ก(ร)งมาเฟีย SM +++

รักษา( คนไข้คลุ้มคลั่ง)

หน้านี้ไรท์แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงไม่มีมูลความจริงแต่อย่างใด ( อาจใช้ที่ต่างประเทศและบางประเทศเท่านั้น)

ตึกรักษาคนไข้ป่วยจิต

ในตึกรักษาคนไข้ที่มีปัญหาทางจิตข้นรุนแรงของ รพ. เอกชนแห่งนี้ ซึ่งทาง รพ. ได้มีการรักษาแบบให้ยากับคนไข้ทาน โดยการให้ยานั้นต้องตรงต่อเวลากับผู้ป่วยทางจิตทุกครั้งและห้ามขาดแม้แต่มื้อเดียว แต่ถ้าคนไข้คลุ้มคลั่งมากๆไม่เชื่อฟังหมอนั้นจะมีวิธีรักษาอีกแบบหนึ่ง เพื่อให้คนไข้ที่คลุ้มคลั่งได้สงบลง หรือพยาบาลบางคนจะรู้ว่า ดร. ซีคริสจะรักษายังไง ส่วนสำหรับคนป่วยที่ติดบุหรี่มากๆจะมีการรักษาแบบให้สูบเป็นเวลาโดยทาง ดร. ซีคริสจะกำหนดเวลาให้เอง คนไข้ที่เป็นแอลกอฮอล์ลิสซึ่มจะมีการผูกติดเตียงเอาไว้และให้ยาทานบางตัว หรือแม้ว่าคนไข้ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครสนใจ ส่วนคนไข้ติดเครื่องที่เป็นเครื่องดื่มน้ำอัดลมมีการให้ดื่มเพียงแค่หนึ่งวันต่อสัปดาห์เท่านั้น ส่วนคนไข้ที่ชอบอ่านหนังสือก็จะมีมุมให้เป็นส่วนตัว และแต่คนไข้แต่ละคนละมีห้องนอนเป็นของตัวเอง แต่จะไม่มีอะไรที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้เลย เพื่อป้องกันเวลาคนไข้คลุ้มคลั่งขึ้นมาแล้วจะใช้เป็นอาวุธมาทำร้ายพยาบาลและหมอทีเผลอได้ ส่วนในเวลาอาหารทุกครั้งทุกคนจะทานอาหารที่โรงอาหารรวมกันของพื้นที่ๆ รพ. ได้จัดให้ โดยผู้ป่วยไม่มีสิทธิ์ออกไปเดินเพ่นพ่านรวมกับผู้ป่วยตึกอื่นแน่นอน

ซีคริสเดินมาที่ห้องๆหนึ่งที่เอาไว้ใช้รักษาผู้ป่วยที่คลุ้มคลั่งมากๆ เพื่อทำให้คนไข้นั้นหยุดคลุ้มคลั่ง ที่เธอทำแบบนี้เพื่อป้องกันการเกิดความวุ่นวายและคนไข้ทำร้ายหมอ พยาบาล และคนทั่วไปเท่านั้น แต่คนไข้พวกนี้เธอไม่สามารถฆ่าหรือทำให้หายสาบสูญไปได้เพราะคนไข้ยังมีญาติที่มาเยี่ยมและติดต่ออยู่บ้าง และตอนนี้ซีคริสเดินมาหยุดที่หน้าห้องรักษาคนไข้ที่คลุ้มคลั่งและเขาคนนั้นรอเธออยู่แล้ว

" คนไข้รออยู่ข้างในเรียบร้อยแล้วค่ะ ดร. " พยาบาลประมวลบอกกับหมอซีคริสให้ทราบ หมอซีคริสยิ้มหวานให้ พลางพยักหน้ารับเข้าใจ พยาบาลประมวลเดินจากไปทันทีอย่างรู้หน้าที่ของตัวเอง ซีคริสมองประตูหน้าห้องรักษา พลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง

