(KRICEL’S POV)
Muli kong tinungga ang alak. Habang panay ang hakbang ko papasok sa loob ng kaharian ng lalaki. Ngunit wala man lang pumapansin sa akin at parang mga bingi na yata ang mga tao rito. Ngunit hindi ako nawalan ng pag-asa. Kaya naman tuloy-tuloy pa rin akong naglakad papasok sa loob ng kaharian. Muli akong tumangga na alak hanggang sa tuluyan ko itong maubos. At basta ko lang ibinato kung saan ang bote ng alak. Narinig ko pa nga ang malakas na pagkabasag boteng binato ko.
Ngunit wala pa ring Delgado ang sumalubong sa akin ng yakap ng mahigpit. Marahas tuloy akong napahinga. Mariin ko ring ipinikit ang aking mga mata. Peste! Mukhang hindi pa nagkakamalay ang lalaking ‘yun. Balak ko na sanang lumabas ng kaharian ngunit tuluyan na akong nakaramdam ng hilo. Alam kong babagsak na
