มาเฟียร้ายแพ้พ่ายรัก

ep.6

"เป็นเชี้ยอะไรแดกคนเดียวไม่ได้" เท้าหนาก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะประจำของพวกเขา ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาที่ว่าง

พรึ่บ!

"กูแค่อยากคุยกับเพื่อนบ้าง...ออกไปก่อน!" ประโยคแรกตอบเพื่อน ประโยคหลังบอกสาวสวยข้างกาย ขยับตัวนั่งหลังตรง

"มีอะไร?"เคเบิ้ลเอ่ยถามพลางยื่นมือรับแก้วเหล้ามาถือไว้

"ไม่มี ก็บอกว่าอยากคุยกับเพื่อน พวกมึงไม่ค่อยมา กูเองก็มีงาน เลยไม่ค่อยได้เจอกัน" เวฟอธิบาย ความจริงก็มีนั่นแหละ แต่กลัวพูดไปแล้วเพื่อนจะสมน้ำหน้า

"อยากคุยกับกู ฟังแล้วขนลุกชิบหาย"

"เอ้า!!ไอ้เค มึงเป็นเพื่อนกู รวยจนใช้เงินทั้งชาติก็ไม่หมด มึงจะทำไปทำไมวะ" ก็จริง..แด๊ดกับมัมก็อยู่สุขสบายแล้ว พี่ชายก็มีธุรกิจเป็นของตัวเอง เขาจะทำงานหนักไปเพื่ออะไร เท่าที่มีอยู่ตอนนี้ก็ใช้ไม่หมดแล้ว

"แดกเหล้าเหอะ อย่าพูดมาก" เคเบิ้ลตอบปัด ก่อนจะนั่งดื่มเหล้าเงียบๆ นานหลายนาที จู่ๆเคเบิ้ลพูดโพล่งขึ้น"เรียกเด็กให้กูหน่อย"

"อืม..ได้"

"เฌอเอม!"

"เฌอเอมไม่อยู่ คนอื่นมีเยอะแยะ" เวฟหันมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ เด็กในคลับเขามีเยอะแยะ ทำไมต้องเจาะจงเป็นเธอด้วย

"ไปไหน?"

".....กูสั่งพักงานเธอ" เวฟพูดออกมาไม่เต็มเสียงนัก ยังรู้สึกผิดไม่หายกับเรื่องนี้ ยอมรับว่าเขาก็สนใจในตัวเธอมากไม่น้อย แต่เพราะเธอไม่เล่นด้วยและเว้นระยะห่างอย่างชัดเจน เขาจึงทำอะไรมากไม่ได้

"..." เคเบิ้ลเงียบไปอย่างคนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะตวัดสายตามองไปยังลูกน้องคนสนิทอย่างคาดโทษ ทำเอ็นก้มหน้างุด ยอมรับผิด แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ก็ตอนที่เขากำลังรายงานตามที่สายสืบบอกเล่า โทรศัพท์ของเจ้านายดังขึ้นขัดเสียก่อนทำให้เขาต้องหยุดไว้แต่เพียงเท่านั้น

"กูกลับแล้ว" เคเบิ้ลเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำไม่สบอารมณ์

"อ้าว..เฮ้ยไอ้เค! มึงเพิ่งมา จะรีบไปไหนวะ"

เคเบิ้ลไม่สนใจเสียงร้องตะโกนของเพื่อนสาวเท้าหนาเดินออกไปจากตรงนั้น โดยมีเอ็นกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาติดๆ

หลายวันผ่านไป...

กว่าจะครบกำหนดพักงาน เล่นเอาเฌอเอมที่เคยทำงานจนดึกดื่นทุกวัน นอนหายใจทิ้งจนเบื่อ วันนี้แล้วสินะฉันจะได้กลับไปทำงานซักที

ร่างบางระหงในชุดนักศึกษาก้าวเดินเข้ามาในคลับหรู ตรงไปยังห้องแต่งตัวที่ประจำ

"ยินดีต้อนรับนะจ๊ะคนสวย"

"ขอบคุณค่ะพี่นิด สัญญาว่าจะอดทน จะไม่มีครั้งที่สองแน่นอนค่ะ" เฌอเอมพูดเสียงใส ฉันจะสู้เพื่อเงินเท่านั้น

"เฮ้ออ...เอมเอ๊ย!พี่ล่ะสงสารเราจริงๆ ไม่อยากมีเรื่อง เรื่องก็วิ่งเข้ามาหา"

"ช่างเถอะค่ะ มันผ่านมาแล้ว เอมไม่อยากใส่ใจ"

"อืมๆไปแต่งตัวเถอะ คืนนี้พี่จะหาลูกค้ากระเป๋าหนักๆให้ จะได้ได้ทิปเยอะๆ"