" อีบ้า อีหมอเฮงซวย ปล่อยกู!!!!!" คนไข้ผู้ชายร้องด่าหมอซีคริสที่เดินเข้ามา มุมปากของหมอมีรอยฟกช้ำเพราะฝีมือของคนไข้รายนี้ ซีคริสมองร่างของคนไข้รายนี้ด้วยแววตาว่างเปล่า คนไข้โดนมัดติดเตียงไฟฟ้าเอาไว้อย่างแน่นหนา เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย โดยหัวที่โดนล็อกด้วยสแตนเลสเส้นหนามีไฟฟ้าไหลผ่านได้อย่างดี มือทั้งสองข้างโดนล็อกด้วยเส้นสแตนเลสเส้นหนาและกระแสไฟฟ้าสามารถวิ่งผ่านได้อย่างดีเช่นกัน และสุดท้ายเอวและข้อขาก็เช่นกันสแตนเลสที่รัดและไฟฟ้าวิ่งผ่านได้อย่างดี โดยตอนนี้คนไข้ขยับไม่ได้เลย นอกจากตะโกนด่าอย่างเดียว

" อีหมอเวร ปล่อยกู!!!!!!!! อีกะ..ี่ร" คนไข้ด่าหมอซีคริสตลอดเวลา ซีคริสขบกรามแน่นๆ พลางเดินมาหยุดที่ข้างๆเตียง เธอมองด้วยแววตาสะใจ เธอยื่นมือไปหยิบถุงมือสีขาวมาสวมใส่อย่างไม่สนใจคำด่าของคนไข้คนนี้

" หึ !" หมอซีคริสพ่นลมหายออกจากจมูกแรงๆพลางหันมามองสบตาคนไข้ที่พยายามดิ้นอยู่บนเตียง คนไข้มองหน้าหมอซีคริสด้วยแววตาที่เกรียวกราว หงุดหงิด อยากฆ่าให้ตาย

" เก่ง เหรอ มึง!" หมอซีคริสถามออกมาทีละคำเน้นๆเพื่อให้คนไข้ฟังเข้าใจ คนไข้ขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน

" อีเวร!!! ปล่อยกู!!!!! กูจะฆ่ามึง!!!" คนไข้ด่าหมอซีคริสตลอดเวลา ด้านในของเขาเดือดดาล หงุดหงิด อยากฆ่าคน เขาอยากเห็นเลือดแดง เขาอยากได้กลิ่นคาวเลือด ซีคริสเหยียดยิ้มร้าย

' อยากได้กลิ่นคาวเลือดเหรอมึง ไอ้เวร ' ซีคริสถามในใจ เพราะพูดอะไรเยอะไม่ได้เพราะเธอยังเจ็บที่คออยู่ หมอซีคริสหันหน้าไปมองสายไฟสองเส้น ที่มีกำลังไฟฟ้ามากกว่า 15 mA ที่สามารถช็อตร่างกายได้ ร่างกายจะเกร็ง กระตุก และมีความรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกาย ซีคริสสวมถุงมือสีดำที่กันกระแสไฟฟ้า มือของเธอยื่นไปหยิบสายไฟฟ้าพร้อมกับจี้ใส่กันเพื่อทดสอบกำลังไฟฟ้า

แกรกๆๆๆ! เสียงไฟฟ้าที่กระทบกัน คนไข้ที่คลุ้มคลั่งถึงกับอ้าปากค้าง หัวใจแทบหยุดเต้น ตาโตมองหน้าหมอซีคริสด้วยความตื่นกลัว ซีคริสหันหน้ามามองพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก

" หึหึ" เสียงหัวเราะเยือกเย็นในลำคอ แววตาว่างเปล่าเปลี่ยนเป็นอำมหิต

" ไม่น่ะหมอ ไม่น่ะ!!" คนไข้ร้องห้ามทันที เขาพยายามดิ้นเพื่อจะให้ตัวเองหลุดจากการมัด ซีคริสยักไหล่ให้ไม่ได้สนใจว่าคนไข้จะมีปฏิกิริยายังไง เพราะนี้ไม่ใช่คนไข้รายแรกที่เธอทำ เธอรู้สึกเฉยๆกับอาการที่หวาดกลัวของคนไข้

" หมอ ไม่น่ะหมอ!" คนไข้ร้องห้าม พลางตาโต ซีคริสจ่อปลายสายไฟไปที่ข้างลำตัวของคนไข้ที่คลุ้มคลั่ง

แกรกๆๆๆๆๆๆๆ ปลายสายไฟฟ้าจี้ลงที่ข้างลำตัวคนไข้ทันที

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" คนไข้ร้องเสียงดัง พร้อมกับร่างกายเกร็งกระตุก หมอซีคริสดึงสายไฟฟ้าออกช้าๆอ้อยอิ่ง เธอมองดูคนไข้นิ่งๆ

