บทที่5 พระเอกขี่ม้าขาว
1052 Words
บทที่5
พระเอกขี่ม้าขาว
คืนนี้มีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษเพราะโบตั๋นขึ้นโชว์ร้องเพลงโดยมีลูกสาวเป็นฝ่ายเสื้อผ้าหน้าผม ลูกค้ารุ่นใหญ่จึงแวะเวียนเข้ามาหา วันนี้โยเกิร์ตต้องลงมาช่วยงานในครัวเพราะว่าในครัววุ่นวายทั้งเสิร์ฟทั้งเตรียมของและเชฟก็มีอยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้น
"เหนื่อยไหมโย" ภูริถามขณะที่ตัวเขาเองก็มีแต่เหงื่อวันนี้เขามาเตรียมของตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้หยุดพักเลย
"ถ้าเหนื่อยแบบนี้ทุกวันก็ดีสิคะพี่ภู"
"อดทนนะพี่เป็นกำลังใจให้" มือหนาวางบนหัวของโยเกิร์ตแล้วโยกเบาๆ ทั้งสองแยกย้ายกันไปทำงานจนปุยนุ่นวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเรียกโยเกิร์ตเมื่อมีแขกคนสำคัญมาโยเกิร์ตรู้ทันทีว่าแขกคนนั้นเป็นใคร
"โยๆ แขกVIPเรียกพบน่ะ" ที่ต้องพูดแบบนี้เพราะปุยนุ่นเองก็ไม่อยากให้เพื่อนกลายเป็นที่สนใจของทุกคน
"โอเคขอบใจนะ เราฝากเสิร์ฟโต๊ะสามด้วย"
โยเกิร์ตเดินมายังโต๊ะ VIP ที่มีชายชุดดำยืนคุ้มกันเกือบสิบคนเมื่อเธอเดินมาธนัทก็รีบพาเข้ามายังโต๊ะVIPเพราะเจ้านายของเขาไม่ต้องการให้ใครมาบริการนอกจากโยเกิร์ตเพียงคนเดียว
"สวัสดีค่ะคุณองศา"
ชายหนุ่มวางแก้วในมือลงแล้วหันมามองหญิงสาวตรงหน้าวันนี้เธอใส่ชุดกี่เพ้าแต่งหน้าทำผมสวยจนแทบจำไม่ได้
"วันนี้มีเมนูอะไรบ้างฉันเบื่อหมูเบื่อไก่จะแย่อยู่แล้ว" เป็นคำพูดที่ทำให้ลูกน้องขององศามองหน้ากันในเมื่อรู้ว่าที่นี่ไม่มีเมนูของทะเลยังจะมาอีกอยากจะทานสั่งที่ U Bar เอาก็ได้
"วันนี้มีเมนูกุ้งอบวุ้นเส้นกับหม่าล่าหม้อไฟค่ะ"
"งั้นก็จัดมาเลย"
"ได้ค่ะรอสักครู่นะคะ"
หลังจากที่โยเกิร์ตเดินออกไปองศาก็ยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นมาดื่มเขามองไปยังแสงไฟบนเวทีเสียงเพลงยังคงบรรเลงให้หนุ่มสาวได้โยกย้ายนั่งชิวกัน
เพล้ง!!
เสียงแก้วแตกกระจายดังมาจากด้านนอกตามด้วยเสียงหวีดร้องของเหล่าสาวสวยแห่งร้านโบตั๋นตอนนี้มีกลุ่มชายฉกรรจ์โพกหน้าโพกตา บุกเข้ามาทำร้ายร่างกายลูกค้าแถมยังฉุดผู้หญิงหวังจะเอาไปข่มขืนหนึ่งในนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่โยเกิร์ตเธอกำลังนำกุ้งอบวุ้นเส้นมาเสิร์ฟให้องศาแต่ก็ถูกคนพาลฉุดกระชากแถมยังตบหน้าเธอจนล้มลงไป
เพียะ!!
"โอ๊ยยย!!"
"พวกแกจะทำอะไรลูกฉันช่วยด้วย! ช่วยลูกฉันด้วย!!" โบตั๋นหวีดร้องแล้วบุกเข้ามาหวังจะช่วยลูกสาวแต่ก็ถูกทำร้ายจนเจ็บตัว
"ปล่อยโยเกิร์ตเดี๋ยวนี้นะ!" ภูริเดินออกมาแล้วตรงไปยังคนร้ายที่จับตัวโยเกิร์ตทำให้เกิดการต่อสู้แต่ทว่าพวกมันมีเยอะกว่าจึงทำให้ภูริพลาดท่าจนได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน
"พี่ภู!!" โยเกิร์ตดิ้นสะบัดหวังจะให้หลุดพ้นแต่ก็ถูกคนเลวระยำบีบแก้มทั้งสองจนใบหน้าบิดเบี้ยว "อื้อออ!!! ปล่อยฉันนะบอกให้ปล่อยไง!!"
