"เอมเร็วๆ วิ่งเลย ไม่ทันแล้ว" เสียงน้อยหน่าตะโกนเรียกเมื่อเห็นเพื่อนลงจากแท็กซี่ กึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังหน้าตึกเรียนของคณะ
"ฉันเหนื่อยจะเป็นลมแล้วแก" เฌอเอมเหนื่อยหอบหายใจแรง สองเท้าหยุดยืนตรงหน้าเพื่อน
"ไปๆเดี๋ยวค่อยนั่งพักในห้อง" พีเอ่ยแทรก พลางจับมือเพื่อนทั้งสองคนให้เดินตาม
ฉันเกือบมาสายแหนะ ไกลก็ไกล รถก็ติด หมดค่าโดยสารไปหลายบาทเลยแหละ
"ทำไมมาสายล่ะ" พีเอ่ยถามหลังหมดชั่วโมงเรียน พวกเขาสามคนพากันเดินมานั่งกินข้าวในโรงอาหาร
"รถติดน่ะ"
"ตอนฉันมาก็ไม่ติดเท่าไหร่นะ" น้อยหน่าว่า พลางตักข้าวใส่ปาก เธอขับรถมาทางเดียวกับบ้านของเฌอเอมทุกวัน
"ฉันออกมาสายมั้ง"
"พักผ่อนบ้างเราว่าแกดูผอมลง นี่ไม่เจอกันแค่สองวันเองนะ"
"จ้าาา...งั้นวันนี้ฉันกินให้พุงแตกเลย"
"โทรศัพท์ก็หัดรับสายฉันบ้างเถอะ เมื่อวานถ้าแกไม่ตอบไลน์ ฉันว่าจะไปหาที่บ้านอยู่แล้ว โทรไปเป็นร้อยสายไม่รับ งานก็ไม่ไปทำ"
"ขอโทษ... ฉันไม