" หมอ!!!! " คนไข้เรียกหมอซีคริสเสียงเบา พลางหายใจเข้าปอดลึกๆถี่ๆ เขามองหน้าหมอสาวด้วยความหวาดหลัว หมอซีคริสเดินไปที่ปลายเตียง พร้อมกับสายไฟฟ้าจี้ลงที่ฝ่าเท้าทั้งสองข้างของคนไข้ทันที

แกรกๆๆๆๆๆ

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก" คนไข้ร้องเสียงดัง ร่างกายเกร็งและกระตุกอีกครั้ง หมอซีคริสค่อยๆดึงสายไฟฟ้าออกจากฝ่าเท้าช้าๆอ้อยอิ่งยิ่งครั้ง

' คลุ้มคลั่งสิไอ้เวร ' ซีคริสมองหน้าคนไข้ที่หายใจหอบเหนื่อยถี่ๆ แววตาของคนไข้ตื่นกลัว ซีคริสแสยะยิ้มใส่ พลางยักไหล่ให้

" หมอ ไม่น่ะหมอ!" คนไข้ร้องออกมาเบาๆเพื่อห้ามหมอซีคริสไม่ให้ทำเขา แต่หมอสาวกับเงียบไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมากมาย ซีคริสส่ายหน้าเล็กน้อย พลางหันไปปรับกระแสไฟฟ้าขึ้นเป็น 30 mA

แกรกๆๆๆ หมอซีคริสยกสายไฟฟ้าขึ้นมาพร้อมกับจี้ใส่กันให้คนไข้ได้เห็น คนไข้ถึงกับตกใจ ตาโต หัวใจเต้นแรงโครมคราม หมอซีคริสยิ้มร้าย พร้อมจี้ปลายสายไฟฟ้าไปที่ขมับของคนไข้ทั้งสองข้างทันที

แกรกๆๆๆๆๆๆ

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก " คนไข้ร้องเสียงดัง ร่างเกร็ง และกระตุกพร้อมกับสติดับลง ซีคริสดึงสายไฟฟ้าออกช้าๆอ้อยอิ่ง พลางวางสายไฟกลับที่เดิม เธอค่อยๆถอดถุงมือออก และวางเอาไว้ที่เดิม ซีคริสหมุนตัวเดินไปที่ประตู พร้อมกับเปิดประตูออกไป พยาบาลประมวลเดินเข้าไปในห้องเพื่อนำตัวคนไข้กลับไปไว้ที่ห้องเดิมของเขา โดยคนไข้คนนี้จะสลบสามวันและกับมาเป็นคนเชื่องช้า สมองเบลอ ไม่สนใจใครเลย

คอนโดของซีคริส

ซีคริสให้ฟาสต์แทร็กและเจ็ตส์อุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์ขึ้นมาให้เธอบนห้อง โดยกว่าเธอจะเอาออกจาก รพ.ได้ก็ทุลักทุเลเหมือนกัน พยาบาลสาว หมอสาว และคนไข้ต่างวมองด้วยความสนใจตุ๊กตาหมีใหญ่ยักษ์ตัวนี้ ซีคริสพยายามทำหน้านิ่งๆไม่สนใจสายตาของใคร พอเธออุ้มออกมาด้านนอก เจ็ตส์กับฟาสต์แทร็กก็ทำหน้างงงวย เพราะคุณหนูทั้งอุ้มทั้งลากหมีออกมาคนเดียวที่ลาดจอดรถ

' พี่เจ็ตส์ค่ะ พี่ฟาสต์ค่ะ เอาไปส่งซีที่คอนโดนะคะ ' ซีคริสยื่นกระดาษให้ทั้งสองหนุ่มอ่าน พออ่านาเสร็จพวกเขาที่รีบเข้ามาช่วยซีคริสอุ้มตุ๊กตาหมีใหญ่ยักษ์ไปที่รถ โดยกว่าจะยัดเข้าไปในรถได้ก็ทุลักทุเลมากๆ พอมาถึงคอนโดทั้งสองหนุ่มกับช่วยกันอุ้มตุ๊กตาหมีคนละข้างเดินตามหลังซีคริสเข้าไปด้านใน ประชาสัมพันธ์ต่างมองมาที่ทั้งสามคนและตุ๊กตาหมีใหญ่ยักษ์หนึ่งตัว ทุกคนต่างแอบยิ้มและอิจฉา เพราะความน่ารักของตุ๊กตาหมี ทั้งสามคนเดินตรงไปที่ลิฟต์ ทั้งสองหนุ่มพยายามยัดตุ๊กตาหมีใหญ่ยักษ์เข้าไปในลิฟต์

