EP11
"ไม่จริง…" มุกดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอก้าวถอยหลังจนกระทั่งฝ่าเท้าเหยียบเข้ากับเศษแจกันที่แตก แต่ทว่าความเจ็บนั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลยเพราะมันเจ็บที่ใจมากกว่า
"เธอมันก็แค่หมาขี้เรื้อน ที่อยู่ไหนก็ไม่มีใครต้องการ"
"ออกไป ออกไปจากห้องน้องดา" ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว มันพูดอะไรไม่ออกจุกในอกไปหมด ความหวังเรื่องแม่ก็พังทลายลง
"ใช้ชีวิตคืนนี้ของเธอให้มีความสุขนะ เพราะต่อไปนี้ชีวิตเธอจะไม่ต่างจากหมาที่ถูกสวมปลอกคอไว้ตลอด"
"หยุดพูดได้แล้ว"
"แล้วเจอกันนะสาวน้อย" พูดจบเอ็มเจก็ถอยหลังก้าวกลับไปพร้อมกับเสียงประตูที่ถูกปิดลง มุกดาทรุดตัวนั่งลงแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ มันกำลังจะดีอยู่แล้วแต่มันก็แค่เกือบ
…
@แอสตัน อินซีเรีย
วันนี้ฉันมาเรียนแต่เช้าช่วงเจ็ดโมงครึ่งได้คนในมอแทบจะไม่มี จะมีก็แต่พวกอาจารย์ปละปลาย ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนตึกของตึกเรียนแล้วห้อยขาลงมา ปล่อยให้ใบหน้าตนเ
