บำเรอรักมาเฟีย

[1] ลูกค้ากระเป๋าหนัก

สาวน้อยใบหน้าโฉบเฉี่ยวสวยเซ็กซี่พอได้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง มองเชิดไปยังด้านหน้าทิศทางห้องที่เธอรับงานมา

ว่ากันว่าลูกค้าเป็นนักธุรกิจกระเป๋าหนัก รูปหล่อ รวย ...ใหญ่ หากเธอยอมกัดฟันทนแสร้งทำเอาอกเอาใจอาจจะได้ทริปอย่างงาม

และไม่แน่ อิงฟ้าอาจจะได้เลิกทำงานเหนื่อยกายสายตัวแทบขาดเหล่านั้นเลยก็ได้หากเขารับเลี้ยงดูเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

รูปร่างสมส่วนในชุดเดรสรัดรูปแสนสั้นสีแดงสด ด้านล่างมีรองเท้าส้นเข็มสีดำอวดเท้าเปลือยโชว์เรียวขาขาว ยกมือขึ้นเคาะประตูอย่างรอคอยเสียงตอบรับจากคนด้านใน

"เข้ามา"

น้ำเสียงทุ้มต่ำชวนลุ่มหลงทำเอาอิงฟ้าชะงักไปนิด น้ำเสียงยังไพเราะขนาดนี้แล้วตัวจริงจะหล่อขนาดไหนกัน

ขาเรียวก้าวเข้าไปในห้องอย่างประหม่าเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตให้เข้าไปได้แล้ว

เธอเปิดประตูอย่างเบามือและปิดลงด้วยความนุ่มนวลเช่นกัน หญิงสาวหันหลังกลับเพื่อจะไปหาเจ้าของเสียงนั้น แต่...

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาอิงฟ้าเบิกตากว้างและในไม่ช้าก็รีบก้มหน้าลง ชายคนนั้นนั่งเปลือยกายบนโซฟาตัวยาวมองมาทางเธออยู่

แทบก้าวไม่ออกเลยเธอทีนี้ ขนาดว่าพกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยมแต่กลับรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"มาสิ!" เสียงทุ้มติดเหวี่ยงนิดๆ ฉุดรั้งให้คนที่ยืนนิ่งนานออกจากภวังค์ แล้วเงยหน้าขึ้นมองสำรวจเขาอีกครั้งทั้งที่เริ่มกลัว

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายดวงตาเป็นประกาย จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักสีชมพู หล่อเหลาสมคำร่ำลือ

ไล่ลงมากับแผงอกกว้างดูเนียนมือและสิ่งที่จะไม่มองอีกรอบไม่ได้ก็คือ ท่อเอ็นลำใหญ่ตั้งผงาดอยู่ตรงหน้า

หากเทียบกับแขนของอิงฟ้าแล้วมันจะใหญ่กว่าไหม ปลายหยักมีน้ำสีใสปริ่มออกมาราวกับว่าผู้เป็นเจ้าของอุ่นเครื่องรอแล้ว หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อคิดว่ามันจะได้เข้าไปในตัวอีกไม่ช้า

"ไม่เคยมีใครถ่วงเวลาได้มากเท่าเธอนะสาวน้อย"

"ขอโทษค่ะ" อิงฟ้าเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไร แต่ก็ไม่เคยมีใครอยู่ในห้องนี้นานเช่นกัน"

".." ทะ..ทำไม เขาหมายถึงอะไรกัน อิงฟ้าเกิดคำถามขึ้นในหัวหลายอย่าง เกิดอะไรกับพวกสาวๆ เหล่านั้น

"หึ"