"ขอบคุณค่ะ"

ทุกอย่างเป็นไปตามที่นิดหน่อยว่า เธอหาลูกค้ากระเป๋าหนักให้เด็กสาวจริงๆ คืนนี้เฌอเอมได้ทิปมากกว่าค่าแรงเป็นหลายเท่าตัว

และเช่นเคยหลังทำงานเสร็จหญิงสาว ก็เดินเท้าเข้าซอยเล็กกลับบ้าน ทว่า เมื่อหยุดยืนหน้าประตูรั้ว คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันเล็กน้อย สายตาคู่สวยมองแสงไฟภายในบ้านอย่างนึกแปลกใจ

"แม่อยู่บ้านหรอ" เสียงหวานพึมพำเบาๆ มือบางหยิบกุญแจในกระเป๋าสะพาย ไขปลดล็อคประตู เท้าก้าวเดินเข้าบ้าน สายตาสอดส่องมองหาคนเป็นแม่ แต่ไม่เจอ เลยเดินขึ้นบนชั้นสองของตัวบ้านเข้าไปในห้องนอน

"ว๊ายย!!" แต่ทว่าไม่ทันได้ปิดประตูห้อง ร่างบางก็ต้องเซถลาถอยหลังไปสามสี่ก้าว ด้วยแรงผลักมหาศาลของใครบางคน

"เอม น้าขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"

"คุยอะไร? น้าภาคออกไปนะ!! แม่..แม่" ร่างบางแหวเสียงใส่ ร้องตะโกนเรียกคนเป็นแม่ แต่ก็ได้เพียงความเงียบตอบกลับมา 'แม่ไปไหนถึงปล่อยให้ไอ้...ออกมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้'

"ไม่เอาน่า~เรามาคุยกันดีๆ ดีกว่านะ"

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยด้วยทั้งนั้นออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"

"ดึกป่านนี้เขานอนหลับกันหมดแล้ว ใครจะช่วย หื้ม?"

"ถอยไปนะไอ้โรคจิต"

"มันจะมากไปแล้วนะ!!...ลองมีผัวโรคจิตซักทีเป็นไง" จบคำภาคภูมิกระโจนใส่เฌอเอมทันที ร่างบางถูกแรงกอดรัดเสียหลักล้มลงบนเตียงโดยมีร่างหนากำยำทาบทับ

มือหนาดึงทึ้งเสื้อผ้าจนขาดวิ่น สร้างความตื่นตกใจให้เฌอเอมมากไม่น้อย

"กรี๊ดด..ไอ้บ้าปล่อยนะ ช่วยด้วย!!"

"อย่าดิ้นถ้าไม่อยากเจ็บตัว ก็อยู่เฉยๆ หยุดสิวะ...บอกให้หยุด!!!"ภาคภูมิตวาดลั่นด้วยความโมโห

ทว่า จู่ๆ ร่างบางที่เคยต่อต้านกลับหยุดชะงักไม่ขยับเขยื้อน ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ทำภาคภูมิยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

"ดีมาก ถ้าเธอไม่ยอมง่ายๆฉันสัญญาเลยเธอจะสนุกกับมัน..."ภาคภูมิยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ แต่แค่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น

เพล้ง!

"โอ๊ยย!"

มือบางหยิบโคมไฟฟาดลงบนศีรษะของภาคภูมิอย่างจังจนแตกกระจาย พร้อมกับเสียงร้องคร่ำครวญดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงเข้มไหลอาบใบหน้าคมคายไม่ขาดสาย มือหนายกขึ้นกุมศีรษะบริเวณแผลแตก

พลั่ก!

เท้าเล็กอาศัยทีเผลอของอีกฝ่ายยกขึ้นถีบจนร่างหนาหงายหลังลงไปกองกับพื้น ก่อนจะรีบดันตัวเองลุกขึ้นยืน เตรียมสาวเท้าออกไปจากห้อง แต่กลับถูกมือสากคว้าข้อเท้าเอาไว้แน่น

"จะหนีไปไหนนังตัวดี"

"ปล่อยนะไอ้บ้า ฉันจะฟ้องแม่!"

"เธอคิดว่าอ้อยทิพย์จะเชื่อใครล่ะ ฮ่าๆๆ"

"ปล่อยสิวะ"

พลึ่ก!

"อึก..โอ๊ยย!!"

เท้าเล็กอีกข้างกระทืบลงบนหน้าอกของภาคภูมิจนรู้สึกจุก จำต้องยอมปล่อยเธอไปชั่วครู่ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น มือข้างหนึ่งกดแผลเพื่อห้ามเลือดและวิ่งตามหญิงสาวออกไป