"สวยๆ แบบมึงมีผัวสักสิบคนคงเป็นบุญแท้ ฮ่าา"
"กรี๊ดดด!!"
ปั้ง!!
กรี๊ดดดดด!!!
สิ้นสุดเสียงปืนไอ้เลวระยำก็ร่วงลงพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาโยเกิร์ตปิดหูด้วยมือทั้งสองข้างเธอกลัวจนตัวสั่นพอเงยหน้าขึ้นมาเห็นองศาเดินออกมาพร้อมลูกน้องพวกเขาจัดการจับตัวไอ้เลวระยำทั้งหมดออกไปโยเกิร์ตจึงรีบวิ่งไปหาแม่ของเธอและดูแลทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บ
"แม่เจ็บตรงไหนบ้างไปหาหมอนะเดี๋ยวโยพาไป"
"แม่ไม่เป็นไรแกละเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
"โยไม่เป็นอะไรค่ะ พี่ภูคะเจ็บมากไหมเดี๋ยวโยทำแผลให้นะ"
คนยืนถือปืนมองภาพนั้นจนอยากจะลั่นปืนออกมาอีกสักนัดทั้งๆ ที่เขาเข้ามาช่วยเธอไว้แต่เธอกลับไม่ขอบคุณเขาเลยแม้แต่คำเดียว
"พี่ไม่เป็นอะไรครับ โยล่ะเจ็บตรงไหนไหมพี่เป็นห่วงโยมมากเลยนะ"
-__-!
"โยไม่เป็นอะไรค่ะพี่ภู"
-__-!
"คุณองศาครับเราต้องรีบจัดการเสียงปืนเมื่อกี้ทำให้ตำรวจรู้ข่าวตอนนี้กำลังมุ่งหน้ามาที่ร้านโบตั๋นครับ"
"จัดการให้เรียบร้อยถ้าอยากสอบปากคำก็บอกให้ไปหากูที่ร้านก็แล้วกัน"
"ได้ครับ"
องศาเดินออกมาจนพ้นประตูร้านเขาได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามเขามาต้อยๆ เขาจึงหยุดเดินเสียงฝีเท้านั้นก็วิ่งมาหาเขาตรงหน้า
"คุณองศาคะขอบคุณนะคะที่ช่วยโยเกิร์ตและทุกคนไว้"
"ที่นี่เป็นพื้นที่ของฉันใครเข้ามาก่อความวุ่นวายฉันไม่เอาไว้หรอก"
"คุณจะโดนตำรวจจับไหมคะเดี๋ยวฉันจะบอกกับตำรวจให้ว่าคุณเข้ามาช่วยฉันไว้"
"ไม่ต้องห่วงตำรวจที่จะมาเป็นคนของฉันเธอก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างไปตามความจริงนั่นแหละถ้าตำรวจอยากได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเดี๋ยวคงไปหาฉันเองแต่มีปัญหาขนาดนี้ฉันคิดว่าร้านของเธออาจจะโดนสั่งปิดประมาณ2-3 เดือนเธอกับแม่ของเธอจะไหวหรือเปล่า"
"ต้องโดนสั่งปิดเลยหรือคะ" โยเกิร์ตทำหน้าตกใจถ้าเกิดปิดร้านไปแล้วเธอจะทำยังไงหนี้สินก็ยังต้องจ่าย
"มีคนตายในร้านยังไงก็ต้องถูกสั่งปิดไว้ก่อนจนกว่าคดีจะเสร็จสิ้นถึงจะกลับมาเปิดได้เป็นปกติ"
"แบบนี้แล้วของแม่จะทำยังไงคะไหนจะพี่ๆ ที่มาทำงานทุกวันอีก"
ชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋าเขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ก่อนจะขอตัวกลับมายังร้านของเขาที่อยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารโบตั๋น
"ฉันเล่นใหญ่ขนาดนี้หวังว่ามันจะทัชใจเธอบ้างนะโยเกิร์ต หึ!"
------------------------------
พ่อพระเอกกก พระเอกกี่โมง จะเป็นพราะเอกได้ยางงง
- Writer