" คุณหนูซื้อตัวใหญ่จังเลยนะครับ " เจ็ตส์พูดออกมาด้วยความสงสัย ซีคริสยิ้มกว้างๆ

" ค่ะ" ซีคริสตอบสั้นๆ ในลิฟต์เงียบไม่มีใครพูดอะไร แต่ซีคริสกับปลายตามองตุ๊กตาหมีเป็นระยะๆ

' ทำไมเหมือนคนให้จังเลยน๊าา' ซีคริสพลางคิดในใจ เธอแอบคิดถึงใบหน้าของคนไข้วีไอพีขึ้นมา หน้าของเธอแดงอย่างลืมตัว หัวใจเต้นแรงโครมคราม เจ็ตส์และฟาสต์แทร็กมองหน้ากัน พลางยักคิ้วให้กัน

' เรื่องนี้มีเลศนัยต้องรายงานเจ้านาย' ทั้งสองคนคิดเหมือนๆกัน ซีคริสปลายตามองทั้งสองคนอย่างรู้ทันความคิด

" เรื่องนี้ต้องเงียบ ถ้าใครบอกพี่คริส พี่เฟอร์ ซีไม่เลี้ยงเอาไว้แน่นอน " ซีคริสเค้นเสียงที่ไม่ค่อยมีออกมา เพื่อให้ทั้งสองหนุ่มๆได้เข้าใจคำพูดของเธอ ทั้งเจ็ตส์และฟาสต์แทร็กอ้าปากหวอ พลางลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก

" ครับคุณหนู " ทั้งสองหนุ่มตอบพร้อมๆกันอย่างเข้าใจ ซีคริสยิ้มหวานให้ พร้อมกับก้าวออกจากลิฟต์นำหน้าสองหนุ่มไปที่ห้องพักของเธอ ทั้งสองหนุ่มช่วยกันอุ้มตุ๊กตาหมีตามหลังซีคริสไป พร้อมกับพยายามยัดตุ๊กตาหมีเข้าไปในห้อง ไปถึงห้องรับแขก ทั้งสองหนุ่มวางเอาไว้บนโซฟา

" คุณหนูมีอะไรเรียกใช้พวกผมได้นะครับ" เจ็ตส์บอกกับซีคริสที่ยืนมองตุ๊กตาหมีนิ่งๆ

" ค่ะ" ซีคริสตอบสั้นๆ ทั้งสองหนุ่มเดินออกจากห้องไปทันที ซีคริสยิ้มหวานให้ตุ๊กตาหมีพลางเดินไปที่ครัวเพื่อหยิบกรรไกรมาตัดพลาสติกออกจากตุ๊กตาหมี

ติ่งๆๆเสียงข้อความโทรศัพท์ของซีคริสดังขึ้น เธอหันหน้ามามองเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่สนใจ เพราะสิ่งที่เธอสนใจคือการแกะพลาสติกออกจากตุ๊กตาหมียักษ์ตัวนี้ เธออยากนอนกอดมัน เธออยากนั่งบนตักของตุ๊กตาหมียักษ์

ติ่งๆๆ สิ่งข้อความโทรศัพท์ของเธอเข้าอีกครั้ง พอดีกับซีคริสแกะพลาสติกออกจากตุ๊กตาหมียักษ์เสร็จพอดี เธอยิ้มกว้าง พลางถอนหายใจแรงๆด้วยความโล่งอก

ติ่งๆๆ เสียงข้อความโทรศัพท์ของเธอยังดังต่อเนื่อง ซีคริสนั่งลงบนตักนุ่มๆของตุ๊กตาหมียักษ์ พร้อมกับยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่านข้อความที่เข้ามา แต่เธอต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะนี้คือเบอร์ที่เธอไม่รู้จัก ซีคริสกดเปิดอ่านข้อความทันที

' สวัสดีครับคริส' ข้อความแรกของคนส่ง ซีคริสอ่านแล้วงง แต่พออ่านข้อความที่สองลงมา

' พี่แมร์นะครับ' ข้อความแนะนำตัวของปลายสาย ซีคริสอ่านแล้วถึงกับอึ้งและเกิดคำถามว่าเขาได้เบอร์ของเธอมาจากไหนกัน

