มาเฟียร้ายแพ้พ่ายรัก

เอี๊ยดด! โครม!! เสียงเบรคของรถยนต์ดังสนั่น ก่อนจะเกิดแรงกระแทกขึ้นอย่างรุนแรง จนรถทั้งสองคันหมุนเคว้งกลางถนน และตกลงข้างทางปะทะกับต้นไม้ใหญ่ จนเกิดเสียงดังโครมคราม ภายในรถคันหนึ่ง มีชายวัยกลางคนและลูกสาวหน้าตาสะสวย แรงกระแทกทำคนเป็นพ่อเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ “พ่อ…พ่อคะ” เสียงหวานแผ่วเบาเอ่ยเรียกผู้ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ ร่างนั้นถูกอัดเข้ากับพวงมาลัยรถยนต์ ปากหยักลึกกระอักเลือดสีแดงสดออกมามาก เฮือก! ร่างบางสะดุ้งรู้สึกตัวตื่น มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นปาดเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามกรอบหน้า มืออีกข้างวางทาบลงบนหน้าอก เพราะหัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมครามราวกับว่ามันจะหลุดออกมาข้างนอก ตื่นตกใจกับความฝันเมื่อครู่ไม่หาย เหตุการณ์ที่เป็นเหมือนฝันร้ายของเฌอเอม หญิงสาวใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโต จมูกเชิดรั้นทรงสวย ริมฝีปากบางชมพูระเรื่อ ผิวขาวออร่าราวกับแสงนีออน ผมดำสลวยยาวถึงกลางแผ่นหลัง ส่วนสูง160เซนติเมตรเอวบางร่างน้อย ตัวเล็กอุ้มง่าย แต่ทว่าหน้าอกหน้าใจของเธอกลับไม่เล็กตามตัว หุ่นในฝันของผู้หญิงหลายคน 'เฌอเอม' เรียนปีสี่ มีเพื่อนสนิทสองคนชื่อพีกับน้อยหน่า หลังเลิกเรียน ทำงานเป็นพีอาร์ในคลับหรูแห่งหนึ่ง เพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน ทั้งที่มันไม่ควรเป็นอย่างนั้นด้วยซ้ำ หากพ่อของฉันไม่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิตเมื่อสองปีก่อน ร่างบางลุกจากเตียง ก้าวเดินเข้าห้องน้ำภายในห้องนอนส่วนตัว อยู่กับแม่ผู้ให้กำเนิดในบ้านปูนสองชั้นกลางเก่ากลางใหม่ หมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้เจริญมากนัก และบ้านหลังนี้เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของพ่อเธอ หลังจากพ่อจากไป ไม่กี่เดือนแม่ก็เริ่มคบหาผู้ชายคนใหม่ แต่งงานกันและพาเข้ามาอยู่ในบ้าน แม่หลงสามีใหม่มาก เพราะ 'ภาคภูมิ'เป็นคนหน้าตาดี ทั้งสองติดการพนันงอมแงม ผลาญสมบัติที่พ่อทิ้งไว้ให้ก่อนตายจนหมด รวมทั้งส่วนของฉันด้วย ทำให้ต้องออกมาทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองอย่างตอนนี้ไงล่ะ @Club "เอมมีเรียนบ่ายรึไง ถึงได้มาเอาป่านนี้" 'นิดหน่อย'เดินเข้ามาภายในห้อง เห็นเด็กสาวเร่งแต่งหน้าตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่จึงเอ่ยถามออกไป ภาพนี้เธอเห็นไม่บ่อยมากนัก เพราะเฌอเอมเป็นเด็กขยัน ถ้าไม่มีเรียนหรือติดธุระสำคัญที่ไหน