พี่ล่ะเป็นห่วงเราจริงๆ"

หลังเลิกงานเฉกเช่นทุกวัน เฌอเอมออกทางประตูด้านหลังคลับ รีบเดินเข้าซอยเพื่อกลับบ้าน แต่ทว่าคืนนี้กลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงก้าวเดินอย่างเร่งรีบ สายตาคู่สวยมองตรงไปยังทางเบื้องหน้า ไม่กล้าแม้แต่เหลียวมองสิ่งรอบตัว

'ใครอ่ะ' เฌอเอมคิดในใจ ขณะที่เท้ายังคงสับเดินเป็นจังหวะ

เกือบสิบนาทีเฌอเอมหยุดยืนหน้าประตูรั้ว มือบางไขกุญแจเปิดและปิดประตูล็อค ร่างบางถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างโล่งอก อย่างน้อยตอนนี้ก็กลับถึงบ้าน และไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

.

.

.

.

"เอาไงต่อครับนาย"

สุ้มเสียงของลูกน้องคนสนิทเรียกให้คนตัวสูงดึงสายตากลับมามองลูกน้องที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับ ก่อนจะตอบกลับไปเพียงประโยคสั้นๆ

"กลับ!!"

รถหรูสีดำเงาเคลื่อนออกไปจากหน้าบ้านหลังหนึ่ง เขาจ้องมองอยู่นาน กระทั่งเจ้าของบ้านหลังนั้น หายเข้าไปด้านใน เปิดไฟสว่างไสว และไม่นานก็ดับลง ราวกับว่าเธอคนนั้นได้นอนหลับพักผ่อนไปแล้ว

เช้าวันต่อมาเฌอเอมรีบตื่นอาบน้ำแต่งหน้าแต่งตัว และลงไปในครัวด้านล่างเพื่อหาอะไรลองท้องก่อนเดินออกไปขึ้นรถเมล์ไปมหาลัย

"อุ๊ย...น้าภาค ถอยไปนะ!" ขณะที่เธอก้มลงหยิบนมกล่องในตู้เย็น จู่ๆ ก็รู้สึกได้ถึงแรงเสียดสีจากทางด้านหลังจึงรีบขยับหนี และเงยหน้ามองคนมาใหม่ เขาคือสามีใหม่ของแม่

"อะไรกัน น้ายังไม่ทันทำอะไรเลยแค่จะหยิบน้ำกิน" ภาคภูมิยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ ใบหน้ายิ้มกริ่มอย่างชายเจ้าชู้

"เมื่อกี๊น้า...."

"เสียงเอะอะอะไรแต่เช้า แล้วแกมายืนทำอะไรตรงนี้ยัยเอม...ทำไมยังไม่ไปเรียน?" อ้อยทิพย์มองคนเป็นสามีสลับกับลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ

"กำลังไปค่ะ แค่แวะมาหยิบนม"

"อย่าให้ฉันรู้นะว่าแก...."

"ที่รักอย่าเสียงดังสิครับเดี๋ยวหน้าเหี่ยวหมด เรากลับขึ้นไปบนห้องเถอะนะ ผมยังง่วงอยู่เลย"

"ก็ได้ค่ะ"

เฌอเอมมองทั้งสองคนเดินออกไปจนพ้นสายตา กรอกตามองบนอย่างเอือมๆ

"ที่รัก~ แหวะ!จะอ้วก" ไม่วายทำเสียงอ่อนเสียงหวานล้อเลียนอย่างหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้น

ร่างบางเลิกให้ความสนใจ รีบพาตัวเองเดินออกจากบ้านนั่งวินมอไซค์ไปปากซอย แล้วต่อด้วยรถเมล์ไปยังมหาลัย โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของเธอมีสายตาคู่หนึ่งเฝ้าดูอยู่ห่างๆ

"เอม..ยัยพีอาร์คนนั้นมันชอบหาเรื่องแกใช่มั้ย เล่ามา!" ไม่ทันได้หย่อนก้นลงนั่ง เสียงแหลมของน้อยหน่าก็เอ่ยเข้าประเด็น

"ก็มีบ้าง...แต่ฉันไม่อยากเก็บเอามาใส่ใจ"

"แต่บางคนปล่อยผ่านไม่ได้นะ มันจะแซะเราไม่เลิก"

"รู้แล้วน่าาา...ตบมาฉันตบกลับอยู่แล้วไม่ต้องห่วง"

"ดีมากเพื่อนรัก...อีพีเมื่อไหร่จะเลิกแอ๊บแมนเห็นแล้วรำคาญ"

"กรี๊ดด..เบาๆ พ่อเราส่งคนตามดูทุกวันช่วงนี้" พีพูดเสียงเล็กกระซิบกระซาบกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน

"เอาน่าเดี๋ยวพ่อก็ชิน...บอกให้รู้ไปเลยสิ้นเรื่อง"

"หัวฉันได้หลุดจากบ่าสิยะ"พีพูดด้วยท่าทางจริงจัง

"ฮ่าๆๆ ไปเรียนกันเถอะ อาจารย์ใกล้เข้าแล้ว"