' ชอบตุ๊กตาหมีของพี่หรือเปล่าครับ' ข้อความที่สามส่งมา

' ทำไมเงียบจัง คริสไม่อ่านไม่ตอบข้อความพี่เลยเหรอครับ' ข้อความที่สี่เหมือนน้อยใจ ซีคริสอ่านแล้วยิ้ม เธอไม่รู้ว่าเขาส่งข้อความ ถ้างั้นเธอคงไม่รอให้เขาส่งประโยคเหมือนน้อยใจมาหรอก

' นี้เขาจีบเราเหรอ ไม่มั้ง ข้อความของเขาก็เขียนชัดๆแล้วว่า ' ขอบคุณครับคริส ' ซีคริสพลางคิดแย้งในใจ

ติ่งๆเสียงข้อความเข้ามาอีกครั้ง ซีคริสสะดุ้งเล็กน้อย พลางเอนหลังพิงตุ๊กตาหมียักษ์ตัวนุ่มๆ มันช่างอุ่นเหมือนอ้อมกอดของแมร์เฟอร์มากจริงๆ

' คริสครับตอบข้อความพี่หน่อยได้ไหมครับ พี่รออยู่ ' ข้อความที่ห้า ซีคริสอ่านแล้วหัวใจเต้นแรงโครมคราม เธอกดกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับถ่ายรูปของตัวเองและตุ๊กตาหมียักษ์ที่ได้จากเขาเสร็จแล้ว ซีคริสกดส่งไปให้เขาทันที

ติ่งๆ ข้อความตอบกลับมาทันควัน

' ดีใจจัง' ข้อความส่งกลับมา ซีคริสอ่านแล้วยิ้มกว้างๆ พลางซบหน้าลงที่อกนุ่มๆของตุ๊กตาหมียักษ์

' คริสชอบหมีตัวนี้ค่ะ ขอบคุณนะคะ ' ซีคริสตอบกลับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ แมร์เฟอร์ที่ได้เห็นรูปถ่ายและข้อความของซีคริสเขาก็อมยิ้มอย่างลืมตัว

' อีกสามวันเจอกันนะครับ' แมร์เฟอร์ส่งข้อความกลับไปให้ซีคริส

' ค่ะ เจอกันอีกสามวัน แต่คริสขอเปลี่ยนสถานที่นะคะ' ซีคริสพิมพ์กลับมา แมร์เฟอร์อ่านแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน

' ครับ ตามใจคริสเลยครับ' แมร์เฟอร์พิมพ์ข้อความส่งกลับมาให้ซีคริสอ่าน

' ค่ะ เดี๋ยวคริสบอกอีกทีนะคะ' ซีคริสพิมพ์ข้อความตอบกลับมา

' คริสทานข้าวหรือยังครับ ' แมร์เฟอร์พิมพ์ข้อความถามด้วยความสงสัย เขามองหน้าจอโทรศัพท์นิ่ง เพื่อลุ้นว่าซีคริสจะตอบกลับมาไหม

' ยังค่ะ คริสกำลังกอดพี่หมียักษ์อยู่ไม่ว่างเลย' ซีคริสแกล้งพิมพ์ข้อความกลับมาเล่นๆ แมร์เฟอร์อ่านแล้วอมยิ้มให้หน้าจอ หัวใจเต้นแรงโครมคราม ทั้งสองคนส่งข้อความตอบโต้กันไปมา จนข้อความของซีคริสเงียบไป แมร์เฟอร์มองดูเวลาในมือถือของเขา เขาถึงกับยกมือขึ้นเกาท้ายทอย เพราะเวลาเที่ยงคืนแล้ว เขาอยากเห็นหน้าของซีคริสจัง ปานนี้เธอคงนอนอยู่บนตุ๊กตาหมียักษ์แล้วมั้ง

" อิจฉาตุ๊กตาหมีอย่างถูกไม่บอกว่ะกู" แมร์เฟอร์พูดออกมาพึมพำคนเดียว พลางเปลี่ยนรูปหน้า จอโทรศัพท์เป็นรูปของซีคริสที่นั่งบนตักนุ่มๆของตุ๊กตาหมียักษ์ รอยยิ้มหวานที่น่าหลงใหล เขามองแล้วยิ่งทำให้หัวใจแกร่งเต้นแรงแปลกๆ แถมไอ้ลูกชายของเขากับตื่นขึ้นมาชะงั้น

" ตัวดี " แมร์เฟอร์ก้มลงมองดูเป้าของตัวเองพลางต่อว่าไม่เต็มเสียง