จะมาก่อนเวลาเริ่มงานเสมอ "ใช่ค่ะพี่นิด รีบจะแย่" เสียงหวานเอ่ยตอบ มือเล็กบรรจงแต่งแต้มเครื่องสำอางลงบนใบหน้าสวยใสสมวัย "ขยันจริงๆนะเรา คืนนี้เอมขึ้นไปดูแลลูกค้าโซนวีไอพีนะ เขากำชับมาว่าต้องเป็นเอมเท่านั้น" "ได้ค่ะพี่นิด" เฌอเอมตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มให้หัวหน้าได้เห็นผ่านกระจกเงา ก่อนที่นิดหน่อยจะก้าวเดินออกไปดูความเรียบร้อยในโซนอื่น หลังเลิกงานเฉกเช่นทุกวัน เฌอเอมเปลี่ยนใส่ชุดนักศึกษาตามเดิม เดินออกทางประตูด้านหลังสำหรับพนักงานและเจ้าของคลับเท่านั้น เพื่อเดินลัดเลาะไปในซอยเล็ก เธอต้องเดินเท้ากลับบ้านทุกคืน ดึกดื่นป่านนี้คงไม่มีวินมอเตอร์ไซค์แล้ว และแน่นอนว่าเธอไม่ขึ้นแท็กซี่ให้สิ้นเปลืองเงินที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงเด็ดขาด แต่ทว่า เมื่อเดินมาถึงกลางซอยที่มีแสงสลัวจากไฟส่องทางเพียงไม่กี่ดวงเท่านั้น สายตาคู่สวยดันเหลือบไปเห็นกลุ่มคนผ่านความมืดภายในซอยเปี่ยว เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงหยุดชะงักลงทันที ผลัวะ! ผลัวะ! เหล็กหนาขนาดพอดีมือฟาดลงบนใบหน้าของชายหนุ่มอย่างจัง จนหน้านั้นสะบัดไปตามแรง เลือดสีแดงเข้มไหลเป็นทางจากรอยแผลแตกที่ศีรษะของชายคนนั้น “กลับไปบอกนายของมึง ถ้ายังไม่เลิกก่อกวน พวกมึงได้ชิบหายแน่” น้ำเสียงเข้มเย็นเยียบเอ่ยบอก ด้วยใบหน้าเรียบเฉยยากจะคาดเดาความคิดเจ้าของ ความเงียบสะงัดยามค่ำคืน ทำให้เฌอเอมได้ยินประโยคสนทนานั้นอย่างชัดเจน "มึงก็ไปบอกเองสิ" ชายที่ใบหน้าแปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม เอ่ยด้วยท่าทีเย้ยหยันหยิ่งทะนง ราวกับว่าไม่เกรงกลัวอีกฝ่ายซักนิด และนั้นทำให้ความอดทนของร่างสูงสิ้นสุดลง ปัง! ปัง! สิ้นเสียงของชายคนนั้น กระบอกเหล็กสีดำขลับทำหน้าที่มัจราชได้อย่างเด็ดขาดและแม่นยำ ชายคนนั้นล้มตึงไปกับพื้น นอนแน่นิ่งไร้ซึ่งเสียงร้องครวญคราง "...." มือบางยกขึ้นปิดปากแน่น กลัวว่าตัวเองจะเผลอหลุดเสียงร้องออกมาให้คนพวกนั้นได้ยิน เท้าเล็กก้าวถอยหลังเตรียมพาตัวเองออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ทว่า นาทีนั้นดันเป็นจังหวะนรก ชายชุดดำที่เพิ่งพลากชีวิตคนเหมือนผักเหมือนปลา หันมามองยังทิศทางที่เธอยืน "ใคร? พวกมึงไปลากตัวมันมาให้ได้!!!" ชายฉกรรจ์สามสี่คนพากันวิ่งกรู เพื่อทำตามคำสั่งของเจ้านาย คนที่ล่วงรู้ความลับโดยไม่ได้รับอนุญาต โทษของคนผู้นั้นร้ายแรงยิ่งนัก "กรี๊ดด~...พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ" เฌอเอมวิ่งหนีไปได้ไม่ไกล ก็ถูกจับได้อย่างง่ายดาย เสียงหวานกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความตื่นกลัว