เลิกเรียนเพื่อนๆต่างก็แยกย้ายกลับ เฌอเอมนั่งวินไปคลับ วันนี้ไม่รีบเพราะเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายมีเวลาแต่งหน้าแต่งตัวชิวๆ

"สวัสดีค่ะพี่นิด"

"เอ้า..เอมเลิกเรียนแล้วหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"อย่างเพิ่งแต่งตัวนะ มาช่วยพี่แป๊บนึง"

"ได้ค่ะ" ร่างบางเดินตามหัวหน้าขึ้นมาบนชั้นสองของตัวคลับ เข้าไปในห้องเจ้านายเพื่อทำความสะอาดตามที่หัวหน้าสั่ง ห้องนี้ไม่อนุญาตให้แม่บ้านเข้ามา เพราะมีของมีค่าและเอกสารสำคัญของเจ้านาย

"รบกวนหน่อยนะจ๊ะเอมพี่ปวดหลัง ช่วงนี้ก้มๆเงยๆไม่ค่อยไหว" นิดหย่อยเอ่ยบอกเด็กสาวที่เธอเอ็นดูไว้เนื้อเชื่อใจ

"ได้ค่ะพี่นิด มีอะไรให้เอมช่วยบอกได้เลยนะคะ" เฌอเอมรีบปัดกวาดเช็ดถู ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ ภายในห้องไม่ได้สกปรกอะไร มีเพียงฝุ่นละอองเล็กน้อยเท่านั้น

หลังจากทำความสะอาดเสร็จเฌอเอมก็ลงมาจัดการตัวเองเตรียมทำงานตามตำแหน่งหน้าที่

"ประจบเก่งดีนี่! วันนี้ได้ขึ้นไปทำความสะอาดห้องคุณเวฟเลยหรอ" แตงโมเอ่ยกระแนะกระแหน เบะปากคว่ำให้

"เป็นอะไรมากมั้ยแตงโม ทำไมจะต้องคอยแซะฉัน" ด้วยความเหนื่อยจากงาน ทำให้เฌอเอมเผลอตอบโต้อีกฝ่าย ทั้งที่ทุกครั้งเธอจะปิดปากเงียบ

"คิดว่ามีคนคุ้มกะลาหัวแล้วสินะถึงได้กล้าเถียงฉันแบบนี้"

"ปกติไม่ชอบเอาชนะใคร....." ใบหน้าสวยบิดยิ้มมองจ้องอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างไม่เกรงกลัว "....แต่เรื่องอะไรที่ฉันต้องยอมทุกครั้งล่ะ" ยัยนี่ขี้อิจฉา ชอบว่าคนอื่นไปทั่ว

"ปากดีแบบนี้โดนตบซักทีเป็นไง"

เพี๊ยะ!

ใบหน้าสวยหันไปตามแรง มือเล็กของอีกฝ่ายฟาดลงที่แก้มเนียนใสอย่างจัง

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

คนอย่างเฌอเอมไม่ยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ มือบางตวัดฝ่ามือใส่หน้าอีกฝ่ายเช่นกัน ก่อนจะตวัดฟาดหลังมือกลับอีกครั้งที่พ่วงแก้มอีกข้าง ด้วยความเร็ว ทำแตงโมผละถอยหลัง'บอกแล้วไงฉันไม่ทำใครก่อน'

"กรี๊ดด..อีเอมวันนี้กูจะเอาให้มึงสลบคามือเลย!!" ว่าจบ แตงโมตรงปรี่เข้าหาเฌอเอมอีกครั้ง แต่ทว่า

พลั่ก!!

เท้าเล็กของเฌอเอมยกขึ้นสูงถีบไปที่หน้าท้องของอีกฝ่าย เซถลาล้มลงไปกองกับพื้นเย็นเฉียบ กรีดร้องออกมาเสียงดังแสบแก้วหู

"กรี๊ดด...อีเอม กรี๊ดด!!"

"เกิดอะไรขึ้น?!"นิดหน่อยที่ได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายจึงรีบวิ่งเข้ามาดู

"พี่นิด...พี่นิดต้องไล่อีเอมออกนะ มันตบโม"แตงโมได้ทีรีบฟ้องหัวหน้า

"พี่นิด แตงโมตบเอมก่อน เอมก็แค่ป้องกันตัว"

"ไม่จริงนะคะพี่นิด"

"จริง!!"

"เอาล่ะๆๆ...เรื่องนี้ต้องถึงคุณเวฟ พวกเธอรู้ดีว่ากฏของที่นี่คืออะไร ในเมื่อทำผิดไปแล้วก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา อีกสิบนาทีขึ้นไปพบคุณเวฟด้านบน" นิดหน่อยหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้นทันที หากเป็นเรื่องทะเลาะวิวาทคนตัดสินจะเป็นเวฟคนเดียวเท่านั้น นี่คือกฏข้อสำคัญ ห้ามพนักงานทุกคนทะเลาะวิวาทภายในสถานที่ทำงานโดยเด็ดขาด